| ฉบัง๏ อันขยมประนมหัตถ์นมัสการ |
กายวจีมโนทวาร |
| ประณตพระแก้วสามศรี ฯ |
|
| ๏ สรวมสิริแก่ข้าวาที |
ผู้แสดงสดุดี |
| พระเกียรติ์พระเจ้ากรุงธน ฯ |
|
| ๏ รณรงค์ทรงปราบจลาจล |
จูงสยามมณฑล |
| ประสบซึ่งสามัคคี ฯ |
|
| ๏ เอกจิตเอกฉัตรสวัสดี |
รบล้างไพรี |
| ปะระประเทศเฉทไป ฯ |
|
| ๏ ด้วยความร่วมจิตร่วมใจ |
ซึ่งองค์ทรงชัย |
| ธยังให้กลับมีมา ฯ |
|
| ๏ สืบแต่กรุงศรีอยุธยา |
ปราศอิทธิ์ปลิดอา |
| นุภาพด้วยแพ้ไพรี ฯ |
|
| ๏ ไทยแยกแตกสามัคคี |
ต่างหมู่ต่างมี |
| แต่มัวจะก้าวร้าวกัน ฯ |
|
| ๏ หลายก๊กหลายเหล่าเข้ารัน |
โรมร้าฆ่าฟัน |
| วะว้าวะวุ่นฉุนเฉียว ฯ |
|
| ๏ ไม่มีอารมณ์กลมเกลียว |
น้ำหนึ่งใจเดียว |
| ฤอาจจะป้องครองตน ฯ |
|
| ๏ สมเด็จพระเจ้ากรุงธน |
บันดาลบันดล |
| ด้วยศุภสัตย์ศรัทธา ฯ |
|
| ๏ ชาวสยามยามตันปัญญา |
ดังปราศอาตมา |
| บ่รู้ระลึกตรึกไตร ฯ |
|
| ๏ ว่ายิ่งโรมรันกันไป |
ยิ่งเปิดทางภัย |
| ให้ปะฏิปักษ์หักโหม ฯ |
|
| ๏ พระองค์ทรงชัยไผทโกรม |
ต้อนใจไล้โลม |
| ตล่อมเป็นเอี่ยวเดียวกัน ฯ |
|
| ๏ สามัคคีธรรมนำขันฑ์ |
รวมไทยได้ทัน |
| ณ เมื่อพม่าพยายาม ฯ |
|
| ๏ ข่มขี่ขยี้ขยำย่ำสยาม |
ขับเคี่ยวสงคราม |
| เป็นรอบที่ ๒ จองเวร ฯ |
|
