ศึกท่าดินแดง

​กาพย์ธนัญชยางค์๏ เจ้าปดุงมุ่งมาด จำนงองอาจ จินตนาอาฆาต ถูกกวาดกลับไป ริระรานเอง โฉงเฉงสุดใจ ครั้นมาปราชัย กลับโกรธเกนเกน ฯ

๏ มาทำร้ายเขา แต่ไทยใช่เต่า ใครรู้ใครเล่า เป็นผู้ก่อเวร ตั้งหน้ามาข่ม กลับล้มระเนน ตกหล่มจนเลน ย่อยยับกลับคืน ฯ

๏ คิดแก้ตัวใหม่ ไม่ยอมให้ใคร ชี้หน้าว่าได้ ว่าไม่ยั่งยืน เหมือนถ่มน้ำลาย ไม่หมายกลับคืน จำใจใฝ่ฝืน จักฟื้นฟูชัย ฯ

ร่าย๏ ปีมะเส็งอ่อนเพลีย ปีมะเมียกลับคึก เตรียมการศึกแบบใหม่ ใฝ่หาเลศรำบาญ คิดทำการแรมปี ตีกรุงเทพให้ได้ ให้เก็งหวุ่นแมงญี ตั้งค้างปีอยู่ทวาย นายทัพนายกองอื่น พลหลายหมื่นมากมี อยู่ธานีเมาะตะมะ สะสมเสบียงอาหาร รวมแสะสารพลไพร่ แต่ยะไข่ตลอดมา จนเวลารุ่งปี จึ่งนฤบดีม่านเม็ง เล็งเห็นชัยเชิงยุทธ สั่งราชบุตรยรรยง องค์มหาอุปราชา ทรงสมญาอินแซะ น่าที่แหวะแดนสยาม เบิกสงครามคาบใหม่ ด้วยพลไพร่​ห้าหมื่น ดุจดังคลื่นยาตรา มาเตรียมการไว้ก่อน อินแซะผ่อนโยธา สามหมื่นมาทางผ่าน ด้านเจดีย์สามองค์ ตรงเข้ามาวางข่าย ตั้งสองค่ายเข้มแขง ท่าดินแดงสามสบ ชักบรรจบถึงกัน ปีกกายันค่ายคู มั่นคงดูคับคั่ง ดังกลอนพระจักริศ ทรงลิขิตไว้ว่า

ร่าย๏ พระมหาอุปราชา ยกหนุนมาดาษดื่น อีกสองหมื่นไพร่พล ดลแม่น้ำลำกษัตร ตรัศให้ตั้งค่ายลง ฯ

๏ ฝ่ายองค์ปดุงกรุงม่าน ง่านศักดานุภาพ หมายปราบสยามให้ยับ ยกอีกทัพตามมา สรรพศัสตราวุธแกล้ว เห็นว่าไทยไม่แคล้ว คลาศเงื้อมมือเธอ แท้แฮ ฯ

ร่าย๏ กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ แผ่นดินพระพุทธยอดฟ้า ข้าศึกรุกเราเรา ไปรุกเขาแก้เผ็ด รวมเจ็ดครั้งด้วยกัน ต่างยืนยันต่อต้าน ไป่ลุเมืองหลวงด้าน พม่าโน้นฤาไทย นี้นา ฯ