สรรคที่ ๗
อินทรวงศ์ฉันท์
| ๑๒๏ เมื่อนั้นกลีมี |
วรมีกมลสมล |
| อาฆาตพระนลจน |
จิตกร้าวจะร้าวจะราน |
| ๏ มุ่งร้ายและหมายขวัญ |
มนมั่นจะหักจะหาญ |
| มาดจ้องทำนองพาล |
นลพลาดจะฟาดจะฟัน |
| ๏ มั่วมิตรสนิทจิต |
ทุจริตบ่ผิดบ่ผัน |
| สองเกลอเสมอกัน |
จรสู่นิษัธสถาน |
| ๏ มุ่งหน้าจะหาช่อง |
จิตจ้องประหัดประหาร |
| สิบสองฉนำนาน |
นลพลาดเพราะฃาดพิธี |
| ๏ ถ่ายมูตรสำเร็จแล้ว |
พระบ่ล้างพระบทศรี |
| ไป่ทันสอาดดี |
จรสู่ณะสันธยา |
| ๏ ฝ่ายท้าวกลีทราบ |
อวกาศอุจาดก็มา |
| สำนึงพระราชา |
บ่มิหึงกระลึงพระนล |
| ๏ ดลใจพระไนษัธ |
ก็วิบัติวิกัติวิกล |
| เชิงเชาวน์กำเลามนท์ |
มนช้ำระกำวิกร |
| ๏ ครั้นองค์กลีสิง |
นลสมมนานุสร |
| จึ่งองค์ทวาบร |
จรตรงดำรงสกา |
| ๏ กลีทูลพระบุษกร |
อรชรขจรวิชา |
| ผู้เปนพระภาดา |
นลราชอำนาจมหัน |
| ๏ ดูก่อนพระบุษกร |
จิตหาญชำนาญพนัน |
| เชิญชวนพระนลธรร |
มิกราชประลองสกา |
| ๏ องค์ท่านสิชาญกล |
ยลเล่หะเทวะนา |
| รู้หลักประจักษ์ปา |
ศกะคล่องทำนองจะทำ |
| ๏ นลไซร้มิได้รู้ |
ผิวสู้ก็เห็นจะกรรม |
| ตัวท่านชำนาญชำ |
นะนริศร์บ่ผิดกมล |
| ๏ ศฤงคารสราญรม |
ยะบรมบุราภินนท์ |
| สมบัติสุภัทร์ผล |
พรราชมไหศวรรย์ |
| ๏ เราจักอำนวยให้ |
ประลุท่านเพราะการพนัน |
| สมบัตินิษัธพลัน |
จะวิเภทเพราะเหตุสกา |
| ๏ สิ่งใดมิได้เหลือ |
กลเผือแถลงกถา |
| ด่วนดลพระนลนา |
ยกเถิดจะเกิดสุผล ๚ |
| ๑๒๏ เมื่อนั้นพระบุษกร |
บทจรนครพระนล |
| ท้าทูลทำนองกล |
กลิสอนบ่ห่อนจะแหนง |
| ๏ ดูราพระภาดา |
ฃติยาธิคุณแสดง |
| ไวรีระแวงแคลง |
จิตหวั่นพระบารมี |
| ๏ เชิญนลพนันบาศก์ |
นลอาจก็อาตม์บ่หนี |
| ตูอักขะเทวี |
มนมั่นพนันจะลอง |
| ๏ ท้าแล้วก็ท้าเล่า |
นลเศร้าหทัยะตรอง |
| คลองธัมมะทำนอง |
ผิวเล่นก็เห็นบ่ดี |
| ๏ บัดเดี๋ยวก็หันหวน |
จิตป่วนอำนาจกลี |
| ใคร่ขันพนันมี |
มลจิตบ่คิดจะฃาม |
| ๏ บัดเดี๋ยวก็ได้คิด |
ทศทิศจะเย้ยจะหยาม |
| หลงเล่นบ่เห็นงาม |
มนป่วนจะปรวนจะแปร |
| ๏ บัดเดี๋ยวกลีดล |
จิตนลก็เชือนก็แช |
| แดหมายก็ดายแด |
บ่มิยั่งมิยืนมิยง |
| ๏ บุษกรทำนูลท้า |
เฉภาะหน้าพระนางทนง |
| ไนษัธกษัตริย์ปลง |
จิตผันพนันสกา |
| ๏ เสียทรัพย์บ่นับเหลือ |
ธุระเบื่อจะไตรจะตรา |
| ทีนาระนานา |
นิธิเนืองอเนกอนันต์ |
| ๏ ลูกบาศก์อุบาทว์แท้ |
นลแพ้บ่แผกบ่ผัน |
| หลายคืนและหลายวัน |
นิธิสิ้นและสินกษัย |
| ๏ ส่ำเสวกามาตย์ |
ก็มิอาจจะทำอะไร |
| จักทัดจะทานไน |
ษธได้ก็ห่อนจะมี ๚ |
| ๑๒๏ ปางนั้นนรากร |
ชนชาวนิษัธบุรี |
| อำมาตยะมนตรี |
จรสู่นิเวศน์นรินทร์ |
| ๏ มั่วสุมประชุมกัน |
จิตหวั่นเพราะภูบดินทร์ |
| มัวมนท์บ่ยลยิน |
กิจราชวินาศวิการ |
| ๏ เช้าเย็นบ่เว้นว่าง |
นลร้างเสวยสนาน |
| คืนค่ำมิสำราญ |
พระบ่แนบพระนงพงา |
| ๏ จึ่งสูตะผู้เชา |
วนะเฝ้าวรางคนา |
| ทูลองค์พระนงพา |
ละวิทรรภะมานวี |
| ๏ แจงแจ้งแถลงเล่า |
ดุจเค้ายุบลคดี |
| บรรดาประชาชี |
จรสู่ประตูสภา |
| ๏ เหตุเหือดหทัยที่ |
นรเทพธทรงสกา |
| หวั่นอกสทกทา |
หะถนัดวิบัติจะมี |
| ๏ ขอเชิญพระนางองค์ |
อรอรรคะราชินี |
| ทูลภูบดีพลี |
ดุจฃ้าทำนูลพระนาง |
| ๏ เชิญองค์ประชาเบศร์ |
ฃติเยศร์วิไลยวรางค์ |
| เสด็จออกณะท่ามกลาง |
ชนเฝ้าพระบทศรี ๚ |
| ๑๒๏ เมื่อนั้นพระรามา |
วนิดาสุวรรณินี |
| องค์ทัมะยันตี |
จิตเจียนจะจากสกนธ์ |
| ๏ แสนโศกบ่สร่างศัลย์ |
มนหวั่นวะว้าวะวน |
| ด่วนดลพระนลชล |
นยนาก็พร่าก็พราย |
| ๏ เสียงสั่นรำพรรณ์ทูล |
จิตภูลเทวศบ่วาย |
| อ้าองค์พระทรงฉาย |
กษมาปะศารทูล |
| ๏ บัดนี้ประชาราษฎร์ |
และอำมาตย์จะมาทำนูล |
| เชิงชอบระบอบบูรพ์ |
จิตภักดิรักพระองค์ |
| ๏ หวังเฝ้าพระเจ้าฉัตร |
และประณตพระบทบงสุ์ |
| ภูมินทร์นรินทร์จง |
จรให้นิกรประณาม |
| ๏ ทูลแล้วทำนูลเล่า |
อรเศร้าหทัยะซาม |
| โฉมศรีฉวีงาม |
ก็สลัวระรัวสกนธ์ |
| ๏ นลเฉยบ่เผยโอษฐ์ |
ดุจโสตรบ่ยินยุบล |
| ลุ่มหลงพวงวน |
จิตมั่นกระดานสกา |
| ๏ นางทัมะยันตี |
ยุวดีก็อ่อนอุรา |
| มนตรีนิกรมา |
ครกรมระบมหทัย |
| ๏ โจษจรรสนั่นว่า |
พระนราธิเบนทร์กระไร |
| กลับกลายสลายไป |
ดุจนี้บ่มีคนึง |
| ๏ ฝ่ายองค์กลีดล |
จิตนลกระหลบกระลึง |
| ไนษัธวิบัติกรึง |
มนแน่วณะเทวนา |
| ๏ หลายปักษะหลายมาส |
บ่มิคลาดกระดานสกา |
| หลายปักษะหลายมา |
สะบ่ฟื้นบ่คืนพระองค์ ๚ |
จบสรรคที่ ๗ ในนิทานเรื่องพระนล
