สรรคที่ ๒

อินทรวงศ์ฉันท์

๑๒๏ เมื่อนั้นพระไภมี ยุวดีกำดัดฤดี
คำนึงพระนลมี นยะหงส์พิหงคะทูล
๏ หมองหมายบ่วายว่าง สุขนางก็ส่างก็สูญ
อาดูรอดูลย์ภูล พิศวาสบ่คลาดบ่คลาย
๏ ยามนิทร์บ่นิทร์เนา นิทระเศร้าทุรนทุราย
ร้อนรนสกลกาย บ่มิเหือดก็เดือดกมล
๏ โภชน์ตั้งก็นั่งเฉย บ่เสวยกระยาสุคนธ์
กลุ้มกลัดสบัดตน อุระเข็ญลำเค็ญรำคาญ
๏ พักตร์พิมพะพริ้มเพรา พิศเศร้าบ่เบิกบ่บาน
ขุ่นข้นกมลมาลย์ มลหมางระคางระคาย
๏ เคยสรวลบ่สรวลสันต์ จิตซั้นระส่ำระสาย
แค้นคิดระคายหมาย มนแล้วก็แคล้วก็คลา
๏ เคยมีฉวีฉ่อง สิริผ่องประไพประภา
บัดนี้ฉวีวา มก็หมองบ่รองบ่เรือง
๏ เผลอ ๆ มะเมอมน จิตจนก็ข่นก็เคือง
ผิวพักตร์ก็ชักเหลือง วรรูปก็ซูปก็ผอม
๏ บัดนั้นพระพี่เลี้ยง ทนุเคียงยุพาถนอม
เห็นราชธิดาตรอม จิตหม่นกระวนกระวาย
๏ หนักใจก็ไปเฝ้า ณะพระเจ้าวิทรรภะฉาย
ทูลว่าธิดาสาย จิตไท้มิใคร่เสบย
๏ เมื่อนั้นพระจอมธรร มะวิทรรภะฟังเฉลย
ห่อนรู้ระหัสเผย ธก็ร้อนอุราสลาย
๏ ลูกกูก็ชีพกู จิตกูบ่รู้สบาย
ใจกูบ่ดูดาย อุระเดือดบ่เหือดทำงน
๏ หนักในหทัยท้าว ระอุร้าวบ่รู้จะทน
จึ่งองค์พระทรงพล ก็ละห้อยละเหี่ยหทัย
๏ รำลึกพระชนมา ยุยุพาประภาพิไลย
นงเยาว์ลำเภาไว ยะก็รุ่นเจริญจรูญ
๏ สมควรสยุมพร อรชรพิธีพิทูร
สมศักดิสมบูรณ์ วรเกียรติ์ขจายขจร
๏ ตรึกเสร็จก็ตรัสสั่ง กิจดังมนานุสร
เสนาพลากร สุมนัสก็จัดก็ปัน
๏ ส่งข่าวและป่าวทั่ว นคเรศะเฃตตะฃัณฑ์
ทุกรัฐกษัตริย์อัน จิตหวังพระอังคนา
๏ ทราบข่าวสยุมพร อรไทยประไพประภา
เสียวศัลย์กระสันหา กลยาณิ์ประภาประไพ
๏ ต่างองค์ทนงฤทธิ์ มนคิดจะสมหทัย
ต่างองค์ทนงใจ จรหมายจะได้สมร
๏ ร้อนรักตะหนักมาด พิศวาสพระนางบวร
เวียนหวังพระบังอร อุระเต้นบ่เว้นทิวา
๏ ไฝ่ถึงยุพีภี มะบุตรีสุโลจนา
ฝันถึงยุพาภา ดรุณีพระภีมะพงศ์
๏ ต่างเตรียมพลากร อภิฤทธิเรืองณรงค์
เนืองแน่นณะแดนดง จรโดยวิทรรภ์วิถี
๏ ถั่นถึงนครรัตน์ ก็กษัตร์สุภัทร์พลี
เฝ้าภีมะราชภี มะก็รับก็เลี้ยงก็ดู ๚
๑๒๏ เมื่อนั้นมุนีนา ทรญาณวิธานวิทู
เชี่ยวฌานวิศาลบู รณะก่องเถกิงถกล
๏ อีกทั้งมุนีบรร พตอันวิชาวิมล
สองเหิรระเห็จหน จรโดยอำพรพิถี
๏ ถั่นถึงสวรรค์เวียง อมราวะดีมณี
จึ่งสองพระโยคี จรไปณะไวชยันต์
๏ เฝ้าองค์พระวาสพ อมเรนทร์วฤตระหัน
สมเด็จพระจอมสวรรค์ ก็คำรพไชมมุนี
๏ ถามทุกข์แลสุขใน ภพโลกมนุษยะมี
เจริญจรูญพิบูลย์ปรี ดิสวัสดิฤๅฤษี
๏ จึ่งสองมุนีน้อม มนทูลทิวัสบดี
ในโลกมนุษย์มี สุขเปรมเกษมกมล
๏ บรรดาพระราชา ขติยาธิเกียรติ์ถกล
ทุกที่มหิดล ก็สวัสดิ์พิพัฒน์ประพันธ์
๏ เมื่อนั้นสุราธิป ทิพราชมไหศวรรย์
ฟังทูลพระทรงธรร มะก็ปริ่มหทัยะปรีดิ์
๏ ตรัสถามพระนักสิท ธมหิทธิเวททวี
ดูราพระโยคี พรตผู้พิสุทธพิสัย
๏ อันเหล่าพระราชา ธิกษัตริย์วิวัฒน์วิชัย
ครองเวียงกำเรียงไกร อภิชิตมหิทธิ์มหัน
๏ ต่างองคะต่างทรง สุรภาพอเนกอนันต์
ทุกองคะทรงธรรม์ สุจริตวิสิฏฐ์วิศาล
๏ ต่างองคะหายพักตร์ บ่มิยาตรณะคัคะณานต์
ตูห่อนจะพบพาน ภพนาถนรินทะใด
๏ เหตุใดกษัตรา ธิกอานุภาพะไกร
จึ่งหายพระพักตร์ไป บ่มิสู่สวรรคะเลย
๏ เมื่อนั้นพระนารท พจพร้องฉลองเฉลย
อันซึ่งกษัตริย์เคย จรชั้นสวรรค์ก็หาย
๏ ด้วยเหตุสยุมพร อรชรสุพรรณราย
กานดายุพาสาย จิตภีมะวีระวงศ์
๏ ทุกเทศเกษตรรัฏ ฐกษัตริย์ก็เตร็จก็ตรง
สู่เวียงวิทรรภ์จง มนมุ่งวิมลสุมาลย์
๏ เหตุนี้บ่มีใคร จรเฝ้าพระมัฆะพาน
สมเด็จมรุตวาน ธตระหนักหทัยเทอญ ๚
๑๒๏ เมื่อนั้นพระโลกบาล แลพระอัคนีเจริญ
เสด็จเยือนพระอินทร์เมิล พระฤษีสุมนต์ยุคล
๏ ต่างองค์ก็ยินความ มุนิงามแถลงยุบล
ต่างองค์ก็มุ่งกมล จะเสด็จณะเมทินี
๏ เพื่อการสยุมพร กลยาณิ์ประภาฉวี
ต่างองค์ประสงค์ศรี อรราชพาลิกา
๏ องค์อินทร์วรุณยม และพระเพลิงเถกิงประภา
ต่างทรงมหาวา หนะเหิรระเห็จทยาน
๏ หมายมุ่งวิทรรภ์รัต นะนครบวรวิศาล
พรึบพร้อมพหลหาญ พลแห่อำพรสลอน ๚
๑๒๏ กล่าวฝ่ายพระนลราช นรนาถนิษัธนคร
ทราบฃ่าวสยุมพร อรนุชก็สุดกระสัน
๏ รีบจัดพลากร บทจรนครวิทรรภ์
คำนึงพระนุชพลัน พระก็เร่งพหละคลา
๏ นึกนุชบ่เหนื่อยนึก อุระทึกระลึกยุพา
หมายนางบ่หมางมา นเสน่ห์วิมลสมร ๚
๑๒๏ เมื่อนั้นพระวัชรี อคนีเถกิงบวร
ยมราชวรุณจร พลผองผยองโพยม
๏ ต่างยลพระนลทรง สิริลักษณ์พิไลยประโลม
ตรูตาสง่าโฉม ภพหล้าจะหาบ่เหมือน
๏ สี่เทพธอยุดพา หนเด่นประดุจจะเดือน
ลงจากโพยมเยือน นลราชณะแนวพนม
๏ มีเทพกถาสุน ทรชื่นบ่ขื่นบ่ขม
ถ้อยคำก็ฉ่ำฉม ผิวฟังก็ดังจะกลืน
๏ ดูราพระทรงศักดิ์ ปรปักษ์บ่ฝ่าบ่ฝืน
ขันแขงพระแสงปืน อภิศักดิ์ตระหนักสวรรค์
๏ ทรงโฉมประโลมลัก ษณะพักตร์ประจักษะพลัน
ทรงศรีฉวีวรรณ วรเดชวิเศษวิมล
๏ เชิญองค์นิษัธนาถ นลราชพลีพหล
กอบกิจประกอบผล ดุจเราจะกล่าวถวาย ๚

จบสรรคที่ ๒ ในนิทานเรื่องพระนล

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ