| ๑๖๏ ปางนั้นพระนลนฤบดี |
ได้ผ้านารี |
| ครึ่งผืนก็พลันพันกาย |
| ๏ รีรอท้อแท้แดดาย |
เคืองขุ่นวุ่นวาย |
| ธทุกขะเท่าเฃาหลวง |
| ๏ ลำเค็ญเข็ญเข้มเต็มตวง |
ตาวศัสตร์ตัดทรวง |
| บ่เจ็บบ่แสบแปลบปาน |
| ๏ อาไลยในห่วงดวงมาลย์ |
สงไสยสงสาร |
| จะเร้นจะลี้หนีสมร |
| ๏ ไปแล้วมาเล่าเฝ้าจร |
หน่ายแหนงแคลงคลอน |
| จะเริศจะร้างห่างไกล |
| ๏ อักอ่วนป่วนปั่นหวั่นใจ |
หวนห่วงดวงใจ |
| เดียวเจ้าจะด้นดงเดิร |
| ๏ พี่อยู่พี่สู้พาเพลิน |
พิศพฤกษ์เพราเนิน |
| พนมแพนกแปลกกัน |
| ๏ เสือสีห์หมีหมาสารพรรณ |
พงไพรไภยัน |
| ตรายก็ร้ายหลายเจียว |
| ๏ ภูตผีมี่ฉาวกราวเกรียว |
ทารุณฉุนเฉียว |
| เหลือบยุงบุ้งริ้นกินคน |
| ๏ เตร็จเตร่เอองค์ทรงทน |
ทุกข์แทบแถบพน |
| จะเปลี่ยวจะเปล่าเศร้าจร |
| ๏ ปางนั้นกลีมีวร |
ดลจิตอดิศร |
| ธขลาดธเขลาเมามนท์ |
| ๏ บุกชัฎลัดทางกลางหน |
หลีกลี้หนีตน |
| มหิษีทรามไวยศัยยา |
| ๏ รีบร้นด้นดั้นมรรคา |
ทอดเนตรทัศนา |
| แนวเพลิงเริงไหม้ในสัณฑ์ |
| ๏ ทันใดได้สดับศัพท์อัน |
กองเพลิงเถกิงควัน |
| กระหลบบ่กลบสำเนียง |
| ๏ ดูราพระนลพลเกรียง |
เผยเกียรติ์กำเรียง |
| กำไรวิลาสเลอวงศ์ |
| ๏ เร็วเฃ้าเราอยู่ในพง |
เพลิงเร้าเผาองค์ |
| พางอาตม์พินาศในไฟ |
| ๏ เร็วเถิดเทอดฃ้าพาไป |
เร็วเถิดภูวไนย |
| เร็วเถิดพระเลิศฦๅดิน |
| ๏ ปางนั้นไนษัธปัถพินทร์ |
แว่วศัพท์ตรับยิน |
| ก็โจนก็จู่สู่ไฟ |
| ๏ บุกพลางพลางพร้องร้องไป |
อย่ากริ่งเกรงภัย |
| กลัวภิษม์ประเภทนานา |
| ๏ บัดนลยลนาคราชา |
กำยำมายา |
| ขดอยู่บ่รู้หลีกตน |
| ๏ เมื่อนั้นอุรุคราชเรืองพล |
เพลิงรอนร้อนรน |
| เร็วรีบประนมก้มทูล |
| ๏ ฃ้าแต่พระนลพลภูล |
กำเรียงกำลูน |
| กำไรพระยศยืนยง |
| ๏ ฃ้านี้นาคนาถนามผจง |
กรรโกฏกทรง |
| ทุกข์แทบจะทอดชนม์มรณ์ |
| ๏ เหตุฃ้าชล่าจิตคิดหยอน |
ยักยอกหลอกหลอน |
| ล่อล้อนารถฤษี |
| ๏ เธอสาปตูสบทุกขี |
กลางกองอัคคี |
| บ่พักบ่ผ่อนร้อนรน |
| ๏ ผิงเผาตราบเท่าพระนล |
ภูวนาถสุรพล |
| สุรภิตพระเกียรติ์กำไร |
| ๏ เสด็จมาพบฃ้าพาไป |
วางนอกแนวไฟ |
| จะสิ้นซึ่งสาปมุนี |
| ๏ เร็วเถิดนิษัธนรสีห์ |
นรเศรษฐ์ศักดี |
| ศุภเดชกระเดื่องแดนไผท |
| ๏ ตูปองสนองคุณภูวไนย |
ภพนาถเกรียงไกร |
| เกริงแกล้วพระเกียรติ์ดำเกิง |
| ๏ ช่วยตูสู่พนพ้นเพลิง |
สำราญสำเริง |
| สำเร็จประสงค์ม่งหมาย |
| ๏ นานาเนกนาคหลากหลาย |
ฤทธิ์เลิศเฉิดฉาย |
| จักหาเสมอฃ้าหาไหน |
| ๏ สามารถบำรุงกรุงไกร |
บำเรอเสนอนัย |
| บำราบราบเสี้ยนเบียนบุญ |
| ๏ โปรดเถิดนรเทพธีรคุณ |
ธุระฃ้าการุญ |
| และฃ้าจะช่วยภูบดี |
| ๏ ทำคุณตอบคุณหนุนทวี |
ศัตรูภูมี |
| จะแพ้จะพ่ายมลายพล |
| ๏ ทูลแล้วอุรุคราชเรืองรณ |
บันดาลกายตน |
| ขนาดกนิษฐ์อังคุลี |
| ๏ ปางนั้นพระนลนรสีห์ |
เสด็จจากอัคคี |
| พานาคมาวางกลางดิน |
| ๏ เมื่อนั้นพระยานาคินทร์ |
กรรโกฏกยิน |
| ดีได้พ้นสาปซาบตน |
| ๏ ทูลบุณยโศลกฦๅรณ |
ดูก่อนพระนล |
| นฤปผู้ภูมี |
| ๏ พระองค์จงย่างบทศรี |
เหนือแผ่นปัถพี |
| นับก้าวจำนงทรงเดิร |
| ๏ ดั่งตูกู้เกื้อเชื้อเชิญ |
พระจักจำเริญ |
| จำรัสจรูญภูลศรี |
| ๏ เมื่อนั้นนิษธาธิบดี |
บ่ายบาทจรลี |
| บ่ขุ่นบ่ข้องหมองเมิน |
| ๏ ก้าวย่างพลางนับดำเนิร |
สิบก้าวบ่เกิน |
| จึ่งกรรโกฏกฉกนรินทร์ |
| ๏ อำนาจพระยานาคินทร์ |
พระนลนฤบดินทร์ |
| พระรูปก็กลับกลายไกล |
| ๏ ผิดแปลกแผกเปลี่ยนเพี้ยนไป |
พิศดูภูวไนย |
| บ่อาจรู้จักสักคน |
| ๏ นายกตกตลึงคนึงตน |
หลากจิตคิดฉงน |
| บ่คัดบ่ค้านฃานคำ |
| ๏ ฝ่ายพระยานาเคนทร์เจนจำ |
คืนรูปกำยำ |
| อุรงคะราชเลอไกร |
| ๏ พลางทูลมหิบาลชาญชัย |
พระนลภูวไนย |
| นิษัธนเรศร์ลือณรงค์ |
