สรรคที่ ๒๑

โตฎกฉันท์

๑๒ ขณะนั้นอวนิน ทะนรินท์ฤตุบรรณ
จรโดยพนสัณฑ์ กลเขจรบิน
๏ นลเร่งรถแล่น หยะแกว่นพลสิน
ธวสี่จรดิน ดุจพายุกระพือ
๏ อธิราชอภิชิต อภิฤทธิประลือ
ฤตุบรรณะระบือ อภิคมนะนคร
๏ นรนาครรู้ จรสู่อดิศร
พระประชาปะบวร นคเรศวิทรรภ์
๏ และทำนูลพระนรา ธิปว่าฤตุบรรณ
จรมาณะอรัญ อภิคมนะบุรี
๏ ขณะนั้นฃติยา ธิปปารถะภี
มะวิทรรภะบดี จิตแจ้งก็ฉงน
๏ ธุระไรฤตุบรรณ จรสัณฑะสถล
ดุจนี้ก็พิกล บ่มิแจ้งกิจการ
๏ ดำริห์พลางก็พระภี มะธมีพจมาน
คณะเสวกชาญ และอมาตยะพหล
๏ ก็ตระเตรียมพระนิเวศน์ นฤเบศถกล
ขติยาติถิดล ณะวิทรรภะนคร
๏ ธก็ต้อนธก็รับ กิติสัพพะบวร
ฤตุบรรณ์อดิศร ธเสด็จณะถนน
๏ นลขับหยะแขง จรแข่งขคบน
รถโฆษระคน อศนีณะอำพร
๏ หยะของนลเนา ณะวิทรรภะนคร
จำสำเนียงรถจร จิตแจ้งนลมา
๏ ก็กระทืบบทก้อง หยะร้องกลปรา
กฏพักตร์นลนา ยกเยี่ยมหยะรณ
๏ พระธิดานรราช ภพนาถถกล
ปตนีนิรมล นิษธาธิบดี
๏ ธสดับรถโฆษ เสนาะโสตรมหิษี
ก็ตระหนักจิตภี มะธิดาอรไทย
๏ รถนั้นนลแท้ นลแน่มนใน
นรอื่นบ่มิใคร รถแขงดุจนล
๏ รถนาทนำรถ จรบถสถล
ดุจเมฆนำฝน พยุหอบชลแรง
๏ อรไทยะประจัก ษะตระหนักบ่มิแหนง
ดุจหัยะบ่แคลง จิตแน่นลมา
๏ คชอัศวะยิน แลศิขินเสนาะนา
ทะกำเรียงกลพา ยุกระพือชลหาว
๏ คณะสัตวะก็ร้อง คชก้องขคกราว
รถโฆษกลคราว พยุเมฆชลทา
๏ ยุวดีสิริรัตน์ อรฃัติยะประภา
ก็คนึงจิตมา นสเที่ยงหฤทัย

นางทมยันตีตรัสว่า

๑๒ รถนั้นนิรโฆษ หยะโลดจรไว
ดุจหนึ่งนลไน ษธเจ้าตุรคิน
๏ ผิวใช่นรนาถ อธิราชพลิน
ชนเกวลดิน รถโฆษบ่เหมือน
๏ นลแน่บ่มิผิด อภิฤทธิบ่เลือน
นรชาติจะเตือน หยะห้อบ่เสมอ
๏ ทินนี้ผิบ่พบ บ่ประสบนลเธอ
ก็และฃ้าจะบำเรอ ชิวะได้กลใด
๏ ทินนี้ผิววี ระบดีพลไกร
กลจันทะอำไพ วรพักตระประภา
๏ บ่มิส้วมกรสอด บ่มิกอดภริยา
ก็ไฉนชิวะอา ตมะจักบ่ประลัย
๏ ทินนี้ผิวอง คะพระทรงภพไกร
พระเสด็จรถใน พระบุรีนิรโฆษ
๏ บ่เสด็จจรมา ภริยาพระบ่โปรด
ก็และอาตมะโหด ภสดานิรนาถ
๏ จะกระโจนอคนี สละชีวะบ่ขลาด
ภสดาจรปราศ ก็จะปราศชิวปราณ
๏ ทินนี้นรเศรษฐ์ นลสิงหะวิกรานต์
พลวานกลวาร ณะวิกรมกำไร
๏ บ่เสด็จจรมา ภริยาจะประลัย
ชนมาธิปตัย รถโฆษณะนคร
๏ นรสิงหะประเสริฐ ยศเลิศะขจร
อภิสัตย์อดิศร ดุจบรรพตผา
๏ อปการบ่กระทำ จิตล้ำกรุณา
อประโยชนะวา กยะห่อนจะดำรัส
๏ พระอุทาระบุรุษ วรสุทธะกษัตริย์
กษมาปอุบัติ คุณเลิศธรณี
๏ จิตฃ้าภริยา พระนราธิบดี
บ่มิลืมคุณวี ระวิบุลย์กรุณา
๏ ทินนี้ผิวอง คะพระทรงกษมา
บ่มิสู่ภริยา นุชแน่จะประลัย ๚
๑๒ มหิษีสุษมา กลยาณิประไพ
ธจำนงหฤทัย ยลพักตรนฤเบศร์
๏ วนิดาอรเอี่ยม จรเยี่ยมพระนิเวศน์
นุชทอดวรเนตร ชนแน่นณะพระลาน
๏ ขณะนั้นฤตุบรร ณะอนันตะสราญ
ดลราชบุรปาน บุรท้าวสุรราช
๏ นลวาหุกชัก หยะพักรถมาศ
พระก็ปลดรถปราศ หยะปล่อยณะพระลาน
๏ ขณะวาหุกวา รษเณยะชำนาญ
จรจากรถกาญ จนสู่ปถพี
๏ ฤตุบรรณ์อดิศร มหิธรนรสีห์
จรจากรถภี มะก็รับนฤบาล
๏ ขติยาธิบดี พรภีมะพิศาล
อภิศักดิตระการ ธประหลาดหฤทัย
๏ บ่มิทราบฤตุบรรณ์ จรวันะคระไล
กิจด่วนธุระใด ธเสด็จณะนคร
๏ ธก็ต้อนธก็รับ ยศสัพพะขจร
มิตรภาพบวร อธิเกียรติตระการ
๏ และพระภีมะกษัตริย์ ก็ดำรัสพจมาน
นรนาถมหิบาล พระเสด็จธุระไร
๏ ผิวราชประสง คะพระทรงภพไกร
ธุระจิตกิจใด ก็ดำรัสเถอะพระองค์ ๚
๑๒ ขณะนั้นฃติยา ติถิปารถะยง
ฤตุบรรณะณรง คะวิเศษะสุธี
๏ ธธำรงธิรเลิศ ชยเชิดศิลปี
ยลในพระบุรี ก็ฉงนหฤทัย
๏ กิจเตรียมบ่มิสม สวยมพรไกร
พิธิเลิศก็กระไร บ่มิกอบกิจการ
๏ อธิราชอนุราช และพระราชกุมาร
นคเรศอุฬาร บุตรเจ้านครินทร์
๏ บ่สมาคมกัน ณะวิทรรภะธนิน
ก็ไฉนพระยุพิน จะสยุมพรนาง
๏ บ่สมาคมพราหมณ์ พิธิงามอุตมางค์
ก็ไฉนพระศุภาง คะจะเลือกภสดา
๏ ดำริห์พลางฤตุบรร ณะก็พลันพจนา
ทะทำนูลพระนรา ธิปเทศวิทรรภ์ ๚

พระฤตุบรรณ์ทูลตอบว่า

๑๒ นรนาถอวนินทร์ นครินทะมหัน
ธุระอาตมะอัน จะประสงคะบ่มี
๏ จรมาจะถวาย อภิวาทน์นรสีห์
พระวิทรรภะบดี ภพแผ่คุณผล ๚
๑๒ ขณะนั้นนรสี หะพระภีมะฉงน
ฤตุบรรณะถกล วรเกียรดิกำไร
๏ ผิวเปล่าธุระปราศ อภิวาทนะทำไม
จรโดยวนไกล สตโยชนะอนันต์
๏ นรนาถพสุธา ธิปนามะมหัน
บ่มิเชื่อฤตุบรรณ์ ก็ฉงนหฤทัย
๏ เพราะบ่ทราบกลนาง พระศุภางคะประไพ
วรราชอรไทย พระวิทรรภะธิดา
๏ พระนเรนทรภี มะพลีชนกา
ธิบดีจิตมา นะฉงนบ่มิทราบ
๏ ธก็รับธก็รอง ดุจคลองมิตรภาพ
อติถิตวะก็ซาบ จิตราชฤตุบรรณ
๏ พระเสวยศุภโภ ชนะโอชสวรรค์
พระมหาธิปหรร ษะวิวัฒนะอุดม
๏ ขติยาติถิปรี ดิฤดีอภิรมย์
ฤตุบรรณะวิกรม จรพักสริรางค์
๏ นลวาหุกไซร้ หฤทัยะระคาง
บ่มิรู้กลนาง มหิษียุพยง
๏ พระก็ขุ่นจิตขัด พระก็อัดอุระองค์
อรนุชจะจำนง ดุจกล่าวฤไฉน
๏ นลตรึกนลตรอง บ่มิถ่องหฤทัย
พระคนึงจิตใน อรนุชดุจเดือน
๏ ธก็ปลดรถเปลื้อง หยะเครื่องบ่กระเทือน
บทรีบจรเรือน รถพักหยะพลัน ๚
๑๒ ขณะนั้นยุวดี มหิษีวรวรรณ
ยลราชฤตุบรร ณะและวารษเณย์
๏ ยลนายรถวา หุกพาหุก็เก
บ่มิยลพระนเร ศรผู้ภสดา
๏ มหิษียุพยง ธก็สงสยะอา
ดุรจิตวนิดา ดุจอัคนิลน
๏ รถนั้นนิรโฆษ จรโลดณะถนน
ดุจหนึ่งรถนล นิษธาธิบดี
๏ ชนอื่นบ่ถนัด รถทัดนลธี
ระสมรรถอศวี ดุจมาตลิชาญ
๏ รถใครนิรโฆษ บ่เสมอมหิบาล
รถนั้นชวะปาน นิรโฆษรถนล
๏ นิษธาธิปไซร้ ก็บ่ได้จรดล
จิตตูก็ฉงน นิรโฆษรถใคร
๏ ฤนรินทร์ฤตุบรร ณะอนันตะกำไร
ธฉลาดรถไน ยะถนัดดุจนล
๏ ฤจะวารษเณ ยะชำนาญรถกล
ดุจสามิพหล หยะเลิศพลลือ
๏ นิรโฆษรถฉาย ดุจสายนลถือ
หยะห้อจรคือ รถมาตลิถึง
๏ พระวิทรรภะนรี ดุจนี้ธคนึง
บ่มิแจ้งจิตจึง อรเรียกบริจาร
๏ และก็สั่งจรสู่ ดุจทูตสำนาร
ธุระสืบกิจการ จะแสวงภสดา ๚

จบสรรคที่ ๒๑ ในนิทานเรื่องพระนล

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ