สรรคที่ ๒๖

อินทรวิเชียรฉันท์

๑๑๏ เมื่อนั้นพระไนษัธ วรฃัติยะเรืองราม
คืนครองพระน้องงาม สุขสมอุดมศรี
๏ ออมมาลย์สราญเล่ หะเสน่ห์ประเวณี
เปรมปริ่มกระหยิ่มปรี ดิสนิทสนมชม
๏ ถ้วนมาสบ่คลาดนุช นลสุดสุขารมณ์
แนบน้องตระกองสม มนะสองสนองกัน
๏ คำนึงนิษัธรัฎ ฐวิบัติวิบากบรรพ์
จักจรนครอัน มรดกชนกยง
๏ ทูลลาวิทรรภ์นาถ บิตุราชระบือวงศ์
ลานางสอางองค์ นลมุ่งนครคืน
๏ รถรัตน์จรัสมาศ หยะผาดผยองยืน
เริงร่านทหารปืน ปรปักษ์บ่หักโหม
๏ สิบหกกรินราช พลอาจจะจู่โจม
ห้าสิบดุรงค์โรม รณสู้ริปูลาญ
๏ พลราบกำราบศึก อริคึกบ่ฮึกหาญ
ห้าร้อยกำเรียงปาน จะถล่มทลายดิน
๏ ห้อมล้อมพระจอมรัฎ ฐนิษัธะโศภิน
งามเธอเสมออินทร์ สุรอรรคนิกรตาม
๏ โผนผ่านทวารเมือง รถเรืองอร่ามราม
ผันผกผงกงาม หยเหี้ยมกำแหงหรรษ์
๏ งามองค์พระทรงศร ทินกรบ่เทียมทัน
งามรถอุไรอัน จรแข่งอนิลบน
๏ งามพลถกลศักดิ์ ปฏิปักษ์บ่ปองปน
งามม้าสง่ารณ พยุแล่นก็แม้นกัน
๏ งามช้างสอางเครื่อง คชเรื้องณะอารัญ
งามถ้วนกระบวนอัน นลอรรคนรินทร์จร
๏ มิ่งม้าบ่ราโรย จรโดยพนาดร
พลพฤนท์กรินนร นลเร่งนิกรเดิร
๏ ปางนั้นพระนลทรง ภพพงศะจำเริญ
เล็งผลูบ่รู้เพลิน พิศพฤกษ์ระลึกนวล
๏ กรุ่นกรุ่นพิกุลกลิ่น พระถวิลบ่วายหวน
คิดกลิ่นยุพินชวน จิตยั้งณะวังใน
๏ อุบบลอำพนผ่อง ฉวิฉ่องชลาลัย
ว่อนว่อนภมรไคล รสเคล้นบ่เว้นคลึง
๏ บัวแย้มแชล่มยั่ว อลิกลั้วณะกลางบึง
ผึ้งภู่วะวู่อึง กลยั่วบ่กลัวกู
๏ บงกชจะสดแสน ก็บ่แม้นพระโฉมตรู
ผุดผ่องลอองชู ชลชื่นบ่รื่นปาน
๏ ปราโมทสโรชรัตน์ บ่มิทัดอุโรชมาลย์
กานดาประภาวาน อภิลาษลออทรง
๏ บัวบกณะอกอร อรชรฉอ้อนองค์
บัวน้ำบ่จำนง ผิวจับก็กลับวาง
๏ บงบัทมะขัดแค้น กุวแค่นจะแข่งนาง
เมาเมอเผยอพาง ศุกขันสุบรรณ์บิน
๏ เกตก์กลิ่นระรินโรย รสโชยณะชายสินธุ์
เกศร์อันสุคันธิน มธุธารตระการทาง
๏ เกตก์เกศร์ก็ทั้งคู่ บ่มิสู้พระเกศนาง
ผมเจ้าลำเภาพาง ทิพรสสุคนธ์เคย
๏ แก้วกรรณิการ์มี สุรภีก็รำเพย
คิดยามพระทรามเชย สุรภิตผจงสม
๏ กลิ่นกุนทะกรุ่นป่า สุมนาก็เฉื่อยฉม
โชยชายรำพายชม รสเชยรำเพยไพร
๏ นมแมวไฉนนั่น ก็และถันวิฬาร์ไหน
หมื่นแสนณะแดนไตร อุระหอมบ่ห่อนมี
๏ หวนถึงคนึงนาง ขณะร้างพระนารี
ถวิลสมพระรมณี มนใคร่จะคืนเวียง
๏ แนบนิทร์สนิทน้อง กรคล้องคระลึงเคียง
ฉุนฉมอุดมเพียง ทิพรสสุรารมณ์
๏ อุ่นออมถนอมโอบ จิตโลภจะเวียนสม
หอมอื่นบ่ชื่นชม ดุจอกพระนางอร
๏ นมสวรรค์ก็ถันใคร สละไว้ณะดงดอน
นางฟ้าศุภากร อุระเล่หะนั้นฤๅ
๏ เพียงนี้และฤๅถัน ณะสวรรคะบันลือ
จับกุมบ่นุ่มมือ จะถนอมบ่หอมชม
๏ นางฟ้าบ่มาแข่ง นุชแน่งมโนรมย์
ถันทิพย์ละลิบลม บ่มิขันพระถันอร
๏ เหตุนั้นกระมังหนา สุรมาสยุมพร
ขวัญฟ้าสุรามร บ่เสมอสมรเรียม
๏ เหินห่างพระนางตรู อุระตูก็กรมเกรียม
บุบผาจะหาเทียม นุชเนื้อก็เหลือแล
๏ ซ่อนกลิ่นถวิลว่า ศศบ้าจะแข่งแข
หมายเดือนบ่เหมือนแด ก็จะเดือดอุราดาย
๏ ซ่อนกลิ่นบ่หมิ่นสมร จรซ่อนสุคนธ์หาย
กลบกลิ่นถวิลอาย เพราะบ่ขันประชันนาง
๏ สลัดไดไฉนสลัด สละพลัดณะพงขวาง
เหตุที่กลีวาง กลไว้ฤใครทำ
๏ ใครสลัดสลัดได เพราะอะไรจะใคร่จำ
ฤๅสัตย์วิบัติกัม มะสลัดสลัดได
๏ สายหยุดก็อยุดกลิ่น เพราะถวิลลอายใจ
เกรงกลิ่นพระทรามไวย วรรัตนะกานดา
๏ สายหยุดจะอยุดไย อรไทยบ่ได้มา
จักหอมพนอมกา นนบ้างก็ช่างมัน
๏ บุบผาผกาเกลื่อน พนเถื่อนเถกิงวรรณ์
กล้ากลิ่นกระถินจัน ทนะกรุ่นยิสุ่นดง
๏ กันเกราสเดาดก มลิรกณะราวพง
ปริกปรูประดู่ปรง และมะปริงมะปรางไพร
๏ ปักษีก็มี่ร้อง เสนาะซร้องพนาศัย
ถาบถาชล่าใจ จรจับและจิกกิน
๏ คู่เคล้าก็เย้ายวน ขคชวนชลอจินต์
พฤกษ์โยกสุโนคบิน ตรุไหวก็ไกวโยน
๏ ลมซัดปตัตรี ศกุนีก็ผกโผน
ศาขีกระบี่โจน รถก้องก็ร้องกลัว
๏ ลิงโลดกระโดดหนี และชนีก็ผัวผัว
เหลียวหลังระวังตัว ภยะกรายก็ป่ายปีน
๏ ห้อยโหนกระโจนลอย กรปล่อยก็ใช้ตีน
ภัยเฉียดจะเบียดบีฬ ก็กระโดดละโลดไป
๏ เสือสิงห์กระทิงถึก และมฤคสเริงไพร
หมูป่าและหมาใน นลมาก็ล่าจร
๏ ปางนั้นพระไนษัธ อธิฃัติยะภูธร
ด่วนโดยพนาดร บ่มิอยุดธรุดไป
๏ รถรี่บ่รีรอ หยะห้อกำแหงไกร
สำเนียงสนั่นใน วนแทบถล่มลง
ถึงกรุงนิษัธราช นรนาถเสด็จตรง
โอ่อ่าสง่าองค์ บ่ขยั้นขยาดเยง
๏ พบองค์พระบุษกร อรชรประชาเกรง
แค้นคำกระทำเพรง นลกล่าวพระวาจา ๚

พระนลตรัสว่า

๑๑๏ ดูรานรินทร์ภู ธรผู้พระภาดา
แคล่วคล่องทำนองปา ศกเลิศประเสริฐจริง
๏ ตูมาจะท้าเล่น ดุจเช่นกลีสิง
มุ่งจิตจะคิดชิง นิธิสู้พระภูธร
๏ ไอสูรย์วิบูลย์สรรพ ธนทรัพยากร
นานาศุภาภรณ์ พิตโภคครามครัน
๏ รถม้าคณาเนก รุจิเรกอุไรพรรณ์
มากมีมณีมัณ ฑนมิ่งศฤงคาร
๏ จักนับบ่นับถ้วน นิธิล้วนมโหฬาร
เรืองรัตน์จรัสกาญ จนฃ้าจะมาพนัน
๏ ทั้งทัมะยันตี ยุวดีชวาวรรณ
องค์นางจะวางปัณ จิตปองจะลองดู
๏ ส่วนท่านชำนาญบาศก์ บ่มิขลาดมิเกรงตู
ไอสูรย์วิบูลย์ภู ธรกล้าก็มาพนัน
๏ ตูแพ้จะให้สิ้น พระยุพินและไอศวรรย์
ชีวิตก็คิดอัน ตรแท้ผิแพ้เธอ
๏ ท่านแพ้ก็คืนรา ชยะมาบ่มัวเมอ
เร็วเร่งมิเกรงเกลอ จะพนันประชันมือ
๏ ครั้งเดียวจะทอดบาศก์ ผิวพลาดบ่ผ่อนปรือ
เสี่ยงบาศก์บ่คลาดคือ ชะนะแพ้บ่แก้ตน
๏ อันทรัพย์ประดับศักดิ์ ชนรักบ่เว้นคน
ใครขันพนันจน นิธิหลายสลายลง
๏ แม้นมุ่งกมลหวัง ธนยังจะคืนคง
แน่นึกทนงจง จิตท้าสกาลอง
๏ ผู้ชำนะจำเล่น ดุจเช่นจำนงปอง
ทรัพย์เฃาและเจ้าของ จิตขืนจะคืนเอา
๏ จำสู้พนันตอบ เพราะระบอบบุราณเรา
ได้ชื่อก็คือเนา ยุติธรรมประจำใจ
๏ ไม่สู้ก็เสียธรรม ดุจคำบุราณไข
ภพสามจะหยามใน คตินั้นบ่ผันแปร
๏ แม้นกริ่งประวิงใน หฤทัยะเชือนแช
พรึงพรั่นประหวั่นแด บ่มิขันพนันตู
๏ เชิญชักพระแสงสิทธิ์ สุรฤทธิเชิดชู
เราสองจะลองดู ศรใครจะไกรเกรียง
๏ รบองคะต่อองค์ ยุธยงบ่อ่อนเอียง
มีชัยจะได้เวียง วรรัฐนิษัธขัณฑ์
๏ โบราณะย่อมยก มรดกบิดรอัน
เสียไปเพราะในพนัน บุตรแพ้บ่แก้มือ
๏ จักใช้วิธีอื่น ก็บ่ขืนระเบียบคือ
สื่อสารอุบายฤๅ รณสู้ริปูแรง
๏ เพื่อคืนธนาคม อภิกรมกำแหง
อาจารย์บุราณแจง คตินี้ก็มีมา
๏ เชิญเถิดนรินทร บุษกรพระภาดา
จักขันพนันอา ตมะสู้สกาลอง
ฤๅเลือกณรงค์สู้ ยุธตูก็ตามปอง
เชิญชักพระแสงทอง ศรศัสตร์ถนัดถือ
๏ พี่น้องจะลองรณ นรชนกระฉ่อนลือ
ใครหาญชำนาญมือ ผิวกล้าก็มาลอง ๚
๑๑๏ เมื่อนั้นนรินทร บุษกรบ่หม่นหมอง
หื่นหรรษ์กระสันปอง จิตแน่บ่แพ้นล
๏ เชิงบาศก์ฉลาดรู้ นลสู้จะเห็นผล
แน่นอนบ่ผ่อนปรน มนใคร่จะได้นาง
๏ แย้มเย้าเฉลาพักตร กรกวักพระนลพลาง
ยิ้มเย้ยเฉลยปราง ธก็ปริ่มกระหยิ่มมาน ๚

พระบุษกรตรัสตอบว่า

๑๑๏ ดูราพระราชา จิตฃ้าก็สำราญ
ยินดีบ่มีปาน ดุจได้พระไภมี
๏ ท่านไซร้กำไรทรัพย์ จรกลับนิษัธศรี
แกล้วกล้าสกาดี ผิวเล่นจะเห็นกัน
๏ อันองค์พระกานดา สุภคาชวาวรรณ
ตกยากลำบากบรร พะระหวยระทวยองค์
๏ โฉมฉายจะคลายเศร้า นุชเจ้าจะสร่างทรง
เรียมโลมพระโฉมยง กรเคล้าพระเยาวภา
๏ โชคมาชตาส่ง ยุพยงพระกานดา
นวลชื่นจะคืนมา ณะนิษัธตระบัดถึง
๏ น้องนางจะสร่างเศร้า ขณะเคล้าคระลอคลึง
หมดร้อนสมรพึง จะสมานสมัคสม
๏ จักแต่งพระแน่งนาง นุชพางอุรารมณ์
ภูษิตวิจิตรชม จิตชายบ่หน่ายแหนง
๏ แจ่มสีขจีสด มรกตกระจายแสง
เพชร์ดีมณีแดง นิลสรรพประดับอร
๏ วันนี้พนันได้ นิธิใดจะให้สมร
เครื่องทรงอลงกรณ นุชแต่งจะแข่งอินทร์
๏ นางงามจะตามฃ้า ดุจว่าพระวัชรินทร์
องค์อรรคเทวินทร์ สุรอัจฉราตาม
๏ เธอผู้พระภาดา จิตข้าบ่คิดฃาม
เชิงชั้นพนันยาม นลขันบ่พรั่นพรึง
๏ เธอจากนครไป หฤทัยก็คิดถึง
ใจท่านทยานจึง จรสู่จะสู้สกา
๏ ข้าแจ้งหทัยจง นลคงจะคืนมา
คอยท่าพระราชา บ่มิเว้นมิวายใจ
๏ อันการสกานั้น จะพนันประชันใคร
ใช่ญาติประยูรใน วรฃัติยะธำรง
๏ ไป่แสนสนุกเหมือน ดุจเพื่อนประพันธ์พงศ์
พี่น้องจะปองปลง จิตเล่นบ่เว้นกัน
๏ อันองค์พระไภมี มหิษีฉวีจันทร์
ท่านมาและท้าพนัน ก็จะเสียพระเมียอร
๏ วันนี้อุดมมี มนปรีดิแน่นอน
ฃ้าไซร้จะได้สมร ดุจหมายบ่วายวัน
๏ วันนี้จะสมจิต จะสนิทเสน่ห์ขวัญ
ทรามไวยอุไรพรรณ นุชน้องก็ของตู ๚
๑๑๏ เมื่อนั้นพระนลยิน พจแสนจะแค้นหู
ร้อนเลือดธเดือดดู ดุจไฝ่จะใคร่ฟัน
๏ ราวอัคนีรุม กรกุมพระแสงขรรค์
เวียนจับขยับพลัน พระจะฟาดพระเศียรลง
๏ ด่วนดับระงับโกรธ อประโยชน์บ่จำนง
จักฟันจะหั่นคง นรสิ้นจะนินทา
๏ หักใจพระไนษัธ ก็ดำรัสพระวาจา
ดูก่อนพระภาดา พจนาตถะปราศคุณ
๏ พูดเล่นบ่เปนสาร อปการบ่เกื้อหนุน
วาจาธทารุณ ดุจใช่พิชัยพงศ์
๏ จักเล่นก็เล่นกัน จะพนันก็พลันทรง
เธอแพ้จะแก้องค์ ฤจะว่าประสาไหน
๏ เล่นแล้วก็จึ่งตรัส พจอัตถะฉันใด
จักพูดก็พูดไป ดุจปากธอยากเผย
๏ จักพูดณะบัดนี้ ก็บ่มีประโยชน์เลย
แม้นแพ้จะแลเงย ฤจะก้มก็สมใจ
๏ ตรัสพลางกษัตริย์สอง จิตปองพนันไป
ทรงทอดสกาไน ษธหวังก็ดังหมาย
๏ บุษกรธหย่อนแต้ม นลแย้มพระพักตร์พราย
สมบัตินิษัธฉาย มรดกชนกเธอ
๏ คืนสู่พระนลสิ้น นิธิสินบ่มีเสมอ
อารัมณะบำเรอ นลใคร่ก็ได้คืน
๏ เมื่อนั้นพระไนษัธ อริฃัติยะฤๅขืน
เที่ยงในหทัยยืน ยุติธรรมประจำองค์
๏ ไฉไลประไพลักษณ์ วรพักตร์พิสุทธทรง
เบิกบานอุฬารมง คลเลิศวิไลยตา
๏ ยิ้มแย้มแชล่มตรัส ศุภอัตถะวาจา
แก่องค์พระภาดา คติคำบ่ยำเยง ๚

พระนลตรัสว่า

๑๑๏ อ้าเจ้ากำเลาใจ ทุขไซร้กระทำเอง
อยาบหยิ่งบ่กริ่งเกรง พจมานประหารหู
๏ บัดนี้ก็แพ้พ่าย นิธิหลายก็ของตู
ราชัยประไพภู รุจิเรกลออศรี
๏ อันนางสอางองค์ ยุพยงพระไภมี
เรืองรัตน์สวัสดี สิริเลิศประเสริฐทรง
๏ เนตรท่านณะกาลเข็ญ จะมิเห็นพระโฉมยง
ตกต่ำระกำองค์ ดุจข้าพระนารี
๏ ลูกเมียก็เสียหมด อปยศกำศรดศรี
ยามบุญบ่หนุนชี วะก็อับจะลับไป
๏ คราวก่อนกลีช่วย ชะนะด้วยกลีไกร
ใช่ท่านชำนาญใน วิธิกล้าสกาเอง
๏ เล่นกันผิซึ่งหน้า จิตฃ้าบ่กลัวเกรง
มีชัยะในเพรง ก็เพราะมีกลีงำ
๏ เกิดเหตุวิเภทผ่าว ระบุฃ่าวระบือคำ
โดยที่กลีทำ คุรุทุกขะนานา
๏ ตูใช่จะไร้คิด มิตรจิตพระภาดา
พรากพลัดวิบัติปรา รภโทษบ่โกรธเธอ
๏ เหตุหากกลีมา อนุชาก็เผอเรอ
แข่งขันพนันเมอ มนมัวบ่กลัวกรรม
๏ กอบกิจสุหฤทเภท ก็เพราะเหตุกลีทำ
หลีกบาปและหลาบจำ จิตจุ่งจำนงบุญ
๏ โทษกรรมบ่นำพา และก็ฃ้าจะอุดหนุน
ฃาดเหลือจะเจือจุน บ่มิคิดจะอิดฉา
๏ สมบัติจะแบ่งให้ ดุจได้กระทำมา
เจ้าผู้พระภาดา จรจุ่งบำรุงพล
๏ คืนสู่บุรีเดิม และเฉลิมสุมณฑล
เพลิดเพลินเจริญชนม์ ดุจฃ้าอำนวยพร ๚
๑๑๏ เมื่อนั้นกษัตริย์บุษ กรก้มประนมกร
รับสั่งพระภูธร ก็ทำนูลสนองไป
๏ ข้าแต่พระภาดา ขติยาธิเบนทร์ไกร
อันองค์พระทรงชัย กรุณาบ่หาเหมือน
๏ ทรงคุณอดุลย์เชิด บุญเลิศบ่ลบเลือน
ทรงศักดิ์ตระหนักเตือน จิตอยู่บ่รู้หาย
๏ ข้าช้ำระกำนัก ทุขจักบ่คืนคาย
เสียใจบ่ได้วาย เพราะบ่รู้พระคุณเธอ
๏ ขลาดเขลากำเดาคิด คติผิดเพราะเผอเรอ
ขุ่นข้นกมลเมอ ขณะโลภบ่เล็งเห็น
๏ อยาบร้ายระคายเคือง ดำริห์เรื่องจะก่อเข็ญ
เวรทันก็พลันเปน คุรุทุกข์ประทับใจ
๏ ฃ้าควรจะรับโทษ พระก็โปรดบ่ปองภัย
แจ้งจริงมิกริ่งใน จิตฃ้าพระบทมาลย์
๏ ยกโทษบ่โกรธซ้ำ บ่มิหนำพระภูบาล
อวยทรัพยะสำราญ นิธิโภคภูลผล
๏ ขอจงพระทรงศักดิ์ บริรักษ์นิกรพล
ยิ่งหมื่นพระยืนชนม์ อธิเกียรดิดำเกิง
๏ ครองกรุงผดุงรัฐ อริกรรษณ์กำไรเริง
เตชเธอเสมอเพลิง ดุจฃ้าถวายพร
๏ ทูลแล้วก็ทูลลา พระประชาปะภูธร
จัดเตรียมพลากร จรสู่บุรีเดิม ๚
๑๑๏ ปางนั้นนิกรนา ครซร้องฉลองเฉลิม
โห่ลั่นสนั่นเหิม จิตหรรษะนันท์เนือง
๏ นลคืนนครแล้ว ดุจแก้วประดับเมือง
แต่นี้บ่มีเคือง นรราษฎร์จะสำราญ
๏ เกลื่อนกล่นถนนหลวง ชนปวงก็เบิกบาน
รื่นเริงเถกิงมาน ณะนิเวศน์นรินทร
๏ อำมาตย์ประมุขเฃ้า จรเฝ้ามหิศร
ชนหลายถวายกร อภิวาทน์พระบาทบงสุ์
๏ ฃ้าแต่พระจอมปราณ นรบาลวิบูลย์ยง
ปวงฃ้าประชาปลง จิตหลายถวายพร
๏ ชนชาวนครหมด ชนบทสโมสร
เสนานรากร จรเนื่องขนัดมา
๏ เฝ้าองค์พระทรงฤทธิ อภิชิตราชา
ล้อมเล่หะเทวา กรเฝ้าพระมัฆวาน
๏ สรวมทรงพระชนม์ยืน ประลุหมื่นฉนำนาน
ปกฃ้าประชาปาน ศกระปกสุรามร ๚
๑๑๏ ปางนั้นพระไนษัธ ศุภรัตน์อลงกรณ์
ดังท้าวปุรันทร กิติกล้าณะธาตรี
๏ คิดองค์พระทรามไวย อรไทยมเหษี
พลอัศวะหัสดี ธก็รีบดำรัสเตรียม
๏ รถรัตน์จรัสฉาย หยะผายผยองเทียม
เพียบภูพยูห์เคียม อธิราชทำนูลลา
๏ สู่รัฐวิทรรภ์เฝ้า อรเยาวะรามา
นงคราญสราญตา สุขเขมเปรมปรีดิ์
๏ เฝ้าองค์ชนกไท้ อรไทยพระชนนี
บังอรจะจรลี ณะนิษัธนครฃัณฑ์
๏ รับพรกษัตริย์สอง ดุจคลองลบองบรรพ์
ทูลลาพระทรงธรร มะชนกและชนนี
๏ พาองค์พระลูกคู่ จรสู่นิษัธศรี
ปางนั้นพระนลปรี ดิสวัสดิ์เสวยรมย์
๏ เบิกบานสราญรื่น รสชื่นชลอชม
สุขใจไชมสม จิตสองธครองกัน
๏ ดังองค์พระเทวราช ศจินาถธครองสวรรค์
เริงรมยะชมนัน ทนะเรื้องณะเบื้องบน
๏ ทรงรัฐนิษัฐราบ สุรภาพระบือพล
บรฃามพระนามนล กิติแล่นณะแดนตรี
๏ ลือชาสง่าศักดิ์ บริรักษ์ประชาชี
ชมพูทวีปปรี ดิพระเดชพระราชา ๚

จบนิทานเรื่องพระนล

๑๖๏ อัญขยมกรมหมื่นพิทยา ลงกรณ์รจนา
พระนลคำฉันท์บรรจง
๏ สมหวังดังจิตคิดทนง สิ้นบทหมดลง
ก็เปรมก็ปริ่มอิ่มใจ
๏ เหตุรักหักท้อหฤทัย พากเพียรเขียนใน
เวลาที่ว่างบางวัน
๏ น้อยน้อยค่อยประดิษฐคิดบรร จงคำสำคัญ
ครุลหุจุใจ
๏ พลาดพลั้งยังมีหรือไร อ่านหวนทวนไป
บ่พบก็น่านึกเห็น
๏ ว่าฉันท์ถูกถ้วนควรเปน ฉบับที่กวีเอ็น
ดูว่าได้เพ่งเล็งทำ
๏ วางแล้วจับเล่าเฝ้าจำ ค้นคว้าหาคำ
ละบทละบทจดเขียน
๏ หวังใจไว้คำจำเนียร เชิญยลผลเพียร
ประสบเพราะใส่ใจแสวง
๏ ใคร่เปนพยานคำสำแดง ครูฉันท์ท่านแถลง
“กระวีฤๅแล้งแหล่งสยาม”
๏ คำรบไตรรัตน์เรืองนาม ขอคุณหนุนความ
เสวยสวัสดิ์สมบูรณ์

จบบริบูรณ์

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ