ข่ายลวดและข่ายปืน

​^๑ประเทศอังกฤษเป็นประเทศอยู่เกาะ นี้เป็นภูมิศาสตร์ แต่ภูมิศาสตร์ข้อนี้เป็นสำคัญมากว่าพันปี ในพงศาวดารของยุโรป

ศัตรูสำคัญของอังกฤษสมัยหนึ่ง คือฝรั่งเศส แต่ฝรั่งเศสในสมัยโน้น ไม่เป็นทหารทะเลดีพอที่จะต่อสู้ทหารทะเลอังกฤษ และข้ามทะเลแอบไปขึ้นฝั่งเกาะอังกฤษได้

ในสมัยที่พระเจ้าเฮนรีที่ ๘ และพระนางอิลิสิเบ็ธผู้พระราชธิดาได้เป็นเจ้าแผ่นดินอังกฤษ สเปญเป็นประเทศมีกำลังมากทางทะเล และตั้งหน้าจะกำหราบเกาะอังกฤษ แต่พระเจ้าแผ่นดินอังกฤษ ๒ พระองค์ที่ออกพระนามมานั้น ยอมจ่ายทรัพย์มากมายสร้างทัพเรือไว้ให้สู้สเปญได้ ถึงกระนั้นเมื่อสเปญยกทัพเรือใหญ่จะไปตีเกาะอังกฤษ จำนวนลำเรือของสเปญยังมากกว่าเรืออังกฤษ แต่เมื่อถึงคราวสู้กันเข้าจริง สเปญก็สู้ไม่ได้

​ต่อมาฮอลันดาได้แข่งอำนาจทางทะเลกับอังกฤษอยู่พักหนึ่ง แต่แข่งไปได้ไม่นานก็ต้องเลิกไป

ในสมัยนโปเลียนเมื่อร้อยปีเศษมานี้ พระเจ้าแผ่นดินฝรั่งเศสองค์นั้นทรงหวังว่า จะขุดอุโมงค์ลอดทะเลไปขึ้นเกาะอังกฤษได้ แลจะใช้บาลูนพาทหารไปทางฟ้าด้วย ส่วนทางทะเลก็จะใช้เรือรบสู้กับเรือรบอังกฤษอีกด้านหนึ่ง วิธีนี้คือว่า นอกจากรบกันทางทะเลตามธรรมดา จะใช้วิธีเหาะแลดำดินด้วย แต่ครั้นรบกันเข้าจริง ทัพฝรั่งเศสก็สู้ทัพเรืออังกฤษไม่ได้ การเหาะแลดำดินก็ต้องเลิกไปด้วยกัน

ในคราวมหาสงคราม อังกฤษได้ใช้ทัพปิดอ่าวแลตระเวนทางทะเลทั่วโลก ไม่ให้ฝ่ายศัตรูยกทัพเรือออกทะเลได้ ฝ่ายศัตรูได้ใช้เรือใต้น้ำ เพื่อจะให้อังกฤษต้องเลิกการล้อมอ่าว แลเพื่อจะได้ทำลายเรือขนอาหารไปส่งเกาะอังกฤษ หรือขนทหารแลอาวุธยุทธภัณฑ์ไปสู่สมรภูมิ แต่การใช้เรือใต้น้ำก็ไม่สำเร็จเหมือนกัน อังกฤษจึงอวดได้ว่า ตั้งแต่ ค.ศ. ๑๐๖๖ มาจนบัดนี้ก็เกือบพันเก้าร้อยปีแล้ว ยังไม่มีศัตรูยกทัพข้ามไปถึงเกาะอังกฤษได้เลย

​แต่มาสมัยนี้มีท่าทางวิตกไปคนละอย่าง นโปเลียนคิดใช้เหาะด้วยบาลูน ก็ย่อมจะยืดยาด แต่สมัยนี้เรือเหาะไม่ต้วมเตี้ยมเหมือนบาลูน ถ้าอังกฤษต้องทำสงครามกับประเทศอื่นในยุโรปด้วยกัน ก็อาจจะมีเรือเหาะฝ่ายศัตรูนับจำนวนพันลำร่อนอยู่บนฟ้าเหนือลอนดอนภายในเวลา 2-3 ชั่วโมง จากเวลาที่นักศึกออกจากรัง อาจทิ้งลูกระเบิดหนัก ๕๐ ตัน ให้ลอนดอนทะลายไปได้

การเป็นดังนี้ รัฐบาลอังกฤษจึงรีบร้อนสร้างเรือเหาะชนิดรบแลชนิดทิ้งบอมม์ซึ่งจะให้มีถึง ๖,๕๐๐ ลำ ในปลายปีนี้ (ตัวเลขนี้มาจากหนังสือพิมพ์อเมริกัน) เรือเหาะเหล่านี้ นอกจากที่จะเที่ยวทำร้ายแก้แค้นในประเทศอื่นแล้ว ยังมีไว้สำหรับต่อสู้พวกที่จะไปทำร้ายลอนดอนทางฟ้าด้วย

นอกจากเตรียมป้องกัน ที่จะใช้นกศึกสู้นกศึกด้วยกันบนฟ้า ยังมีการตระเตรียมอย่างอื่นหลายทาง เป็นต้นว่า เตรียมใช้ “ว่าวบาลูน” มีสายลวดทำด้วยเหล็กกล้าแขวนเป็นข่ายหย่อนลงมาจนต่ำ บาลนซึ่งจะเป็นที่แขวนข่ายนั้น จะลอยอยู่เป็นแถวสูง ระหว่าง ๑๐,๐๐๐ ฟุต ถึง ๒๐,๐๐๐ ฟุต ​คำณวนว่าเรือเหาะเข้าไปถูกตาข่ายเข้า สายลวดที่แขวนไว้ก็แข็งแรงพอที่จะทำให้ปีกหักได้

การที่จะแขวนตาข่ายให้รอบลอนดอนนั้น จะต้องมีตาข่ายถึง ๖๐ ไมล์ ซึ่งจะมีไม่ได้ เพราะฉนั้นตาข่ายเหล่านี้ใช้เป็นเครื่องขู่ยิ่งกว่าเครื่องป้องกันจริง ๆ ตาข่ายเหล่านี้เลื่อนไปเลื่อนมาได้ เรือเหาะศัตรูที่จะมาทำร้ายลอนดอน ไม่รู้ว่าจะมาชนตาข่ายเข้าที่ไหน เพราะฉนั้นก็จะต้องขึ้นให้สูงพ้นแนวเมฆ จะทิ้งบอมบ์ที่ไหนก็เห็นไม่ถนัด เมื่อต้องขึ้นสูงดังนี้ เรือเหาะขบวนรบฝ่ายอังกฤษก็ไล่รบได้ถนัดขึ้น หนังสืออเมริกันกล่าวว่า การขึงตาข่ายเช่นนี้ มีสำนักที่เตรียมไว้แล้ว ๖ แห่ง

การระวังภัยเรือเหาะที่จะมาทำร้ายเช่นว่านี้ เตรียมไว้เป็นชั้น ๆ ในทะเลกองทัพเรืออังกฤษจะตระเวนเป็นแนวหน้า ถ้าเรือเหาะฝ่ายศัตรมาเรือรบก็จะต้องรู้ก่อน แลจะปล่อยเรือเหาะขึ้นไปสู้กันเหนือทะเล แลทั้งจะใช้ปืน ซึ่งยิงได้นาทีละ ๑,๐๐๐ กระสุน แลบินได้สูงถึง ๑๘,๐๐๐ ฟุต (ตัวเลขจากหนังสือพิมพ์อเมริกัน) ปืนเหล่านั้นมีกระบอก​หลายกระบอก ยิงลูกแตกระเบิดก็ได้ แตกเป็นไฟก็ได้ ยิงให้รู้เส้นทางก็ได้ ยิงให้แตกเป็นสะเก็ดเล็กก็ได้ ปืนยิงเรือเหาะเหล่านั้นไม่ค่อยจะยิงถูกลำเรือเหาะจริง ๆ ที่ต้องการ ก็เพียงแต่ให้ระเบิดใกล้ ๆ เท่านั้น

เมื่อพ้นแนวเรือรบเข้าไปแล้ว ก็ถึงแนวฝั่ง ท้องที่เหล่านั้นเตรียมไว้ ทั้งปืนทั้งไฟฉายและทั้งเครื่องบอกให้รู้เสียง ทหารที่ประจำอยู่ตามฝั่ง คือ กองทหารของท้องที่ แลพวกอาสาด้วย

เมื่อพ้นแนวฝั่งเข้าไป ยังมีแนวรอบลอนดอนอีกแนวหนึ่ง มีอาวุธแลเครื่องใช้อย่างเดียวกัน เจ้าหน้าที่ คือ ทหารท้องที่แลผู้สมัคร คือ สมาชิกสโมสรฟุตบอลล์ของตำบล เป็นต้น

นอกจากนี้ ยังมีสำนักเรือเหาะ ๑๓ แห่ง ซึ่งสำหรับต่อสู้ใกล้ลอนดอนเข้าไป ต่อนั้นถึงข่ายบาลูน แลต่อเข้าไปก็มีแนวปืนอีกแนวหนึ่ง

----------------------------