| ๏ โอ้พระทูลกระหม่อมแก้ว |
เมียมาแล้วพระโฉมศรี |
| ลืมเนตรขึ้นพาที |
ด้วยเมียบ้างให้สว่างใจ |
| ๏ ควรหรือพระโฉมยง |
มาปลงชีพตักษัย |
| ตัดช่องน้อยเสด็จไป |
พิมานมาศเมืองสวรรค์ |
| ๏ โอ้โอ๋พระน้องนุช |
มาสูญสุดซึ่งชีวัน |
| อกพี่ดังเพลิงกัลป์ |
บรรลัยไหม้ในวิญญา |
| ๏ จะอยู่ไยให้ลำบาก |
พ่อเพื่อนยากมามรณา |
| จะบั่นเกล้าเกศา |
ให้มอดม้วยไปด้วยกัน |
| ๏ พ่อมาต้องซึ่งพรหมาสตร์ |
พระเยาวราชมาอาสัญ |
| พระพักตร์ผ่องคือดวงจันทร์ |
มาเศร้าสร้อยสลดลง |
| ๏ ผิวเนื้อเจ้าเหลืองอ่อน |
อรชรอยู่ทั้งองค์ |
| นิ่มเนื้อนวลหง |
มาแน่นิ่งไม่ติงกาย |
| ๏ พระโอษฐแย้มตละจะยิ้ม |
พระเนตรพริ้มอยู่เพราพราย |
| จะพิศไหนก็เฉิดฉาย |
เสียดายนักพระน้องอา |
| ๏ พระราเมศก็มาม้วย |
ใครเลยจะช่วยขนิษฐา |
| พรหมาสตร์อสุรา |
มาต้องแน่นพระวรองค์ |
| ๏ ยิ่งระทดสลดใจ |
พระชลนัยน์ก็ไหลลง |
| มิอาจที่จะดำรง |
พระวรกายนางกัลยา |
| ๏ ซบเศียรลงกับบาท |
ยุคลราชรามา |
| กันแสงทูลซึ่งกิจจา |
พิไรร่ำระกำใจ |
| ๏ พระคุณเอ๋ยแต่เมียห่าง |
นิราศร้างพระองค์ไป |
| ตั้งแต่จะโหยไห้ |
ไม่วายเว้นแต่สักวัน |
| ๏ หวังจะฟังคดีข่าว |
ทุกค่ำเช้ากันแสงศัลย์ |
| คอยองค์พระทรงธรรม์ |
จะตามมาถึงเมืองมาร |
| ๏ เมียคอยถึงขวบปี |
ในสวนศรีอุทยาน |
| ไม่เห็นองค์พระภูบาล |
จะผูกศอให้บรรลัย |
| ๏ พอหนุมานไปทันที |
จึงเมียนี้ไม่ตักษัย |
| ได้แหวนกับสไบ |
จึงค่อยได้ซึ่งสมประดี |
| ๏ พระปิ่นมงกุฎเกศ |
มาหลับเนตรสลดศรี |
| ลืมเนตรขึ้นพาที |
ให้เมียสร่างซึ่งโศกา |
| ๏ พระยอดฟ้าสุราลัย |
พระมิได้กรุณา |
| เมียรักออกมาหา |
พระยอดฟ้ามาบรรลัย |
| ๏ เมียร่ำทูลกิจการ |
พระภูบาลไม่ปราศัย |
| จะปลุกสั่นสักเท่าใด |
ไม่หวาดไหวพระกายา |
| ๏ มานิ่งนอนดังท่อนทอง |
กอดพระน้องนิ่งมรณา |
| เหนือพื้นพสุธา |
อนาถนักพระจักรี |
| ๏ เมื่อแรกเราจักจร |
จากนครจรลี |
| ทั้งสามพระชนนี |
ก็ตรัสห้ามมิให้มา |
| ๏ พระญาติวงศ์พงศ์กษัตริย์ |
จะทานทัดไม่นำพา |
| กลัวจะเสียซึ่งสัจจา |
พระบิตุเรศที่บรรลัย |
| ๏ พระแม่ไกยเกษี |
มิได้ขัดอัชฌาสัย |
| ชะรอยกรรมเราสิ่งไร |
จึงไกลจากพระพารา |
| ๏ พระเสาวนีย์ก็พร่ำสั่ง |
หวังจะฝากพระอนุชา |
| จะเดินดั้นอรัญวา |
ทุเรศร้างมาแรมไพร |
| ๏ เห็นหน้ากันแต่สามองค์ |
พระญาติวงศ์ก็อยู่ไกล |
| ศิลป์ศรพระขรรค์ไชย |
อย่าวางไว้ให้ไกลองค์ |
| ๏ ควรฤๅพระราเมศ |
ดูเบาเหตุในการณรงค์ |
| ละให้พ่อโฉมยง |
มาทำสงครามด้วยยักษา |
| ๏ อสูรทั้งเมืองมาร |
ไม่ต่อต้านพระอนุชา |
| ครั้งนี้มาอัปรา |
มาพ่ายแพ้แก่ไพรี |
| ๏ คิดมาน่าน้อยใจ |
ช่างกระไรพระจักรี |
| ละให้แต่พระศรี |
นุชน้องทำสงคราม |
| ๏ อินทรชิตอสุรา |
ทั้งเมืองฟ้าย่อมเข็ดขาม |
| ควรฤาพระโฉมงาม |
ไม่ช่วยน้องให้บรรลัย |
| ๏ พ่อทูลกระหม่อมชองพี่อา |
เจ้ายอดฟ้าจำเริญใจ |
| ได้ชูชื่นอารมณ์ใน |
ไม่วายเว้นสักเวลา |
| ๏ ยามเสวยได้เชยชม |
ยามบรรทมในหิมวา |
| เปนเพื่อนยากด้วยกันมา |
ได้เห็นหน้ากันสามองค์ |
| ๏ เจ้าซื่อสัตย์ด้วยพี่ยา |
ไม่คิดว่าจะปลดปลง |
| หาไหนไม่เหมือนองค์ |
เจ้าลักษณ์พี่ที่มรณา |
| ๏ เมื่อแรกจะก่อกรรม |
เพราะอีสำมนักขา |
| เกิดเหตุแต่นั้นมา |
พี่สีดาจึงจากจร |
| ๏ โทษพี่นี้ผิดนัก |
นะพ่อลักษณ์ผู้สายสมร |
| มิฟังคำพระภูธร |
วอนให้ตามมฤคา |
| ๏ ไม่รู้ว่าอสูรแสร้ง |
มันแกล้งร้องริษยา |
| เหมือนเสียงพระรามา |
อกพี่ประหวั่นขวัญหาย |
| ๏ ใช้ให้เจ้าออกไปตาม |
พระโฉมงามไม่คลาดคลาย |
| เจ้าบอกว่าอสุรกาย |
มันแกล้งร้องให้ตกใจ |
| ๏ มิฟังคำเจ้าลักษณ์เลย |
พ่อทรามเชยผู้พิสมัย |
| ชะรอยกรรมเราสิ่งไร |
จึงดลใจให้ไกลกัน |
| ๏ รักพี่ออกมาตาม |
พยายามถึงไพรวัน |
| กับองค์พระทรงธรรม์ |
เสด็จดั้นในดงดอน |
| ๏ เพราะรักเมียสู้เสียกาย |
กับน้องชายผู้สายสมร |
| ถมทางในสาคร |
มาต่อต้านสงครามขัน |
| ๏ จนมาบรรลัยลง |
ทั้งสององค์ไม่เห็นกัน |
| นับเดือนจะเลื่อนวัน |
จะแลลับอัประมาณ |
| ๏ ทั้งพานรินทร์กระบิลไพร |
ก็มาบรรลัยด้วยศรกาล |
| ใครเลยจะถือสาส์น |
ไปยังศรีอยุทธยา |
| ๏ กราบทูลพระชนนี |
ทั้งสองศรีพระอนุชา |
| ทั้งพระญาติวงศา |
ให้ประจักษ์คดีการ |
| ๏ ว่าพระยอดสุเมรุมาศ |
มาพินาศแทบเมืองมาร |
| กับองค์พระสงสาร |
ขนิษฐามาม้วยมรณ์ |
| ๏ สีดาเดียวนี้กันแสง |
สยบแสยงตระกองกร |
| กอดบาทพระภูธร |
อยู่เหนือพื้นแผ่นดินดาน |
| ๏ จะยกศพพระน้องพี่ |
ขึ้นสู่สีวิกากาญจน์ |
| กลับคืนยังสถาน |
เข้ายังนิเวศวังใน |
| ๏ เชิญสู่พระเมรุมาศ |
จะโอภาสด้วยเทียนไชย |
| แตรสังข์ส่งเสียงใส |
ทั้งดุริยางคดนตรี |
| ๏ โขนหนังประดังกลอง |
จะกึกก้องทั้งกรุงศรี |
| จะเอิกเกริกในบุรี |
พิภพก้องอยู่หวั่นไหว |
| ๏ เครื่องสูงสุวรรณรัตน์ |
มยุรฉัตรแลธงไชย |
| จะรายริ้วเรียบเรียงไป |
รอบพระราชเมรุทอง |
| ๏ มาลาระย้าย้อย |
สร้อยสนจะร้อยกรอง |
| จะรายริมพระศพสอง |
ทั้งอัจกลับประดับงาม |
| ๏ พระแท่นทองจะรองโกศ |
จะรุ่งโรจน์อยู่เรืองราม |
| แสงแก้วจะแวววาม |
ไปต้องศรีวิสูตรทอง |
| ๏ ทั้งพระญาติประยูรวงศ์ |
จะส่งสักการพระศพสอง |
| จะโหยไห้ในเมรุทอง |
ทั้งสาวสนมพระกำนัล |
| ๏ ทั้งร้อยเอ็ดกระษัตรา |
ก็จะมาประชุมกัน |
| จะกำสรดกันแสงศัลย์ |
ด้วยจงรักพระจักรี |
| ๏ วันถวายพระเพลิงท้าว |
ประชาชาวบุรีศรี |
| จะโศกนักด้วยภักดี |
พระพี่น้องทั้งสองไท |
| ๏ อนิจจาพระภูเบศร |
พระราเมศมาบรรลัย |
| ละเสียซึ่งเวียงไชย |
ไอศวรรย์พิมานทอง |
| ๏ เอาแต่พื้นพระธรณี |
มาเปนที่เขนยรอง |
| อกเมียจะพุพอง |
เพียงพินาศบรรลัยลง |
| ๏ พระบิตุเรศไม่เห็นผี |
พระชนนีไม่เห็นองค์ |
| อกเอ๋ยใครจะปลง |
พระศพสองกระษัตรา |
| ๏ จะต้องละอองธุลีลม |
จะเกรียมกรมพระอุรา |
| ต้องแสงพระสุริยา |
จะรุ่มร้อนระงมองค์ |
| ๏ จะผุพังพระมังสา |
พระกายาจะโทรมลง |
| จะสูญสิ้นเปนดินผง |
ที่กลางท้องสนามไชย |
| ๏ สิ้นบุญพระคุณแล้ว |
เมียแก้วจะอยู่ไย |
| เสวยสวรรค์ไปชั้นใด |
จะตามเสด็จพระภูบาล |
| ๏ สนองคุณพระรามา |
กว่าจะสิ้นอวสาน |
| ความสัตย์เปนประธาน |
จะสืบสร้างพระบารมี |
| ๏ โอนเศียรกันแสงสั่ง |
วิเวกทั้งในพงพี |
| เทวาในราศี |
เอ็นดูด้วยช่วยโปรดปราน |
| ๏ จงสดับยุบลกิจ |
ไปพิดทูลสนองสาร |
| กับองค์พระภูบาล |
ยังกรุงแก้วมิถิลา |
| ๏ ว่าลูกรักนี้มาม้วย |
เสียด้วยสองกระษัตรา |
| ขอถวายบังคมมา |
จะลาแล้วไปเมืองสวรรค์ |
| ๏ อินทร์พรหมยมเรศ |
ทั้งเทเวศในหิมวันต์ |
| กันแสงไห้แล้วรับขวัญ |
ยิ่งรันทดระทวยองค์ |
| ๏ ไห้ร่ำแต่ย่ำฆ้อง |
ไก่ขันก้องอยู่ในดง |
| หมองไหม้ฤทัยทรง |
สลดช้ำระกำทรวง |
| ๏ สะอึกสะอื้นกันแสงสั่ง |
วิเวกทั้งไศลหลวง |
| เขตเขาคิรีปวง |
พระเมรุอ่อนระทวยลง |
| ๏ พระสุรเสียงก็ผ่าวแผ่ว |
วะหวีดแว่วสลดลง |
| เกศแก้วเกยกับชงฆ์ |
พระพักตร์ก็เผือดลงทันใด ฯ |
