พากย์นาคบาศ

๑๖

๏ เสด็จโดยรัถยาพนาดร ด้วยแสงศศิธร
ใบรุกข์ฤๅไกวไปมา  
๏ อากาศดาษดวงดารา อัดอั้นวาตา
บพัดรำเพยแผ้วพาน  
๏ เยือกเย็นน้ำฟ้าบันดาล พุ่มพฤกษาสาณฑ์
สลดระย่อห่อใบ  
๏ สงัดเหงาเงียบดงพงไพร ฝูงสัตว์วิสัย
สังเกตก็ผิดก่อนกาล  
๏ สงัดเสียงวิหคาขันขาน จัตุบทเคยทะยาน
ก็ลืมระบัดเล็มดง  
๏ พระวิเวกหวั่นจิตพิศวง รีบสาวบาทบงสุ์
ไปยังสมรภูมิไชย  
๏ พระวินิจอนาถเสียใจ เห็นวานรใน
พินาศกลาดกลิ้งกลางดิน  
๏ ล้วนต้องนาคบาศอสุรินทร์ ยิ่งเทวษแสนถวิล
เที่ยวหาพระศรีอนุชา  
๏ ครั้นใกล้รถทรงอลงการ์ เหลือบเห็นนาคา
รวบรัดพระน้องปลดปลง  
๏ ตั้งแต่บาทจนถึงกึ่งองค์ กระชากชักภุชงค์
บ่หลุดบ่เลื่อนเคลื่อนคลาย  
๏ ลดองค์แนบน้องประคองกาย ช้อนเกศนุชาชาย
ขึ้นวางเหนือตักพระจักรี ฯ  

ฯ ๑๑ คำ โอด ฯ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ