| ๏ พระช้อนเกศขึ้นวางตัก |
พิศพักตร์แล้วรับขวัญ |
| ยิ่งคิดยิ่งกระสัน |
ยิ่งโศกเศร้าในวิญญา |
| ๏ พิศพื้นศิโรโรตม์ |
พระองค์โอษฐ์แลนัยนา |
| กรแก้มพระกัณฐา |
ก็แม้นเหมือนสีดาเดียว |
| ๏ พิศทรวงแลดวงถัน |
ในเบื้องบั้นพระองค์เรียว |
| ชะรอยรูปสีดาเจียว |
ประจักษ์แล้วนะอกอา |
| ๏ พระเล็งลักษณเกศี |
สินีน้องจนบาทา |
| แทบท้าวจะมรณา |
พินาศแนบพระศพลง |
| ๏ พระพิโรธพิไรรัก |
สลักลั่นพระทรวงทรง |
| กันแสงสะอื้นองค์ |
อรอ่อนทอดถอนใจ |
| ๏ จึงตรัสเรียกเจ้าร่วมรัก |
พ่อลักษณ์เอ่ยจะทำไฉน |
| เจ้าสีดามาบรรลัย |
เสียจริงแล้วนะอกอา |
| ๏ ใจจิตพี่เพียงขาด |
พระเยาวราชมามรณา |
| โอ้โอ๋อนุชา |
อนาถนักประจักษ์ใจ |
| ๏ พระลักษณ์เล็งลานเทวษ |
พระชลเนตรเธอหลั่งไหล |
| โศกสองพระภูวไนย |
พระหฤทัยเธอฟั่นเฟือน |
| ๏ พระน้องเอยเสียดายนัก |
พระวรพักตร์ดังดวงเดือน |
| หาไหนจะได้เหมือน |
ไม่มีแล้วในโลกี |
| ๏ มาตรแม้นจะหาดวง |
วิเชียรช่วงเท่าคีรี |
| หาดวงพระสุริย์ศรี |
ก็จะได้ดุจดังใจ |
| ๏ จะหาโฉมให้เหมือนนุช |
จนสุดฟ้าสุราลัย |
| ตายแล้วแลเกิดใหม่ |
ไม่ได้เหมือนเจ้านฤมล |
| ๏ พระน้องเอยฤๅน้อยจิต |
เจ้าหวนคิดกระหวัดวน |
| ผูกศอให้เสียชนม์ |
สิ้นชีพแล้วจึงลอยมา |
| ๏ ฤๅทศกัณฐ์มันโกรธ |
พิโรธเรากระมังหนา |
| ว่าฆ่าโคตรวงศา |
จึงฆ่าพระน้องให้ตายแทน |
| ๏ เกิดฤๅจะรื้อรบ |
ตรลบวิ่งเข้าชิงแดน |
| ฟันเสียให้นับแสน |
ให้เศียรขาดลงดาษดิน |
| ๏ พระดาลเดือดแล้วดับได้ |
กลัวเทพไทจะติฉิน |
| ไฉนหนอพระยุพิน |
ยุพาพี่จะคืนเปน |
| ๏ พระน้องเอยแต่จากเจ้า |
ทุกค่ำเช้าแลยามเย็น |
| ยามเสวยพี่เคยเห็น |
ไม่เห็นเจ้าเราโศกา |
| ๏ จะประมวลเทวษไว้ |
พระชลนัยน์ที่โหยหา |
| ดินฟ้าแลยมนา |
ไม่เท่าเทียมที่เรียมตรอม |
| ๏ ทุกข์ทับบเหือดหาย |
พระวรกายก็ซูบผอม |
| ทุกข์เท่าที่พี่ตรอม |
แต่ก่อนเก่าบเท่าทัน |
| ๏ อันความทุกข์พี่ครั้งนี้ |
เปนสุดที่จะรำพัน |
| พ่างเพียงจะอาสัญ |
พระชนมชีพชีวา |
| ๏ สีดาเอยถึงจะตาย |
จะวอดวายพระชนมา |
| จงเอื้อนโอษฐ์ออกเจรจา |
จะจากแล้วจงสั่งกัน |
| ๏ เจ้าชายเนตรดูพี่บ้าง |
ให้พี่สร่างซึ่งโศกศัลย์ |
| เราจะร่วมพระเพลิงกัน |
ในเขตขัณฑ์พระคงคา |
| ๏ ถ้าแต่แรกพี่รู้เหตุ |
ว่าเยาวเรศจะมรณา |
| เมื่อจากศรีอยุทธยา |
จะฝากไว้กับชนนี |
| ๏ พี่กับพระอนุชา |
จะมาอยู่พนาลี |
| ถ้วนครบสิบสี่ปี |
จะคืนเข้าพระเวียงไชย |
| ๏ สีดาเอยชะรอยกรรม |
พระเคราะห์นำเข้าดลใจ |
| ห้ามเจ้าสักเท่าใด |
ไม่ฟังว่าอุส่าห์ตาม |
| ๏ ทั้งพระญาติวงศา |
พระมารดาก็ห้ามปราม |
| ห้ามเจ้ามิฟังความ |
เจ้าวอนว่าอุส่าห์เดิน |
| ๏ ด้วยพี่เปนเพื่อนยาก |
แสนลำบากระหกระเหิน |
| ในป่าพนาเนิน |
คิรีห้วยแลเหวธาร |
| ๏ แค้นด้วยมฤคมาศ |
ดังมัจจุราชมาตามผลาญ |
| ล่อลวงเจ้าดวงมาลย์ |
สมรพี่ให้พี่จร |
| ๏ จึงทุกข์ทับอุระเรียม |
ยิ่งกรมเกรียมให้อาวรณ์ |
| สู้ยกพลากร |
มาต่อยุทธด้วยอสุรา |
| ๏ หมดมารพี่ผลาญสรรพ |
จึงจะรับกนิษฐา |
| คืนเข้าอยุทธยา |
บุรีราชเมืองเรา |
| ๏ ยังมิทันจะผลาญโคตร |
ให้รากโษสนั้นบางเบา |
| ควรฤๅพระนงเยาว์ |
มาสิ้นชีพเสียกลางคัน |
| ๏ แม้นเจ้าม้วยในเมืองเรา |
พระศพเจ้าจะเฉิดฉัน |
| จะโสรจสรงสุคนธ์อัน |
กรลบด้วยกลิ่นสุมาลี |
| ๏ พระโกศทองจะรองรับ |
สำหรับราชเทวี |
| เชิญศพขึ้นสู่สี |
วิกาแก้วอันเรืองรอง |
| ๏ เข้าสู่พระเมรุมาศ |
อันโอภาสด้วยเทียนทอง |
| แสงเพลิงจะเริงรอง |
ไปต้องศรีวิสูตรพราย |
| ๏ อัจกลับจงกลกลีบ |
ประทีปทองจะส่องฉาย |
| พู่ห้อยเพดานราย |
ระรวยรื่นรำเพยลม |
| ๏ พระวิสูตรจะวงวัง |
บัลลังก์ทิพยบรรทม |
| รูปภาพจะเคียมคม |
กินรฟ้อนอยู่ผาดผัน |
| ๏ อีกพระญาติวงศา |
ก็จะมาประชุมกัน |
| แสนสาวพระกำนัล |
จะนอบน้อมประนมกร |
| ๏ ยามค่ำจะร่ำไห้ |
วิเวกใจให้อาวรณ์ |
| เสียงสังข์แลแตรงอน |
จะประโคมอยู่ครืนเครง |
| ๏ อยุทธยาจะเย็นระย่อ |
ระทดท้ออยู่วังเวง |
| ฝูงราษฎร์จะบรรเลง |
เมื่อถวายพระเพลิงปลง |
| ๏ อนิจจาเจ้าเพื่อนไร้ |
มาบรรลัยอยู่เอองค์ |
| พี่จะได้สิ่งใดปลง |
พระศพน้องในหิมวา |
| ๏ จะเชิญศพพระเยาวเรศ |
เข้ายังนิเวศอยุทธยา |
| ทั้งพระญาติวงศา |
จะพิโรธพิไรเรียม |
| ๏ ว่าพี่พามาเสียชนม์ |
ในกระมลให้กรมเกรียม |
| จะเกลี่ยทรายขึ้นทำเทียม |
ต่างแท่นทิพยบรรทม |
| ๏ จะอุ้มองค์ขึ้นต่างโกศ |
เอาพระโอษฐ์มาระงม |
| ต่างเสียงพระสนม |
อันร่ำร้องประจำเวร |
| ๏ สาครจะต่างเมือง |
สีขรเนื่องจะต่างเมรุ |
| มังกรโตกิเลน |
จะต่างพาหนะยนต์ |
| ๏ ดาวเดือนจะต่างเทียน |
วิเชียรแก้วกลีบจงกล |
| เมฆหมอกในเวหน |
จะต่างพู่แลเพดาน |
| ๏ พฤกษาจะต่างฉัตร |
สุวรรณรัตน์อันไพศาล |
| ดอกไม้ในหิมพานต์ |
จะต่างพุ่มอยู่เรียงราย |
| ๏ ฟากฝั่งมหรรณพ |
จะวงศพเจ้าโฉมฉาย |
| ต่างศรีวิสูตรสาย |
สุวรรณรัตน์อันอำไพ |
| ๏ เสียงคลื่นจะต่างกลอง |
พิณพาทย์ฆ้องประโคมใน |
| จักรจั่นแลเรไร |
จะต่างสังข์แลเสภา |
| ๏ จะเก็บพรรณไม้หอม |
มารวมล้อมขึ้นบูชา |
| เชิญศพเจ้าสีดา |
ขึ้นวางไว้ในเพลิงรุม |
| ๏ จะอุ้มองค์เข้ากว่าจะม้วย |
จะตายด้วยเมื่อไฟชุม |
| ร้อนเร่าฤทัยจุม |
พลราชเธอรำพัน |
| ๏ แค้นคิดบรู้หาย |
เสียดายทำสงครามขัน |
| ขับเคี่ยวประจำกัน |
เจียนจะสิ้นลงหลายครา |
| ๏ ไม่คิดกายเสียดายรัก |
กับเจ้าลักษณ์อนุชา |
| คุมพลโยธา |
มาถมทางในวารี |
| ๏ หวังจะรับพระนุชคืน |
ไปชมชื่นในกรุงศรี |
| พี่มาพบแต่ซากผี |
สีดาพี่น่าน้อยใจ |
| ๏ เสียแรงรู้พระเวทมนตร์ |
ทั้งศรพลอันเกรียงไกร |
| เจ้าสีดามาบรรลัย |
จะทำศึกไปไยมี |
| ๏ คทาธรแลศรขรรค์ |
จะหักสะบั้นให้ยับยี |
| โยนเข้าเผาอัคคี |
ให้ม้วยไหม้จะตายตาม |
| ๏ เจ้าลักษณ์เอยถ้าพี่ม้วย |
เพราะตายด้วยเจ้าโฉมงาม |
| อย่าคิดแค้นทำสงคราม |
จงคืนเข้าอยุทธยา |
| ๏ แม้นพระแม่เจ้าทั้งสาม |
จะถามถึงพระพี่ยา |
| อีกทั้งเจ้าสีดา |
อย่าทูลว่าพี่บรรลัย |
| ๏ พระชนนีจะสร้อยเศร้า |
พระญาติเราจะร่ำไร |
| จงว่าพี่นี้อยู่ไพร |
ประพฤติเพศเปนมุนี |
| ๏ สั่งพลางพระทางร่ำ |
แต่แรกย่ำอรุณศรี |
| จวบจวนพระรวี |
จะบ่ายเบี่ยงลงยอแสง |
| ๏ พระกำลังสลดเลือด |
พระพักตร์เผือดลงโรยแรง |
| พระวรกายก็เย็นแสยง |
สยองเส้นพระโลมา |
| ๏ สิ้นเสียงก็สิ้นสั่ง |
แลสิ้นทั้งพระเขฬา |
| เหือดแห้งพระกัณฐา |
พระนัยน์เนตรก็หลับลง |
| ๏ พระเสโทธโซมซาบ |
ก็ไหลอาบพระทรวงทรง |
| เอนแอบพระองค์ลง |
กับเกศแก้วกุณฑลนาง |
| ๏ สิ้นโสตพระนาสา |
พระวาตาก็อับปาง |
| เหลือแต่หทยางค์ |
ระริกริกอยู่ริมทรวง |
| ๏ ทึกทึกสะท้อนจิต |
นิ่งสนิทฤดีดวง |
| ดังหนึ่งจะสูญทรวง |
สวรรคตนิคาลัย ฯ |
