ตอนที่ ๑๘ นางยี่สุ่นหึง แต่งอุบายให้ประหารพราหมณ์เกสร

๏ ปางเยาวยอดยี่สุ่นมเหสี แสนทวีทุกข์ทนกมลไหม้
พงศ์กระษัตริย์ภัสดาไม่อาลัย ตั้งแต่ได้พราหมณ์มาก็ราโรย
นุชนาฏน้อยจิตเจ้าคิดแค้น ในทรวงแสนปั่นป่วนให้หวนโหย
ยามบรรทมเพิ่มพูนอาดูรโดย พระพักตร์ผ่องหมองโรยระทมทรวง
คอยสดับจับความเจ้าพราหมณ์ผิด ให้น้อยจิตเจ็บใจนั้นใหญ่หลวง
อย่าเลยจะอุบายด้วยลายลวง เห็นกระทรวงนี้จะสมอารมณ์คิด
เหมือนหนามยอกจำบ่งด้วยคมหนาม จะทูลความเอาให้เหมาะจำเพาะผิด
ดำริแล้วเข้าเฝ้าองค์พระทรงฤทธิ์ ทอดสนิททักถามเจ้าพราหมณ์นาง
เจ้าพราหมณ์พริ้มยิ้มพรายซังตายทูล ให้อาดูรกรอมกรมอารมณ์หมาง
แต่เวียนค้อนเวียนเคืองชำเลืองพลาง พระนุชนางทำทีไมตรีตรง
จอมกษัตริย์ตรัสว่าเกสรนี้ เป็นคนดีรู้ความตามประสงค์
มเหสีตรัสชมว่าสมทรง อันเชื้อหงส์แล้วก็งามไปตามพรรณ
ตรัสแล้วเยาวเรศเนตรชม้อย เจ้าพราหมณ์น้อยก็ชม้ายให้หมายมั่น
พระนุชนาฏว่าพราหมณ์นี้งามครัน ตาเป็นมันช่างเขม้นเป็นน่าอาย
จักรพงศ์ทรงฟังกำลังสบ[๑] เอาคุณกลบโทษผิดให้มิดหาย
เป็นเด็กน้อยไม่ชำนาญประมาณกาย ไม่เคยเห็นโฉมฉายก็แลชม
สายสมรเห็นภูธรไม่ถือโทษ นึกพิโรธด้วยว่าหมายไม่เหมือนสม
แสร้งสำรวลสวนไปพระทัยตรม แล้วบังคมลาคืนเข้าห้องทอง
นิ่งบรรทมอยู่บนแท่นแสนเทวษ เยาวเรศข้อนทรวงให้หมางหมอง
ทั้งสองเนตรชลนัยน์นั้นไหลนอง แต่ตรึกตรองคิดแค้นแน่นอุรา
เวลาเฝ้างามชื่นก็ขืนเฝ้า โฉมเฉลาทำเล่ห์เสน่หา
เห็นพระองค์พงศ์กระษัตริย์ภัสดา ประทานพวงมาลาให้พราหมณ์ชม
แสร้งสำรวลสรวลเสเจ้าเกสร เอาใส่กรทั้งคู่ดูงามสม
หอมระรื่นน่ารื่นอารมณ์ชม เจ้าพราหมณ์ก้มหน้านิ่งไม่ตอบนาง
พอพระองค์ทรงศิลป์เธอผินพักตร์ เยาวลักษณ์แกล้งร้องให้หมองหมาง
ไฮ้เจ้าพราหมณ์ลามเล่นกระดางลาง[๒] ทำยิ้มพลางยื่นพวงมาลามา
ข้าไม่อยากจะได้มาลัยเจ้า เห็นว่าเราหลงรักแล้วหนักหนา
ส่วนพระองค์ทรงธรรม์ก็บัญชา เมื่อแก้วตาตรัสชมสุมาลัย
เจ้าพราหมณ์คิดว่าน้องต้องประสงค์ จึ่งถวายโฉมยงอย่าสงสัย
แล้วแย้มสรวลชวนชื่นระรื่นใจ โฉมวิไลเลยยิ้มอยู่พริ้มพราย
เจ้าพราหมณ์น้อยเชิญแส้สะบัดปัด นางโฉมยงทรงพัดพระโฉมฉาย
พระทรงศักดิ์จักรพาลสำราญกาย แสนสบายไสยาสน์บนอาสน์ทอง ฯ
๏ ปางยี่สุ่นสุมาลีศรีสวัสดิ์ โทมนัสหม่นไหม้ฤทัยหมอง
เห็นทรงธรรม์บรรทมก็สมปอง เจ้าตรึกตรองเห็นการจะผลาญพราหมณ์
กระซิบบอกว่าเจ้าพราหมณ์ทรามสวาท ผิดประหลาดคายข้องเหมือนต้องหนาม
อะไรติดผ้าเรานั่นเจ้าพราหมณ์ พ่อรูปงามวานหยิบเสียหน่อยรา
พราหมณ์สดับพาซื่อไม่ถือผิด ค่อยสะกิดแกะดูพระภูษา
ศรีสวัสดิ์ตรัสร้องด้วยมารยา ไฮ้อะไรฉวยผ้าไม่เกรงใจ
สนั่นดังจบเสด็จสะดุ้งตื่น นางงามชื่นซบเศียรกันแสงไห้
สะอื้นพลางทูลพลางทางพิไร น่าน้อยใจด้วยไอ้พราหมณ์มันลามลวน
กำลังโปรดมันไม่เกรงข่มเหงน้อง เข้าจับต้องผ้าห่มทำหักหวน
ชะล่าเล่นเช่นชู้ไม่คู่ควร เป็นเชิงชวนนารีกาลีเมือง ฯ
๏ จักรพงศ์ทรงสดับให้คับคั่ง ยิ่งฟังฟังก็เห็นความนั้นงามเรื่อง
แต่ครั้งพวงมาลาสุดาเคือง ครั้นชำเลืองตาคมก็สมกัน
เร่งพิโรธโกรธพราหมณ์ด้วยความแค้น กระทืบแท่นทองเลื่อนสะเทื้อนลั่น
เหม่ไอ้พราหมณ์หินชาติฉกาจครัน มึงนี่มันใจพาลสันดานพล
คิดอย่างไรหวาไอ้พราหมณ์กูถามหน่อย จึ่งหยิกหยอกยอดสร้อยอยู่สับสน
ไฉนมึงหาญเหี้ยมไม่เจียมตน ฉุดภูษานฤมลหรือฉันใด
เจ้าพราหมณ์กลัวมรณาน้ำตาตก ดั่งลูกนกตัวสั่นอยู่หวั่นไหว
บังคมทูลตามจริงทุกสิ่งไป หม่อมฉันได้จับจริงไม่กริ่งการ
เจ้าทูลได้เท่านั้นไม่ทันจบ พระทรงภพสิงหนาทอยู่ฉาดฉาน
ชะน้อยหรือทำได้ไอ้จัณฑาล อหังการคิดก่อทรยศ
เสียแรงรักเลี้ยงมึงถึงขนาด ประชาราษฎร์ลือชาออกปรากฏ
มาทำถ่อยทรลักษณ์ไม่รักยศ คิดขบถกูได้น้ำใจมัน
อีโขลนจ่าจิกหัวไปจากวัง มึงไปสั่งให้เขาฆ่าให้อาสัญ
เอาดาบฟันขวานสับให้ยับพลัน ให้กามันกินง่ายสบายคอ
นางโขลนจ่ากลาดกลุ้มเข้ารุมจับ วิ่งประกับตามกันอยู่สอสอ
ที่ชิงชังนั่งด่าว่าสอพลอ เขาผูกคอฉุดลากกระชากไป ฯ
๏ แสนสงสารเจ้าพราหมณ์ผู้งามชื่น เดินสะอื้นโศกานํ้าตาไหล
ชำเลืองดูสาวสรรค์กำนัลใน ไม่เห็นใครที่จะมาเมตตาตัว
เจ้าน้อยจิตคิดไปใจจะขาด โอ้อนาถเจ้าประคุณทูลหม่อมผัว
อันข้อความเมียไม่มีราคีมัว จะดีชั่วยังมิแจ้งประจักษ์ใจ
ถ้าท้าวซักจะทูลสิ้นกระบิลเรื่อง ถึงจะเคืองเล่าก็ควรอัชฌาสัย
ไม่ทันทูลสิ้นเรื่องก็เคืองไป พระด่วนได้ฟังความอีงามงอน
ตัดสวาทขาดกันเสียวันนี้ ไม่ขืนดีร่วมรักสโมสร
แต่สู้กินชลนาด้วยอาวรณ์ มาติดตามภูธรถึงธานี
เพราะรักท่านตามท่านจึ่งฟันฆ่า จะก้มหน้าสู้ม้วยไปเมืองผี
ถึงจะกลับกายาเป็นนารี ก็เห็นทีที่จะตรมระบมใจ
เหมือนยามยากฝากผีไม่มีญาติ ฝ่าพระบาทท่านจะเลี้ยงสักเพียงไหน
มิวันใดก็วันหนึ่งพึงบรรลัย ด้วยอีกาฟักไข่มันคอยกวน
ผลกรรมก่อนนางได้สร้างสนอง จึ่งตรึกตรองเห็นผิดให้คิดหวน
มานะนึกน้อยใจพิไรครวญ ทรามสงวนโศกเพียงพระทรวงพัง
ครั้นมาถึงทวารวังเขานั่งกลุ้ม นางผู้คุมแจงไขดั่งใจหวัง
นี่แน่นายวายวุ่นขึ้นในวัง มีรับสั่งให้ไปล้างเสียวางวาย
กำลังกริ้วตรัสสั่งให้สังหาร แต่ตรึกการยับยั้งคอยฟังหมาย
เอาไปจำตรึงไว้อย่าให้คลาย พระยานายคอยเฝ้าเสียอีกที
จางวางเวนตกใจอะไรแม่ ไม่รู้แน่เป็นอย่างไรไฉนนี่
สนิทนักมักหมิ่นจนสิ้นดี นั่นโทษมีเป็นไฉนจะต้องตาย
นางจ่าจุปากห้ามว่าความขำ พราหมณ์นี้ทำลามโลมนางโฉมฉาย
ท่านจางวางรู้แจ้งอย่าแพร่งพราย เร็วเถิดนายกริ้วนักอย่านอนใจ
ตำรวจรับจับจูงไปทิมดาบ เดินกระหนาบฉุดคร่าไม่ปราศรัย
เอาตรวนใส่สามชั้นเข้าทันใด เอาคาใส่คอเข้าทั้งขื่อมือ
ประแจลั่นโซ่พันกระหวัดเสา ฝูงคนเข้าไถ่ถามเนื้อความอื้อ
ที่สงสารพลอยโศกก็โบกมือ อย่าอึงอื้อพราหมณ์น้อยจะภาวนา ฯ
๏ แสนสงสารเจ้าพราหมณ์ผู้งามขำ เขาจองจำโซ่ตรวนไว้แน่นหนา
ไม่หวาดไหววรกายสายสุดา ชลนาโซมเนตรลงเนืองนอง
ยิ่งคิดถึงยี่สุ่นให้ขุ่นแค้น ในทรวงแสนโศกไหม้ฤทัยหมอง
เพลาหกโมงคํ่าเขายํ่าฆ้อง ยิ่งตรึกตรองก็ยิ่งหวาดอนาถใจ ฯ
๏ ปางพระลักษณวงศ์ผู้ทรงศักดิ์ ดั่งเพลิงอัคนิรุทรมาจุดไหม้
ให้แค้นพราหมณ์ความโกรธพิโรธใจ หวนพระทัยเสด็จออกมานอกปรางค์
เสด็จขึ้นที่นั่งเย็นเผ่นผงาด หมู่อำมาตย์วิ่งรับสลับสล้าง
อัคคีคบแดงกลาดดาษหนทาง วังสว่างดูราวกะดาวราย
พระกริ้วตรัสสั่งพลันสนั่นสนาม เอาไอ้พราหมณ์ผูกเฆี่ยนสักสองหวาย
ตำรวจวังวิ่งขุ่นอยู่วุ่นวาย ทั้งไพร่นายจูงพราหมณ์เข้ามาพลัน
แล้วตอกหลักปักคาหน้าที่นั่ง เข้าประดังผูกพราหมณ์อยู่กวดขัน
เอาคาใส่คอเครียดให้เหยียดยัน บั้นเอวนั้นล่ามหลักแล้วชักตึง
ตำรวจยืนสองข้างย่างขยาย ลงสองหวายหวดเหวี่ยงเสียงดังผึง
พราหมณ์มานะกัดฟันไม่พรั่นพรึง นิ่งคะนึงถึงคุณพระมุนนี[๓]
เสียงเขวียวขวับเลือดฉูดทุกสีหวาย สะท้านกายปลายเสียวพระทรวงศรี
เจ้าหักจิตคิดแค้นแสนทวี เขาปรานีว่าน้องจงร้องไป
พระทรงภพตบพระหัตถ์กวัดพระแสง เอาให้แรงเต็มประดาอย่าปราศรัย
ตำรวจเหนี่ยวเคี้ยวฟันขึ้นทันใด ทนมิได้พราหมณ์น้องก็ร้องพลัน
ว่าโอ้โอ๋พระทูลกระหม่อมแก้ว ไม่โปรดแล้วแกล้งฆ่าให้อาสัญ
อันความสัตย์ซื่อตรงต่อทรงธรรม์ ที่จริงนั้นนางใช้จึ่งได้ทำ
พระยิ่งกริ้วมิได้ตรึกจะนึกแหนง น้อยหรือแกล้งใส่ความเจ้างามขำ
กะลาตบเข้าให้สมที่คมคำ เมื่อมึงทำแล้วเอาโทษมาทานาง
เจ้าพราหมณ์ร้องโอ้องค์พระทรงเดช เขาจิกเกศกะลาตบเข้าผางผาง
โลหิตอาบไหลนองทั้งสองปราง เจ้าพราหมณ์นางก็สลบลงกับคา
เสด็จจากพระที่นั่งแล้วสั่งพลาง รุ่งสว่างเอามันไปฟันฆ่า
เสด็จเข้าห้องระหงอลงการ์ พระหัทยาหวนหายเสียดายพราหมณ์ ฯ
๏ ฝ่ายตำรวจกลาดกลุ้มเข้ารุมแก้ เจ้าพราหมณ์แน่ล้มผางลงกลางสนาม
เข้าช่วยนวดบีบองค์นางนงราม พากันหามไปไว้ทิมที่ริมวัง
พวกผู้คุมรุมแก้ออกแซ่เสียง เข้านั่งเคียงภาวนาคาถาขลัง
บ้างเป่ายาแก้ไขก็ไม่ฟัง จนกระทั่งยามสามสงัดคน
พระพายพัดฉํ่าเฉื่อยระเรื่อยริ้ว นํ้าค้างปลิวเยือกเย็นทุกเส้นขน
เจ้าพราหมณ์น้อยค่อยฟื้นได้คืนชนม์ ระทมทนเจ็บชํ้าระกำกาย
ให้น้อยจิตคิดแค้นแสนเทวษ ชลเนตรฟูมฟองลงนองสาย
แต่ล้วนเลือดไหลซาบลงอาบกาย สะอื้นไห้มิได้วายเทวษครวญ
อนิจจาพระจอมกระหม่อมเอ๋ย กระไรเลยทรงศักดิ์มาหักหวน
เมื่อยามชอบสารพัดจะตรัสชวน ไม่เห็นควรที่จะเคืองถึงฆ่าฟัน
แต่แรกรุ่นร่วมสนิทพิสมัย ดูพระทัยนั้นมิควรจะหวนหัน
ย่อมแน่นอนตรึกความนี่ครามครัน สารพันสุนทรไม่รอนราน
มาเห็นใจทรงธรรม์เสียวันนี้ ดังอัคคีไหม้ป่าพฤกษาสาร
เสียดายตัวที่ได้ชิดสนิทนาน ต่อเกิดการณ์ดอกจึงนึกรู้สึกกาย
โอ้จะม้วยครั้งนี้ไม่มีผิด น่าน้อยจิตคิดไปก็ใจหาย
เพราะรักเชยนี่แหละชั่วจนตัวตาย สงสารกายเกิดมาก็อาภัพ
จะผินพึ่งพ่อแม่ก็แลหาย จะพึ่งกายโอ้อกก็ตกอับ
จะพึ่งผัวซ้ำตัวระยำยับ ให้วาบวับรุ่งสายจะวายชนม์
วิบัติเป็นเห็นแปลกแต่แรกรัก ก็ประจักษ์อยู่กับกายเป็นหลายหน
แต่แรกรักร่วมห้องกันสองคน กรรมประจญพาพรากไปจากกัน
กลับภิรมย์สมสู่ในคูหา แล้วกลับมาพลัดไปในไพรสัณฑ์
วิชาธรพาไปให้ไกลกัน เป็นบุญครันรอดมาถึงธานี
ได้พบผัวยินดีเป็นที่ยิ่ง เป็นกรรมจริงเกิดเข็ญจนเป็นผี
โอ้โอ๋เจ้าประคุณพระมุนนี ช่างยินดียกให้ไม่เล็งญาณ
พระปรีชาสารพัดจะเห็นเหตุ หรือปิ่นเกศจะมิแจ้งแสดงสาร
แต่ล้วนว่าจะให้สุขสำราญบาน มายกหลานให้เขาจนฆ่าฟัน
โอ้พี่กินราทั้งห้าเอ๋ย ไม่แจ้งเลยว่าน้องจะอาสัญ
ถ้ารู้แล้วจะโหยไห้ไม่วายวัน พระคุณนั้นเปรียบปานกับมารดา
ค่อยอยู่เกิดพี่กินรีอย่ามีทุกข์ จำเริญสุขตามศักดิ์นางปักษา
อันน้องนี้มีกรรมแล้วจำลา ไปชาติหน้าขอพบประสบกัน
ถึงตัวตายไม่เสียดายแก่ชีวิต ด้วยสุดคิดสุดแค้นแสนกระสัน
สงสารแต่สายใจที่ในครรภ์ ยังไม่ทันเห็นหน้ามารดาเลย
อนิจจาลูกน้อยจะพลอยม้วย จะตายด้วยแม่แล้วนะลูกเอ๋ย
จะเป็นหญิงหรือชายไม่รู้เลย จะชวดเชยพักตรามารดาแล้ว
แม่ครองครรภ์พุ่มพวงดวงสวาท ถ้วนกำหนดทศมาสแล้วลูกแก้ว
เจ้าตายด้วยแม่เถิดประเสริฐแล้ว พระลูกแก้วเกิดไหนได้พบกัน
สงสารพราหมณ์งามชื่นสะอื้นไห้ จนอุทัยรุ่งรางสว่างฉัน
มานะนึกตรึกตราไม่จาบัลย์ เจ้ากลืนกลั้นชลเนตรสังเวชใจ ฯ
๏ ฝ่ายพวกเพชฌฆาตอันอาจหาญ ก็เตรียมการหอกดาบปลาบไสว
เข้าผูกมัดพราหมณ์พลันด้วยทันใด เอาโซ่ใส่คอจูงออกจากวัง
ให้ดาบแดงเดินหน้าออกกลากลาด พวกตลาดวิ่งดูออกพรูพรั่ง
นางก็ว่าหน้านวลไม่ควรชัง อนิจจังพึงเห็นน่าเอ็นดู
ดั่งดวงจันทร์แจ่มจัดจำรัสโรจน์ มาต้องโทษสีสลดน่าอดสู
บ้างก็ว่าใครบอกให้หยอกงู ช่างไม่รู้รักตัวจนตัวตาย
พวกสามานย์ก็ประจานให้อดสู ได้กินหมูแล้วมาปลิ้นลงกินหวาย
ได้ห่มส่านแล้วไม่สมลงห่มลาย ไม่เจียมกายเลยไม่รู้จะดูเงา
พวกนางในใจอยากออกปากเจาะ เมื่อหล่อนเหาะขึ้นไปกอดเอายอดเขา
ล้าจะหาคู่เคียงแต่เพียงเรา ถึงจะเล่นเพลงยาวไม่ฉาวเลย
ที่พวกเหล่าเจ้าชู้ว่ากูชอบ ถึงจะหมอบก็ได้ลองของเสวย
ถ้าปะเป็นเรามั่งไม่ฟังเลย มันไม่เคยบุกถํ้าถลำเกิน ฯ
๏ แสนสงสารพราหมณ์น้อยละห้อยหวน เจ้าเดินตรวนไม่ถนัดให้ขัดเขิน
ดำรงกายก้มหน้าอุตส่าห์เดิน ระหกระเหินให้ละห้อยละเหี่ยใจ
อำเภอ[๔]พวกเพชฌฆาตฉกาจนัก กระชากชักฉุดคร่าไม่ปราศรัย
ทั้งชายหญิงวิ่งดูออกพรูไป ประเดี๋ยวใจก็ถึงที่ฆ่าคน
เจ้าพราหมณ์น้อยนึกพรั่นให้หวั่นวาบ แลดูดาบเศียรพองสยองขน
ทรวงสะท้อนร้อนเริงดังเพลิงลน นฤมลร้องว่าจงปรานี
เอ็นดูเถิดเพชฌฆาตอย่าเพ่อฆ่า ให้ภาวนานึกคุณพระชินสีห์
ได้โปรดฉันช่วยฟันให้ดีดี ได้ท่วงทีแล้วท่านจึ่งฟันลง ฯ
๏ ปางพระหน่อทรงภพสบสมัย สถิตในครรภ์พราหมณ์งามระหง
อันชีวิตมิ่งแม่จะปลดปลง ไหวพระองคโกรธร[๕]สะท้อนครรภ์
พระมารดาร้องหวีดสะดุ้งหวาด เพียงจะขาดชนมาชีวาสัญ
โศกสะอื้นปวดป่วนรำจวนครัน โอ้เจ้าขวัญนัยน์เนตรของมารดร
เจ้าจะแกล้งแม่แล้วหรือแก้วแม่ เจ้ายอดมิ่งนิ่งแน่เถิดดวงสมร
ให้แม่ได้ภาวนาสถาวร เหมือนเอ็นดูมารดรเถิดดวงใจ
แล้วประกาศเทวัญทุกชั้นฟ้า อันตัวข้าซื่อสัตย์จะตัดษัย
ไม่มีผิดท่านจะฟันให้บรรลัย เทพไทจงเป็นทิพย์พยานยล
แล้วหลับเนตรภาวนารักษาจิต คำนึงคิดหน่วงเหนี่ยวกุศลผล
เพชฌฆาตเห็นนิ่งไม่ติงตน ละลานลนเดินเรียงเข้าเคียงพราหมณ์
แล้วเงื้อดาบง่าง้างย่างขยับ ฟันฉาดฉับเศียรกลิ้งกลางสนาม
ชีวิตดับกลับร่างเป็นนางงาม พระนงรามก็ประสูติกุมารา
พวกคนดูเบียดเสียดกันเยียดยัด ออกแออัดอลม่านขนานหน้า
เสียงเอะอะอึงโอ้อนิจจา เจ้าแม่นาลูกพราหมณ์นี่งามจริง
ประหลาดโลกแล้วเห็นจะเป็นเหตุ ผู้ชายตายกลายเพศเป็นผู้หญิง
แต่ตายแล้วก็ยังว่าน่ารักจริง ดูเพริศพริ้งสมร่างนางนงเยาว์
ยืนเขย่งเพ่งดูพอรู้แน่ พูดจอแจใจน้อยก็พลอยเศร้า
บ้างกระซิบบอกความกันตามเดา หรือนงเยาว์ที่เป็นคู่ของภูธร
เมื่อพลัดพรากจากพักตร์พระจักรกฤษณ์ นางนิมิตตามองค์พระทรงศร
ดูกุมารนั้นเหมือนพระภูธร ไยสมรสู้ม้วยไม่แปลงกาย
เพชฌฆาตแข็งขึงตะลึงคิด ประหลาดจิตว้าหวั่นให้ขวัญหาย
ไฉนหนอสิ้นชนม์พิกลกาย ดูลูกชายเหมือนองค์พระทรงชัย
จำจะไปทูลแจ้งแสดงสาร จะโปรดปรานตรัสสั่งมาทางไหน
ปรึกษาพลางทางพากันคลาไคล ก็วิ่งไววางวู่เข้าสู่วัง
เข้าเฝ้าองค์พระนรินทร์บดินทร์สูรย์ บังคมทูลอนุสนธิ์แต่หนหลัง
อันนักโทษถึงตายวายซีวัง ตามรับสั่งเอาไปล้างเสียวางวาย
แต่พอฟันเศียรขาดลงกลาดกลิ้ง กลับเป็นหญิงพริ้งเพริศดูเฉิดฉาย
แล้วคลอดบุตรงามสุดประเสริฐชาย วรกายเห็นผิดสกูลพล[๖] ฯ


[๑] สบ แปลว่า ถูกใจ โปรดปราน

[๒] กระดางลาง แปลว่า ทำกิริยาไม่สมควร

[๓] มุนนี = มุนี

[๔] อำเภอ แปลว่า ลำพัง

[๕] โกรธร โกรธ

[๖] สกูลพล แปลว่า สกุลไพร่ หรือสกุลสามัญชน

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ