๓๑๒ ประกาศให้ใช้คำว่าใส่ในที่ควร

คำว่าใส่ใช้ในคำกราบทูลได้แต่ของไม่มีตัว คือ ใส่ความใส่โทษ เอาใจใส่ ใส่ใจรักใคร่ ใส่จริต แลอื่นๆ ใส่ของมีตัวไม่ได้หมด อย่างใส่บาตร์ ต้องว่าตักบาตร์ ฤๅเจ้านาย ก็ว่าทรงบาตร์ ใส่เสื้อ ใส่กางเกง ก็ว่าห่มเสื้อ นุ่งกางเกง ฤๅทรงพระสนับเพลา แลฉลองพระองค์ ใส่หมวกว่าสวมหมวกแลทรงพระมาลา ใส่ดุม ว่าขัดดุม ใส่กำไลใส่เกี้ยว ว่าสวมกำไลสวมเกี้ยว ใส่ปิ่น ว่าปักปิ่น ใส่สร้อยใส่จี้ ว่าผูกสร้อยผูกจี้ ใส่โซ่ใส่ตรวนใส่ขื่อใส่คา ว่าจำโซ่จำตรวน จำขื่อจำคา ใส่คุก ว่าจำคุกขึ้นคุกส่งคุกขังคุกเข้าคุก ใส่ตราง ใส่ทิม ว่าขังตรางขังทิม ใส่เล้าว่าขังเล้า ใส่กรงว่าขังกรง ฤๅไว้ในกรง ใส่หม้อใส่ไหใส่ขวด ว่ากรอกหม้อกรอกไหกรอกขวด ใส่เรือว่าบรรทุกเรือ ใส่คลัง ว่าขึ้นคลังส่งคลังเข้าคลัง ฤๅเก็บไว้ในคลัง ใส่หีบใส่ตู้ใส่ถุง ถ้าพูดถึงของ ว่าของในหีบ ในตู้ในถุง ถ้าพูดถึงกิริยา ก็ว่าเข้าหีบ เข้าตู้เข้าถุง ใส่ยุ้งใส่ฉาง ว่าขึ้นยุ้งขึ้นฉาง ถ้าเปนสินค้า ก็ว่าบรรทุกกำปั่น บรรทุกสำเภา ถ้าเปนของ ก็ว่าเอาไว้ในกำปั่น ในสำเภา ใส่ช้างใส่เกวียนใส่ต่าง ถ้ามากก็ว่าบรรทุกช้าง บรรทุกเกวียน บรรทุกต่าง ถ้าน้อยก็ว่าขึ้นช้าง ขึ้นเกวียนขึ้นต่าง ใส่กะบุงตะกร้าตะแกรง ก็ว่าไว้ในกะบุงตะกร้าตะแกรง ใส่กุญแจใส่กลอน ว่าลั่นกุญแจขัดกลอน ตักน้ำใส่ตุ่มใส่ถัง ว่าขังตุ่มขังถังใส่หมุดคำนี้ ถ้าเปนหมุดแผล ว่าสอดหมุด ถ้าเปนหมุดตรึง แลขัดสิ่งของใดๆ ก็ว่าตรึงหมุดขัดหมุด ใส่ยา ก็ว่าทายา ฤๅให้ยาปิดยาตามสมควร ไม่ว่าใส่ บ้วนใส่กระโถน ว่าบ้วนลงกระโถน