เราจน
กาพย์ห่อโคลง | |
๏ ความจนของคนหนอ | จนอื่นก็พอทนทาน |
จนหมดอดอาหาร | นั่นแหละผลแห่งจนจิง |
๏ ความจนจนแม้จัก | จนประการ ไดเพื่อน |
จนอื่นพอทนทาน | แต่ถ้า- |
จนอดหมดอาหาร | หาไม่ พอเลย |
เรียกว่าจนจิงอ้า | เอกแท้ทางจน |
๏ ชาวชนที่บ่นกัน | ว่าจนครันหวั่นประวิง |
แต่ไยไม่ไหวติง | ส่งเงินเกื้อเพื่อทางอบาย |
๏ ชาวชนบ่นพร่ำร้อง | เราจน จิงเอย |
เหลือที่จะทานทน | ทุขไร้ |
กะนั้นไม่พรั่นขน | เงินส่ง |
เพื่ออบายมุขได้ | ดั่งนี้จนหรือ ? |
๏ ด้าวเราเล่าถิ่นที่ | เลี้ยงชีวีมีเหลือหลาย |
ไม่หมดถึงอดตาย | บ่นจนเห็นมิเปนจิง |
๏ ด้าวเราประกอบด้วย | แดนดิน ดีพ่อ |
ภูมิประเทสทำกิน | เหมาะแท้ |
มิหมดอดดอกถวิล | วิตก ไยพ่อ |
จักบ่นว่าจนแก้ | กล่าวฉะนี้จิงไฉน |
๑๘ มีนา ๘๕