| กลอนสุภาพ |
|
| ๏ ปางป่วยไข้ได้ทุขยุคยากยับ |
ปราสสิ่งสัพซึ่งอำนวยความช่วยเหลือ |
| มีมิตรไหนไจกรุนมาจุนเจือ |
โดยเอื้อเฟื้อเฝ้าถนอมพร้อมพนอ |
| เหมือนหนึ่งท่านมารดาผู้มาด้วย |
ร่างระทวยระทดแท้แน่เทียวหนอ |
| ต้องหม่นหมองมองหน้าน้ำตาคลอ |
ไนไจคอข้องระทมตรมด้วยทุข |
| ถึงอ่อนแออแม้ระโหยแต่โดยจิต |
จดจ่อนิตย์เนืองหยู่สู้เฝ้าขลุก |
| ด้วยตรากตรำทำธุระทะนุทะนุก |
ช่วยปลอบปลุกปลาบปลื้มยิ่งดื่มยา |
| ความเจ็บปวดรวดเร้าบันเทาผ่อน |
หมอนที่หนุนกรุ่นร้อนริทธิ์ไข้กล้า |
| ทำไห้เปลี่ยนแปรกลายพิสคลายคลา |
อ่อนละมุนละไมมาไม่ช้าที |
| มวนมิตไนสมัยเรารุ่งเรืองนั้น |
ต่างเหหันหามิพบหลบหน้าหนี |
| เนื่องโชคร้ายกรายพลันวันและปี |
ก้าวย่างรี่เร็วไวไกล้ทุกครา |
| ต้องออกปากเปนวาจาว่าเรานี่ |
ช่างไม่มีที่จะรื่นจะเริงร่า |
| เมคคือเคราะห์เดาะด้อยลอยต่ำมา |
อนาถาทุขทุ่มเข้าคลุมงำ |
| เมื่อหัวไจเจ็บร้าวคราวบกพร่อง |
ความหวังปองต้องคลาดพลาดถลำ |
| หยาดชีวิตถูกยาพิสคือเคราะห์กัม |
เข้าวางซ้ำทำอาการเหลือทานทน |
| พายุไร้รุ้งระยับสลับสี |
และราตรีไม่มีดาวกลางหาวหน |
| กลางวันอับลับแสงสุริยน |
ไม่ชวนชนชอบชมนิยมยอ |
| เมื่อโครงการน์ความทยานทเยอชีพ |
ถูกเค้นบีบเบียนบ่อยลงร่อยหรอ |
| เสียงนินทาก็มาสู่เปนคู่คลอ |
ไปตามข้อเสื่อมซามความย่อยยับ |
| เขาเหล่านั้นดั้นด้นไปหนไหน |
เงาซึ่งไต่ตามเคลื่อนเขยื้อนขยับ |
| นะคราสูริย์ส่องกะจ่างสว่างวับ |
เลยแลลับเลือนมัวไปชั่วคราว |
| ซ่อนเสียไหนหนอปักสาไนหน้าร้อน |
เมื่อเสียงถอนหทัยแรงแห่งหน้าหนาว |
| นะวันอันนพรรนไม้ไบร่วงพราว |
อนิจจา ! ถ้าจะกล่าวก็คือเคราะห์ |
| ย่อมเปนหยู่เนืองเนืองเนื่องไปตาม |
ความสนไจหรือไนความสดวกเหมาะ |
| หรือเคยชินชอบถูกที่ปลูกเพาะ |
หรืออีกข้อก็เพราะสมัยนิยม |
| สิ่งทั้งสี่นี้ไนหย่างไดหนึ่ง |
เท่านั้นซึ่งส่งเสิมเพิ่มผสม |
| เพื่อสงวนมวนมิตรสมาคม |
ไห้ปรารมย์รักไคร่หยู่ได้แล ฯ |
| ๏ แต่สัมพันธ์มั่นแม่นทั้งแน่นหนา |
ของมารดานั้นมิได้เปลี่ยนไปแน่ |
| เหมือนเช่นกับสัพสภาพโชคลาภแปร |
ทั้งมวลแม้แต่จะอาดสามาถแปลง |
| เปนต้นคือชื่อเสียงเสื่อมเสียสุด |
หรือความหลุดสละพรากจากตำแหน่ง |
| จักทำลายไห้สลายหย่างร้ายแรง |
ก็จงแจ้งประจักส์ไจไม่ปรวนแปร |
| โดยความที่มีชัยชำนะหรือ |
แม้เสียชื่อโชคร้ายทั้งหลายแหล่ |
| บุตรธิดาได้รับสิ่งสัพแล |
ของท่านแท้ถ้วนทั่วต้องพัวพัน |
| เลือดหัวไจไหลหลั่งและทั้งเหตุ |
ชลเนตรนองตาออกมานั่น |
| ก็เพราะลูกผูกจิตนิตย์นิรันดร์ |
เนื่องด้วยสัชาติานบันดาลเปน |
| เมื่อลูกหยู่ฉเพาะหน้าตาทั้งสอง |
ท่านมุ่งมองหมายไว้ด้วยไคร่เห็น |
| เมื่อไม่หยู่วิานท่านไม่เว้น |
ต้องตื่นเต้นไต่เต้าต้องตามไป |
| ปลงอุททิสปลิดทิ้งสิ่งสุขสานต์ |
จะยากนานเหนื่อยนั้นมิหวั่นไหว |
| ปติเสธเหตุซึ่งพึงพอไจ |
หวังลูกไห้หรรสาด้วยปรานี |
| ตั้งจิตมั่นมุทิตาปรารมย์รอบ |
เล้าโลมปลอบปลุกปล้ำทำหน้าที่ |
| รู้สึกคิดขึ้นทั้งสิ้นโดยยินดี |
ไม่ต้องมีพิธีไดหรือไครเตือน |
| พร้อมสดชื่นชื้นเย็นเปนสภาพ |
อันเอิบอาบอิ่มไจหาไหนเหมือน |
| ความเปนมิตรสนิทเนานะเหย้าเรือน |
ไม่คลายเคลื่อนคลอคู่หยู่เนืองนิจ |
| ทั้งหากล้าสามาถปราสระย่อ |
เข้มแข็งต่อมรนะประจำจิต |
| อัสสาสะสุดท้ายปลายชีวิต |
ถอนด้วยคิดคุนพระรัตนตรัย ฯ |
| ๏ ความหวนนึกระลึกนี้เนื่องประกอบ |
เปนเครื่องครอบคลุมทุกยุคสมัย |
| ระยะแห่งเหตุการน์อันผ่านไป |
โดยผ่องไสสุขสงบเรียมอบรม |
| เมื่อท่านมีชีวิตประสิทธิ์ประสาท |
ธัมชาติแช่มชื่นระรื่นร่ม |
| น่าเปรมปรีย์ปีติน่านิยม |
หย่างอุดมแด่เหย้าเนาสำราน |
| ความรักที่ท่านสลัดปัดลูกสร |
แห่งทุขร้อนโชคร้ายกลายพ้นผ่าน |
| ความสุภาพปราบข้อทรมาน |
วิประติสารโสกเส้าซึ่งเร้ารุม |
| ความอ่อนโยนหย่างพร้อมละม่อมละมุน |
ทำหมอนหนุนขนะไข้ไห้นิ่มนุ่ม |
| อนึ่งคือมือที่เคยประคองกุม |
เสียรปวดรุ่มร้อนเร่าบันเทาไป |
| ความเคารพนบไหว้เปรียบได้ดุจ |
เปลวเพลิงจุดแจ่มแจ้งแสงสุกไส |
| หมายบูชาสักการะนะดวงไจ |
ของเราไนท่านนั้นมั่นกระทำ |
| และทั้งอีกอาการท่านยิ้มย่อง |
ฉายแสงส่องเหนือเราทุกเช้าค่ำ |
| คงไสแจ่มจ้าเจิดหยู่เลิสล้ำ |
แม้โลกจำจักต้องมืดหมองมล |
| เสน่หาการุนย์คุนเสถียร |
อันไม่เปลี่ยนแปลงนั้นบันดาลผล |
| โอบอุ้มเอื้อเกื้อกู้ชูชีพชนม์ |
เรารอดพ้นภัยปลอดตลอดกาล |
| นะท่ามกลางความร้างเมตตาจิต |
และมิคิดกตัูรู้คุนท่าน |
| สิ่งเหล่านี้ที่พรรนนามามากมาน |
ทุกสถานจะลืมได้ไฉน – เอย ฯ |
