| กลอนสุภาพ |
|
| ๏ เอออะไรไนปันหาเนื่อง“หน้าที่” |
เราต้องมีต้องประพรึตต้องยึดถือ |
| ขอตอบว่า “หน้าที่” ข้อนี้คือ |
เปนกิจหรือการรวมทำร่วมกัน |
| ไช่เพียงว่าทำมาหากินเกี่ยว |
ส่วนตัวเดียวด้วยจิตคิดสั้นสั้น |
| พอชีพยืนหยู่ไปได้วันวัน |
ไม่เช่นนั้น “หน้าที่” มีมากมาน |
| กล่าวรวบยอดตลอดไปตามนัยหมาย |
เราต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่ถาน |
| รับส่วนผิดส่วนชอบประกอบการ |
โดยสมานสมัคกันทั้งนั้นไป |
| ความเสื่อมหรือสิ่งจเรินดำเนินสู่ |
ชาติและภูมิประเทสเพราะเหตุไหน |
| เปนผลร่วมรวมมาไม่ว่าไคร |
จะต้องได้ต้องดลทุกคนเทียว |
| ข้อแท้จิงสิ่งสำคันควนมั่นรู้ |
เราทุกผู้ทั้งผอลแหละข้องเกี่ยว |
| ถานเจ้าของครองรัถชัดทีเดียว |
จำเฉลียวระลึกด้วยร่วมช่วยกัน |
| กระทำกิจปิดป้องปองรักสา |
สิ่งเสื่อมมาก็สมัถสกัดกั้น |
| ที่ขัดขวางล้างไห้หมดไปพลัน |
แพร่เผยสรรค์เสิมส้างทางจเริน |
| เราจะว่าหน้าที่นี้ของรัถ |
หรือจะซัดทอดไครไห้ยาวเยิ่น |
| ย่อมไม่ถูกทำนองนึกตรองเทอน |
เพราะต่างทำดำเนินไนธุระ |
| หน้าที่นำดำริบริหาร |
นั่นเปนการไหย่จัดฝ่ายรัตถะ |
| ราสดร์ก็มีหน้าที่ตามถานะ |
เปนการย่อยคอยจะประสานงาน |
| อันส่วนไหย่จะดำรงคงหยู่ได้ |
ด้วยอาสัยส่วนย่อยพลอยสมาน |
| พร้อมสามัคยฉันท์จึ่งบันดาน |
ไห้กิจการบ้านเมืองรุ่งเรืองไว |
| เพราะฉะนั้นไนเหล่าเราทั่วถ้วน |
จึ่งเปนส่วนสำคันอันนับได้ |
| ว่าส่วนของชาติประเทสเพราะเหตุไร |
ไห้รู้ไว้ว่ามีดังนี้ คือ:- |
| ด้วยความมีสีละธรรมจรรยาเยี่ยม |
สิลปะเปี่ยมวิทยาน่านับถือ |
| โภคทรัพย์สำหรับไช้เต็มไม้มือ |
ก็ได้ชื่อว่าได้ช่วยด้วยถานะ |
| ส่วนหนึ่งหนึ่งซึ่งมีหน้าที่เทอด |
ทำเพื่อเชิดประเทสชาติไม่พลาดผละ |
| ความมั่งคั่งทั้งพิพัธน์แห่งรัถละ |
คือของประชาชนเปนผลรวม |
| ไนถานะพสกผองคนของชาติ |
ต้องสามาถเหมาะมีหน้าที่ร่วม |
| ต่างขะมักเขม้นทำไม่กำกวม |
หรือหละหลวมเลยละสละงาน |
| มีสีลธรรมะจรรยานิยมชอบ |
ความรู้รอบสมยุคทุกสถาน |
| อีกมีทรัพย์สมบูรน์มากมูลมาน |
สามประการกรนีย์หน้าที่ – เอยฯ |
