| อินทรวิเชียรฉันท์ |
|
| ๑๑ เช้าตรู่ดนูตรอง |
ธุระผองจะพึงทำ |
| ไดบ้างระหว่างดำ- |
ริก็ได้สดับเสียง |
| ๏ แจ๊กแจ๊ก !-จ๊ะแจ๊ก !!-จ้ำ |
สรซ้ำสิสำเนียง |
| นกร้องขรมเพียง |
ชนพูดนะภาสา |
| “๏ ช่วยด้วยซิ !-ช่วยด้วย ! |
น่ะแน่ะช่วยเถอะเร็วรา |
| มีอ้ายอะไรมา |
ก็มิรู้หละ รังแก !” |
| ๏ เสียงนั้นกะชั้นดัง |
ดนุฟังกะทั่งแปร |
| ถี่รัวเพราะกลัวแล |
เพราะจะหลบจะหลีกภัย |
| ๏ อ้า ! อาตม์มิอาดเว้น |
อุระเต้นและเห็นไป |
| เปนภาพ ก็ซาบไน |
ขณะนั้นนะทันที |
| ๏ รู้สึกบเปนสุข |
และก็ลุกมิรอรี |
| รีบมองนะช่องมี |
เหมาะกะเนตรถนัดเห็น |
| ๏ รั้วหนามมะขามเทส |
ระยะเขตตคามเปน |
| เชิงซุ้มและพุ่มเพ็น |
พิธพรึกส์ลดาพัน |
| ๏ กางเขนสกุนคู่ |
ฉเพาะหยู่และยินมัน |
| เคยร้องเพราะพร้องครัน |
พิเคราะห์เห็นก็เอนดู |
| ๏ ทุกเช้าสิเฝ้าตรับ |
เสนาะสัพท์สนั่นหู |
| ทุกเย็นมิเว้นตู |
จะปะตาเพราะมารัง |
| ๏ ผัวเมียคละเคลียร่วม |
รสะรวมรึดีหวัง |
| สืบพันธ์สกุลดัง |
นระดุจจเดียวกัน |
| ๏ เช้านี้แน่ะอีกา |
เกะกะกล้าฉกาดครัน |
| คงหวังเพราะรังมัน |
น่ะแหละแม่นละมีฟอง |
| ๏ อีกาชะล่าไว |
แวะเจอะไข่ขโมยของ- |
| มันได้จะไปปอง |
ปริภุชะพอเพียง |
| ๏ สมเพชพิหคสอง |
สรก้องกะเกริ่นเสียง |
| ทั้งคู่เกาะหยู่เคียง |
และขยับเผยอกาย |
| ๏ ด้วยธัมชาติแท้ |
วิเคราะห์แม้วิหคหมาย |
| ตัวนิดมิคิดตาย |
และจะตามบคร้ามกลัว |
| ๏ สองปีกขยับป้อง |
มุขะมองมิเหม่อตัว |
| เมียกั้นกะชั้นผัว |
ก็สกัดกะสัตรู |
| ๏ เข้าซ้ายและย้ายขวา |
สิพะว้าพะวังดู |
| คุมเชิงจะสู้ชู |
สิระร้องระวังภัย |
| ๏ สัชาติอุบาทว์กา |
ละก็ว่าวิสัยไจ |
| เจือริสยาไป |
ประลุกัปป์บกลับกลาย |
| ๏ ลูกมันละมันรัก |
และก็ฟักก็ฟูมฟาย |
| ลูกเขาละเฝ้าหมาย |
จะกะชากจะฉีกกิน |
| ๏ แม้ฟองก็ปองริบ |
ปะเหมาะหยิบมิไยยิน |
| มึงร้องบต้องจิน- |
ตนะแจ้งจะแกล้งครัน |
| ๏ ในปากน่ะหากไข่ |
ประจุไว้มิว่างพลัน |
| หาไม่ละคงมัน |
จะมิเว้นวิหคสอง |
| ๏ อีกาก็พาไข่ |
ทิชะไปประดุจปอง |
| ตูเห็นเขม้นมอง |
มานะนึกระลึกหวน |
| ๏ หยั่งเหตุพิเสสซาบ |
ปิยภาพพิหคควน |
| เปนที่ประเทองชวน |
พิสะชอบนะเชิงความ |
| ๏ แท้รักประจักส์รู้ |
คติ ดูเถอะ เปนตาม |
| ทุกรูปและทุกนาม |
นระหรือติรัจฉาน |
| ๏ ร้ายกาดก็อีกา |
กลิภาวะชาติพาล |
| ตัวดำและสันดาน |
ดุจะร่างสรุปเลว-(เหลือแล) |
