| กาพย์ฉะบัง ๑๖ |
|
| ๏ นะชานชาลาสถานี |
กรุงเทพฯ วิถี |
| กว้างไหย่ไนระยะยาวยล |
|
| ๏ สลอนสลับคับคั่งผู้คน |
คือชุมนุมชน |
| ชาวไทยทุกวัยเพสถาน |
|
| ๏ โอกาสต้นมาสเมสกาล |
ลำดับนับวาร |
| หลายวันอันรู้ทั่วราสดร์ |
|
| ๏ รัถบาลแถลงการน์ประกาส |
ว่าทหานแห่งชาติ |
| ผู้พร้อมยอมสละชีพตน |
|
| ๏ เหล่าหลายทั้งนายเนื่องพล |
ปวงได้ไปดล |
| แดนอินโดจีนจำนง |
|
| ๏ ปติบัติกิจรัถรนรงค์ |
สำเหร็ดเส็ดลง |
| เรียบแล้วด้วยแกล้วแกร่งหาน |
|
| ๏ กลับมาโดยพาหนยาน |
รถไฟไนวาร |
| เวลากำหนดขนะถึง |
|
| ๏ นรึโคสแซ่โสตเสียงอึง |
อื้อเอิกเกริกพึง |
| พอไจ “ไชโย!” ยินขรม |
|
| ๏ พร้อมพร้องทำนองเพลงรมย์ |
เริงรื่นชื่นชม |
| เชิงปลุกปลอบขวันบรรสาน |
|
| ๏ สำแดงสดุดีโดยงาน |
เปนประวัติการน์ |
| สำคันของชาติเช่นแถลง |
|
| ๏ ส่วนแรกซึ่งสริสดิ์ด้วยแรง |
ร่วมกันขันแข็ง |
| แห่งเขาผู้เขาเขตต์สนาม |
|
| ๏ รบสึกประสบได้ชัยงาม |
เผยแผ่แพร่ความ |
| ก่องก้องเกียรติสักดิ์เสิมสูง |
|
| ๏ น่าปลื้มดื่มดวงจิตจรูง |
จเรินเนตรไนฝูง |
| ประชานระทุกบุคคล |
|
| ๏ ไตรรงค์ธงชัยเฉลิมพล |
สง่าซึ้งพึงยล |
| ยังหน้ายิ้มแย้มแจ่มไส |
|
| ๏ สแดงถึงซึ่งความพูมไจ |
ของเขาเหล่าไป |
| ประกอบกรนีย์ดีมา |
|
| ๏ อกซ้ายเครื่องหมายประดับประดา |
สมยสสมา |
| นั้นรือคือเหรียนรัถบาล |
|
| ๏ นามกร “ชัยสมรภูมิ์” ขนาน |
นั้นได้โดยการ |
| กะทำหน้าที่วีรชน |
|
| ๏ ชอบแล้วแน่วแน่ไนกมล |
นะหมู่ผู้คน |
| คอยรับและนับเนื่องถึง |
|
| ๏ ทั้งชาติชนไทยไจตรึง |
ตราจำคำนึง |
| เปนนิตย์นิรันดรกาล |
|
| ๏ ขอความจเรินสุขคุนสาร |
สิ่งสรรพ์บันดาล |
| แด่ท่านทหานหานทั่ว-เทอน |
|
