กลอนตำนานเรื่องพระราชนิพนธ์ไกรทอง

๏ พระนิพนธ์ไกรทองสองเล่ม	เขียนเต็มตัวผจงลงเส้นสอ
ใครติเตียนแล้วเจียนจะเปนบอ	ถึงจะต่อก็เต็มยากลำบากคิด
ทรงประดิษฐคิดใส่ให้เปนกลอน	ไว้รำเต้นเล่นลครงอนจริต
แต่ก่อนเก่าได้ดูอยู่เปนนิจ	บำรุงจิตรชาวประชาข้าราชการ
ตั้งโรงต้นสนคนแออัด	ซ้อมหัดแก้ไขในราชฐาน
เมื่อช้างเผือกมาใหม่ได้ออกงาน	ทั้งเครื่องอานโอ่อ่าน่ารัก
ตัวลครเล็กเล็กเด็กหมด	สมเกียรติสมยศสมศักดิ์
มีแต่คนมาสามิภักดิ	จงรักรองบาทบทมาลย์
เหล่าขุนนางต่างถวายบุตรี	พวกที่มีบุตรชายถวายหลาน
ปะที่เปนหมันบุตรกันดาร	คิดอ่านไกล่เกลี่ยน้องเมียมา
ทั้งจีนแขกลาวพวนญวนทวาย	ต่างถวายลูกเต้าเอาหน้า
เขมรมอญชาวชุมพรไชยา	ทุกภาษามาพึ่งพระบารมี
ทรงพระเดชปกเกษราษฎร	ให้เปนศุขถาวรเกษมศรี
บำบัดโศกโรคไภยไม่ยายี	ทั้งพราหมณ์ชีสมณะได้สบาย
ลูกค้าพานิชต่างประเทศ	บรรทุกของวิเศษเข้ามาถวาย
สมบัติพัศถานมากมาย	ทรงแจกจ่ายนิจภัตรเบี้ยหวัดปี
พร้อมหมู่โยธาข้าเฝ้า	ล้วนเหล่ามั่งคั่งตั้งเศรษฐี
ต่างคนศุขเกษมเปรมปรีดิ์	ทุกทิวาราตรีปีเดือน เอย ฯ

๏ ไกรทองสองเล่มล้วน	ลายผจง
เปนพระนิพนธ์ทรง	สืบไว้
คือจอมพิภพพงศ์	ภาณุมาศ
แถลงพระนามท่านไท้	เลิศหล้าฦๅแสยง ฯ

กลอนแลโคลงนี้ เขียนไว้ในท้ายบทลครพระราชนิพนธ์ไกรทอง กลอนเปนของเก่า เข้าใจว่าแต่งในรัชกาลที่ ๓ แต่โคลงแต่งเมื่อในรัชกาลที่ ๔

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ