องก์ที่ ๕

​เบ็ลมอนต์. หน้าเรือนนางปอร์เชีย

ลอเร็นโซกับเช็สสิกาออก.

ลอ. ศศิธรสว่างกลางเวหา:
  ในราตรีเช่นนี้เกษมสันต์,
  พระพายพัดรำเพยเชยรุกขพรรณ
  โรยอ่อน ๆ ไม่ลั่นเสียงครืนคราน,
  ในราตรีเช่นนี้เจ้าตรอยลัส
  หน่อกษัตร์โตรยามหาศาล,
  ได้ขึ้นไปไฝ่ฝันบนปราการ
  ถึงนางนิ่มนงคราญเค๎ร็สสิดา,
  ผู้อยู่ค่ายโยนก, โอ้อกเอ๋ย,
  เปนเชลย.
เช็ส. ราตรีเช่นนี้หนา
  ทิสบีเร็วรัดตัดลานหญ้า,
  เห็นเงาสิงห์ขวางหน้าแสนตกใจ,
  ต้องรีบลี้.
ลอ. ราตรีเช่นนี้, โอ้
  นางไดโดยืนจ้องและร้องไห้,
  ที่หาดชายสาครโศกาลัย
  โหยหวลให้คู่เสน่ห์กลับคืนมา
  ​ยังคาร์เลจธานี.
เช็ส. ราตรีเช่น
  คืนนี้เห็นเมเดียเที่ยวมองหา
  เก็บโอสถบดตำทำเปนยา,
  เพื่อรักษาเอสอนคืนกำลัง
  เหมือนเยาว์วัย.
ลอ. ในราตรีเช่นนี้
  เช็สสิกานารีศรีสพรั่ง,
  หนีจากบ้านยิวเศรษฐีมิรอรั้ง
  จากเวนิส, เพราะกำลังปลื้มเปรมปรีย์,
  มาเบ็ลมอนต์,
เช็ส. ราตรีเช่นด้วย
  ลอเร็นโซรูปสำรวยบอกโฉมศรี
  ว่าแสนรัก, เลยลักดวงฤดี
  จากนารีผู้เชื่อจนตายใจ,
  แล้วกลับกลอก.
ลอ. ราตรีเช่นนี้หนา
  เช็สสิการูปทองอันผ่องใส,
  ทำปากจัดพ้อผัวของตัวไซร้,
  แต่ผัวยกโทษให้ไม่เคืองกัน.
เช็ส. ถ้าไม่มีใครมาณครานี้,
  ​น้องคงหาราตรีมาแข่งขัน
  ได้อีกแน่: แต่ใครเดินมานั่น,
  ต้องงดหยอกเย้ากันไว้สักครา.
  [สเตฟาโนออก]
ลอ. เจ้าคือใครที่มาในราตรี ?
สเตฟ. สหาย !
ลอ. ชื่อใดมีจงบอกข้า
สเตฟ. ชื่อสเตฟาโน; ตูข้ามา
  แจ้งกิจจาว่าคุณหญิงนายบ้านนี้
  จะกลับมาคืนนี้สู่เบ็ลม็อนต์,
  ก่อนเวลารุ่งแสงพระสุริย์ศรี:
  ได้แวะไหว้ตามไม้กางเขนมี
  หว่างวิถี, คุกเข่าเฝ้าวิงวอน,
  ขอให้ไทเทเวศร์วิเศษศักดิ์
  ช่วยพำนักคู่เสน่ห์สโมสร.
ลอ. ใครมาด้วยร่วมทางกับบังอร ?
สเตฟ. มีนักพรตสุนทรกับสาวใช้.
  อนึ่งนายผู้ชายของตูข้า
  ได้กลับมาถึงแล้วฤๅไฉน ?
ลอ. ยังไม่กลับ, มิได้รับข่าวใด ๆ.
  ​ส่วนเราไซร้นะเจ้าเช็สสิกา,
  ควรกลับเข้าไปในเรือนเพื่อเตือนให้
  พวกคนใช้รีบรัดจัดเคหา,
  เพื่อรับรองคุณหญิงมิ่งสุดา
  ให้สมศักดิ์ณเวลาคืนวันนี้.
  [ลานซ๎ล็อตออก.]
ลาน. นี่แน่ ! นี่แน่ ! เจ้าข้าเอ๊ย ! นี่แน่ ! นี่แน่ !
ลอ. นั่นใครตะโกน ?
ลาน. นี่แน่ ! ใครเห็นนายลอเร็นโซอยู่ที่ไหน ? นายลอเร็นโซขอรับ ! นายขอรับ !
ลอ. เลิกตะโกนเสียทีเถิด: ข้าอยู่นี่.
ลาน. ขอรับ ! อยู่ไหนขอรับ ? อยู่ไหน ?
ลอ. อยู่นี่.
ลาน. เรียนทีเถิดว่ามีคนถือหนังสือมา, มีข่าวดีมาเต็มย่ามทีเดียว, มาจากคุณนายข้าเจ้า; คุณนายข้าเจ้าจะมาถึงที่นี้ก่อนเวลารุ่งเช้าพรุ่งนี้แน่แล้ว ! [ลานซ๎ล็อตเข้าโรง]
ลอ. ทรามสวาทเชิญยาตร์สู่เรือนใหญ่,
  คอยต้อนรับเขาไซร้ให้เต็มที่.
  แต่จะกลับเข้าไปทำไมมี ?
  ​ต้อนรับเขาที่นี่ได้เท่ากัน.
  แน่สเตฟาโนช่วยบอกเขา
  ที่ในเย่าเหมือนอย่างที่บอกฉัน,
  ว่าคุณนายจะกลับโดยฉับพลัน;
  ส่วนดนตรีพร้อมกันมาที่นี้. [สเตฟาโนเข้าโรง]
  ดูแสงเดือนส่องแฉล้มอแร่มขาว
  ราวนอนเหนือเนินหญ้าสง่าศรี !
  มาเถิดเรานั่งลงที่ตรงนี้,
  ให้ดนตรีสู่โสตร์ปราโมทย์ใจ:
  ความสงัดราตรีนี้แสนเหมาะ
  สำหรับเพลงไพเราะเสนาะใส.
  นั่งเถิดเช็สสิกาผู้ยาใจ.
  ดูท้องฟ้านภาลัยแสนงามงอน,
  ประดับด้วยดารานานาเนก
  อีกก้อนเมฆราวกับทองฟ่องสลอน:
  ดาวทุกดวงที่เห็นคเนจร
  ราวอมรร่อนพลางทางขับร้อง,
  กล่อมทวยเทพบุตรสุดสนิท,
  อมฤตย์รู้ดนตรีดีทั้งผอง;
  แต่มนุษมิอาจยินขับร้อง
  เพราะกายเราเหมือนกองดินกำบัง.
  [นักดนตรีออก]
  จงขับลำพร่ำพร้อมกล่อมจันทรา !
  ให้คุณหญิงโสภายินสพรั่ง
  พร้อมดนตรีกล่อมเพลงอันเวงวัง. [ดนตรีเริ่มเล่น]
เช็ส. ดิฉันฟังเพลงเพราะมักเศร้าใจ.
ลอ. นั่นก็เหตุด้วยมนัสถนัดแน่ว
  ฟังเสียงดนตรีแจ้วแว่วเสียงใส;
  ดูแต่ฝูงม้าเถื่อนที่กลางไพร,
  ซึ่งมิเคยมีใครได้ปรือปรน,
  ต่างกระโดดโลดก้องคนองคึก
  อีกทึกเร่ร่านพล่านทุกหน;
  ยามได้ยินแตรเป่าเร้ากลางพน
  หรือวิมลดนตรีกระทบกรรณ,
  ก็มักหยุดยืนยังทั้งคณา
  และนัยตาเพ่งอยู่ไม่ผายผัน,
  เพราะยินเพราะเสนาะศัพท์จับใจมัน:
  เหตุฉนั้นจึ่งจินตะกวี
  ว่าออร์เฟียสผู้ฉลาดอาจดีดพิณ
  เรียกก้อนหิน, พฤกษา, วารีศรี;
  เพราะสิ่งใดแม้ไม่มีชีวี,
  ​หรือชั่วช้ากาลีแสนสามาญ,
  ก็แผกผิดธรรมดาเวลทาที่
  ยินดนตรีบรรเลงเพลงสมาน.
  ชนใดที่ไม่มีดนตรีการ
  ในสันดาน, เปนคนชอบกลนัก,
  อีกใครฟังดนตรีไม่เห็นเพราะ,
  เขานั้นเหมาะคิดขบถอัประลักษณ์
  หรืออุบายมุ่งร้ายฉมังนัก;
  มโนหนักมืดมัวเหมือนราตรี,
  และดวงใจย่อมดำสกะปรก
  ราวนรก: ชนเช่นกล่าวมานี่
  ไม่ควรใครไว้ใจในโลกนี้.
  เจ้าจงฟังดนตรีเถิดชื่นใจ.
  [ปอร์เชียกับเนริสสาออก.]
ปอร์. ประทีปอยู่ในเรือนเปนแม่นมั่น.
  เทียนน้อยนั้นส่องกระจ่างสว่างใส !
  ประหนึ่งการกุศลสว่างใน
  กลางโลกซึ่งเต็มไปด้วยชั่วร้าย.
เนริส. เมื่อเดือนแจ้งแสงเทียนหาเห็นไม่.
ปอร์. แสงของใหญ่ข่มน้อยจนเหือดหาย:
  ​ผู้แทนองค์ราชาโอ่อ่ากาย
  จนราชาผู้เปนนายประเวศวัง;
  บัดนั้นจึ่งผู้แทนพระราชา
  สิ้นสง่า, ราวน้ำที่ใหลหลั่ง
  หมดจากธารสู่ท้องสาครขลัง.
  ฟัง ! ฟัง ! บรรเลงเพลงดนตรี !
เนริส. นี่เครื่องสายของคุณนายเองเจ้าคะ.
ปอร์. จริง ๆ นะ. บรรดาสิ่งมีที่
  เหมาะแล้วจึ่งจะเห็นเปนเลิศดี:
  ในราตรีดนตรีเพราะกว่ากลางวัน.
เนริส. ความสงัดแน่ชัดช่วยให้เพราะ.
ปอร์. กาก็ร้องเสนาะเพราะแม่นมั่น
  เท่านกล๊าก, หากฟังพร้อม ๆ กัน,
  เพราะคงฟังไม่ทันเปนศัพท์ใด;
  อนึ่งนกจากะพรากหากจะร้อง
  ในกลางวัน, ยามก้องเสียงเป็ดไก่,
  และฝูงห่านช่วยอึงคนึงไซร้,
  เราคงไม่ชมจากะพรากนั้น.
  สิ่งใด ๆ ทำให้ถูกเหมาะกาล
  มักได้ชมสมประมาณแสนเหมาะมั่น !
  หยุดเถิด ! หยุดกล่อม, ยอมดวงจันทร์
  ให้ผายผันเข้านิทรา. [ดนตรีหยุด.]
ลอ. อ้า ! เสียงนี้,
  คือเสียงนางปอร์เชียเปนแม่นมั่น.
ปอร์. ดูเถิดเขารู้จักฉันเจียวพ่อนี่,
  ราวกับคนตาบอดรู้ได้ดี
  เมื่อยินเสียงกาเหว่าที่รำคาญกรรณ.
ลอ. ข้ายินดีต้อนรับนางกลับเย่า.
ปอร์. ข้าทั้งสองได้เฝ้าวอนสวรรค์
  ขอให้ผัวสุขีปรีดานันต์,
  หวังเขานั้นจะเปนสุขเพราะช่วยวอน.
  เขากลับแล้วฤๅไฉน ?
ลอ. หาไม่ขอรับ,
  ยังไม่กลับ, แต่ใช้คนมาก่อน
  บอกข่าวว่าจะมาโดยเร่งร้อน.
ปอร์. เนริสสา, ไปก่อน; สั่งคนใช้,
  ว่าอย่ากล่าวถึงการที่ตัวเรา
  ได้ห่างเย่าไปกี่ราตรีไสร้;
  ลอเร็นโซกับเช็สสิกาไซร้
  ก็อย่าได้ขยายรายเรื่องนั้น.
  [ยินเสียงแตรในโรง]
ลอ. สามีนางมาแน่: เสียงแตรจ้า:
  ข้ามิใช่ปากบอนเปนแม่นมั่น;
  อย่าวิตกร้อนใจในข้อนั้น.
ปอร์. คืนนี้ราวกลางวันอันอ่อนแรง;
  คือซีดกว่ากลางวันธรรมดา,
  คล้ายทิวาเมื่อตวันส่องแสง
  สีสกาวอ่อน ๆ ไม่ร้อนแรง,
  เพราะดวงแฝงแสงแทรกแมกเมฆา.
  [บัสสานิโย, อันโตนิโย, กราติยาโน, และบริวารออก]
บัส. ถ้าแม้แม่ดวงใจเดินใกล้พี่
  ส่องแสงแทนแสงระวีสว่างหล้า,
  แม้ราตรีก็จะมีผ่องประภา
  ประหนึ่งว่ากลางวันเปนมั่นคง.
ปอร์. ดิฉันขอส่องแสงแรงชื่นใจ,
  แต่ไม่อยากให้เกินกว่าประสงค์;
  หญิงที่งามอร่ามอแร่มองค์
  มักทำผัวให้งงงึมงำไป,
  ดิฉันไม่อยากให้คุณภรรดา
  งงจนไม่รอหน้าดิฉันได้.
  ​แต่เทเวศร์ย่อมบันดาลให้เหมาะไซร้ !
  ข้าดีใจต้อนรับกลับครั้งนี้.
บัส. ฉันขอบใจ. จงได้ต้อนรับสหาย.
  นายอันโตนิโยคนนี้ที่
  มีบุญคุณเปนพ้นพันทวี.
ปอร์. ควรแล้วที่รู้สึกคุณเขานั้น,
  เพราะตามที่ได้ทราบโดยถ้วนถี่
  เขานี้รับทุกข์แทนเธอแม่นมั่น.
อันโต. ไม่มากเกินกว่าที่ตอบแทนกัน.
ปอร์. ส่วนดิฉันต้อนรับด้วยยินดี
  มาสู่บ้านของดิฉันกับภรรดา
  สุดจะหาคำกล่าวให้พอที่,
  ขอสำแดงน้ำใจมุ่งไมตรี
  ดีกว่าพลอยพาทีพร่ำเพรื่อไป.
กรา. [พูดกับเนริสสา] ขอสาบาลต่อหน้าศศิธร,
  ตัวหล่อนเข้าใจผิดอย่าสงสัย;
  จริงแท้ๆ จอมขวัญ, ฉันได้ให้
  ไปแด่เสมียนตุลาการ:
  เมื่อยอดรักโกรธฉันเปนอันมาก
  อยากให้ชายหนุ่มน้อยผู้เหิมหาญ
  กลายเปนกะเทยวิ่นสิ้นรำคาญ !
/*ปอร์. ไม่ได้การ ! เถียงกันแล้วหรือไร ?
กรา. กับปลอกทองวงน้อย, แหวนจ้อยจิ๊ด,
  ที่หล่อนให้, มีลิขิตจาฤกใส่
  ราวกับกลอนพ่อค้าเขียนมีดไซร้,
  ว่า “รักแล้ว, อย่าได้ทิ้งที่รัก.”
เนริส. พูดอะไรถึงกลอนหรือราคา ?
  เมื่อยามให้เจรจาอย่างแหลมหลัก,
  สาบาลว่าจะใส่ไฝ่พิทักษ์
  จนกว่าจักถึงที่สิ้นชีวัน,
  แล้วจะให้ติดไปกับศพฝัง:
  ยังมิทันช้านานลืมคำมั่น,
  ถึงไม่รักเมียแล้วก็แล้วกัน,
  แต่แหวนนั้นควรรักษาตามสาบาล.
  พูดแล้วคืนคำ, ซ้ำปดได้,
  ว่าให้แก่เสมียนท่านขุนศาล !
  พ่อเจ้าเอ๋ย, เสมียนนั้นหรือท่าน,
  ถึงอยู่นานเท่าใดไม่มีเครา !
กรา. ถ้าเขานั้นเจริญวัยเปนชายฉกรรจ์
  คงมีเคราแม่นมั่นละนะเจ้า.
เนริส. ถ้าหญิงกลายเปนชายได้และเขา
  ก็จะได้มีเคราแน่ฉนั้น.
​กรา. สบถได้, ฉันให้แก่หนุ่มน้อย,
  เด็กกระจ้อย, หน้าตาไม่คมสัน,
  สูงไม่เกินโฉมฉาย, ชายผู้นั้น
  แม่นมั่นเปนเสมียนตุลาการ;
  เขาช่างวอนงอนง้อขอแหวนนั้น
  เปนรางวัลในการที่ไปศาล:
  เขานั้นเฝ้าเซ้าซี้พี่รำคาญ,
  และสงสารจึ่งยอมให้แหวนไป.
ปอร์. ฉันต้องขอพูดตรง ๆ, แหวนวงนั้น
  เปนของภรรยารักสมัคให้
  ก่อนของอื่น, ไม่ควรให้เขาไป,
  โดยง่าย ๆ ราวกับใจไม่นำภา;
  อนึ่งแหวนสรวมใส่ที่นิ้วหัดถ์
  รัดด้วยคำสาบาลแนบมังสา.
  ฉันให้แหวนวงหนึ่งแก่ภรรดา,
  อีกให้สาบาลว่าไม่พรากไป;
  ผัวฉันยืนอยู่นั่น, ฉันนี้กล้า
  สาบาลแทนได้ว่าสามีไสร้,
  คงไม่ทิ้งหรือถอดแหวนนั้นไป,
  ถึงแม้ให้สมบัติทั้งโลกา.
  จริง ๆ นา, กราติยาโน, ท่านเอย,
  ​ไม่ควรเลยที่จะให้เนริสสา
  ต้องมีเหตุข้องขัดหัทยา:
  ถ้าเปนฉันก็แทบบ้าเพราะเสียใจ.
บัส. [พูดป้อง] เช่นนี้ตัดมือซ้ายเสียดีกว่า,
  แล้วกล่าวว่ามีผู้ร้ายอันหยาบใหญ่
  จะชิงแหวนและเราสู้เขาไซร้
  จนมือซ้ายขาดไปเมื่อป้องกัน.
กรา. ท่านบัสสานิโยให้แหวนท่าน
  แด่บัณฑิตตุลาการ, เพราะเขานั่น
  ได้งอนง้อขอแหวนเปนรางวัล,
  เขามีคุณมากครันควรให้ไป;
  ส่วนหนุ่มน้อยเสมียนได้เพียรมาก,
  อยากจะได้แหวนข้าเจ้า, จึ่งต้องให้,
  ทั้งบัณฑิตแลศิษย์ทั้งสองไม่
  รับอะไรนอกจากแหวนสองนั้น.
ปอร์. นี่คุณให้แหวนใดไปเจ้าขา ?
  หวังใจว่ามิใช่แหวนของดิฉัน.
บัส. แม้ผิดแล้วอยากปดด้วยฉนั้น,
  คงตอบพลันว่าไม่ได้ให้ไป;
  แต่ดูนิ้วพี่เถิดมารศรี,
  ​จะได้มีแหวนนั้นก็หาไม่.
ปอร์. โอ้จริงแท้, อีกแม้ในดวงใจ
  เธอก็ไร้สัตย์ธรรม์, ผิดสัญญา.
  แม้มิได้เห็นแหวนที่แทนรัก
  ไม่ขอพักร่วมหอ.
เนริส. อ๋อจริงหนา !
  ดิฉันก็เหมือนกัน.
บัส. เจ้าขวัญตา,
  ถ้าแม้ว่าหล่อนรู้ความจริงไซร้,
  ว่าชายนั้นคือผู้ใดที่ให้แหวน,
  และให้แทนคุณเขานั้นไฉน,
  และให้แหวนวงนั้นเพื่อเหตุใด,
  อรไทยคงจะวายซึ่งโกรธา.
ปอร์. ถ้าแม้เธอรู้ค่าของแหวนรัก,
  หรือรู้จักค่าผู้ให้เสนหา,
  หรือรู้จักรักษ์แหวนรัตนา,
  แน่ละนาคงไม่พรากจากแหวนนั้น.
  นิจจาเอ๋ย, ใครเลยที่ไม่บ้า,
  เมื่อฟังคำเจรจาอย่างเหมาะมั่น
  และจริงจังว่าให้ไม่ได้ฉนั้น,
  จะดื้อดันเอาให้ได้, ไม่มีละ !
  ​ดิฉันเชื่อตามคำเนริสสา,
  ว่าคงมีหญิงสอางค์ร่างสรวยสะ
  ได้แหวนของผัวแท้ ๆ เปนแน่นะ,
  เออเจ้าคะหลอกเล่นจนเปนควัน !
บัส. จริงๆ หนอขอหล่อนจงเชื่อพี่,
  สาบาลได้ครานี้ไม่แสร้งสรร,
  เนติบัณฑิตหนึ่งซึ่งรู้ธรรม์,
  ไม่รับเงินสามพันค่ากำนล,
  แต่ขอแหวนแทนสิ่งผูกไมตรี;
  พี่ได้ขัดทัดทานเปนหลายหน
  จนเขาเคืองตัดเรื่องหลีกไปพ้น;
  แต่เขามีคุณล้นพ้นพรรณนา,
  เพราะว่าเขานั้นไซร้ได้ช่วยสหาย
  ให้รอดตาย. ตรองดูเถิดหล่อนจ๋า !
  พี่ต้องส่งแหวนไปไว้อัชฌา,
  ถ้าหาไม่ขายหน้าเปนพ้นไป;
  เกียรติคุณของพี่ก็มีอยู่,
  จะลบหลู่คุณคนกระไรได้.
  ขอโทษเถิดขวัญตาอย่าขัดใจ;
  เพราะดาวเดือนเกลื่อนในนภาพร
  เปนพยานอยู่แท้, แม้หล่อนไซร้
  ​ได้อยู่ในศาลเวนิสสโมสร,
  พี่เชื่อว่าหล่อนเองคงวิงวอน
  ให้ให้แหวนวราภรณแด่เขานั้น.
ปอร์. ดีละหนาขออย่าให้อาจารย์
  ผู้นั้นมาใกล้บ้านของดิฉัน:
  ไหนๆ ได้แหวนรักนักแล้วนั้น
  ซึ่งเธอกล่าวแก่ดิฉันจะหวงไว้,
  ดิฉันจะใจดีเช่นเธอบ้าง;
  สิ่งใด ๆ ทุกอย่างจะยอมให้
  แก่อาจารย์ตามประสงค์จำนงใจ,
  ถึงแม้ตัวก็จะให้ด้วยไมตรี;
  อีกทั้งชวนเขานอนร่วมหมอนผัว,
  อย่าได้กลัว, คงจะรับอย่างเต็มที่:
  เธออย่าไกลบ้านหนอต่อแต่นี้;
  ระวังเมียจงดีเถิดคุณนาย:
  มิฉนั้นถ้าดิฉันอยู่ลำพัง,
  อันความดีที่ยังไม่สลาย
  จะได้เสียเพราะจะยอบและมอบกาย
  ให้อาจารย์ยอดชาย, เชิญแนบนอน.
เนริส. และดิฉันกับเสมียนก็เช่นกัน;
  เหตุฉนั้นบอกกล่าวให้รู้ก่อน.
กรา. ​ก็ตามใจ: จับได้จะเดือดร้อน;
  คงจะรอนดินสอเสมียนให้เหี้ยนไป !
อันโต. ข้าเองเปนสาเหตุต้องเคืองกัน.
ปอร์. อย่าเสียใจเลยดิฉันหาซัดไม่.
บัส. ปอร์เชียโฉมยงจงอภัย
  ที่พี่ทำขัดใจในครานี้;
  ต่อหน้าปวงสหายทั้งหลายไซร้,
  สบถได้โดยแท้, ถ้าแม้พี่
  พูดไม่จริงขอสิ่งซึ่งเลิศดี,
  คือสองตามารศรีอันแพรวพรรณ
  ซึ่งพี่เห็นหน้าตน,-
ปอร์. ชอบกลอยู่ !
  ดูคงเห็นสองหัวเปนแม่นมั่น;
  หัวละข้าง: พลางสบถให้เปนควัน,
  สิ้นสองอันใครจะนั่งฟังลิ้นใด ?
  สบถอย่างนี้หนอ.
บัส. ขอให้หล่อน
  ฟังฉันก่อน, แม้ว่างดอดโทษให้
  ครั้งหนึ่งนี้แล้วหนอ, อีกต่อไป
  ฉันจะไม่เบี่ยงบิดผิดสัญญา.
อันโต. ครั้งหนึ่งแล้วเคยให้กายของฉัน
  ​เปนประกันกู้ณี่, และตูข้า
  ก็ได้รอดชีวีครานี้นา,
  เพราะปัญญาของบัณฑิตนิติ์ชำนาญ
  ผู้ที่ขอแหวนจากสามีหล่อน;
  ฉนี้ขอบังอรศรีสมาน
  รับชีวิตเปนประกันผัวนงคราญ
  คงไม่ทวนสาบาลอีกต่อไป.
ปอร์. ดิฉันยอมให้ประกัน. ฉนั้นหนอ,
  ขอท่านจงส่งแหวนใบนี้ให้
  เขารักษาดีกว่าวงก่อนไซร้.
อันโต. บัสสานิโย, รับไว้และสาบาล.
บัส. เอ๊ะ ! เปนแน่แหวนนี้ไม่มีผิด
  ที่ให้เนติบัณฑิตณกลางศาล !
ปอร์. ดิฉันได้จากเขา: ขอประทาน
  ยกโทษเมียเถิดท่านอย่าขัดใจ,
  เพราะว่าด้วยอำนาจแหวนวงนี้
  จึ่งมีช่องนอนร่วมบัณฑิตได้.
เนริส. ขอโทษเถิดภัสดาอย่าขัดใจ;
  เด็กกระจ้อยนั้นไซร้ให้แหวนนี้
  แด่ดิฉัน, ฉนั้นจึ่งสามารถ
  อาจนอนพร้อมกับเสมียนได้เต็มที่.
​กรา. เอ๊ะ ! พิกลหนักหนาณครานี้:
  เมียเรามีชู้แล้วหรือฉันใด ?
ปอร์. อย่าพูดหยาบเช่นนั้น ! พากันงง:
  จงอ่านจดหมายนี้คงทราบได้:
  เปนหนังสือเบ็ลลาริโยไซร้
  เขียนมาให้จากเมืองปาดูวา:
  คงจะทราบตามลักษณ์อักษรสาร,
  ว่าปอร์เชียคืออาจารย์นั้นเองหนา,
  และหนุ่มน้อยเสมียนเขียนสารา
  คือนวลนางเนริสสานารี:
  ลอเร็นโซอาจเบิกพยานว่า,
  ตูข้าได้ไปจากบ้านนี่
  เมื่อเธอรีบตลีตลานจากบ้านนี้,
  กลับเมื่อกี้, ยังมิทันเข้าเรือนใน.
  อันโตนิโย, ข้านี้ยินดีรับ;
  กับมีข่าวที่พอจะนำให้
  ดีกว่าความคาดหมายแน่แล้วไซร้:
  ฉีกจดหมายดูข้างในคงได้ความ
  ว่ากำปั่นอันเต็มด้วยสินค้า
  เป็นโชคดีมีมาได้ถึงสาม:
  ท่านคงนึกปลาดอยู่มิรู้ความ,
  ​คงอยากถามได้จดหมายมาอย่างไร.
อันโต. พูดไม่ออกแล้วฉันเพราะตันจิต.
บัส. หล่อนคือเนติบัณฑิตหรือไฉน ?
  พี่ไม่ยักรู้จักนาง, ช่างกระไร !
กรา. อ้อทรามวัยหรือเสมียนตุลาการ ?
  คนนี้หรือจะเปนชู้คู่เมียข้า ?
เนริส. ถูกละนา, ฉันคือเสมียนหาญ;
  แต่เสมียนไม่คิดมิจฉาจาร
  กว่าจะพาลผิดแผลงแปลงเปนชาย.
บัส. เชิญบัณฑิตมาเปนมิตร์เสนหา
  ร่วมหอห้องไสยาเถิดโฉมฉาย,
  แลยามฉันห่างห้องพรรณราย
  เชิญนอนกับโฉมฉายผู้ภรรยา.
อันโต. คุณหญิงครานี้เหมือนให้ชีวัน
  อีกทรัพย์สรรพ์พร้อมพรักเปนหนักหนา,
  เพราะข้าเจ้าทราบความตามสารา
  ว่ากำปั่นถึงท่าหลายลำมี.
ปอร์. ลอเร็นโซ, เสมียนเขาจำเภาะ
  มีข่าวเหมาะควรปลื้มอย่างเต็มที่
เนริส. และจะให้ข่าวนั้นณวันนี้
  โดยไม่มีร้องหาค่ากำนล.
  ​ขอมอบให้นายกับเช็สสิกา;
  นี่สาราพินัยกรรม์อย่าฉงน;
  ยิวเศรษฐีมุ่งหมายเมื่อวายชนม์
  ให้สองคนรับมฤดกพลัน.
เช็ส. เออแม่คุณทั้งคู่ดูเหมือนมา
  มุ่งบำเพ็ญกรุณาหาสวรรค์,
  เหมือนให้ทานอาหารอันหวานมัน
  แก่คนอดแน่ฉนั้น, เปนบุญดี.
ปอร์. เวลานี้ก็ดึก: นึก ๆ ดู
  ก็มีอยู่หลายประการท่านควรที่
  จะอยากทราบต่อไปให้ถ้วนถี่,
  เพื่อไม่มีกินแหนงเคลือบแคลงใจ.
  ขอเชิญขึ้นสู่เรือน; เพื่อนทั้งหลาย
  จะสมหมายหมดพะวงสิ้นสงสัย,
  ต่างตนต่างถามข้อความใน
  คงจะได้สมปองเปนถ่องแท้.
กรา. ก็ควรอยู่, ควรรู้ให้พอใจ:
  ส่วนฉันไซร้อยากถามเอาความแน่;
  ขอเจ้าเนริสสาอย่าผันแปร,
  นวลแขจงตอบด้วยจริงใจ.
  ​จะสมัคไปนอนบัดนี้หนอ
  หรือจะรอจนพรุ่งนี้เปนไฉน;
  เพราะอีกสองชั่วทุ่มเท่านั้นไซร้
  ก็จะใขแสงทองขึ้นผ่องฟ้า.
  แม้สว่างฉันจะครางอยากให้มืด,
  กอดเสมียนคงไม่จืดเลยเจียวหนา.
  แต่สิ่งใดไม่กังวลยิ่งไปกว่า
  ถนอมแหวนเนริสสานารี. [พากันเข้าโรงหมด]

๏ จบเพียงเท่านี้ ๚ะ

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ