ตอนที่ ๔

เบ็ลมอนต์, ห้องในเรือนนางปอร์เชีย.

นางปอร์เชีย, เนริสสา, ลอเร็นโซ, เช็สสิกา,

แลบัลถะสาร์ออก.

ลอ. ที่ผมกล่าวต่อหน้าครานี้หนอ
  เหมือนแสร้งยอ, แต่ไม่แสร้งพูดมิได้;
  คุณหญิงนี้ใจดี, ดีเหลือใจ,
  ราวเทวีมีใจรักไมตรี;
  แลเห็นชัดครั้งนี้สามีพราก,
  ​ไม่ปริปากบ่นอะไรไม่จู้จี้.
  แต่ถ้าแม้ทราบว่าในครานี้
  ได้ส่งให้สามีไปช่วยมิตร์,
  ผู้มีคุณสมบัติถนัดแน่
  ประเสริฐแท้เที่ยงธรรมสุจริต,
  ทั้งจงรักสามีนางเปนนิตย์,
  นางก็คงมีจิตปลื้มปรีดา,
  ยิ่งกว่าการให้ทานปรกติ;
  เช่นนี้สิสมศักดิ์เปนนักหนา.
ปอร์. ดิฉันนี้ไม่เคยเลยสักครา
  เมื่อแสดงเมตตาจะเสียใจ,
  และครั้งนี้ก็เหมือนกัน: ดิฉันเห็น
  ว่าผู้เปนเพื่อนสนิทชิดนิสัย
  เคยพูดจาเที่ยวเล่นเปนสุขไซร้,
  อีกที่ใจมิตรจิตสนิทกัน,
  น่าจะมีหลายสิ่งซึ่งละม้าย,
  ทั้งร่างกาย, กิริยา, และจิตมั่น;
  ดังนี้นึกว่าอันโตนิโยนั้น
  เปนเพื่อนคู่ชีวันของสามี,
  คงเหมือนผัวของดิฉันเปนมั่นคง.
  ก็ตกลงทรัพย์สินให้ใช้ณี่,
  ​เหมือนช่วยให้วิญญาของสามี
  รอดจากที่ทรมานปานกองไฟ !
  พูดเช่นนี้ทีประหนึ่งจะยอตน;
  ไม่ชอบกล: ขอพูดเรื่องอื่นใหม่.
  ลอเร็นโซ, ดิฉันขอมอบให้
  เปนผู้ครองบ้านใหญ่ไปเพื่อพลาง
  จนกว่าผัวจะมา: ส่วนข้าไซร้
  ได้จงใจปฏิญญาว่าผัวห่าง
  จะจำศีลสกดใจไม่เว้นว่าง,
  ให้แต่นางเนริสสาอยู่ด้วยกัน,
  จนกว่าผัวดิฉันและผัวหล่อน
  จะได้จรกลับมาเกษมสันต์:
  ณวัดที่ไม่สู้ไกล, ในที่นั้น
  จะไปพักอยู่ด้วยกันวิเวกใจ.
  ขอจงโปรดช่วยบ้างอย่างฉันท์มิตร,
  อย่าขัดจิตเพราะชอบจึ่งวานให้
  ช่วยครองบ้านแทนตัวยามผัวไกล.
ลอ. ผมเต็มใจรับธุระณครานี้;
  สิ้นทุกสิ่งที่คุณหญิงปราถนา
  จะทำเต็มสติข้าอย่าสงสัย.
​ปอร์. บรรดาพวกบ่าว ๆ และสาวใช้
  ทราบอยู่แล้วเจนใจทุกสิ่งอัน,
  คงนับถือเธอกับเช็สสิกา
  เท่าบัสสานิโยและดิฉัน.
  ขอลาที, บัดนี้ต้องไปพลัน,
  แล้วคงได้พบกันอีกไม่ช้า.
ลอ. ขอจงมีความสบายทั้งกายใจ !
เช็ส. ขอคุณหญิงจงได้สมปราถนา.
ปอร์. ฉันพอใจ, ขอบใจทั้งสองรา,
  เธอกับเช็สสิกาจงสำราญ: [เช็สสิกากับลอเร็นโซเข้าโรง]
  นี่แน่, บัลถะสาร์, ข้าเคยเห็น
  เจ้าเปนคนสุจริตทุกสถาน,
  สำแดงดีอีกเถิดนา. เจ้าอย่านาน,
  จงถือสารรีบรัดณบัดใจ
  อย่ารอรั้งไปยังปาดูวา.
  และรีบนำสาราอันนี้ให้
  อาจารย์เบลลาริโยญาติข้าไซร้;
  และตั้งใจกำหนดจดจำดี,
  อันหนังสือเสื้อผ้าอย่างใด ๆ
  เขามอบให้จงรับ, รีบเร็วรี่
  ​สู่ท่าข้ามเรือจ้างทางจรลี
  ไปธานีเวนิส, อย่านอนใจ;
  อย่ามัวเนือยเฉื่อยช้ารีบตะบึง:
  ข้าคงถึงที่นัดก่อนจงได้.
บัล. ผมจะรีบจรลีวันนี้ไซร้
  โดยว่องไวตามสั่งทุกสิ่งอัน. [เข้าโรง]
ปอร์. เนริสสา, มาด้วยกัน, ฉันเตรียมกิจ
  อันหล่อนไม่รู้สักนิดเปนแม่นมั่น;
  เราจะได้พบผัวตัวสำคัญ
  ก่อนน่าวันที่เขาคาดหมายไว้.
เนริส. จะพบจริงหรือคุณแม่ ?
ปอร์. แน่เจียวหนา;
  แต่จะแต่งกายาแปลงเสียใหม่,
  จนแลดูไม่รู้ว่าผู้ใด.
  เมื่อยามเราสองไซร้แปลงเปนชาย,
  ฉันเชื่อว่าท่าฉันสรวยกว่าหล่อน,
  จะกรายกรเหน็บกั้นหยั่นเดินผันผาย,
. และพูดเสียงไม่สู้ห้าวราวเด็กชาย
  ที่พึ่งกลายเปนหนุ่มกระชุ่มกระชวย,
  ทั้งท่วงทีที่เดินกระมิดกระเมี้ยน
  ก็จะเพียรแก้ให้หาย, เปนชายสรวย,
  ​ทั้งอวดโป้งโผงเผงว่าเก่งมวย;
  อวดอีกด้วยว่าเราเปนเจ้าชู้,
  ผู้หญิงติดตามพนอขอให้รัก
  และเราไม่สมัคจะครองคู่
  หญิงเลยตายเพราะเศร้า: เราเอ็นดู
  ร้องว่ารู้งี้แล้วไม่ขัดใจ,
  และทำบ่นสงสารเปนหนักหนา
  เหมือนแสร้งฆ่านวลลอองผู้ผ่องใส;
  ฉันจะพูดอวดดีเช่นนี้ไซร้
  เพื่อให้คนนึกว่าหนุ่มแล้วกว่าปี.
  อันท่วงทีเพทุบายของเจ้าชู้
  ฉันก็รู้พอจะเลียนได้เต็มที่;
  มาเถิดรถคอยท่า, อย่าช้าที;
  จะต้องไปวันนี้ญี่สิบไมล์. [พากันเข้าโรง]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ