ตอนที่ ๖

ฉากอย่างเดิม.

กราติยาโนกับสะละรีโน, มีเสื้อคลุมปลอม, ออกมา.

กรา. นี่แหละระเบียงริมเรือนใหญ่
  ลอเร็นโซสั่งไว้ให้คอยท่า.
สะละ. ไยมาเนิ่นจวนจะเกินซึ่งเวลา.
กรา. จริงๆ นะใยล่า, น่าขันจริง;
  เพราะธรรมเนียมชายหนุ่มกลุ้มกลัดรัก
  มักแข่งข้ามนาฬิกายามหาหญิง.
สะละ. นกของนางรตีบินดีจริง
  รวดเร็วยิ่งสิบเท่าแสนเชาว์ไว;
  ในเมื่อยามไปสู่เจ้าคู่ชื่น
  ภิรมย์รื่นแรกรักกันใหม่ ๆ
  ย่อมเร็วกว่าไปหาอรไทย
  ผู้รักใคร่กันนานพาลจะจาง !
กรา. ก็เช่นกันทั้งนั้นแหละเพื่อนเอ๋ย:
  ใครเลยในโลกนี้จะมีบ้าง,
  ที่ลุกจากกินเลี้ยงหิวเพียงปาง
  เมื่อก่อนกิน, ไม่มีอย่างแน่ละเกลอ !
  ม้าตัวไหนวิ่งได้ซ้ำอีกหน
  รวดเร็วและอดทนเทียบเสมอ
  ​เที่ยวที่หนึ่ง ? อย่าพึงนึกเลยเน้อ.
  เออเช่นนั้นมันเปนธรรมดา.
  ทุกสิ่งสรรพ์อันไกลอยากได้มาก,
  เมื่อได้แล้วสิ้นอยากไปเจียวหนา !
  นึกเถิดเพื่อน, ขอเตือนดูเภตรา
  แรกใช้ใบจากท่าชลาลัย,
  ราวกับหนุ่มกระชุ่มกระชวยสำรวยรูป,
  ลมตามจูบตามกอดฟอด ๆ ใหญ่
  ราวกับนางโสภิณีพิรี้พิไร,
  สาระแนแส่ใส่จนสิ้นอาย !
  ยามเภตรากลับท่าช่างน่าเศร้า,
  ทั้งเชือกเสาเพลาใบโทรมสลาย,
  เศร้าซูบรูปโซโอ้เหมือนชาย
  ที่ถูกหญิงผลาญฉิบหายแทบวายชนม์ !
สะละ. ลอเร็นโซเพื่อนยาเดินมานั่น:
  แล้วจึ่งค่อยพูดกันต่ออีกหน.
  [ลอเร็นโซออก]
ลอ. ดูราเพื่อนยาทั้งสองคน,
  จงอย่าบ่นที่ข้ามาช้าไป;
  มิใช่ว่าข้าแกล้งให้เพื่อนเบื่อ,
  มีธุระมากเหลือมาไม่ได้:
  ​แต่เอาเถิดเมื่อสหายสองนายไซร้
  จะลักชู้จู่ไปบ้างอย่างนี้,
  ข้าจะคอยเพื่อนรักไม่พักบ่น,
  ตามใจทั้งสองคนจนเต็มที่.
  บ้านตายิวพ่อตาข้าบ้านนี้.
  หล่อนจ๋า ! พี่มาคอยแม่ชื่นใจ !
  [เช็สสิกา, แต่งกายเป็นชาย, เผยน่าต่างออกมา]
เช็ส. ใครร้องเรียก ? ไม่สำเนียกถนัดแน่,
  แต่ฟังเสียงชื่นฉ่ำก็จำได้.
ลอ. พี่, ลอเร็นโซชู้ผู้ชิดใจ.
เช็ส. ลอเร็นโซแน่ไซร้คู่ชีวิต.
  เพราะรักใครที่ไหนไม่มีเท่า;
  เออที่เราร่วมรักสมัคจิต,
  ไม่จืดจางแน่ละหรือพ่อมิ่งมิตร์ ?
ลอ. สวรรค์และดวงจิตเปนพยาน !
เช็ส. นี่แน่จงรับหีบนี้ไป;
  คงไม่เสียแรงเปล่าที่เราหาญ.
  ฉันยินดีที่เปนราตรีกาล,
  เธอไม่เห็นความหาญของข้าน้อย;
  ​เพราะนึกอายที่แปลงตกแต่งกาย
  เปนผู้ชาย, นึกกระดากมากสักหน่อย:
  แต่ความรักตามัว, ตัวมิค่อย
  รู้สึกผิด, จิตคอยแต่ชมกัน;
  ถ้าคู่รักมีแก่ใจค่อนไค้แล้ว,
  ดิฉันคงไม่แคล้วถูกเย้ยหยัน,
  ถึงแม้กามเทพตัวเก่งนั้น
  ก็อาจขันฉันแต่งแปลงเปนชาย.
ลอ. เชิญลงมา, พี่ยาจะต้องวาน
  ให้นงคราญถือคบนะโฉมฉาย.
เช็ส. อ๊ะ ! จะให้ถือไฟส่องความอาย !
  แม้มืด ๆ อยู่ก็ร้ายอยู่พอแล้ว.
  การจะให้ถือไฟเที่ยวเดินส่อง;
  เหมือนเปิดของควรปิด.
บัส. มิ่งมิตรแก้ว,
  แม้เจ้าแต่งแปลงกายเปนชายแล้ว
  งามเพริดแพร้วก็สนิทปิดได้ดี.
  ขอเชิญเจ้าลงมาอย่ารอนาน;
  ราตรีกาลคล้อยเคลื่อนเหมือนวิ่งหนี,
  บัสสานิโยเพื่อนยาคอยท่าพี่,
  ​เขาจะมีเลี้ยงอาหารณบ้านนั้น.
เช็ส. ฉันจะต้องปิดประตูทั่วเคหา
  และรวบรวมเงินตราก่อนผายผัน,
  จงคอยหน่อยไม่ช้าจะมาพลัน [หายเข้าไปจากน่าต่าง]
กรา. หญิงคนนั้นมิใช่ยิว, ผิวเลิศดี !
ลอ. ฉันรักหล่อนเหลือใจไม่แสร้งว่า;
  หล่อนนั้นมีปัญญาอย่างพอที่;
  ส่วนความงาม, ดูไม่พลาดอาจรู้ดี;
  หล่อนรักจัง, ครั้งนี้เปนพยาน;
  เหตุฉนี้สาวคำผู้ล้ำเลิศ,
  โฉมประเสริฐ, ฉลาดนัก, รักสมาน
  สมัคแน่, แม้ได้ไปเรือนชาน
  จะยกยอดเยาวมาลย์ไว้ยอดใจ.
  [เช็สสิกาออก]
  อ้อ, หล่อนมาแล้วหรือแก้วตา ?
  ไปกันเถิดเพื่อนยาอย่าช้าได้.
  สหายเราที่นัดกันแล้วไซร้
  จะคอยเรา, ร่ำไรไม่เข้าที. [เช็สสิกาเข้าโรงกับชู้, และสะละรีโน]
  ​[อันโตนิโยออก.]
อันโต. นั่นใคร ?
กรา. สินยอร์อันโตนิโย !
อันโต. ชะๆ กราติยาโน, ช่างเปนได้;
  เพื่อน ๆ อื่นไปไหนกันหมดนี่ ?
  ถึงยามหนึ่งแล้วนาเวลานี้:
  เพื่อน ๆ คอยป่นปี้จนระอา.
  ระบำคืนนี้ระงับ: ลมกลับหวล;
  บัสสานิโยจะด่วนจากเคหา
  ไปโดยพลันพร้อมพรั่งยังเภตรา;
  ฉันให้คนเที่ยวหาเพื่อนยุ่งไป.
กรา. ฉันมีความยินดี, คืนนี้ฉัน
  จะอยากเล่นระบำบรรพ์ก็หาไม่;
  ฉันจำนงอยากลงสู่เรือใบ
  แล่นออกสู่ชลาลัยในคืนนี้. [พากันเข้าโรง]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ