ตอนที่ ๑

​เวนิส. ถนนแห่งหนึ่ง.

สะลานิโยกับสะละรีโนออก.

สะลา. มีข่าวอะไรบ้างกลางตลาด ?
  ก็ยังลือกันอยู่ไม่ขาดว่าเภตรา ที่อันโตนิโยบรรทุกสินค้าราคามาก หากเคราะห์ร้ายไปอัปปางกลางสาครที่ช่องแคบ; นามกรเรียกสันทรายกูดวิน, เปนที่ร้ายขึ้นชื่อมา ว่าเภตราหลายลำจมคว่ำที่นั้น, ถ้าคนที่บอกข่าวแก่ฉันเขาพูดจริง.
สะละ. ฉันอยากให้กลายเป็นผู้หญิงที่ตอแหล สาระแนจีบปากจีบคอเจรจา, และบีบน้ำตาทำเสียดายผัวที่ตัวไม่รัก. แต่ฉันเสียใจนักที่หาเปนเช่นนั้นไม่; ข่าวไม่ใช่ข่าวปั้นกันขึ้นเล่น หรือเปนข่าวโจทกันเหลว ๆ ใหลๆ. เสียใจที่อันโตนิโยผู้ประเสริฐ, อันโตนิโยผู้เลิศล้วนสุจริต - ทำไฉนจึ่งจะคิดหาคุณศัพท์ เพื่อใช้ประดับกับนามเขาให้พอได้ ! -
สะลา. ระงับเสียบ้างเถิดเปนไร, เอาแต่ใจความก็พอ.
สะละ. อ้อ, กระนั้นหรือ ? คือข้อใหญ่ ก็ว่าอันโตนิโยไซร้เสียเรือลำหนึ่ง.
สะลา. ซึ่งฉันหวังว่าจะเปนลำที่สุดที่จะต้องเสียไป.
​สะละ. ฉันต้อง “สาธุ” โดยทันใด หาไม่ยมบาลจะขัดคอ, โน่นแน่แกเดินป๋อมาตามทาง สรวมรูปร่างคล้ายยิว, น่าหมั่นใส้ !
  [ไชล็อกออก.]
  อ้อไชล็อก ! มีข่าวอะไรหมู่พ่อค้า ?
ไช. เธอนี้รู้ดึกว่าผู้ใด ๆ, ว่าลูกสาวฉันหนีไปเร็ว ๆ นี้.
สะละ. จริงอยู่: ฉันรู้ดีด้วยว่าช่างคนไหน ได้ทำปีกให้ลูกสาวแกบินเช่นนั้น,
สะลา. และไชล็อกก็รู้เหมือนกันว่าลูกของแก เหมือนนกที่ปีกแขงแล้วแท้ ๆ ไม่กังขา: และเปนธรรมดาลูกนกต้องจากอกพ่อ.
ไช. ขอให้เลยตกนรกหมกกองไฟ !
สะละ. เห็นจะเอาเปนแน่ได้ถ้ายมบาลเปนผู้พิพากษา.
ไช. เลือดเนื้อของข้ามาคิดคดขบถได้ !
สะลา. ตาเถ้าเอ๋ย ! พูดอะไรเล่าเช่นนี้ ? มีหรือเลือดเนื้อคิดคดขบถอะไร.
ไช. ลูกสาวของข้าฉันใดจะไม่เปนเลือดเนื้อของข้า.
สะละ. เนื้อของแกกับเช็สสิกามันแผกผิด ยิ่งเสียกว่าหมึกดำสนิทผิดกับงา; เลือดของแกกับเช็สสิกานั้นอีกไซร้ ก็ผิดกันไกลราวเหล้าแดงกับเหล้าขาว. แต่นี่แน่, ​แกได้ทราบข่าวบ้างหรือไม่ ว่าอันโตนิโยเสียเรือไปจริงๆ ฤๅ ?
ไช. อือ ! รายนี้สิเปนเคราะห์ร้ายของฉันอีกราย: คนล้มละลาย, คนสุรุ่ยสุร่าย, ที่แทบจะไม่กล้าโผล่หน้าไปในตลาดริอาลโต; อ้ายคนโซ, ซึ่งแต่ก่อนนี้เคยป้ออยู่กลางตลาด; ให้มันเร่งระวังสัญญาของมันเถิด: มันเคยด่าฉันว่าเปนผู้เชือดเนื้อคนเพราะทวงดอกเบี้ย: ให้มันเร่งระวังสัญญาของมันเถิด: มันเคยให้คนกู้เงินไปเปล่าเปล่า ๆ ฐานกรุณาอย่างคริสตัง; ให้มันระวังสัญญาของมันเถิด.
สะละ. ถึงหากว่าเขาจะใช้เงินไม่ทันเวลา แกก็คงจะไม่เอาเนื้อเขา; จะเอาไปจะเปนประโยชน์อะไร ?
ไช. เอาไปทำเหยื่อตกปลาก็ได้เปนไรมี: อย่างน้อยก็พอที่จะเลี้ยงความพยาบาทของข้าได้. มันนั้นไซร้ได้เคยทำให้ข้าอับอาย, และเคยทำให้ข้าฉิบหายขัดลาภตั้งกึ่งล้าน; เย้ยเวลาเสีย, เยาะเวลาได้, ดูถูกกระทั่งชาติ, กลางตลาดแย่งกำไร, ยุสหายให้แหนงจิต, แหย่อมิตร์ให้ขัดใจ; ทั้งนี้เพราะเหตุใด ? เพราะเหตุที่ข้าเปนยิวนั่นแล. นี่แน่ยิวไม่มีตาฤๅ ? ยิวไม่มีมือ, ไม่มีอวัยวะ, ไม่มีกายหรือเจ้าคะ, หรือไม่มีสัมผัส, ตัดฉันทะและโทษะได้สิ้นหรือไฉน ? ​ไม่กินอาหารเหมือนกันหรือไร, หรือถูกสาตราไม่เจ็บไม่บาด, หรือไม่มีโรคาพาท, ไม่รักษาด้วยยาเหมือนท่าน, ไม่ร้อนไม่หนาวเพราะฤดูกาล เหมือนพวกท่านคริสตังละฤๅไฉน ? ถ้าแทงเราเข้าไซร้, หรือเลือดไม่มี ? ถ้าแม้ว่าจี้, หรือเราจะไม่หัวเราะ ? เพราะฉนั้นไซร้ใครทำร้าย, จะไม่ให้เราหมายแก้แค้นหรือว่าไร ? ถ้าเราเหมือนท่านอยู่แล้วไซร้, ก็ต้องเอาอย่างทางนั้นด้วยนา. ถ้าแม้ยิวทำร้ายคริสตัง, เขานั้นตั้งตอบแทนอย่างไร ? แก้แค้นเปนแน่, ก็แม้คริสตังทำร้ายยิว, ยิวจะควรทำอะไรบ้าง ตามแบบอย่างคริสตัง ? แก้แค้นนั่นซี. ความอัปรีย์ที่พวกท่านทำอย่างมา, ข้านี้จะทำตามอย่าง; ลึงว่าจะลำบากบ้าง ก็จะทำให้เก่งเกินครูด้วยซ้ำ.
  [คนใช้ผู้ ๑ ออก]
คนใช้. นายขอรับ, อันโตนิโยนายข้าเจ้าเขาคอยที่บ้าน, ประสงค์พบพูดกับท่านทั้งสองรา.
สะละ. เราก็กำลังเดินไปมาหานายเจ้า.
  [ตูบาลออก]
สะลา. คนครอกนั้นมาอีกคน ๑ แล้ว: จะหาให้เท่าทันกันเปน​คนที่สามเห็นจะไม่ได้, นอกจากที่ยมบาลเองจะแปลงชาติเปนยิวเท่านั้น.
  [สะลานิโย, สะละรีโน, และคนใช้เข้าโรง]
ไช. ว่าอย่างไร, ตูบาล ! มีข่าวอะไรบ้างจากเจนัว ? ได้พบลูกสาวฉันหรือไม่ ?
ตู. ฉันได้ไปถึงที่บางแห่งที่ได้ยินข่าวกล่าวถึง, แต่ไม่ได้พบตัวเลย.
ไช. นั่นแน่, อย่างนี้, อย่างนี้, อย่างนี้, อย่างนี้ ! เพ็ชร์ดี ๆ สูญไปเมล็ดหนึ่งเปล่า, แพงไม่เบาซื้อที่ฟรังก์ฟอร์ตถึงสองพัน ! เคราะห์ร้ายอย่างฉกรรจ์พึ่งจะมามีแก่ชาติเราบัดนี้; หรือแม้จะได้มีมาตั้งแต่ก่อนข้าก็ไม่เคยรู้สึก: นึกดูเถิดเงินถึงสองพันเหรียญตรา; ทั้งเครื่องเพ็ชร์พลอยนานา ล้วนแต่ราคามาก. ฉันอยากให้อีลูกสาวมาล้มตายอยู่แค่เท้า, ขอแต่ให้เอาเพ็ชร์ติดหูมาด้วย ! จะไม่เสียใจเลยถ้ามันมาม้วยอยู่ที่ตรงหน้า, ขอแต่ให้เงินตรานั้นอยู่ในหีบศพ ! ไม่ได้พบได้ปะมันทั้งสองคนเทียวหรือฉันใด ? ทำไมนะ ? เสียแรงได้สละทรัพย์เปนสินจ้างสินบน: ฉิบหายป่น, เหลือที่จะทนฉิบหาย ! ผู้ร้ายเอาไปแล้วยังมิหนำ, ซ้ำต้องเสียค่าติดตาม: แล้วก็ไม่ได้ความพอใจ, ไม่ได้แก้แค้น: และเคราะห์ร้ายทั้งหมื่นแสนก็จำเภาะประ​ดังมาที่ข้า, เหลือกำลังแทบทนไม่ได้; ไม่มีใครถอนใจใหญ่นอกจากข้า; ไม่มีใครต้องเปลืองน้ำตานอกจากเรา !
ตู. ช้าก่อน, คนอื่นเขาก็เคราะห์ร้ายอะโข: เช่นอันโตนิโย, ที่เจนัวเขาลือว่า -
ไช. หา, หา, หา? เคราะห์ร้ายหรือ ? ร้ายอย่างไร ?
ตู. เขาว่าเรือกำปั่นใบที่ไปค้า ทางตริโปลิสกลับมาได้อัปปางไป.
ไช. ขอบคุณพระเจ้า, ขอบคุณพระเจ้า ! จริงๆ ฤๅ ? จริงๆ ฤๅ ?
ตู. ฉันได้พบกับกลาสีที่รอดมาได้จากเรือนั้น.
ไช. ขอบใจ, ตูบาล: ข่าวดี, ข่าวดี! ฮะ ๆ ! ที่ไหน ? ที่เจนัวฤๅ ?
ตู. ฉันได้ยินว่า ที่เจนัวลูกสาวของเพื่อนได้ใช้เงินในคืนเดียวถึงแปดสิบเหรียญ
ไช. พูดเช่นนี้ราวกับเอามีดแทงทลุอก: ข้าคงจะไม่ได้เงินนั้นคืนอีกแล้ว: อะไรถลุงเสียได้ถึงแปดสิบเหรียญในพักเดียว ! แปดสิบเหรียญ !
ตู. มีเจ้าหนี้ของอันโตนิโยมาเวนิสกับฉันด้วยหลายราย, และเขากล่าวกันว่าอย่างไร ๆ ก็เอาตัวไม่รอด.
​ไช. ฉันยินดีจริง ๆ: ฉันจะรังแกมันเสียใหญ่: จะทรมานมันให้ถึงที่: ฉันยินดีนัก.
ตู. คนหนึ่งเขาอวดว่าซื้อแหวนวงหนึ่งจากลูกสาวของเพื่อน, ราคาไม่กี่เหรียญ.
ไช. อีอัปรีย์ ? ตูบาล, เพื่อนทรมานฉันจริง ๆ หนอ: นั่นแหละแหวนปิหรูดของฉัน; ฉันได้มาจากเลอาห์ ตั้งแต่เมื่อยังเปนโสดอยู่: ใครจะมาให้ฉันสักพันเหรียญก็ไม่ขายพลอยสำคัญเมล็ดนี้.
ตู. แต่อันโตนิโยนั้นหมดตัวแน่แล้ว.
ไช. เออ ! จริงอยู่, จริงอยู่, ตูบาล, ช่วยไปจ้างนักการไว้ให้ฉันคนหนึ่งเถิด: จ้างล่วงหน้าไว้เสียสักปักษ์หนึ่งเทียว. ถ้ามันไม่มีเงินใช้, ฉันจะแหวะเอาดวงใจเสียให้ได้: เพราะถ้าอ้ายคนนั้นมันไม่ได้อยู่เวนิสแล้วละก็, ฉันจะได้ปิดประตูค้าได้ตามใจ. ไปก่อนเถิดตูบาล, แล้วไปพบฉันที่โรงสวด; ไปเถิดเพื่อนตูบาล; ที่โรงสวดของเรานะตูบาล. [เข้าโรง.]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ