ตอนที่ ๒

เวนิส. ถนนแห่ง ๑

ปอร์เชียกับเนริสสาออก.

ปอร์. จงเที่ยวหาบ้านยิวอยู่แห่งไหน,
  แล้วจงให้ลงชื่อท้ายอักษร:
  คืนนี้ต้องรีบไปด้วยเร่งร้อน
  เพื่อถึงก่อนผัวเราสักหนึ่งวัน.
  อันหนังสือที่ยิวทำนี้ไซร้
  คงพอใจลอเร็นโซเปนแม่นมั่น.
  [กราติยาโนออก]
กรา. ข้ายินดีนักหนาที่มาทัน:
  บัสสานิโยใช้ดิฉันให้รีบมา,
  ​ว่าได้ตรองมองดูโดยถ้วนถี่
  จึ่งขอให้แหวนนี้ดังปราถนา,
  อีกขอเชิญท่านผู้มีปัญญา
  ไปกินอาหารค่ำให้ช่ำใจ.
ปอร์. เสียใจรับไม่ได้เปนแน่แท้:
  แต่แหวนนี้ยินดีที่เธอให้,
  ฉันขอรับและตอบว่าขอบใจ:
  อนึ่งท่านจงได้ปราณี,
  ช่วยนำเสมียนผู้ถือสาร
  ไปยังบ้านไชล็อกขมันขมี.
กรา. ได้สิท่าน.
เนริส. ตูข้าขอพาที.
  [พูดกับปอร์เชีย] จะลองใจสามีบ้างเหมือนกัน,
  โดยแสร้งพูดขอแหวนซึ่งเขาว่า
  จะรักษาไว้ดีโดยแม่นมั่น.
ปอร์. [พูดกับเนริสสา] ลองดูเถิด, ดีร้ายได้เห็นกัน.
  สองชายนั้นคงสบถเปนฟืนไฟ
  ว่าให้แหวนแก่ผู้ชายไปทั้งสอง;
  แต่เราต้องสบถสู้เขาจงได้,
  และทำโกรธดึงดันตะบันไป
  ​ไม่ยอมเชื่อวาจาของสามี.
  [พูดดัง] เสมียน, จงรีบไปอย่าได้ช้า:
  เราคอยท่าที่ใดเจ้ารู้ที่:
เนริส. ขอเชิญนายนำไปในบัดนี้
  และช่วยชี้บ้านยิวด้วยฉับพลัน [ต่างคนต่างเข้าโรง]

----------------------------

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ