ตอนที่ ๗

เบ็ลมอนต์. ห้องในบ้านนางปอร์เชีย.

เสียงแตรฝรั่ง. นางปอร์เชียออก,

พร้อมด้วยเจ้ามอร็อคโคและบริวาร.

ปอร์. จงเปิดม่านสองไขให้ประจักษ์
  สำแดงลักษณ์สามผอบประสบศรี,
  เพื่อกษัตร์ขัตติย์วงศ์พระองค์นี้
  ได้ทรงเลือกด้วยดีตามตำรา.
มอ. ใบที่หนึ่งเปนทองผ่องพิลาศ,
  มีอักษรประกาศความไว้ว่า,
  “เลือกจะได้ของดีมีราคา”
  *เปนที่พึงปราถนาแห่งหลายคน;”
  ใบที่สองเปนเงินน่าเพลินพิศ,
  มีลิขิตจาฤกนึกฉงน,
  “เลือกจะได้สิ่งของต้องกมล
  “พอสมควรแก่ตนแน่ฉนั้น;”
  ใบที่สามเปนตะกั่วมัวนักหนา,
  มีเลขาดูเหมือนเตือนให้พรั่น,
  “ถ้าใครเลือกต้องสละละโดยพลัน
  “ทุกสิ่งสรรพ์บรรดาสาระมี.”
  ถ้าเลือกถูกทำไฉนจะได้ทราบ ?
​ปอร์. หีบใดมีรูปภาพหม่อมฉันนี่
  เปนใบถูก, แม้ผู้ใดเลือกใบนี้
  เปนสามีหม่อมฉันเปนมั่นคง.
มอ. ขอเทวาอารักษ์ทรงศักดิ์ช่วย
  เอื้ออำนวยดลจิตอย่าให้หลง !
  ขอตรวจดูเลขาจาฤกลง
  ที่หลังหีบแก้พะวงจงทั่วกัน.
  ทวนถอยหลังตั้งต้นไปแต่ปลาย;
  รายตะกั่วจาฤกอย่างไรนั่น ?
  “ถ้าใครเลือกต้องสละละโดยพลัน
  “ทุกสิ่งสรรพ์บรรดาสาระมี.”
  จะต้องให้สิ่งไร ? ให้ตะกั่ว !
  ดูน่าหัว, กรรโชกจนเกินที่.
  ใครที่ยอมสละสินโดยยินดี
  ก็เพราะหวังมั่งมีเพิ่มกำไร:
  ผู้ฉลาดฤๅจะงมชมสิ่งชั่ว;
  ข้าจะอยากได้ตะกั่วนั้นหาไม่,
  จะสละเงินทองที่ต้องใจ
  แลกตะกั่วมาใยไม่ชอบกล.
  หีบเงินแสงสกาววาวสอาด
  ประกาศว่าอย่างไรดูอีกหน ?
  ​“เลือกจะได้สิ่งของต้องกมล
  “พอสมควรแก่ตนแน่ฉนั้น.”
  พอสมควรแก่ตน ! ชอบกลอยู่
  มอร็อคโค, ยั้งดูเสียให้มั่น,
  และลองชั่งราคาตนเองพลัน:
  คิดดูค่าเรานั้นโดยจริงใจ
  ก็มีพอตนแท้, แต่ตรองดู
  จะควรคู่ยอดหญิงฤๅไฉน ?
  แต่ว่าการที่ถ่อมตนเองไซร้
  จะทำให้เสียทางได้นางงาม.
  พอสมควรแก่ตน ! คือโฉมตรู
  ควรเปนคู่พิสมัย, ไม่ต้องถาม:
  โดยกำเนิดคู่ควรล้วนงดงาม,
  อีกไม่ทรามเชิงทรัพย์นับประมวล,
  อีกทั้งคุณสมบัติถนัดเห็น.
  แน่ว่าเปนผู้ดีโดยถี่ถ้วน;
  ทุกๆ สิ่งเลิศล้ำ, ซ้ำประมวล
  ความจงรักในนวลนงพงา.
  หรือจะยั้งจุใจเพียงใบนี้ ?
  ดูใบทองอีกทีแก้กังขา,
  “เลือกจะได้ของดีมีราคา
  ​“เปนที่พึงปราถนาแห่งหลายคน.”
  นั่นหรือคือนางร่างโสภา;
  ผู้ชนย่อมปราถนาทุกแห่งหน;
  ทั้งสี่ทิศทุกอาณาในสากล,
  มาชมโฉมนฤมลผู้เลิศฟ้า:
  ทเลทรายเถื่อนแดนแคว้นอาหรับ
  กลับกลายเปนถนนหลวงปวงเทศา
  นุเทศส่งทวยเจ้าตรงเข้ามา
  ชมปอร์เชียขวัญตาน่าปลื้มใจ;
  แดนสาครสลอนคลื่นเสียงครืนครั่น
  จะกีดกันต่างภาษาก็หาไม่,
  ต่างตนข้ามท้องสมุททรุดเร่งใจ
  เหมือนข้ามคลองปองไฝ่ชมยุพิน.
  หีบไหนหนอมีภาพ ? หีบไหนหือ ?
  ตะกั่วหรือจะหุ้มห้อมจอมถวิล ?
  คิดเช่นนี้ตีราคายอดนาริน
  ต่ำเกินการปานจะหมิ่นประมาทไป.
  ฤๅจะคิดว่านางสำอางค์องค์
  ผนังเงินแวดวงฤๅไฉน;
  รัชดาถูกกว่าเนื้ออุไร
  ถึงสิบเท่า, คิดไม่ได้ไม่ควรคิด.
  ​อันว่ารัตนาหาใดเหมือน
  ควรฝังได้แต่เรือนทองวิจิตร.
  ในอิงแลนด์เหรียญทองอันน้อยนิด
  มีรูปเทพนฤมิตร์อยู่กลางใจ.
  นั้นเปนรูปแกะไว้ในรูปีย์;
  แต่ที่นี้เทวีฉวีใส
  คงนอนอยู่ในทองผ่องอำไพ.
  ขอกุญแจมาไขในบัดนี้:
  ฉันเลือกหีบทองสำอางค์พลางเสี่ยงเคราะห์
  ขอให้เหมาะได้ประโลมแม่โฉมศรี
ปอร์. จงเปิดเทอญ; แม้รูปหม่อมฉันมี
  ในหีบนี้ก็จะยอมประนอมใจ.
  [เจ้ามอร็อคโคไขกุญแจเปิดหีบทอง]
มอ. อะโห ! นี่อะไรอยู่ในนี้ ?
  กระโหลกผีเอามาเร้นไว้เล่นได้;
  ในบอกตามีอักษรม้วนซ่อนไว้ !
  จำจะอ่านดูให้รู้เรื่องราว
 
[อ่าน] ๏ วาวๆ บ่ใช่เนื้อ คำดี ทั่วนา
ภาษิตย่อมเคยมี สบโสตร์
บางคนวอดชีวี แลกเปลือก นอกนอ
ภายนอกสีรุ่งโรจ แต่ข้างในหนอน
๏ วิชากรผิมากแม้น ความหาญ
ผิหนุ่มปัญญาปาน เปรียบเถ้า
สารตอบบ่เปนสาร เตือนสติ นี่เลย
ไปเถิดท่านเสียเค้า คลาดแคล้วยินดี ฯ
  คลาดแคล้วจริงแล้วแก้วพี่เอ๋ย;
  เสียแรงหวังมาเชยเฉลิมศรี !
  เปลวเสน่ห์ดับพลันแต่วันนี้,
  จะต้องมีแต่หนาวร้าววิญญา !
  ขอลานางปอร์เชีย. แสนเสียดาย,
  ทรวงมลายเศร้าโทมนัสสา,
  จนหมดสิ้นถ้อยคำจะอำลา:
  ต้องก้มหน้าเหมือนผู้ปราชัย.
  [เจ้ามอร็อคโคเข้าโรง, พร้อมด้วยบริวาร, เสียงแตรฝรั่ง.]
ปอร์. สิ้นเคราะห์เหมาะนักหน้าในครานี้.
  จงปิดม่านเสียทีรอคนใหม่.
  คนพรรณนี้มีมาอีกคราใด
  ขอจงได้เลือกสรรเช่นวันนี้. [เข้าโรงทั้งหมด]

 

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ