ตอนที่ ๑
เบ็ลมอนต์. ห้อง ๑ ในเรือนนางปอร์เชีย. เสียงแตรฝรั่งเป่า. เจ้ามอร็อคโคกับบริวารออก: แล้วนางปอร์เชียออก, พร้อมด้วยนางเนริสสาและบริวาร.
| มอ. | สาวน้อยอย่าชังซึ่งผิวพรรณ |
| แห่งตัวฉัน, คล้ายเงาพระสุริย์ศรี, | |
| เพราะฉันอยู่ใกล้แสงแรงระวี | |
| จึงได้มีผิวพรรณอันคล้ามไป. | |
| จงหาชายชาวอุดรสุนทรร่าง | |
| รูปสำอางค์, มาจากประเทศไหน | |
| ซึ่งแสงแดดแผดอ่อนหย่อนแรงไฟ | |
| จนแทบไม่เผาหิมะให้ละลาย, | |
| แล้วจงเชือดเลือดดูให้รู้แจ้ง | |
| ซึ่งแรงรักในตัวนางโฉมฉาย, | |
| เปรียบดูเถิดโลหิตทั้งสองชาย | |
| ของใครฉายแสงแดงแรงกว่ากัน. | |
| ข้าข้อบอกวนิดาว่าผิวนี้ | |
| เคยเปนที่คนกล้าขามขยั้น: | |
| อีกนารีมีโฉมประโลมพรรณ | |
| ทั่วเขตขัณฑ์เคยรักสมัคครอง. | |
| อันผิวหน้าข้านี้ไม่ขอเปลี่ยน, | |
| ไม่ขอเพียรผัดนวลอล่องฉล่อง, | |
| เว้นเสียแต่เพื่อชวนแม่นวลลออง | |
| ให้แลต้องจิตใจเพาะไมตรี. | |
| ปอร์. | ในการเลือกภัศดาตูข้าไซร้ |
| เลือกมิได้ตามใจโดยเต็มที่ | |
| ตามต้องตาอย่างเยาวนารี; | |
| อีกทั้งมีคำบิดาบัญชาไว้, | |
| กำหนดซึ่งระเบียบการเลือกสรร, | |
| ดิฉันเลือกตามใจหาได้ไม่; | |
| ถ้าหากว่าบิดาของข้าไซร้ | |
| ท่านมิได้สั่งกันและกั้นวง | |
| ให้ยอมแต่งแต่ผู้ที่เสี่ยงทาย, | |
| ท่านเจ้าชายมีทางสมประสงค์ | |
| ได้เท่ากับผู้อื่นเปนเที่ยงตรง, | |
| ขอท่านจงเห็นชอบ. | |
| มอ. | ฉันขอบคุณ: |
| ได้ฟังเว้าเพียงเท่านั้นฉันยังปลื้ม, | |
| จนแทบลืมกลุ้มอุราสิ้นว้าวุ่น; | |
| จงนำสู่ผอบ, แม้สบบุญ | |
| เผื่อจะหนุนให้ได้ครองต้องฤทัย. | |
| ด้วยอำนาจดาบสำคัญอันใหญ่นี้, | |
| ที่เคยผลาญโสฟีผู้เปนใหญ่ | |
| คือตัวเจ้าอิหร่านชาญฤทธิไกร, | |
| ผู้มีชัยชำนะถึงสามครั้ง | |
| เมื่อยามรบสุละต่านซูลีมาน, | |
| ข้าจะหาญแข่งผู้ที่ฤทธิ์ขลัง | |
| ไม่ขอหลบตาจ้องมองตาจัง, | |
| ทั้งทนงจงจิตต่อฤทธี | |
| กับผู้แสนแกว่นกล้าในสากล | |
| จะอดทนไม่ท้อย่อย่นหนี, | |
| จะช่วงชิงลูกน้อยไม่คอยที | |
| จากนางหมีแม่ลูกอ่อนสู้รอนราญ, | |
| อีกยิ้มร่าท้าสิงห์ที่เริงร้อง | |
| กึกก้องกลางป่าหาอาหาร, | |
| ขอแต่ให้ได้ภิรมย์ชมนงคราญ. | |
| แต่ว่าการเสี่ยงทายหมายยากนัก ! | |
| เหอร์คูลีสผู้กำแหงแรงชงัด | |
| ทอดดวดแข่งลิคัสแรงหย่อนหนัก, | |
| อาจจะแพ้เพราะคะแนนน่าแค้นนัก; | |
| หรือขุนพลสิทธิศักดิ์แพ้ลูกกอง. | |
| ดังนี้แม้ข้าเองผู้เก่งกาจ | |
| แม้เคราะห์ร้ายทายพลาดแสนขุ่นหมอง, | |
| อาจจะชวดโฉมเฉลา, เจ้าเนื้อทอง | |
| อาจจะต้องตกไปเปนของคนทราม; | |
| ดังนี้ข้าเหลือรำคาญ. | |
| ปอร์. | ท่านจำเปน |
| เสี่ยงทายเห็นโชคเจียวหนาอย่าเกรงขาม, | |
| หรือจะไม่เสี่ยงทายเลยก็ตาม; | |
| ถ้าทายต้องกล่าวความมั่นสัญญา, | |
| ว่าถ้าแม้เลือกผิดจิตไม่สม, | |
| เมื่อหน้าไปไม่ภิรมย์เสนหา | |
| กับหญิงอื่นในสถานการวิวาห์: | |
| ขอเจ้าชายตรึกตราให้จงดี. | |
| มอ. | ฉันไม่ปองหญิงอื่นทั้งหมื่นพัน |
| นำฉันไปดูผอบเถิดโฉมศรี. | |
| ปอร์. | ฉนั้นเชิญสู่หอพระอย่าช้าที |
| เคารพที่ฝังศพท่านบิดา: | |
| เมื่อเสวยอิ่มหนำและสำราญ | |
| แล้วเชิญท่านเสี่ยงเคราะห์. | |
| มอ. | จงเหมาะข้า ! |
| จะได้สุขประเสริฐเลิศโลกา | |
| หรือเศร้ากว่าใคร ๆ ในโลกนี้. [เป่าแตร. เข้าโรง] |
