คำพระราชครูทูลถวายมงคลชยาเศียรวาท

เล่มต้น หน้า ๑๑๖

เมื่อพระครูอัษฎาจารย์ โอมอนุษฏุภะศิวะมนตร์ และหลวงราชมุนี โอมอนุษฏุภะวิษณุมนตร์จบสุดเสียงศังข์แล้ว จึงพระราชครูวามเทพมุนีถวายชัยะมังคลาเศียรวาทเปนมคธะภาสาว่าดังนี้

๏ ชยตํ ปฐวึ สพฺพํ ชยตํ อรโย สทา

ปรมินฺโท มหาราชา รชฺชํ กาเรติ โย อิธ ฯ

แล้วกราบทูลเป็นคำไทตามความแห่งอรรถมคธว่า

ขอเดชะฝ่าละอองธุลีพระบาทปกเกล้าปกกระหม่อม ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลายขอถวายชัย ขอพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาประชาธิปก พระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว อันเสด็จเถลีงถวัลยราชสมบัติ ในสยามรัฐมหามณฑลนี้ ทรงชำนะทั่วปฐพิีดล ทรงชำนะเหล่าชนอริราชดัสกร ทุกเมื่อเทอญ ฯ

จึงมีพระบรมราชโองการเป็นประถมด้วยมคธะภาสาว่า ดังนี้

๏ อิทานาหํ พฺราหฺมณ ราชภารํ วหนฺโต พหุโน ชนสฺส อตฺถาย หิตาย สุขาย ธมฺเมน สเมน รชฺชํ กาเรมิ ตุมฺหากํ สปริคฺคหิตานํ อุปริ ราชกํ อาณํ ปสาเรตฺวา นาโถ หุตฺวา ธมฺมิกํ รกฺขาวรณคุตฺตึ สํวิทหามิ วิสฺสฏฺา หุตฺวา ยถาสุขํ วิหรถ ฯ

จึ่งพระราชครู รับพระบรมราชโองการเป็นประถมด้วยมคธะภาสา ว่าดังนี้

๏ โอมฺ เทวสฺส อิมํ ปฐมํ โองฺการภูตํ สูรสีหนาทํ สมฺปฏิจฺฉามิ ฯ

แล้วจึงมีพระบรมราชโองการเป็นคำไทตามอรรถแห่งภาสามคธว่า ดังนี้

ดูกรพราหมณ์ บัดนี้เราทรงราชภาระ ครองแผ่นดินโดยธรรมสม่ำเสมอ เพื่อประโยชน์เกื้อกูล และสุขแห่งมหาชน เราแผ่ราชอาณาเหนื่อท่านทั้งหลาย กับโภคสมบัติ เป็นที่พึ่งจัดการปกครองรักษาป้องกันอันเป็นธรรมสืบไป ท่านทั้งหลายจงวางใจอยู่ตามสบาย เทอญ ฯ

พระราชครูรับพระบรมราชโองการเป็นประถมว่า

ข้าพระพุทธเจ้า ขอรับพระบรมราชโองการ พระบัณฑูรสูรสิงหนาทประถมธรรมิกะราชวาจา ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ