| ๏ จะกลับกล่าวถึงท้าวจัตุพักตร์ |
พญายักษ์ปราบสิ้นดินสวรรค์ |
| ได้ครอบครองนัคราชื่อมารัน |
พลกุมภัณฑ์นับแสนแน่นนคร |
| มีโฉมยงองค์เอกมเหสี |
ชื่อมณฑาวดีดวงสมร |
| อเนกแน่นแสนสุรางค์นางนิกร |
ดังดวงเทพอัปสรอันโสภา |
| อันโอรสบุตรีหามีไม่ |
ท้าวเธอได้นางเกิดในบุปผา |
| เลี้ยงเป็นบุตรสุดสวาทดังดวงตา |
ให้ชื่อนางสร้อยสุดาวิลาวัณย์ |
| ถนอมไว้ในเขตนิเวศน์สถาน |
จัดทหารล้อมกำแพงแข็งขยัน |
| ให้ล้อมปราสาทเพชรไว้เจ็ดชั้น |
ช่วยป้องกันพระธิดายุพาพาล ฯ |
| ๏ ฝ่ายโฉมยงองค์สร้อยสุดาสมร |
อยู่ถาวรในปราสาทราชฐาน |
| สถิตเหนือแท่นรัตน์ชัชวาล |
แสนสำราญราคีไม่บีฑา |
| สู้เสงี่ยมเจียมองค์ดำรงศักดิ์ |
จนนงลักษณ์ได้สิบสี่พระชันษา |
| ละเลิงหลงทรงเล่นตุ๊กตา |
กับบรรดาสาวสรรค์กำนัลใน |
| พอคู่สร้างนางมาถึงประเทศ |
ให้อาเพศครวญคิดพิสมัย |
| จนลืมเล่นตุ๊กตาไม่อาลัย |
รัญจวนใจจนจิตพระธิดา |
| จึงให้นางพนักงานอ่านอิเหนา |
ระเด่นเข้าห้องสุวรรณกันจะหนา |
| บรรทมฟังวังเวงในวิญญาณ์ |
จนนิทราเคลิ้มหลับระงับไป |
| จวนสว่างนางทรงนิมิตฝัน |
ว่าพระจันทร์แจ่มแจ้งจำรัสไข |
| เสด็จจากฟากฟ้าสุราลัย |
มาเนาในแท่นสุวรรณอันบวร |
| รัศมีสีสว่างกระจ่างห้อง |
เข้าเลียมลองลูบกายสายสมร |
| นางเบือนบิดปิดปัดสลัดกร |
พอจะค้อนมาฟื้นตื่นพระองค์ |
| รู้ว่าฝันขวัญหายนึกอายจิต |
นางนิ่งคิดนึกคะนึงตะลึงหลง |
| จนรุ่งรางสว่างแสงพระสุริยง |
พระจันทร์ลงลับฟ้ายิ่งอาลัย |
| จึงเรียกเหล่าเถ้าแก่มาแก้ฝัน |
นางรำพันบอกแจ้งแถลงไข |
| เจ้าขรัวยายทายทูลให้ถูกใจ |
แม่จะได้ลาภล้นคณนา |
| เป็นของดีที่ยิ่งทุกสิ่งสรรพ์ |
งามเหมือนจันทร์ที่กระจ่างกลางเวหา |
| เป็นวันเสาร์ยามสามตามตำรา |
ข่าวจะมาแจ้งความในสามวัน ฯ |
| ๏ นางฟังคำทำนายภิปรายเปรียบ |
เชิงประเทียบรู้เท่าทุกสิ่งสรรพ์ |
| จึงตอบว่าถ้าได้ทรัพย์กับสุวรรณ |
จะแบ่งปันให้ทั่วทุกขรัวยาย |
| แล้วแลดูสุริยาเวลาเฝ้า |
จึงชวนเหล่าสาวสรรค์สิ้นทั้งหลาย |
| จากปราสาทสุวรรณพรรณราย |
ก็ผันผายขึ้นเฝ้าท้าวกุมภัณฑ์ ฯ |
| ๏ ปางพระองค์ทรงโลกโมลียักษ์ |
เห็นลูกรักเศร้าสร้อยเหมือนโศกศัลย์ |
| ไม่แต่งองค์ทรงสำอางอย่างทุกวัน |
ทีจะรัญจวนใจไม่เสบย |
| จึงดำรัสถามความไปตามซื่อ |
เจ้าเจ็บไข้ไปหรือนะลูกเอ๋ย |
| หรือเคืองข้องหมองหมางอย่าพรางเลย |
แม่ทรามเชยเล่าแถลงให้แจ้งใจ |
| นางบังคมก้มกราบพนาสูร |
สนองทูลกิจจาอัชฌาสัย |
| เพราะพระคุณอุ่นเกศคุ้มเภทภัย |
ลูกมิได้ข้องขัดหัทยา ฯ |
| ๏ เจ้ากรุงมารฟังสารสายสวาท |
พจนารถน่ารักนั้นนักหนา |
| เห็นเกรงใจไม่แจ้งซึ่งกิจจา |
แต่กิริยาไม่สบายข้างภายใน |
| จำจะพาโฉมงามทรามสวาท |
ไปประพาสชมมัจฉาชลาไหล |
| ถึงเกาะแก้วแนวเนินพนมไพร |
ให้ชื่นใจลูกน้อยสร้อยสุดา |
| ดำริพลางทางตรัสกับนงลักษณ์ |
เจ้าดวงจักษุในเบื้องซ้ายขวา |
| พ่อจะชวนเจ้าไปชมยมนา |
ห้องมหามหรณพเนินคีรี |
| ดำรัสพลางทางเยี่ยมพระแกลรัตน์ |
โองการตรัสสั่งนนทยักษี |
| จงตระเตรียมเภตราอย่าช้าที |
กูจะพาบุตรีไปชมชล ฯ |
| ๏ เสนารับอภิวาทกรุงกระษัตริย์ |
มาเรียกรัดเร่งรับอยู่สับสน |
| จัดเภตราห้าร้อยบรรทุกพล |
ทั้งต้นหนล้าต้ามาประจำ |
| สำเภาทรงธงทองทั้งท้ายหน้า |
ทำใบผ้าพื้นแดงดูงามขำ |
| เรือดั้งกันนั้นล้วนใบดำ |
มาลอยลำแลสล้างกลางคงคา |
| ครั้นเสร็จสรรพกลับเข้าไปกราบทูล |
พนาสูรแสนโสมนัสสา |
| จึงตรัสชวนลูกน้อยสร้อยสุดา |
กับมณฑาวดีร่วมชีวัน |
| ทั้งพระวงศ์พงศาบรรดายักษ์ |
กำนัลนักสนมนาฏนางสาวสรรค์ |
| ออกจากวังคั่งคับนับหมื่นพัน |
ก็ตามกันลงไปในเภตรา |
| แต่จอมวงศ์พงศ์กระษัตริย์จัตุพักตร์ |
กับเมียรักบุตรีเสน่หา |
| ขึ้นนั่งบนบาหลีด้วยปรีดา |
ฝูงกำนัลกัลยาอยู่รายเรียง ฯ |
| ๏ ฝ่ายกุมภัณฑ์ขันกว้านบางจังกว้า |
ก็เฮฮาโห่ลั่นสนั่นเสียง |
| ถอนสมอช่อใบขึ้นพร้อมเพรียง |
ออกแล่นเรียงรายมาในสาคร |
| ออกทะเลน้ำลึกนึกอนาถ |
มัจฉาชาติใหญ่น้อยลอยสลอน |
| คลื่นละลอกกลอกกลิ้งเป็นตอนตอน |
เรือขย้อนโยนพัดสะบัดใบ |
| สร้อยสุดาเล็งแลกระแสสมุทร |
จิตมนุษย์นึกพรั่นประหวั่นไหว |
| เข้าเคียงบาทพระบิดาประหม่าใจ |
ตกพระทัยทึกทักซบพักตรา ฯ |
| ๏ เจ้ากรุงมารรับขวัญรำพันปลอบ |
แม่อย่าหมอบนักเลยจงเงยหน้า |
| ถึงสำเภาอับปางกลางคงคา |
พ่อจะพาเหาะไปมิให้ตาย |
| แล้วแย้มสรวลชวนชมมัจฉาชาติ |
ขึ้นเกลื่อนกลาดกลางวนชลสาย |
| ฝูงโลมามาเคียงกันเรียงราย |
ปลาวาฬว่ายเวียนหาฝูงปลาวาฬ |
| ฉลามเลี้ยวเที่ยวตามฉลามคู่ |
ฉนากงูงวงฟาดฉะฉาดฉาน |
| ปลาวาฬผุดพ่นนํ้าเท่าลำตาล |
กระโห้หาญหวงไข่ไล่กุมภา |
| เป็นคู่คู่งูเงือกขึ้นเกลือกกลิ้ง |
มัติมิงคล์กอดกัดกินมัจฉา |
| พระชี้บอกลูกน้อยสร้อยสุดา |
ให้ชมปลาทั้งสนมกรมใน |
| แล้วร้องสั่งอสุราโยธาหาญ |
ให้หมู่มารลงเล่นชลาไหล |
| จับปลาร้ายที่ในสายสมุทรไท |
เอามาให้ลูกกูจะดูมัน |
| อสุรินยินเสียงพญายักษ์ |
ใจก็รักจะใคร่เล่นเกษมสันต์ |
| กระโดดโถมโครมครามลงตามกัน |
เสียงสนั่นกึกก้องท้องทะเล |
| บ้างไล่คว้าปลาฉลามตามฉนาก |
ฉุกกระชากชิงกันอยู่หันเห |
| บ้างดำนํ้าคลำงมสมคะเน |
หนีบจระเข้ขึ้นมาได้อ้ายกะโต |
| บ้างจับนาคปากกัดกระหวัดกอด |
มันเลยลอดลัดไปให้โมโห |
| บ้างจับนางเงือกนํ้าทำเฉโก |
กระชากฉุดผุดโผล่ขึ้นกลางชล |
| อันสัตว์ร้ายที่ในสายกระแสสินธุ์ |
อสุรินไล่จับอยู่สับสน |
| ทั้งนายไพร่ได้ทุกกุมภัณฑ์พล |
แล้วต่างคนมาถวายอยู่รายเรียง ฯ |
| ๏ ฝ่ายจอมอสุรินทร์ปิ่นกระษัตริย์ |
ตบพระหัตถ์สรวลสันต์สนั่นเสียง |
| ให้ลองแรงแข่งดูเป็นคู่เคียง |
ใครแพ้เพลี่ยงเย้ยเยาะหัวเราะกัน |
| เสียงกึกก้องมาในท้องทะเลหลวง |
ทุกกระทรวงปรีดิ์เปรมเกษมสันต์ |
| พอถึงเกาะหว่างท่าหน้าอารัญ |
ปืนหลักลั่นตึงตามกันสามที |
| ทอดสมอรอรั้งอยู่ทั้งหมด |
ต่างโทรมลดลงใบไว้กับที่ |
| ท้าวกุมภัณฑ์บัญชาชวนบุตรี |
มเหสีสาวสนมกรมใน |
| ลงสัดจองล่องเลยเข้าเกยหาด |
ขึ้นลีลาศเลียบเดินเนินไศล |
| หอมตรลบกลบกลิ่นดอกไม้ไพร |
ระรื่นในหว่างเวิ้งเชิงคีรี |
| ดูดาษดื่นพื้นพรรณล้วนบุปผา |
ย้อยระย้าสองข้างหว่างวิถี |
| พญายักษ์หักกิ่งเก็บจำปี |
แล้วเลือกที่ใบติดให้ธิดา |
| พระมารดากรีดเล็บเก็บนางแย้ม |
ให้โฉมยงทรงแซมซึ่งเกศา |
| ฝูงกำนัลชวนกันเก็บจำปา |
ใส่ห่อผ้าแพรห่มแล้วชมเชย |
| ที่เตี้ยค่อมน้อมกิ่งเก็บไม่ได้ |
ขอดอกไม้ลูกบ้างเถิดแม่เอ๋ย |
| เขาวิ่งหนีน้อยใจกระไรเลย |
ต่างเยาะเย้ยก็ยิ่งอายซังตายเดิน ฯ |
| ๏ ฝ่ายพระนุชบุตรีศรีสมร |
บทจรเลียบดูภูเขาเขิน |
| พญายักษ์นำหน้าพาดำเนิน |
นางเพลิดเพลินทางเก็บมาลา |
| ถึงสถานศาลสรวงสุรารักษ์ |
พญายักษ์หยุดนั่งริมเนินผา |
| อัคเรศดวงจิตกับธิดา |
ก็ตามมาหมอบเมียงอยู่เคียงองค์ |
| นางสาวสรรค์บรรดาตามเสด็จ |
ที่เหนื่อยเหน็ดก็กระเจิงละเลิงหลง |
| บ้านเดินเด็ดดอกไม้มาในดง |
ฝูงอนงค์ร้องเรียกกันเพรียกไป ฯ |
| ๏ ฝ่ายนกแก้วกายแปลงกำแหงหาญ |
อยู่บนศาลเขาเขตข้างเพศไสย |
| สนิทหลับจับเจ่าเศร้าพระทัย |
สะดุ้งได้ยินเสียงสำเนียงดัง |
| จึงโผโผนโจนจับกิ่งพฤกษา |
ทัศนาเห็นคนอยู่คับคั่ง |
| มเหสีแสนสาวนางชาววัง |
ประณตนั่งอยู่กับหน้าพญามาร |
| พลางเขม้นเห็นสร้อยสุดาสมร |
ละอออ่อนเอวองค์ทรงสัณฐาน |
| พึ่งแรกรุ่นรูปโฉมประโลมลาญ |
เยาวมาลย์นั่งเลือกมาลากรอง |
| ดังดวงจันทร์วันเพ็งเปล่งจำรัส |
เป็นนวลผัดผิวฉวีไม่มีหมอง |
| พระเต้าตั้งดังดอกปทุมทอง |
ดูขาวผ่องครัดเคร่งเต่งอุรา |
| เนตรขนงวงพักตร์ประไพพริ้ม |
เป็นยักยิ้มน่ารักนั้นนักหนา |
| จะแลไหนก็วิไลละลานตา |
เสน่หารัญจวนปั่นป่วนใจ |
| จะเป็นราชธิดาพนาสูร |
หรือประยูรญาติวงศ์ยังสงสัย |
| จึงแฝงกายเกาะนิ่งกับกิ่งไทร |
จะฟังให้แจ้งจิตในกิจจา ฯ |
| ๏ ฝ่ายท่านท้าวจัตุพักตร์สำนักนั่ง |
เข้าเอนหลังเอกเขนกที่เนินผา |
| จึงเรียกฝูงสาวสรรค์กัลยา |
มาพร้อมหน้าทั้งกำนัลพนักงาน |
| พญายักษ์จึงประจักษ์ให้แจ้งเหตุ |
ว่าทรงเดชศักดิ์สิทธิ์สถิตศาล |
| เป็นเหราฤทธิไกรดังไฟกาล |
บริวารนับแสนแน่นนที |
| ทำศักดามาจากสะดือสมุทร |
ยักษ์มนุษย์แพ้พ่ายกระจายหนี |
| เข้าอาศัยในเกาะแก้วโมลี |
แล้วทำทีเป็นเจ้าของคอยป้องกัน |
| เทพบุตรครุฑาลงมาเล่น |
ก็กินเป็นภักษาให้อาสัญ |
| พระเจ้าปู่ผู้ผ่านกรุงมารัน |
ให้กุมภัณฑ์เสนามาราวี |
| พวกกุมภาฆ่าตายเสียหลายแสน |
จึงคั่งแค้นเคืองบาทบทศรี |
| เสด็จยกพลมาจากธานี |
ผลาญชีวีสัตว์ร้ายจึงวายปราณ |
| แต่ฝ่ายท้าวเหราศักดาเดช |
เป็นเทเวศศักดิ์สิทธิ์สถิตศาล |
| พระลูกยาพาสนมบริวาร |
เยาวมาลย์ฟ้อนถวายเถิดสายใจ |
| ให้คุ้มครองป้องปัดอุบัติเหตุ |
รำถวายเทเวศช้างเพศไสย |
| คุ้มสิ่งสิ้นสารพัดกำจัดภัย |
แม่สายใจจะได้ชื่นทุกคืนวัน |
| แล้วแต่งสรวงเสวยนมเนยพร้อม |
ทั้งเครื่องหอมสารพัดล้วนจัดสรร |
| เป็ดไก่หมูสุราสารพัน |
จอกนํ้าจัณฑ์จัดถวายอยู่รายเรียง |
| แล้วฆาตกลองประโคมเสียงโครมครีก |
มโหระทึกสังข์แตรเซ็งแซ่เสียง |
| ปางพระนุชบุตรีกับพี่เลี้ยง |
อยู่พร้อมเพรียงสาวสรรค์กัลยา |
| น้อมคำนับจับระบำแล้วรำฟ้อน |
บ้างทอดกรกรีดกรายทั้งซ้ายขวา |
| รำนกบินกินรช้อนจินดา |
แล้วย้ายท่าสอดส่ายสังวาลวัลย์ |
| ไว้จังหวะประปรายกรีดกรายหัตถ์ |
วาดกระหวัดวงเวียนดูเหียนหัน |
| สาวสุรางค์นางห้ามรำตามกัน |
ดูเชิงชั้นเฉิดฉายชะม้ายเมียง |
| นางโฉมยงทรงร้องบทบวงสรวง |
พวกช้าหลวงรับเพราะเสนาะเสียง |
| พวกห้ามแหนแสนสุรางค์นางจำเรียง |
ส่งสำเนียงทุ้มเอกวิเวกใจ |
| พระบิตุรงค์ทรงพระสรวลเสียงคักคัก |
เห็นลูกรักรำดีจะมีไหน |
| กลัวจะเหนื่อยเมื่อยศออรไท |
จึงห้ามให้หยุดยั้งลงบังคม ฯ |
| ๏ นกแก้วแปลงแฝงพฤกษาตาชะม้อย |
เห็นนางสร้อยสุดารำนำสนม |
| ประไพพักตร์ลักษณ์ลํ้าทั้งขำคม |
สมที่ห่มตาดปิดช่างบิดเบือน |
| พระกรเกศเนตรขนงวงนลาฏ |
มารยาทยอดสตรีไม่มีเหมือน |
| พระปรางทองผ่องพวงดังดวงเดือน |
เหมือนจะเยื้อนแย้มยิ้มให้ชิดเชย |
| ยามชะม้ายชายเนตรก็น่ารัก |
วิไลลักษณ์เหลือดีเจ้าพี่เอ๋ย |
| จะผ่อนผันฉันใดยังไม่เคย |
จะได้เชยชมนุชพระบุตรี |
| มิเกรงฤทธิ์บิดาจะถาโถม |
อุ้มประโลมลักพาสุดาหนี |
| ยิ่งครวญใคร่ในอารมณ์ไม่สมประดี |
หลงพาทีทักถามด้วยความรัก |
| เจ้างามขำลํ้านางสำอางโฉม |
งามประโลมขำคมทั้งสมศักดิ์ |
| รู้สึกตัวกลัวบิดาพญายักษ์ |
ร้องสาวรักสาวกอดฉะฉอดไป ฯ |
| ๏ สาวสุรางค์ต่างเขม้นเห็นนกแก้ว |
อยู่นี่แล้วมองเมียงส่งเสียงใส |
| ทั้งพระนุชบุตรีดีพระทัย |
อยากจะได้สกุณาพูดจาดี |
| ส่งสำเนียงเสียงแจ้วเจ้าแก้วจ๋า |
ลงมาหาน้องหน่อยอย่าถอยหนี |
| จะพาแก้วแววตาไปธานี |
อยู่ริมที่นอนน้องประคองชม |
| ทั้งส้มสูกลูกฝรั่งแลมังคุด |
อีกละมุดสีดาหาไว้ถม |
| เจ้าแก้วเอ๋ยลงมาอย่าปรารมภ์ |
น้องจะชมเชยแก้วเจ้าแววตา ฯ |
| ๏ นกแก้วพลอดออดเสียงสำเนียงเสนาะ |
แม่ฉอเลาะเหลือเอกเหมือนเมขลา |
| ฉันอยู่ด้วยฉวยโมโหจะโกรธา |
จะค่อนว่าทาระกำให้ชํ้าใจ |
| จะผูกมัดตัดปีกฉวยฉีกแล้ว |
โอ้นกแก้วจะไม่มีที่อาศัย |
| มีเจ้านายร้ายเหลือฉันเบื่อใจ |
จะลาไปอยู่ป่าพนาวัน |
| ซึ่งส้มสูกลูกพฤกษาจะหาให้ |
ขอบพระทัยที่พระโอษฐ์โปรดหม่อมฉัน |
| แม้นจริงจังดังว่าสารพัน |
ให้ลูกจันทน์ฉันนะจ๊ะพระธิดา ฯ |
| ๏ โอ้เจ้าแก้วแจ้วเสียงสำเนียงพลอด |
สาวจะกอดแก้วรักให้นักหนา |
| นํ้าผึ้งเคล้าเข้าตอกใส่จอกมา |
จะป้อนแก้วแววตาอย่าอาดูร ฯ |
| ๏ นางห้ามแหนแหงนคอสอพลอพลอด |
สาวรักสาวจะกอดเจ้าแก้วกรุ่น |
| ไปอยู่วังมั่งมีบริบูรณ์ |
จะเพิ่มพูนผลไม้ล้วนใส่พาน |
| นกแก้วพลอดฉอดฉอเลาะหัวเราะมั่ง |
อุแม่เจ้าชาววังช่างปากหวาน |
| ฉันพรั่นตัวกลัวนักล้วนยักษ์มาร |
จะล้างผลาญชีวันให้บรรลัย ฯ |
| ๏ ท้าวจัตุพักตร์ทักทายว่าอ้ายแก้ว |
ช่างพูดแจ้วเจ้าชู้เดิมอยู่ไหน |
| พระลูกรักจักเลี้ยงไว้เวียงไชย |
จะจับไปบินโบยมาโดยดี |
| แล้วสั่งให้ไพร่พร้อมเข้าล้อมนก |
เจ้าแก้วตกใจนักกลัวยักษี |
| โถมถึงองค์นงนุชพระบุตรี |
ซบลงที่ทรวงนางไม่ห่างองค์ |
| สร้อยสุดาว่าอย่าร้องประคองอุ้ม |
สไบหุ้มห่อชมสมประสงค์ |
| นกแก้วแปลงแกล้งแอบแนบอนงค์ |
แม่โฉมยงช่วยฉันพ้นบรรลัย ฯ |
| ๏ นางฟังพลอดกอดประทับแล้วรับขวัญ |
ท่านไม่ฆ่าดอกอย่าพรั่นประหวั่นไหว |
| นางห้ามแหนแสนสนมกรมใน |
ต่างชอบใจนกแก้วแจ้วเจรจา |
| พอเย็นลงองค์ท้าวจัตุพักตร์ |
ชวนลูกรักนักสนมทั้งซ้ายขวา |
| ลงสัดจองล่องทะเลขึ้นเภตรา |
แล่นกลับมานัคเรศนิเวศน์วัง ฯ |
| ๏ ฝ่ายพระนุชบุตรีศรีสวัสดิ์ |
ถึงปรางค์รัตน์ชื่นชมด้วยสมหวัง |
| ให้นกจับกับสุวรรณที่บัลลังก์ |
จึงตรัสสั่งพวกนางช่างข้างใน |
| เอาทองคำทำคอนให้นอนจับ |
ที่สำหรับรองของอันผ่องใส |
| เลือกส้มสูกลูกฝรั่งทั้งลำไย |
นั่งปอกให้สกุณาไม่อาวรณ์ |
| ทำสายสร้อยห้อยหกให้นกจับ |
อยู่ริมกับแท่นสุวรรณบรรจถรณ์ |
| พอพลบคํ่ารํ่าพลอดฉอดชะอ้อน |
วันนี้นอนหนาวใจกระไรเลย |
| ก็ไหนเล่าสาวรักสาวจะกอด |
หรือมาทอดทิ้งเล่าแม่เจ้าเอ๋ย |
| ชื่อว่ารักจักเลี้ยงไว้เคียงเชย |
แล้วจะเลยล่อลวงให้ทรวงตรม ฯ |
| ๏ นางชอบชื่นยื่นกรให้คอนนก |
มาแอบอกอุ่นจิตสนิทสนม |
| นกแก้วเอ๋ยเชยชื่นรื่นอารมณ์ |
เคียงบรรทมทำเหมือนนกปีกปกนาง |
| พอเดือนคล้อยสร้อยสุดานิทราหลับ |
อัจกลับส่องแสงแจ้งกระจ่าง |
| นกแก้วตื่นยืนยิ้มอยู่ริมคาง |
ค่อยเชยปรางหอมหวนรัญจวนใจ |
| พระโอษฐ์เอี่ยมเทียมสีลิ้นจี่จิ้ม |
เหมือนจะยิ้มแย้มรับทั้งหลับใหล |
| บรรทมงามทรามสมรอ่อนละไม |
แลวิไลลักขณาวิลาวัณย์ |
| จำจะกลายกายเป็นเช่นมนุษย์ |
ประโลมสุดสวาทน้องประคองขวัญ |
| ยิ่งเชยชื่นกลืนกลํ้ากลิ่นอำพัน |
สุดจะกลั้นกลืนรักหนักอุรา |
| คาบขวดแก้วแล้วออกไปนอกห้อง |
ค่อยบินล่องไปสู่เนินภูผา |
| ลงตักนํ้าสำหรับกลับกายา |
แล้วรีบมาปรางค์ทองเข้าห้องใน |
| จึงดื่มนํ้ากลํ้ากลืนค่อยชื่นชุ่ม |
กลับเป็นหนุ่มนวลละอองผุดผ่องใส |
| ทรงเครื่องพราหมณ์งามประโลมโฉมวิไล |
เข้านั่งใกล้กลอยสวาทบนอาสน์ทอง |
| โคมแอร่มแจ่มสว่างกระจ่างพักตร์ |
วิไลลักษณ์ลํ้าสตรีไม่มีสอง |
| เข้าเอนแอบแนบนอนกรประคอง |
ถนอมน้องเนื้ออุ่นละมุนละไม ฯ |
| ๏ พระนุชน้อยสร้อยสุดาผวาหวาด |
เห็นหน่อนาถนึกพรั่นประหวั่นไหว |
| นางพลิกผลักหักพระหัตถ์สะบัดสไบ |
พระหน่อไทยุดนางไม่วางกร |
| นางเบือนบิดปิดไว้หน่อไทขวาง |
มิให้ห่างจากสุวรรณบรรจถรณ์ |
| นางหลีกเลี่ยงเหวี่ยงว้ายชะม้ายค้อน |
พระว่าวอนแล้วประโลมนางโฉมยง |
| พี่อุตส่าห์พยายามมาตามน้อง |
ถึงแท่นทองที่บรรทมสมประสงค์ |
| ได้เชยชิมนิ่มนุ่มได้อุ้มองค์ |
ถึงปลิดปลงชีวาไม่อาลัย |
| ขอเล่าความตามจิตพิศวาส |
ด้วยหมายมาดมอบชีวิตพิสมัย |
| ถึงม้วยดินสิ้นฟ้าสุราลัย |
ไม่จากไกลกลอยสวาทแล้วชาตินี้ |
| แม่เนื้อหอมจอมนางสำอางโฉม |
ปลื้มประโลมใจชายไม่หน่ายหนี |
| แม้นน้องแก้วแววตาไม่ปรานี |
จะฆ่าตีเสียก็ตามเถิดทรามวัย |
| จะสู้ตายวายวางในปรางค์รัตน์ |
ไม่วางหัตถ์โฉมยงอย่าสงสัย |
| จะกอดนุชสุดสวาทจนขาดใจ |
จึงจะได้ละวางให้ห่างกาย ฯ |
| ๏ นางฟังคำซํ้ารักให้หนักแน่น |
ที่เคืองแค้นดาลเดือดค่อยเหือดหาย |
| เห็นคมขำลํ้าเลิศประเสริฐชาย |
ผิดผู้ร้ายหรือกระษัตริย์ขัตติยา |
| เห็นท่วงทีมีฤทธิ์อิทธิเวท |
กำบังเนตรพลนิกายทั้งซ้ายขวา |
| มาลอบชมสมเพชเวทนา |
จึงว่าน่าแค้นสุดอย่ายุดมือ |
| เมื่ออยู่อยู่จู่มาทำสาหัส |
หรือใครนัดแนะใครเมื่อไรหรือ |
| เชิญถอยไปให้ห่างจงวางมือ |
อย่าดึงดื้อนะจะได้ขัดใจกัน |
| เป็นเทวามนุษย์หรือครุฑยักษ์ |
มอบลอบลักรักใคร่ช่างไม่ขัน |
| ไม่ขอสู่ดูเหมือนนางกลางอารัญ |
จะหมายมั่นเช่นชู้แล้วสู้ตาย |
| แม้นสู่ขอต่อองค์พระทรงเดช |
ถ้าโปรดเกศก็จะได้ดังใจหมาย |
| มาเลียมลองต้องจับให้อับอาย |
เธอเป็นชายชาติเชื้อเนื้อนามใด ฯ |
| ๏ พระว่าพี่นี้เป็นพราหมณ์รามราช |
รักษาชาติตามเวทข้างเพศไสย |
| มิควรรักศักดิ์ตํ่าแต่นํ้าใจ |
จะใคร่ได้พระธิดาเจ้าธานี |
| เป็นคู่เคียงเรียงชมภิรมย์รัก |
ได้เกื้อพักตร์ผ่องพาเป็นราศี |
| เหมือนได้เม็ดเพชรรัตน์สวัสดี |
อันตัวพี่ขอเป็นทองไว้รองเรือน |
| ไม่ละเมินเหินห่างเห็นนางอื่น |
สักสิบหมื่นสิบแสนไม่แม้นเหมือน |
| เป็นความจริงมิ่งมิตรอย่าบิดเบือน |
ช่วยแย้มเยื้อนพักตรามาพาที |
| ตัวพี่หรือชื่อสิงหไกรภพ |
ได้เรียนจบไตรเพทวิเศษศรี |
| หรือบุญน้อยสร้อยสุดามิปรานี |
ก็ตามทีเถิดจะลายุพาพาล |
| ทำถอยไปให้ห่างเห็นนางนิ่ง |
กลับอ้อยอิ่งวิงวอนด้วยอ่อนหวาน |
| แม่เนื้อหอมย่อมรู้เรื่องบูราณ |
ในนิทานท้าวพระยาทั้งสากล |
| แม้นบุตรีมีมาณพมาสบเนตร |
ก็สังเกตเป็นคู่ด้วยกุศล |
| ขอสู้ตายชายใดมิให้ปน |
ถึงสิ้นชนม์ไว้ชื่อให้ลือชา |
| นี่พี่ได้ใกล้น้องประคองถนอม |
กลิ่นยังหอมรื่นรื่นชื่นนาสา |
| แม่ตัดสวาทขาดเด็ดไม่เมตตา |
เจียวหรือจ๋าดวงใจได้ปรานี |
| พลางอิงแอบแนบชิดจุมพิตพักตร์ |
นางข่วนหักข้อพระหัตถ์น่าบัดสี |
| มาจ้วงจาบหยาบช้าให้ราคี |
นางเทวีวอนว่าสารพัน |
| แม้นมีชู้รู้ถึงองค์พระทรงเดช |
บิตุเรศก็จะฆ่าให้อาสัญ |
| มิขออยู่สู้ตายวายชีวัน |
นางก้มกันแสงสะอื้นกลืนนํ้าตา |
| พระสวมสอดกอดแอบแนบถนอม |
แม่เนื้อหอมจอมมนุษย์สุดจะหา |
| มิให้น้องต้องพระราชอาญา |
จะอุ้มพาเหาะไปเสียไพรวัน |
| เที่ยวชมถํ้าลำเนาภูเขาสูง |
มีทั้งฝูงหงส์เหมเกษมสันต์ |
| เก็บดอกไม้ในป่าสารพัน |
มิให้ขวัญนัยนาเจ้าอาวรณ์ |
| อย่าลืมเลยเคยคู่เป็นกุศล |
บันดาลดลได้ชมสมสมร |
| นางเบือนบิดปิดปัดสลัดกร |
ชำเลืองค้อนขวยเขินสะเทิ้นที |
| แล้วว่าน้อยหรือคำที่รํ่ารัก |
จะลอบลักเสน่หาแล้วพาหนี |
| จะให้ละพระชนกชนนี |
เหมือนไม่มีกตัญญูรู้พระคุณ |
| ถึงฆ่าตีชีวิตให้ปลิดปลด |
ไม่คิดคดลดเลี้ยวทำเฉียวฉุน |
| เมื่อหมองมัวชั่วช้าไม่การุญ |
ก็ตามบุญเถิดไม่คลาดบาทบงสุ์ ฯ |
| ๏ พระว่าพี่นี้มิตายถึงวายวอด |
จะสู้กอดทรามสงวนนวลหง |
| พลางคลึงเคล้าเล้าโลมนางโฉมยง |
ประคององค์อุ้มแอบแนบนิทรา |
| ตระกองกรช้อนชมภิรมย์รื่น |
ถนอมชื่นเชยชิดขนิษฐา |
| ปทุมมาลย์บานแย้มแกมผกา |
ภุมราร่อนเคล้าเสาวคนธ์ |
| สุนีบาตฟาดเปรี้ยงเสียงสนั่น |
พิลึกลั่นโลกาโกลาหล |
| พอฟ้าแลบแปลบสว่างกลางอัมพน |
เป็นสายฝนฟุ้งฟ้าสุธานอง |
| เมื่อแรกเริ่มเดิมรักประจักษ์รส |
เห็นโสฬสลิบลิบกระซิบสนอง |
| นางนบนอบชอบเชิงละเลิงลอง |
กรประคองชื่นชิดสนิทใน |
| นางรู้สึกนึกวิตกเอ๊ะนกแก้ว |
หายเสียแล้วแลไม่เห็นเป็นไฉน |
| พระว่าพี่นี้แล้วแก้วกลอยใจ |
นางซักไซ้ซํ้าถามตามสงกา |
| พระชี้แจงแจ้งจิตสนิทสนอม |
ไม่หายหอมห่างเหเสน่หา |
| จวนจะแจ้งแปลงกายกลายกายา |
เป็นปักษาขึ้นจับอยู่กับคอน |
| ครั้นคํ่าแล้วแก้วกลายเป็นชายชื่น |
สำราญรื่นร่วมสุวรรณบรรจถรณ์ |
| ข้าหลวงเหล่าสาวสุรางค์ที่นั่งนอน |
ผู้ใดห่อนเห็นเล่ห์เสน่ห์ใน ฯ |
