ฉากที่ ๒ (พระลอเข้าห้องพระเพื่อนพระแพง)

(ฉากรูปในตำหนักสวนเมืองสรอง ตัวละครมีพระลอประทับณอาสน์ สองพี่เลี้ยงเพื่อนพระบาท)

ร้องลำลาวเฉียง รับมะโหรี ๏ ชื่นพระโฉมเอย พระโฉมเรืองลอ ซุ่มสวนหวนห้อยหาสมร ดอกเอยเจ้าดอกขจร คลั่งอุราอาทร เยียพระอรอาลัยแคล้ว ๚

๏ เสริษฐ์ศรีร์เอย อ่าอินทรีย์ภิเษกกษัตรีย์ ทรงเครื่องขัต ติยาภรณ์เพริศแพร้ว ดอกเอยเจ้าดอกนมแมว งามเฉิดเลิศะแล้ว มกุฎแก้วก่องสงวน ๚

๏ บดินทร์สุริย์เอย อาดูรแดกระหาย ฉาดสุริย์ฉาย สายสว่างเวิ้งสวน ดอกเอยเจ้าดอกลำดวน โศกกระสันปั่นป่วน อักอ่วนอุรารอ ๚

๏ มหิศวรเอย คอยพระอวรอูรอะดัก คู่สาวรัก สลัดรักแล้วฤหนอ ดอกเอยเจ้าดอกมะฝ่อ สงสารพระเรืองลอ ทะทึกท้อหทัยทวี ๚

๏ ชัยะสีห์เอย รุ่มฤดีดาลสวาท เคร่าเพ่งพาด บพบพักตร์ยุพี ดอกเอ๋ยเจ้าดอกวาปี เสน่หาปราณี ยวนยีทรวงอนาถ ๚

๏ คู่ขุนเอย คู่ขุนพี่เลี้ยง เฝ้าฟังเสียง เสนอเคียงจอมราช ดวงเอยเจ้าดวงสะวิตฮาต สองอุตสาห์ตากวาด ช่องสิหาสน์บัญชรแวง ๚

๏ แห่แทนเอย ขะบวนแน่นวโนทธยาน คู่เคียงขนาน ศรีวิกาญจน์ก่องแสง ดอกเอยดอกยะแลงยะแลง พระเพื่อนพระแพง สู่สมแสวงเชิญเชื้อ ๚

๏ พี่แก้วพี่ขวัญเอย กะถดกะชั้นวันทา ยั่วทัศนาสองสุดานวลเนื้อ ดอกเอยเจ้าดอกมะเดื่อ สองพระนุชงามอะเคื้อ แม่เจ้าเมื้อเสมีอนใจ ๚

๏ ถ่องถวัลย์เอย เกษมสันต์สมพระแด ลอดเลียบแล ช่องแกลชมชะไม พวงเอยเจ้าพวงมาลัย ชื่นชมสมพระทัย ยิ้มละไมมองเอย ๚

ร้องลำลาวสมเด็จ รับมะโหรี ๏ พระเอยพระลอราช สมมาดสุขแสล้มแย้มสรวล (ช่อกล้วยไม้ สุดสมพระทัยพระลอนิเอย) แอบม่านทวารสุวรรณรัญจวน เห็นโฉมอวรเอกยุพีไม่มีปาน (ดอกบัวเผื่อน พระแพงพระเพื่อนของเผือนิเอย) พระโบกหัตถ์ตรัสสั่งสองพี่เลี้ยง ให้หลบเลี่ยงเมียงออกไปนอกม่าน (ช่อมะลิวัน ขุนแก้วขุนขวัญของธนิเอย) บังแท่นทองปองระวังฟังเหตุการณ์ คอยสื่อสารเสนอความตามที่นัด (ดอกยัสะมิน สองอาสานรินทร์ โดยยินดีเอย) ๚ ๔ คำ เจรจา

พระลอ พี่คอยพบ พี่โรยพี่รื่น ฟังดูว่าเราจะควรทำอย่างไรดี

ขุนพี่เลี้ยง โน่นมาโน่นแล้ว กระหม่อมฉันจะจัดให้เรียบ สนองพระเดชพระคุณเอง

ร้องลำลาวดำเนิรทราย ๏ โฉมเอยโฉมบุตรี พระเพื่อนพี่แพงน้องสองกษัตริย์ แฝงวิสูตรสุวรรณเจื่อนเอื้อนอุทธัจจ์ อึดอัดแอบสะเทินเขินอาย นางโรยรื่นชื่นแช่มแย้มเยื้อน ทูลเตือนเล้าโลมโฉมฉาย เสียแรงหวังเสน่หาน่าเสียดาย พระฝากกายฝากชีพสู้รีบมา แม่หมายเตือนก็เสมือนเดือนมาตก ไยมิยกเฉลิมขวัญแม่หรรษา แม้นแม่ไม่ไยดีพระพี่ยา เชิญสองราคืนวังยังจะดี เผือเป็นหญิงจริงเผือก็เหลือรัก แต่เหลือจักกำจัดสิ่งบัดสี ใช่รังเกียจเกลียดชังเมื่อไรมี ไม่อยากเฝ้าพระพี่จะมาไย ถ้าเช่นนั้นเชิญขวัญตาของพี่ แม่จงลีลาคลานเข้าม่านไข สงสารพระลอ คอยน้อยพระหัย เหมือนแม่ไม่ปราโมทย์เหมือนโปรดปราน เป็นนารีอยู่ดีดีจะผลีผลาม เสือกซุ่มซ่ามสู่ชายขายหน้าท่าน ใช่จริตบิดเบื่อเหลือรำคาญ สองพี่วานเห็นใจอย่าได้พ้อ ๚ ๑๒ คำ เจรจา

นางโรย เชิญเสด็จเถิดเพขะ พระแม่เจ้า เผือลวงแสนสาวพระกำนัล ว่าพระแม่เจ้าจะสู่พระไสยาสน์ ไล่ให้ไปเล่นเสียทางโน้นหมดแล้ว

นางรื่น เขาจะติดใจสงสัยได้ หนะเพขะ ว่านี่ยังไงพระแม่เจ้าจึ่งประทับรีรออยู่ที่พระทวารนี่หนอ

พระเพื่อน โฮ้ย น้องจะเข้าไปได้หรือ ก็พระลอท่านเสด็จอยู่ในนั้นนิ

พระแพง น้องกะดากใจอย่างไรอยู่ก็มิรู้ละ อยู่ดีๆ ไม่เคยเฝ้าเคยแหนท่าน ก็จะเจ๋อเข้าไปถวายตัวเองๆ

นางโรย รู้งี้แล้ว พระแม่เจ้าทรงคร่ำครวญหวนหาท่านทำไมเล่าเพขะ

พระเพื่อน พี่ละก็ พูดอึงไปนะ

ร้องลำลาวกะแซ รับมะโหรี ๏ ชื่นเอยชื่นชีวิต ชอบจิตต์แย้มสรวลจวนหัวร่อ ใครปลื้มใจไม่เสมอพระเรืองลอ ลับล่อแลบวิสูตรสุวรรณมอง อย่าอดสูเลยพี่สู้แสวงเฝ้า เป็นไรเจ้าเจื่อนกมลหม่นหมอง เชิญแก้วตามานี่ทั้งพี่น้อง ประทับบนแท่นทองที่ห้องใน ๚ ๔ คำ เจรจา

ร้องลำเขมรประชุม ๏ แสนเอยแสนแสล้ม พระเพื่อนแพงยิ้มแย้มแจ่มใส ประสพเนตรพระลอหน่อไท้ บังคมไหว้ชะแง้ชมสมทรง โฉมพระงามเงื่อนเทพะนฤมิต ต้องจิตต์พิสมัยใหลหลง ตะลึงกายลีมอายลืมองค์ โฉมยงพิศวาสจะขาดใจ ๚ ๔ คำ

ร้องลำลาวแพนน้อย ๏ เมื่อนั้น พระลอเลิศลบสบสมัย จูงกรพระพี่น้องสองอ่อนไท้ เข้าในเรือนทองห้องบรรทม สามกษัตริย์บริพัทธ์พึงจิตต์ เกลียวกลมชมชิดสนิทสนม เกษมลันต์หรรษาเอิบอารมณ์ ทั้งสามสมมาดประสงค์จำนงรัก ๚ ๔ คำ

ร้องลำล่องน่านเล็ก ๏ บัดนั้น นางโรยรื่นตื่นตะลึงอึ้งอึกอัก ชมพระโฉมสองอนงค์ทรงลักษณ์ สมศักดิ์สมสรรพกับพระลอ ผลุนผลันถลันไถลเข้าในห้อง นั่งจ้องต้องใจไปทุกข้อ ถึงต้องตายสิ้นเสียดายชีวาท้อ ขอแต่พอชมงามสามหน่อไท้ ร้องเรียกนายแก้วนายขวัญ มาพลันพลันเถิดเคยเห็นที่ไหน สองพี่เลี้ยงเมียงหมอบยอบเข้าไป บังคมไหว้นิ่งขึงตะลึงมอง ทั้งสี่พี่เลี้ยงเพียงเป็นบ้า นิ่งนั่งตั้งหน้านัยน์ตาจ้อง พิศพระลอเสมือนหล่อด้วยแท่งทอง พิศพระน้องเสมือนสรรพ์สุพรรณมัย ๚ ๘ คำ เจรจา

นางรื่น เห็นยังไงพี่แก้ว เจ้านายของเรา พี่เคยเห็นมนุษย์ไหนงามสมกันฉะนี้มีบ้างหรือในโลก

นางโรย จ๋า ว่าไงพี่ขวัญ เอาแต่นั่งเหม่อ ในพิภพชมพูทวีปนี่นะ พี่เคยเห็นใครงามสม เสมอเจ้านายของเรามีบ้างหรือ ?

นางรื่น ดูสิเอ้า พี่แก้ว จะว่ายังไงก็ไม่ว่า เอาแต่นั่งหน้าตื่น

นายแก้ว โฮๆ พระทูลกระหม่อมแก้ว โฮๆ เจ้าประคุณทูลกระหม่อมแก้ว

นายขวัญ ทรงพระเจริญยิ่งๆ ขึ้นไปเถิด เป็นบุญตาของข้าน้อยแม่นแท้แล้ว ที่เถิดมามิตายเสียเปล่า เกิดมหรรฆลาภได้ชมพระสิริโฉม เฮอ พ่อเจ้าประคุณ แม่เจ้าประคุณ พ่อแม่เจ้าประคุณ ทรงพระจำเริญยิ่งๆ ขึ้นไปเถิด พระทูลกระหม่อมแก้ว พระทูลกระหม่อมแก้ว

นายแก้ว ตายแล้วเกิดใหม่ข้าน้อยพึ่งเห็นนี่และ

นางโรยนางรื่น ก็งามยังงี้แล้วนิหนา จะไม่ให้เผือยอมทอดกายถวายชีวิตสนองพระประสงค์แม่ณเกล้าเจ้าณหัวเยียใดเล้า

นายแก้วนายขวัญ โฮๆ ฮือๆ ก็งามสมกันถึงเพียงนี้นิหนา เผือจะไม่ว่าเทพดาเมืองบนนิมนต์มาอุบัติให้โลกชมพระวรโฉมฉันใดเล้า เผือยอมยากเข็ญเป็นตาย ชีวิตร่างกายขอถวาย สนองพระเดชพระคุณพ่อณหัวแม่ณเกล้าของเผือ บยั่นใดแล้วแล้

พี่เลี้ยงทั้งสี่ ก็น่าชมพระโฉม ก็น่าปีติโสมนัสส์กราบไหว้ ก็น่าปลื้มอกปลื้มใจ ถึงป่านนี้แล้ว เผือจะไม่จงรักภักดี ปีติยินดีชื่นชมเจ้านายของเผือ เต็มอกเต็มใจเยียใดเล่าแล้ พระทูลกระหม่อมแก้ว ทรงพระจำเริญยิ่งๆ ขึ้นไปเถิด

ร้องลำลาวล่องน่านเล็ก ต่อ ๏ พร้อมเอยพร้อมเพรียง สี่พี่เลี้ยงบังคมประณมไหว้ นางบุ้ยพักตร์พะยักบอกให้ออกไป นายแก้วนายขวัญไก๋เผลอไผลชา ต้องกระตุ้นเดือนตักผลักพิลึก จึงรู้สึกมึนเหม่อกะเล่อกะล่า ค่อยคลานศอกออกจากห้องไสยา เหลียวหลังตั้งตาตะลึงดู ๚ ๔ คำ เจรจา

นางรื่น ดูสิเอา ทำราวกะบ้า จะออกไปก็ไม่ออกไป

นางโรย จะชมพระโฉมพอหอมปากหอมคอ เย็นเกล้าพอควรก็ไม่ได้ พี่ขวัญ นั่นทำอะไร อย่างนั้น

นายขวัญ ว่าไงหยะ

นางโรย จะว่าไง้ ฮุ้ยกลุ้มจริง บอกว่าออกไปทีเถอะ

นายแก้ว เดี๋ยวๆ แม่รื่นแม่รื่น โอ เจ้าประคุณ ทูลกระหม่อมแก้ว

นางรื่น ทำราวกะบ้า บอกว่าพอมั่งเถิดๆ ออกไปทีเถิด ทำราวกะจะไม่ได้มีเวลาเฝ้าแหนเจ้านายของเราอีกต่อไปก็ไม่ปาน

สองขุน โฮ พระทูลกระหม่อมแก้ว ทรงพระจำเริญยิ่งๆ ขึ้นไปเถิด

สองนางพี่เลี้ยง ดูสิเอ้า ยิ่งว่าเหมึอนยิ่งยุ ออกไปทีเถอะ (เข้าโรง)

ร้องลำเขมรเป่าใบไม้ รับมะโหรี ๏ บัดนั้น นางโรยรื่นชื่นชมอยู่อีกครู่ ชะมดชะม้อยถอยออกนอกประตู เชิญราชูปโภคสุพรรณโภชนา สุธารสพระสำอางนางก็จัด สารพัตรเครื่องอานพานภูษา เยี่ยงบำเรอยุคลรัตน์ขัตติยา แล้วถวายบังคมลาออกไป ๚ ๔ คำ

ร้องลำลาวคำหอม รับมะโหรี ๑ ๏ พระลองามเลิศประเสริฐสิริโฉม เลียมประโลมพระน้องปองพิสมัย เพื่อนแพงเอ๋ย ยอดรักเหลือ เอื้อเสน่ห์น้อง แสนรักนุชจึ่งต้อง บุกเผือน เยือนโฉมเอย ๚

๒ ๏ โอ้พระทอง ๆ ของน้องน้อย เป็นบุญสองพระน้องหายละห้อย ชะรอยบุพเพสันนิวาส จึ่งได้ชื่นชมบรมบาท ยลโฉมพระลอราช เสมือนหวังภักดีเอย ๚

๓ ๏ โอ้โฉมฉ่องของพี่นี้เอ๋ย ขอเชย สองสาวเพื่อนแพง สู้สละเวียงวังเพราะหวังแสวง สรรพภัยไป่แสยง เหมือนฝูงแมลงโลดเพลิงเอย ๚

๑ ๏ พระลอสร้วมสอดกอดสองสาว ปรีดีราวเสวยสวรรค์บันเทิงจิตต์ สามสุขเกษม สามแย้มสรวล ง่วนเชยชิด สามระรื่น สานชื่นชีวิต สมหวังดังหมายเอย ๚

๒ ๏ สามกษัตริย์ ๆ สุดสวาท สองสาวรักแสน รักแม้นพระลอราช สามสมมาดยั่วยวนชม สามสุดเสน่หา ปรีดาภิรมย์ ชื่นชิดสนิทสนม สามเป็นบรมสุขแสนเอย ๚

๓ ๏ เสียวใจเจิ่งสุด แสนมนุษย์ปานไฉน บปูนใจพระลอราช ชื่นแก้มแนมถัน รับขวัญสองนาฏ เพิ่มพิศวาสเสมือนชีวี สองสาวอ่อนไท้ ปลื้มฤทัยแสนทวี หลงเสน่ห์ประเวณี อยู่ในที่ไสยาเอย ๚ (ปี่พาทย์ทำโลม)

(ปิดม่านนาฑีเดียวเปิดใหม่)

----------------------------

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ