ฉากที่ ๒ ต่อ (พระเพื่อนพระแพงจากสวน)

(ฉากอย่างเดิม ตัวละครมีพระลอและสองนางเชยชมกันอยู่ สองนางพี่เลี้ยงอยู่นอกทวาร)

​ร้องลำเขมรเอวบาง รับมะโหรี ๏ บัดนั้น พระพี่เลี้ยงนิ่งนึกแล้วปรึกษา อั้นอึ้งด้วยถึงเพลา พระธิดาควรคีนพระวังใน แต่เคาะๆพระทวารนานหลายครั้ง พระจะฟังสัญญาก็หาไม่ สองนางเยื้อนแย้มกระแอมไอ พระก็ไม่ได้ยินเสียงสำเนียงเตือน แหวกม่านคลานเข้าไปกราบบาท พระลอราชทูลแถลงพระแพงเพื่อน สายัณห์แล้วแก้วแม่อย่าแชเชือน ควรจากเรือนสวนสู่มนเทียรแท้ ๚ ๖ คำ เจรจา

นางรื่น เย็นมากแล้วละหนะเพขะ

นางโรย เชิญเสด็จพระแม่ณเกล้าเสด็จกลับพระราชวังเสียทีเถิด

ร้องลำลาวเดิรดง รับมะโหรี ๏ สงสารสามบพิตร ธจนจิตต์เจื่อนพระแด จำเริศร้างห่างแห สุดอาลัยแลรักนิรา สามชีวิตพิศวาส พี่งสมสังวาส ไฉนนิราศแรมลา สุดพรากสองสู ชื่นชูชีวา ยามแสนเสน่หา เสมือนผ่าหัทยางค์ โอ๋องค์ โอ๋องค์พระลอ​ราช พระแสนสุดสวาทสองนาง เสียวกำสรวลครวญคราง เยียจางจากกัน สุริบนสนธยา สุดช้าผัดผัน เฝ้าวิโยคโศกศัลย์ สะอื้นอั้นพะอมอูร ๚

๏ โฉมนางพี่เลี้ยงสอง ค่อยปลอบพระน้องสนองทูล แก้วตาอย่าอาดูร ถึงจากบดิสูริย์จากช้า พอมืดพอค่ำ สองพี่ระร่ำ ทำกลมารยา สู่สวนนี้หนอ เชิญพระลอราชา กับพี่เลี้ยงสองรา ลอบพาเยือนวัง ถึงพระแสนๆโศกสร้อย จงเหือดละห้อยหวนประทัง ให้ลุกให้ลามความดัง ตึงตังมิต้องการ จงไว้ธูรเผือ รับจะเอื้อคิดอ่าน ชื่นชมสมมาน เชื่อเผือขานเถิดรา ๚

๏ แสนเอยแสนแสลง พระเพื่อนพระแพงฟังพจะนา ได้พระสติตริตรา ฝืนอารมณ์บังคมลาพระสามี กระเถิดจากอาสน์อุไร สะอึกสะอื้นไห้ โทมฤทัยระทมทวี เหลือระกำทำไฉน เหลืออาลัยรอรี ถึงจากจรลี ห่วงพระพี่อาวรณ์ โอ้โฉมๆพระลอดิลก หวั่นวิตกพระอกข่อนๆ พระสุริยะเย็นรอนๆ ​จำจรจากอนงค์ กอดแล้วจูบเล่า กำสรดเศร้าพิศวง อักอ่วนป่วนองค์ ละลานหลงลาเอย ๚

ร้องลำลาวเล็ก รับมะโหรี ๑ ๏ สงสารสองสาวน้อย กลอยสวาท บังคมบาท งามชื่น สะอื้นไห้ ๚

๒ ๏ จากบพิตร เหมือนชีวิต จะจากใจ แสนอาลัย ๆ เหลือซ้ำ เฝ้ากำสรวล เสียดายเอย เสียดายดวงฟ้า เสียดายจะลาลับบาท สองสาวทรวงฝ่อ ห่วงพระลอราช พระโฉมสุดสวาทจะคลาดน้องไป หนะพี่ยาเอ๋ย เห็นสายัณห์ เห็นตะวันรอนรอน สาวสุดจะวอน หวังฉะอ้อนอาลัย จนจิตต์จำใจ จำจากจำไกลพระสามี ๚

๑ ๏ สงสารไท้ ธพิไร พิลาปสะเทื้อน แม่งามเหมือน หยาดฟ้า อย่าห่วงพี่ ๚

๒ ๏ แม้นเคร่าหา ถึงพี่ยา พอราตรี คงพบพี่ ๆ สมหวัง ในวังอร สงสารเอย สงสารพระลอ สงสารธฝ่อทรวงสะท้อน สงสารสองพระน้องสาวสมร ​สงสารฉะอ้อนสงสารพี่ยา หนาเพื่อนแพงเอ๋ย สองกรรหาย สองบวายสวาทท้าว ยอดรักของพระน้องจ้าว อุระร้าวเจตนา ถึงยากถึงเขญ ขอหาขอเห็นยงยืน ๚

๑ ๏ โอ้สงสารพระลอราช อนาถแล้ว เฝ้ากอดแก้ว เพื่อนแพงกันแสงสะอื้น ๚

๒ ๏ กำสรวลสั่ง เห็นสุดหวัง จะค่ำคืน พระโฉมชื่น ๆ ไฉนชม จะสมปอง ชื่นใจพี่ ชื่นใจสองศรี ชื่นใจจะลีลาแล้ว หัวใจพี่หู่มิรู้แผ้ว ชื่นใจจะแคล้วพระลอลา น่าชื่นใจเอ๋ย เฝ้าโศกสั่ง สุดหวังเชยชื่น สองสวยรวยรื่น ชื่นจิตต์พี่ยา ขอพบขอเห็น จะตายจะเป็นตามอร ๚

๑ ๏ สองพี่เลี้ยง แม่เอย อ่อนจิตต์ คิดสงสาร สุดคิดอ่านอักอ่วน จวนค่ำข่อน ๚

๒ ๏ ค่อยปลอบโฉม บรรโลมสนอง เชิญสองจร ทรวงสะท้อน ๆ วอนซ้ำ ด้วยจำเป็น สงสาร​เหลือ สงสารพระโฉมอะเคี้อ สงสารจะเมื้อเมื่อยามเย็น โอ้พระคู่อาลัยมิได้เห็น พระลอบ่เว้นระทมดรอม ถึงพระน้องสาว เหลือจะผ่อน เหลือจะผัด เหลือขัด ถึงแสนโทมนัสส์ เหลือปัดรีรอ สุดจิตต์สุดใจ จำจากจำไกลองค์เอย ๚ ทะยอยโอด

(ปิดม่าน)