ฉากที่ ๓ (พระเพื่อนแพงช้ำหฤทัย)
(ม่านรูปในตำหนักพระเพื่อนพระแพง ตัวละครมีสองนางประทับณสุวรรณอาสน์ สองพี่เลี้ยงนั่งพูดกันอยู่)
ร้องลำลาวดำเนิรทราย ๏ เมื่อนั้น พระเพื่อนไท้แพงทองสองสมร เนาในมนเทียรทองถ่องอัมพร อาวรณ์วิโยคโศกรัญจวน ครุ่นคะนึงคิดถึงพระลอราช สุดสมมาทยุพยงทรงกำสรวล พระปู่เจ้าเล่าก็ตรัสผัดเรรวน จะเชิญชวนมาเยือนก็เลื่อนลอย โอ้พระลอรูปทองของน้องเอ๋ย ไม่เห็นเลยฤๅอนงค์หลงละห้อย หรือพระไม่โปรดเกล้าสองสาวน้อย แกล้งให้คอยเฝ้าบาทอนาถนาน แม้มิสมใจจ่อพระลอเจ้า ความทุกข์สองน้องท้าวเหมือนตาวฝาน ขอถวายวันทาลาวายปราณ ร่ำพลางเยาวมาลย์ก็โศกี (ปี่พาทย์ทำเพลงโอด)
ร้องลำเขมรเอวบาง ๏ บัดนั้น นางรื่นโรยพี่เลี้ยงสาวศรี สงสารพระพี่น้องสองเทวี คลานเข้าข้างที่ทูลวอนเตือน เชิญเชื่อปู่ท่านรู้ท่านบอกข่าว พระลอท้าวเดิรทางมากลางเผือน ถึงแม่น้ำกาหลงไม่หลงเชือน คงมาเยือนยุพดีไม่กี่วัน เจรจา
นางโรย อย่าเอาแต่ทรงพระกันแสงไปนักเลยหนะพระแม่เจ้า เชื่อพี่เถิด ไม่อีกกี่วันพระลอก็คงเสด็จมาถึงหร็อก เดี๋ยวนี้ก็มาถึงแม่น้ำกาหลงแล้ว
พระเพื่อน โฮ้ย ขี้เกียจเชื่อ เมื่อนั้นละ เมื่อนี่ละ ไม่หวังเสียเลยก็รู้แล้วไป ยิ่งผัดเจ้าล่อให้หลงหมายอยู่อย่างนี้แล้ว จะเอาอกเอาใจที่ไหนไปยิ้มแฉ่งให้พี่ชมได้
นางโรย ก็มดหมอของเขาสำคัญนักนิหนะพระแม่เจ้า ตาหมอสิทธิชัยแกคอยแก้พระเวทพระมนตร์ของพระปู่เจ้าของเราอยู่เสมอ ๆ เช่นนี้ จะเอาอย่างพระทัยอย่างไร้
พระแพง ก็เมื่อมนตร์ดลอาคมของพระปู่เจ้าสมิงพรายของเราเสื่อมเสียสิ้นแล้ว พี่ยังมีหน้ามาบอกน้องได้อีกหรือ ว่าไม่อีกกี่วันพระลอก็คงจะเสด็จมาถึง
นางรื่น ทูลได้ซี้พระแม่เจ้า เป็นไรจะไม่ได้ เพราะพระปู่เจ้าของเราศักดิ์สิทธิ์ใครไปสู้ ท่านผูกลูกลมเขาแก้ได้ ท่านก็ยกองสามชาย ครั้นเขาแก้เหีอดหายท่านก็แต่งทัพปีศาจ ซ้ำส่งสลาเหินไปเชิญพระเรืองลอนิราศเมืองแมนสรวง ล่วงมาจนถึงเขตต์แดนเมืองสรอง เห็นสัจจังแล้วจะมัวทรงพระวิตกอยู่อีกทำไม
พระเพื่อน โอ๊ยยังหนักใจนัก ก็เผื่อตาหมอสิทธิชัยแกแก้ฤทธิ์สลาเหิน เชิญเสด็จกลับพระนครเสียได้อีกแล้ว พี่จะคิดว่าอย่างไรละขะ
นางโรย โอ๊ย แก้ที่ไหนไหว พระแม่เจ้า
พระแพง ก็ถึงทีลูกลมและธงสามชายของพระอัยยกาทำไมเขาถึงแก้ได้ละ
นางรื่น นั่นเป็นแต่ภายนอกนิ พระแม่เจ้า นี่ถึงเสวยสลาเหินเข้าไปสบสายพระโลหิตแล้ว ซ้ำพระเสื้อเมืองก็แพ้ทัพผีของพระปู่ หนีไปเสียสิ้นแล้ว โปรดทรงพระดำริดูเถิด สิ่งที่ถึงพระองค์นะไม่เหมือน เพียงแต่ประเปรยด้วยฤทธิ์เวทมนตร์ดอกหนะพระแม่เจ้า
ร้องลำเขมรประชุม ๏ ฟังเอยฟังวาที สองบุตรีศรีสรองไอศวรรย์ หลากวะจีพี่เลี้ยงเสียงรำพัน เอาแต่นัดผัดผันผิดสัญญา ผิวะพี่รักน้องปองช่วยเกื้อ พี่จงเมื้อเฝ้าปู่ที่ภูผา อนุกูลทูลเตือนเหมือนเมตตา เชิญพระลอร่มฟ้ามาไวไว เจรจา
พระเพื่อน ครานี้น้องก็แลไม่เห็นใครแล้ว เห็นแต่หน้าพี่และจะช่วยชีวิตน้องไว้ได้ในยามโศก
นางโรย พี่ก็เห็นแต่พระแม่เจ้าเท่านั้นและ เป็นยอดสุดสวาทขาดใจของพี่
พระแพง พี่รักน้องแล้วพี่อย่าทิ้งน้องเสียหนะ
นางรื่น อย่ากริ่งพระทัยเลยพระแม่เจ้า เจ้าตายข้าก็ต้องตายด้วย เป็นก็เป็นด้วยกัน สุขก็สุขด้วยกัน ทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน จริงๆ หนะพระแม่เจ้า ไม่ฉะนั้นจะเรียกเป็นข้าเจ้ากันได้หรือ
ร้องลำเขมรเป่าใบไม้ ๏ บัดนั้น นางโรยนางรื่นสะอื้นไห้ แสนรักพระแพงเพื่อนเหมือนหัวใจ อยากใคร่ให้สมประสงค์จำนงปอง เชิญพระนางสร่างโศกกำสรดเศร้า พี่จะเข้าป่าใหญ่ไปสนอง ให้ปู่เจ้าเร้าล่อพระลอลอง ทูลแล้วสองนางถวายบังคมลา (ปี่พาทย์ทำเพลงเร็ว สองนางคลานจากพระตำหนัก)
----------------------------
