| ๏ จะกล่าวเนื่องเรื่องบรมศพ |
พระจอมภพเจ้าสุธา |
| พระเมรุทำล้ำโสภา |
ที่สนามหญ้าทุ่งพระเมรุ |
| ๏ ทองอร่ามงามอุไร |
ดังเทพไทนิมิตให้เห็น |
| สูงเทียมเท่าเขาพระสุเมรุ |
แลดูเด่นในอัมพร |
| ๏ งามวิจิตร์ประดิษฐ์ช่างทำ |
ดังจะประจำไม่รื้อถอน |
| ดูแววไวไปทุกตอน |
เสมือนอมรสรรค์ลงมา |
| ๏ มีฉัตร์เงินแลฉัตร์ทอง |
ดูผุดผ่องด้วยเลขา |
| มีหงส์ทองผ่องโสภา |
ปักเรียงมารอบพระเมรุ |
| ๏ มีพระที่นั่งทรงธรรม |
มีปรำรอบบริเวณ |
| หลังคาแดงดังแสงสุริเยนทร์ |
ช่อฟ้าเปนสีสุวรรณ |
| ๏ มีทั้งส้างอยู่สี่ทิศ |
งามวิจิตร์ด้วยช่างสรรค์ |
| มีช่อฟ้าทุกหน้าบัน |
สุดที่ฉันจะพรรณา |
| ๏ ถ้ากล่าวไปให้เลอียด |
จะยาวเหยียดมากนักหนา |
| พระเมรุท้าวเจ้าสุธา |
ย่อมโสภารู้อยู่ด้วยกัน |
| ๏ เมื่อจัดทำสำเร็จแล้ว |
งามผ่องแผ้วทุกสิ่งสรรค์ |
| พระทูลเกล้าเข้าเขตคัน |
กำหนดวันบำเพ็ญทาน |
| ๏ วันที่สิบสามเดือนมินา |
พอเวลารุ่งแสงฉาน |
| เชิญโกษฐ์ทองผ่องโอฬาร |
ประดิษฐานเบญจาทอง |
| ๏ ในท่ามกลางพระที่นั่งดุสิต |
งามวิจิตร์ไม่มีสอง |
| ประดับเครื่องดูเรืองรอง |
ด้วยเงินทองอันโสภา |
| ๏ ในกำหนดสามวันนี้ |
โปรดให้มีเทศนา |
| ครบห้ากัณฑ์ทุกวันมา |
ทรงอุส่าห์บำเพ็ญทาน |
| ๏ แล้วประกาศให้ราษฎร |
ในนครทุกสถาน |
| ใครจะทำบำเพ็ญทาน |
เพื่อเปนการสนองพระคุณ |
| ๏ ชาวกรุงศรีมีทุกชาติ |
ทราบประกาศนเรนทร์สูร |
| ให้ยินดีที่การบุญ |
หวังแทนคุณสดัปกรณ์ |
| ๏ ในทิมคดหน้าที่นั่งดุสิต |
ที่สถิตสโมสร |
| ดูแน่นหนาประชากร |
ทั้งลาวมอญแลเจ๊กไทย |
| ๏ บ้างก็มีเทศนา |
โดยศรัทธาจิตต์เลื่อมใส |
| บ้างสดัปกรณ์เปนตอนไป |
มโนในกตัญญู |
| ๏ ล้วนพระสงฆ์ทรงสิกขา |
มาติกาสนั่นหู |
| เปนแพนกแยกเปนหมู่ |
ตามแต่ผู้มีศรัทธา |
| ๏ วันที่สิบหกแรมสองค่ำ |
จัดประจำซึ่งโยธา |
| เปนหมู่หมวดตั้งตรวจตรา |
ตามมรรคาทั่วทุกกอง |
| ๏ ทหารม้าแลปืนใหญ่ |
เรียงกันไปเปนช่องช่อง |
| มีแตรนำประจำกอง |
เรียงแถวรองกันลงมา |
| ๏ ทหารราบทหารเรือ |
ดูล้นเหลือมากนักหนา |
| แน่นเนืองนองท้องมรรคา |
ทหารรักษาพระองค์ก็มี |
| ๏ มโหรธึกก็กึกก้อง |
ทั้งปี่กลองแน่นวิถี |
| จัดพร้อมถ้วนกระบวรดี |
พอได้ที่บ่ายสองโมง |
| ๏ เชิญพระโกษฐ์ขึ้นราชยาน |
ดูตระหง่านงามโอ่โถง |
| แซ่สำเนียงเสียงดังโด่ง |
ปืนยิงโป้งระดมประดา |
| ๏ ออกประตูพระราชวัง |
พร้อมสะพรั่งงามแสนสง่า |
| กระบวรเลื่อนออกเคลื่อนคลา |
ตามมหาราชหนทาง |
| ๏ พระทูลกระหม่อมพร้อมพระวงศ์ |
ทุกพระองค์ดูหมองหมาง |
| เสด็จตามหลามหนทาง |
ดังแบบอย่างแต่ก่อนมา |
| ๏ สมเด็จกรมพระวชิรญาณ |
เปนผู้ทรงอ่านอภิธรรมา |
| นำพระศพท้าวเจ้าสุธา |
เลี้ยวมรรคาพระเชตุพน |
| ๏ หยุดประทับที่พลับพลา |
ทำไว้ท่าข้างสถล |
| หน้าวัดพระเชตุพน |
พระจอมสกลจึงตรัสบัญชา |
| ๏ โปรดให้ยกพระโกษฐ์สุวรรณ์ |
ขึ้นรถอันงามเลขา |
| จัดกระบวรล้วนเทวา |
ชักรถมาดูโอฬาร |
| ๏ ตามถนนมหาราช |
ดูเกลื่อนกลาดล้วนทหาร |
| ไม่มีใครใจชื่นบาน |
ด้วยสงสารพระร่มโพธิ์ |
| ๏ ชาวกรุงไกรไทยมอญลาว |
นุ่งผ้าขาวดูอักโข |
| ล้นหลามมาหน้าวัดโพธิ์ |
ที่หน้าสโมสรก็มี |
| ๏ เมื่อพระโกษฐ์ไปถึงไหน |
ไม่ว่าใครไพร่ผู้ดี |
| ให้กำสดสลดศรี |
เสียงแต่โศกีตามมรรคา |
| ๏ บ้างจุดธูปเทียนจำเนียรน้อม |
ทั้งดอกไม้หอมรจนา |
| ตามสองข้างทางมรรคา |
น้อมวันทากันทุกคน |
| ๏ กระบวนเดิรเชิญพระโกษฐ์ |
เสียงอุโฆษตามสถล |
| ถึงเมรุทองผ่องโสภณ |
หยุดพหลลงทันที |
| ๏ จึงอัญเชิญพระบรมศพ |
พระจอมภพเจ้ากรุงศรี |
| ขึ้นยานุมาศสอาดดี |
นำสู่ที่พระเมรุทอง |
| ๏ กรมพระยาวชิรญาณ |
ก็ทรงอ่านอภิธรรมสนอง |
| ออกนำหน้าพระโกษฐ์ทอง |
เข้าสู่ท้องพระเมรุพลัน |
| ๏ แล้วเวียนไปได้สามรอบ |
ตามรบอบโบราณบรรพ์ |
| พนักงารจัดการกัน |
เชิญพระโกษฐ์จันทน์เข้าพระเมรุ |
| ๏ แล้วจึงรูดพระวิสูตร์ป้อง |
ปิดทุกช่องบริเวณ |
| พระสุริฉายพอบ่ายเบน |
กำหนดเกณฑ์ห้าโมงตรง |
| ๏ พระจอมพงศ์ก็ทรงธรรม |
กัณฑ์หนึ่งประจำเสร็จพระประสงค์ |
| ถวายไตรพระไทยปลง |
อุทิศส่งผลทาน |
| ๏ พระห้าสิบสดัปกรณ์ |
การถาวรเปนแก่นสาร |
| พระทูลเกล้าเจ้าศฤงการ |
ถวายทานทุกกองไป |
| ๏ แล้วเสด็จขึ้นพระเมรุทอง |
พระพักตร์หมองไม่ผ่องใส |
| จุดธูปเทียนพลันด้วยทันใด |
บูชาไทยพระจุลจอม |
| ๏ แล้วน้อมพระกายถวายพระเพลิง |
อัคคีเริงทรงกลิ่นหอม |
| เสด็จกลับพลับพลาพร้อม |
ข้าเฝ้าน้อมคำนับไท |
| ๏ พระราชวงศ์จำนงจำเนียร |
จุดธูปเทียนโดยเลื่อมใส |
| ทุกพระองค์ตรงขึ้นไป |
เอาเพลิงใส่พระโกษฐ์พลัน |
| ๏ แล้วบรรดาข้าราชการ |
แน่นขนานดังจัดสรรค์ |
| พระสงฆ์เถราถานานั้น |
ตลอดชั้นจนพระยา |
| ๏ ราชทูตต่างประเทศ |
จนถึงเขตชั้นเลขา |
| จุดเทียนธูปพร้อมบุบผา |
น้อมวันทาโดยเบ็ญจางค์ |
| พวกดนตรีตีทุกสิ่ง |
ปืนใหญ่ยิงดังโผงผาง |
| ทหารคำนับรับทุกทาง |
ตามแบบอย่างแต่ก่อนกาล |
| ๏ พระทูลเกล้าเจ้าสากล |
บำเพ็ญผลอันไพศาล |
| พอสำเร็จเสร็จทำทาน |
เสด็จผ่านกลับวังใน |
| ๏ พนักงารภูษามาลา |
อยู่รักษากันไสว |
| พระวิสูตร์ปิดทุกทิศไป |
ระวังระไวซึ่งพระเพลิง |
| ๏ ฝ่ายว่าประชาชน |
ออกเกลื่อนกล่นคอยจนเหลิง |
| หมายว่าจะได้ถวายพระเพลิง |
โดยในเชิงที่ภักดี |
| ๏ คอยแต่บ่ายไปจนรุ่ง |
เพราะจิตต์มุ่งกัตเวที |
| ถ้าแม้นไม่ได้ถวายอัคคี |
จะอยู่อย่างนี้ไม่กลับไป |
| ๏ สู้ทนอดซึ่งเข้าปลา |
แลดูหน้าไม่ผ่องใส |
| พอเห็นแจ้งซึ่งแสงไฟ |
เสียงร้องไห้ไปตามกัน |
| ๏ เพราะเคยเห็นพระจอมพงศ์ |
อยู่ดำรงมไหศวรรย์ |
| พระคุณยิ่งทุกสิ่งอัน |
จะนับวันไม่เห็นพระองค์ |
| ๏ ขอสมมุติยุติไว้ |
ฉันนี้เหนื่อยใจคอเปนผง |
| ขืนว่าไปไม่หยุดลง |
เสียงฉันคงไปไม่นาน |
| ๏ แม้นจะว่าให้ถ้วนถี่ |
ตามเรื่องมีมาบรรหาร |
| ยังมากมายหลายสถาน |
เปนต้นการบำเพ็ญบุญ |
| ๏ แล้วก็เก็บพระอัฐิ |
ทรงพระดำริห์มิให้สูญ |
| พระอังคารอันมองมูล |
เสร็จทำบุญแห่เข้าวัง |
| ๏ ทำทานเสร็จเจ็ดทิวาวาร |
พระอังคารพระไทยหวัง |
| แห่ออกนอกพระราชวัง |
ไปสู่ยังวัดเบญจมะพลัน |
| ๏ เรื่องตอนนี้มีทุกสิ่ง |
เปนเรื่องจริงไม่แกล้งสรรค์ |
| ต้องแบ่งผ่อนเปนตอนกัน |
เพราะเรื่องนั้นมากเหลือใจ ฯ |
| ๏ จะแจ้งข้อต่อกันเนื่อง |
ไปถึงเรื่องพระศพไท |
| ที่ถวายพระเพลิงไว้ |
สถิตอยู่ในห้องพระเมรุ |
| ๏ กล่าวข้อไขให้ถ้วนถี่ |
เพื่อผู้ที่ไม่ได้เห็น |
| จะแจ้งอรรถให้ชัดเจน |
ผู้ที่ไม่เห็นได้แจ้งใจ |
| ๏ วันที่สิบเจ็ดเดือนมินา |
พอเวลาปัจจุสสมัย |
| พนักงารการเจนใจ |
จึงดับไฟด้วยพระสุคนธ์ |
| ๏ ครั้นเวลาหนึ่งโมงเช้า |
พระทูลเกล้าจอมพหล |
| พร้อมเสนามาตย์สามนต์ |
สู่มณฑลพระเมรุทอง |
| ๏ พระจอมวังรับสั่งตรัส |
ให้เร่งรัดซึ่งสิ่งของ |
| เครื่องสามหาบตามทำนอง |
พร้อมสิ่งของดูมองมูล |
| ๏ โปรดให้ข้าราชการ |
ที่เปนวงศ์วารราชประยูร |
| กับชั้นที่เปนราชนิกูล |
ข้าเฝ้าทูลลอองธุลี |
| ๏ โปรดให้เดิรสามหาบกัน |
ที่จัดสรรค์ไว้เก้าที่ |
| สามรอบครบบรรจบดี |
หยุดอยู่ที่อัฒจันทร์ |
| ๏ พระจอมพงศ์ทรงทอดไตร |
ดูผ่องใสแพรทั้งนั้น |
| พระสงฆ์ถ้วนล้วนจัดสรรค์ |
เก้ารูปนั้นรับประเดียง |
| ๏ แล้วเก็บพระอัฐิพลัน |
สรงสุคันธ์ให้เกลาเกลี้ยง |
| พระบรมวงศามาพร้อมเพรียง |
เฝ้าอยู่เพียงฐานพระเมรุ |
| ๏ ได้รับแจกพระอัฐิ |
เมื่อดำริห์จะได้เห็น |
| โดยจงรักไม่พักเว้น |
หมายไว้เปนที่บูชา |
| ๏ แล้วพระองค์ทรงจัดสรรค์ |
ใส่โกษฐ์สุวรรณอันเลขา |
| ดูผุดผาดสอาดตา |
ประดับประดาด้วยเพ็ชร์พลอย |
| ๏ จำหลักเปนลายกุดั่น |
แสงเพ็ชร์นั้นดังหิงห้อย |
| ดูใสสดแทบหยดย้อย |
ล้วนเพ็ชร์พลอยงามวิลัย |
| ๏ แล้วรวมพระอังคารนั้น |
ลงผอบสุวรรณบรรจุใส่ |
| เอาพานทองรองรับไว้ |
กระบวรไสวตั้งริ้วเรียง |
| ๏ เครื่องพระราชอิศริยยศ |
มีพร้อมหมดเปนคู่เคียง |
| เหล่าแตรวงก็ส่งเสียง |
แซ่สำเนียงด้วยดนตรี |
| ๏ นายทหารทั้งบกเรือ |
ดูล้นเหลือแน่นวิถี |
| เดิรสี่สายหมายพอดี |
พอได้ที่ให้เคลื่อนคลา |
| ๏ พระทูลเกล้าเจ้าอยู่หัว |
อยู่พร้อมทั่วพระวงศา |
| เสด็จตามหลามมรรคา |
เข้าพระบรมมหาราชวัง |
| ๏ แล้วเชิญพระอัฐิไท |
เข้าสู่ในพระที่นั่ง |
| ดุสิตปราสาทราชบัลลังก์ |
ล้วนเครื่องตั้งดูวับแวว |
| ๏ ส่วนผอบพระอังคาร |
ประดิษฐานในวัดพระแก้ว |
| ในปรางค์ปราสาทโอภาสแผ้ว |
แลล้วนแล้วด้วยเงินทอง |
| ๏ พระจอมพงศ์ทรงบำเพ็ญ |
บุญเพื่อเปนอุปการสนอง |
| ทรงเลื่อมใสพระทัยปอง |
ดูมูลมองด้วยไทยทาน |
| ๏ แล้วเชิญโกษฐ์พระอัฐิไท |
อธิราชในอดีตกาล |
| ห้าสิบห้าถ้วนประมวญประมาณ |
ประดิษฐานตามที่อันควร |
| ๏ เครื่องตั้งประดับสำหรับพระยศ |
มีพร้อมหมดตามกระบวร |
| เครื่องดนตรีมีครบถ้วน |
ประโคมควรแก่เวลา |
| ๏ พระสงฆ์เจริญพระมนต์ทุกวัน |
มีทั้งพระธรรมเทศนา |
| พระจอมพงศ์พระทรงอุส่าห์ |
เสด็จมาบำเพ็ญทาน |
| ๏ ทรงถวายซึ่งเครื่องกระยา |
รสโอชาทั้งคาวหวาน |
| พระฉันเสร็จสำเร็จการ |
จอมศฤงคารทรงทอดผ้าไตร |
| ๏ พระสงฆ์สดัปกรณ์พลัน |
เปนนิรันตร์โดยเลื่อมใส |
| ทุกทุกพระโกษฐ์ทรงโปรดให้ |
ข้างหน้าข้างในบำเพ็ญบุญ |
| ๏ พระญาติวงศ์ทรงอุส่าห์ |
โดยศรัทธาไม่เสื่อมสูญ |
| พระไทปองสนองคุณ |
บำเพ็ญบุญโดยรำพึง |
| ๏ จอมนิเวศน์เสด็จโดย |
ประทานโปรยเหรียญสลึง |
| ทั้งชายหญิงชิงกันอึง |
ทำบุญถึงเจ็ดทิวา |
| ๏ ในเจ็ดวันนั้นเล่าไซร้ |
ทรงโปรดให้ชาวประชา |
| ที่ถือมั่นกตัญญุตา |
ไปวันทาพระอัฐิไท |
| ๏ ถึงวันที่สี่เมษายน |
เปนเดือนต้นขึ้นปีใหม่ |
| บ่ายสามโมงทรงโปรดให้ |
จัดตั้งไว้ซึ่งริ้วกระบวร |
| ๏ ทหารราบทหารม้า |
จัดไว้ท่ามีครบถ้วน |
| เปนขนัดจัดกระบวร |
เวลาควรบ่ายสี่โมงตรง |
| ๏ เชิญผอบพระอังคาร |
สู่ราชยานงามสูงส่ง |
| ออกจากวังดังจำนง |
กระบวรตรงเปนแถวไป |
| ๏ แล้วเชิญผอบพระอังคาร |
ประดิษฐานบนรถไชย |
| ม้าแปดเคียงเรียงไสว |
เทียมพิไชยราชรถทรง |
| ๏ พระจอมพงศ์ทรงอาชา |
พร้อมบรรดาพระญาติวงศ์ |
| เหล่าขนัดจัตุรงค์ |
เรียงแถวตรงเปนกองไป |
| ๏ กระบวรเลื่อนออกเคลื่อนคลาศ |
ไปตามถนนราชดำเนิรใน |
| เปนกองกองมองไสว |
เลี้ยวขึ้นไปราชดำเนิรกลาง |
| ๏ ไปทางราชดำเนิรนอก |
แล้วเลี้ยวออกเบญมาศทาง |
| ถึงดวงตวันอันกว้างขวาง |
ดำเนิรทางถนนฮกพลัน |
| ๏ พอถึงซึ่งวัดเบญจมะ |
จึงเชิญพระอังคารนั้น |
| เข้าสู่โบสถ์โปรดจัดสรรค์ |
เปนต้นชั้นสดัปกรณ์ |
| ๏ ครั้นสำเร็จเสร็จทำบุญ |
นเรนทร์สุรจอมนิกร |
| ปราถนาให้ถาวร |
ในชั้นตอนพระอังคาร |
| ๏ บรรจุในหีบศิลา |
กระทรวงโยธาปิดประสาน |
| ผนึกฝาไม่ช้าการ |
จอมศฤงคารจึงตรัสบัญชา |
| ๏ ให้เจาะฐานพระชินราชไซ้ |
บรรจุไว้ซึ่งหีบศิลา |
| ผนึกสนิทปิดแน่นหนา |
แล้วจอมสุธากลับคืนวัง |
| ๏ นี่และนะปสกสีกา |
อย่านินทาว่าลับหลัง |
| ว่าตัวฉันดันทุลัง |
จนเกินฟังน่ารำคาญ |
| ๏ เขาร้องขอก็ต้องว่า |
เก็บเรื่องมาไขบรรหาร |
| กล่าวย่อย่อพอรู้การ |
ยังเนิ่นนานอิกยืดยาว |
| ๏ แม้นจะว่าให้ถ้วนถี่ |
ท่านทั้งนี้คงนั่งหาว |
| กล่าวพอแจ้งแห่งเรื่องราว |
เปนมูลเค้าข้อใจความ |
| ๏ นี่แหละท่านทั้งหลาย |
เรื่องความตายไม่ต้องถาม |
| จงมานะพยายาม |
ทำบุญตามกำลังตน |
| ๏ การทำบุญไม่สูญเปล่า |
บุญของเราคงเกิดผล |
| เปนขุมทรัพย์สำหรับตน |
เมื่อใกล้อับจนเปนสัจจริง |
| ๏ จะยกตัวอย่างอ้างให้รู้ |
จงตรองดูทั้งชายหญิง |
| พระเจ้ากรุงศรีเปนที่ยิ่ง |
ต้องละทิ้งไปแต่องค์ |
| ๏ ความบรรไลยไม่เลือกหน้า |
ท้าวพระยาแลพระสงฆ์ |
| ความจริงที่ยิ่งที่ยง |
เปนมั่นคงคือความตาย |
| ๏ ฉันจะเยื้อนช่วยเตือนตัก |
ให้ประจักษ์ทั้งหญิงชาย |
| พระทูลเกล้าเราทั้งหลาย |
เสร็จผันผายเข้านิพพาน |
| ๏ เมื่อพระองค์ทรงพระชนม์ |
พระคุณล้นแผ่ไพศาล |
| เราอาศรัยใต้โพธิสมภาร |
ได้สุขสำราญสิริวิไลย |
| ๏ ควรที่เราท่านจะหมั่นทำบุญ |
สนองพระคุณโดยความเลื่อมใส |
| แล้วอุทิศผลทานมัย |
ถวายไทพระจุมพล นั้นแหล่ ฯ |
