| ครบกำหนดเนาป่าแห่งห้าเจ้า |
พอย่างเข้าถึงปีที่สิบสาม |
| ทุรโยธน์ส่งคนเที่ยวค้นตาม |
ทุกเขตต์คามค้นจบไม่พบพาน |
| ซ้ำส่งผู้ลาดตระเวนซึ่งเจนป่า |
เที่ยวค้นหาทั่วไปในไพรสาณฑ์ |
| เที่ยวดั้นด้นค้นคว้าอยู่ช้านาน |
ทุกสถานถิ่นที่ไม่วี่แวว |
| เชื่อแน่ว่าภ๎ราดาทั้งห้านั้น |
คงพากันวายปราณเสียนานแล้ว |
| ด้วยเดิรด้นดงชัฏพนัสแนว |
คงไม่แคล้วสัตว์ร้ายทำลายชนม์ |
| เมื่อเธอหลงปลงเห็นไปเช่นนี้ |
เชื่อเป็นที่แน่ใจไม่ฉงน |
| ว่าปาณฑพมิได้อยู่เปนผู้คน |
สมกมลมุ่งไว้ดีใจครัน |
| พราหมณ์โท๎รณะพระภิษม์บัณฑิตแก่ |
ผมขาวแลดุจฝ้ายไม่หมายมั่น |
| อาฆาตใคร, ใจมุ่งผดุงธรรม์ |
ไม่พักผันผ่อนเห็นว่าเป็นดี |
| ซ้ำไม่เชื่อเหตุการณ์เรื่องปาณฑพ |
จะเป็นศพลงเป็นเหยื่อแห่งเสือสีห์ |
| นักรบผู้ศักดิ์สิทธิ์เรืองฤทธี |
ท้าวเธอมีศัสตราทั้งห้าองค์ |
| จักให้สัตว์กัดกินจนสิ้นไซร้ |
ถึงใครๆ ก็ต้องคิดพิศวง |
| พระชนม์แปดสิบพรรษ์อันมั่นคง |
สอนพระภิษม์ให้ทรงพิจารณ์การณ์ |
| มีข้อหนึ่งสอนให้ ‘อย่าใหลหลง |
รีบจบลงเร็วนักไร้หลักฐาน’ |
| เธอสำคัญมั่นจิตต์คิดวิจารณ์ |
ว่าห้าปาณฑพนั้นไม่บรรลัย |
| อรชุนชายชาญในการศร |
หรือจะนอนให้เขาฆ่าน่าสงสัย |
| เธอคงเที่ยวสัญจรซุกซ่อนไป |
กว่าจะได้พ้นปีที่สัญญา |
| เกรงว่าพระทุรโยธน์ผู้โฉดเขลา |
พระทัยเฝ้าใฝ่ฝันคิดหรรษา |
| หลงว่าปาณฑพตายคลายสงกา |
ศึกจะมาโจมจู่ไม่รู้ตน |
| ท่าน ‘กฤปาจารย’ ผู้รอบรู้เหตุ |
ได้สังเกตกิจการวิจารณ์ผล |
| ก็เห็นพ้องต้องกันมั่นกมล |
ทั้งสามคนมิได้งำเฝ้าอำพราง |
| เมื่อทุรโยธน์ตรัสถามข้อความนี้ |
ต่างทูลชี้เหตุผลจนกระจ่าง |
| ที่สุดทูลแนะนำเป็นคำกลาง |
ให้สองข้างพี่น้องปรองดองกัน |
| “ความจริงข้าครุ่นคิดพิศวง |
ห่วงพระองค์ว่าจะได้ภัยมหันต์ |
| ซึ่งจะเกิดภายหลังตั้งอนันต์ |
ยังมิทันเตรียมตนผจญภัย |
| ส่วนปาณฑพห้าไท้ข้าไม่ห่วง |
เธอทั้งปวงยังคงไม่สงสัย |
| พอบขวบปีที่สิบสามพ้นข้ามไป |
คงจะได้พบกันเป็นมั่นคง |
| บัดนี้ก็เกือบหมดกำหนดแล้ว |
ข้าบาทแน่วแน่จิตต์คิดประสงค์ |
| ให้ไมตรีมีคืนอยู่ยืนยง |
ร่วมเป็นวงศ์เดียวกันนิรันดร |
| รีบสมานไมตรีศรีสวัสดิ์ |
เพื่อพิพัฒน์ภีย์โยสโมสร |
| ช้าไม่ได้, ภัยแท้เป็นแน่นอน |
จะเกิดร้อนรนราษฎร์และญาติไท” |
| อำมาตย์ผู้สืบการณ์เรื่องปาณฑพ |
ได้ฟังจบสามท่านทูลขานไข |
| ไม่กล้าขัดทัดทานประการใด |
เพราะสืบไม่ทราบข่าวเรื่องราวมา |
| จึงเอาข่าวคราวเรื่องเมืองวิราฎ |
เป็นโอกาสผันแปรทูลแก้หน้า |
| “ขอเดชะ, พระราชอาชญา |
ไม่พ้นข้าบาทมูลขอทูลไท |
| เจ้าปาณฑพภ๎ราดาอย่าฉงน |
คงวายชนม์มั่นคงสิ้นสงสัย |
| ข้าบาทได้ข่าวดีกว่านี้ไป |
คือข่าวในกรุงวิราฎ, ฆาตกรรม |
| กิจกะมิตรท่านเจ้าปาณฑพ |
ผู้นักรบเรืองชื่อฝีมือล้ำ |
| ถูกทำลายชีวาตม์อุบาทว์นำ |
สิ้นผู้สำคัญจักพิทักษ์เมือง |
| บุญพระองค์ทรงภพเการพรัฐ |
จักพิพัฒน์แผ่เขตต์เดชกระเดื่อง |
| ธงเการพจักตั้งมลังเมลือง |
ปลิวอยู่เบื้องบนราชปราสาทชัย |
| แห่งวิราฎกรุงไกรในมิช้า |
เกียรติจักปรากฏจบสบสมัย” |
| ทุรโยธน์ฟังคำร่ำพิไร |
ปลื้มพระทัยอย่างดรุณรุ่นคะนอง |
| ลืมเหตุการณ์ปาณฑพปรารภอยู่ |
ไม่ฟังผู้สอนสั่งสิ้นทั้งผอง |
| ตรัสประภาษขาดคำด้วยลำพอง |
ให้เตรียมกองพลรบจงครบครัน |
| เพื่อโจมเข้ารบพุ่งกรุงวิราฎ |
ในโอกาสทันทีขมีขมัน |
| ฝ่ายนายทัพรับบัญชาไม่ช้าพลัน |
มาเกณฑ์กันอลหม่านทุกด้านไป |
| ในไม่ช้าทัพเหล่าพวกเการพ |
ก็เตรียมครบครันดังรับสั่งไข |
| ถึงวันดีกรีธาพลคลาไคล |
มุ่งตรงไปกรุงวิราฎรีบคลาดคลา |
| แม่ทัพใหญ่นำพหลพลขันธ์ |
สุศรมัน นามขนาน, ซึ่งหาญกล้า |
| พร้อมแม่ทัพนายกองรองลงมา |
ล้วนลือชาเชี่ยวชาญการสงคราม |
| ทัพเการพครั้งนี้เป็นที่เยี่ยม |
เพราะตระเตรียมแต่ทหารชาญสนาม |
| พร้อมสรรพสี่เสนาสง่างาม |
เป็นเหล่าหลามแลหลากมากอนันต์ |
| เสนาม้าขี่ม้าสง่าเลิศ |
ถือทวนเชิดชูทวนล้วนแข็งขัน |
| เสนาช้างขี่ช้างสำอางครัน |
ถือของ้าวชูชันของ้าวงอน |
| เสนารถขับรถงามชดช้อย |
ถือศรง่าบ่าห้อยแล่งลูกศร |
| เสนาเดิรเท้าเร้าเดิรเท้าจร |
ถือศัสตราร่าร่อนรำศัสตรา |
| ทุกเสนาร่าเริงบันเทิงถ้วน |
เดิรขบวนพลขันธ์ด้วยหรรษา |
| ยกทัพกรุงหัสดินสิ้นทุกครา |
ไม่เคยร่าเริงล้นเหมือนหนนี้ |
| เพราะต่างเห็นเป็นแท้แน่ชะนะ |
ทุกคนกระหยิ่มเอมเกษมศรี |
| พอทัพชัยใกล้แดนแคว้นบุรี |
ข่าวทัพนี้ทราบสิ้นถิ่นนคร |
| ฝ่ายข้างท้าวเจ้าวิราฎประกาศให้ |
เตรียมกรุงไกรตรวจการด่านขนอน |
| ขมักเขม้นเกณฑ์พหลพลนิกร |
เพื่อราญรอนต้านทานทุกด้านทาง |
| พระองค์ทรงปรึกษาเสนามาตย์ |
เห็นเด็ดขาดควรจัดรีบขัดขวาง |
| ชิงต้านทานราญรณแต่ต้นทาง |
อย่าให้ย่างเหยียบแดนแคว้นบุรี |
| ทรงเตรียมทัพสรรพเสร็จเสด็จยาตร |
ขึ้นทรงราชรถทองอันผ่องศรี |
| เคลื่อนพหลพลขันธ์ในทันที |
พร้อมด้วยสี่เสนารีบคลาไคล |
| ประทะทัพหัสดินณถิ่นกว้าง |
เป็นทุ่งห่างเขาเขินเนินไศล |
| ทั้งสองฝ่ายหยุดพหลพลไกร |
เพื่อตรวจไตรเตรียมรบให้ครบครัน |
| ต่างชะงักพักอยู่เพื่อดูท่า |
ดังพญาเสือสองผยองผัน |
| เมื่อยามมาพบปะประทะกัน |
ต่างคุมชั้นเชิงเฝ้าเข้าประจญ |
| ลงท้ายสุศรมันไม่งันอยู่ |
กะเกณฑ์หมู่เสนาโกลาหล |
| ครั้นพร้อมพรั่งสั่งให้ครรไลพล |
เข้ารุกรณรำบาญทุกด้านไป |
| ข้างฝ่ายทัพกรุงวิราฎอันอาจหาญ |
เข้าต้านทานทัพขันธ์สนั่นไหว |
| เสียงฝีเท้าม้ารถคชไกร |
เสียงกลองชัยเภรีตีระดม |
| เสียงทหารโห่อึกทึกลั่น |
ก้องสนั่นทุ่งกว้างปางถล่ม |
| ต่างเหยียบย่ำคาแฝกล้มแหลกจม |
ลงประสมฝุ่นกลบตลบไป |
| พอสองทัพใกล้กันประชันหน้า |
ก็โปรยห่าฝนลูกศรว่อนไสว |
| เสียงหวือหวู ! ดูประหนึ่งฝูงผึ้งไพร |
ซึ่งบินในเวหาสดาษดา |
| เสียงสายศรผางผึงอึงสนั่น |
เสียงลูกศรโดนกันลั่นเวหา |
| ที่บางลูกแล่นถูกจมูกตา |
ถูกแขนขาร่างกายพวกฝ่ายบร |
| บางลูกแล่นหวือไปโดยไร้ผล |
ตกดินกล่นกลาดไปในสมร |
| ทั้งสองทัพขับพลเข้ารณรอน |
ดูพลจรดุจคลื่นดาษดื่นไป |
| ไม่ช้าสองทัพขันธ์ประจันหน้า |
ม้าต่อม้าเข้าประจัญสนั่นไหว |
| มือถือทวนเทิดจ้องต่างว่องไว |
ควบม้าไล่รำทวนเข้าสวนแทง |
| พลช้างเชิดของ้าวคมขาววับ |
ต่างก็ขับช้างชนไม่ย่นแหยง |
| ช้างเข้าเสยงางัดคัดตะแบง |
ผู้ขี่แกว่งขอฟาดเสียงฉาดฉับ |
| เสนารถเร่งรถไม่ลดละ |
เข้าปะทะไพรีซึ่งรี่รับ |
| กุมศรแสงแผลงขนาบเสียงขวาบขวับ |
ต่างกลอกกลับแกล้วกล้าดูน่าชม |
| พลเดิรเท้าเข้าประเชิญพลเดิรเท้า |
สำเนียงเหล่าทวยหาญขานขรม |
| เสียศัสตราประกันลั่นระงม |
ต่างเกลียวกลมกลาดกลุ้มตะลุมบอน |
| ทันใดท้าวเจ้าวิราฎผู้อาจหาญ |
กรรมบันดาลไท้ถูกซึ่งลูกศร |
| แต่แผลไม่สาหัสถึงตัดรอน |
พระภูธรฝืนองค์ดำรงกาย |
| เข้ารบรุกเรื่อยไปมิได้ยอ |
เพื่อให้ก่อหาญกล้าเสนาหลาย |
| ต่างเข้าโถมโจมใส่ทั้งไพร่นาย |
ทั้งสองฝ่ายฝ่ารุกต่างบุกบัน |
| ที่สุดทัพชาววิราฎขยาดย่น |
ด้วยอ่อนรณอ่อนแรงไม่แข็งขัน |
| เหลือจักยั้งตั้งอยู่สู้ประจัญ |
ก็พากันถอยร่นไม่ทนทาน |
| ‘สุศรมัน’ ขับรถสะกดไล่ |
พอเข้าใกล้เจ้าวิราฎผ้อาจหาญ |
| ขว้างบ่วงบาศมัดไท้มิได้นาน |
จับภูบาลไปได้จากไพร่พล |
| ฝ่ายกองกัพกรุงวิราฎเห็นขาดเจ้า |
โทษะเร้าแรงกล้าโกลาหล |
| ไม่คิดตายหมายเข้าแย่งเจ้าตน |
ต่างรุกร้นเร่งทหารเข้าราญรอน |
| ผู้ใดยั่นฟันศีรษะไม่ละเว้น |
ระดมเผ่นโผนยุทธ์ไม่หยุดหย่อน |
| พวกไพรีมีขวัญประชันกร |
กลับตีต้อนแตกมาทุกคราไป |
| ในที่สุดสับสนอลหม่าน |
ต่างทะยานแย้งสู้อยู่ไสว |
| เข้าแทรกแซงแทงฟันสนั่นไป |
จนพวกไพรีร่นอย่฿ลนลาน |
| มีชายดำล่ำสันชื่อ ‘พัลลภ’ |
คือภิมหลบรับใช้ในสถาน |
| เข้าอาสาโรมรันประจันบาน |
เห็นทหารเกลื่อนกลาดโอกาสมี |
| รีบเข้าแก้องค์ท้าวเจ้าวิราฎ |
ตัดบ่วงบาศโดยพลันขมันขมี |
| แย่งพระองค์มาได้จากไพรี |
ต่างยินดีโห่ร้องกึกก้องไป |
| ทำให้ทัพหัสดินสิ้นทั้งหมด |
ต่างสยดแหยงอยู่ไม่สู้ไหว |
| ทัพวิราฎได้ทีก็มีใจ |
เข้ารุกไร่เการพอยู่ครบครัน |
| ฝ่ายเการพร่นพ่ายกระจายหนี |
กลับบุรีหัสดินสิ้นทั้งนั้น |
| ทั้งศัสตราอาวุธยุทธภัณฑ์ |
สุศรมันแม่ทัพถูกจับไป |
| ท้าววิราฏครั้นได้ชัยชะนะ |
ทรงมีพระกรุณาบัญชาไข |
| ให้ปล่อยสุศรมันเสียทันใด |
และส่งไปเมืองตนพ้นภยันต์ |
| ฝ่ายว่าพระทุรโยธน์ลิงโลดล้น |
เพื่อหวังผลโชคชัยซึ่งใฝ่ฝัน |
| พอทราบผลแพ้พ้ายอับอายครัน |
พิโรธลั่นเหลือแค้นแน่นกมล |
| ให้เตรียมทัพนับทวีขมีขมัน |
อเนกอนันต์เสนาโกลาหล |
| พระองค์เป็นแม่ทัพบังคับพล |
เคลื่อนพหลเสนาเร่งคลาไคล |
| ป่างพระจอมนครินทร์ปิ่นวิราฎ |
เผอิญคลาดแคล้วออกนอกวิสัย |
| ด้วยคิดว่าไพรีป่นปี้ไป |
คงจะไม่อาจหาญมาราญรอน |
| ฝ่ายเสนาบดีเมื่อมีข่าว |
จะทูลท้าวก็ไม่ทันสุดผันผ่อน |
| จำปรึกษากันสู้กู้นคร |
เกณฑ์นิกรโยธารักษาการ |
| เชิงเทินป้อมพร้อมพรักพลรักษา |
ส่งเสือป่าแมวเซาสืบข่าวสาส์น |
| เร่งระดมพลขันธ์มิทันนาน |
เพื่อต้านทานต่อแย้งแย่งประจัญ |
| รัชชทายาทรับบังคับหมด |
ถึงกำหนดเคลื่อนพหลพลขันธ์ |
| ดำเนิรพลจตุรงค์อันยงยัน |
จนประชันทัพหน้าปัจจามิตร |
| ฝ่ายทัพหน้ากรุงวิราฎผู้อาจหาญ |
หน่วงรบราญรับรองคอยป้องปิด |
| จนทัพหลวงล่วงไปเข้าใกล้ชิด |
ต่างเข้าติดพันกันประจันบาน |
| ต่างต้อนพลรณรุกทั่วทุกเหล่า |
เสียงฝีเท้าม้ารถคชสาร |
| เสียงเป่าศังข์สัญญาบัญชาการ |
เสียงทหารโห่ร้องเสียงกลองชัย |
| ดังดั่งแสนขวานฟ้ามาผ่าด้าว |
แผ่นดินราวจะเขยื้อนกระเทือนไหว |
| ต่างรบรับขับเคี่ยวเป็นเกลียวไป |
บัดเดี๋ยวไล่บัดเดี๋ยวร่นอยู่วนเวียน |
| แลดูพลกล่นเกลื่อนเหมือนกับคลื่น |
ล้วนดาษดื่นพลขันธ์ต่างหันเหียน |
| เปนกลุ่ม ๆ เกลื่อนกลาดดาษเดียร |
ดูอาเกียรณ์เกลื่อนกลาดดาษดา |
| ทัพวิราฎมีข่าวกล่าวขยาย |
เรื่องเจ้าชายหนึ่งนั้นชันษา |
| ยังเป็นหนุ่มคุมซึ่งทัพหนึ่งมา |
ตามบัญชาแม่ทัพบังคับการ |
| ขับรถไปใกล้สนามขามขยาด |
เห็นเลือดดาษแดงตนพลทหาร |
| เห็นศพคนศพม้าคชาธาร |
ล้มกลิ้งแผ่แลลานพระเนตรไป |
| แสยงยั่นพรั่นจิตต์คิดสลด |
เผ่นจากรถเร็วพลันจิตต์หวั่นไหว |
| รีบผันผายหมายมุ่งกลับกรุงไกร |
ไม่มีใครล่วงรู้ทุกหมู่กอง |
| เพราะต่างตาต่างมุ่งรบพุ่งอยู่ |
พอสักครู่สารถีอึงมี่ร้อง |
| เห็นรถเปล่าแปลกจิตต์พินิศมอง |
พากันจ้องหานายซึ่งหายไป |
| เดิมมั่นหมายนายถูกซึ่งลูกศร |
แล้วม้วยมรณ์มั่นคงแต่สงสัย |
| เพราะไม่เห็นศพอยู่ดูกระไร |
เลือดก็ไม่มีหยดปรากฏตา |
| จึงหยุดพลค้นนายวุ่นวายอยู่ |
ทหารหมู่หนึ่งด้นเที่ยวค้นหา |
| พบเจ้าชายเชิญให้ครรไลมา |
ประหนึ่งว่าผู้คุมกุมชะเลย |
| ครั้นถึงกองทัพขันธ์พากันว่า |
“พระเจ้าข้า ! ดูเถิดช่างเปิดเผย |
| ซึ่งความขลาดอวดไพร่ข้าไม่เคย |
ต่างก็เอ่ยอรรถเอื้อนตักเตือนนาย |
| ทันใดนั้นสารถีผู้มีจิตต์ |
ภักดีคิดเกื้อกูลทูลขยาย |
| ให้เธอมีท่าทางอย่างผู้ชาย |
อธิบายบอกกลรณรำบาญ |
| ประเพณีมีมาสารถี |
แต่ล้วนมีนิสสัยผู้ใจหาญ |
| อย่างผู้นั่งรถศึกฝึกชำนาญ |
รอบรู้การรณรงค์เชิงสงคราม |
| ครั้งนี้เห็นเจ้าชายผู้นายทัพ |
ใจขยับแหยงย่อท้อสนาม |
| “เธอทอดทิ้งวิ่งเตลิดอีกเกิดความ |
ข้าศึกตามจับได้ล้วนไม่ดี |
| ถึงไม่แพ้ก็ไม่พ้นผู้คนติ |
ต่างดำหนินินทาสารถี” |
| คิดตกลงใจพลันในทันที |
ว่าควรมีอาวุธยุทธภัณฑ์ |
| จงขับรถเร็วไปมิได้ช้า |
นำพลากรไปข้างไพรสัณฑ์ |
| พอใกล้ต้นไม้ใหญ่ในอรัญ |
รีบผายผันเผ่นตรงเข้าดงดอน |
| ปีนขึ้นบนต้นไม้ด้วยไวว่อง |
หยิบเอาของคู่มือกล่าวคือศร |
| พร้อมแล่งลูกแลคร่ำรีบนำจร |
มายังรถรีบต้อนนิกรพล |
| ถึงสนามรบพลันจึงผันหน้า |
บอกนาย “อย่าคิดขลาดขยาดย่น” |
| ทิ้งบังเหียนก่งศรไม่ร้อนรน |
ปากก็บ่นอธิบายให้นายฟัง |
| “ม้าจะพารถไปทางไหนนั้น |
ไม่ว่ามันปล่อยไปตามใจหวัง |
| เพราะไพรีร่นถอยน้อยกำลัง |
ล้วนพ่ายพังแพ้ทั่วกลัวอะไร ? |
| ดูข้าเจ้าจะแสดงการแผลงศร |
จำไว้รอนราณศึกฝึกให้ได้!” |
| หยิบลูกศรขึ้นพาดแผลงกราดไป |
ด้วยว่องไวแลลานตระการตา |
| ศรถูกหนึ่งตกลงตรงพระพักตร์ |
พระภิษม์นักรบอันสูงชันษา |
| ลูกหนึ่งตกแทบเท้าเฒ่าชรา |
คือโท๎รณาจารย์ผู้ครูโบราณ |
| ทั้งสองท่านตกใจรีบไขว่คว้า |
ลูกศรมาดูพลันสันนิษฐาน |
| ตระหนักจิตต์คิดรู้ว่าผู้ชาญ |
แผลงประหารเศียรท่านก็ลาญชนม์ |
| ทั้งนี้เขาแผลงมาสักการะ |
สองท่านกะสังเกตในเหตุผล |
| จึงรีบทูลชี้แจงแจ้งยุบล |
แก่จอมพลทุรโยธน์ “จงโปรดตรอง |
| เดิมเราคิดมุ่งมาดคาดชะนะ |
ครั้งนี้จะหมดหวังสิ้นทั้งผอง |
| ลูกศรนี้ข้าได้สนใจมอง |
เห็นเป็นของอรชุนด้วยคุ้นกัน |
| เขาแผลงมาหาเราข้าเดาจิตต์ |
คงไม่คิดปองฆ่าให้อาสัญ |
| เปนแต่แผลงมานบอภิวันทน์ |
จึงให้มันตกมาข้างหน้าครู” |
| ทุรโยธน์ฟังคำแสร้งทำสรวล |
จิตต์ใคร่ครวญเหตุผลชอบกลอยู่ |
| นึกอิ่มใจได้ประสพพบศัตรู |
จักได้ขู่คาดคั้นตามสัญญา |
| เพื่อเพิ่มโทษเนรเทศจากเขตต์ขัณฑ์ |
สิบสองพรรษาซ้ำสมน้ำหน้า |
| จึงนำข้อใคร่ครวญทั้งมวลมา |
สนทนากับพระภิษม์คิดทะยาน |
| พระภิษม์เฝ้าฟังตรัสสมบัติบ้า |
นึกระอาอัดอั้นใคร่บรรหาร |
| พออ้าโอษฐ์ทูลพลันก็บันดาล |
ได้ยินขานโห่ลั่นกระชั้นมา |
| ด้วยรถศึกฝ่ายวิราฎผู้อาจหาญ |
ขับทะยานบุกบั่นประชันหน้า |
| พร้อมไพร่พลกล่นกลาดดาษดา |
แผลงศรซ่าสาดไปยังไพร่พล |
| รถแม่ทัพขับมาหน้าทาหาร |
เข้ารำบาญบุกไร่มิได้ย่น |
| ทัพเการพวุ่นว้าจลาจล |
กระจายร่นเร่หนีป่นปี้ไป |
| พอข้าศึกแตกพ่ายกระจายหนี |
สารถีผู้หาญจึงขานไข |
| แก่เจ้าชายนายตน “จงสนใจ |
รบให้ได้ดังนี้” พลางชี้แจง |
| “ดูเถิดทัพไพรีแตกปี้ป่น |
แต่พวกพลเราราญหาญกำแหง |
| เพราะนายทัพโดยแท้เป็นแม่แรง |
ได้แสดงเดชไว้แก่ไพร่พล |
| จงฟังเสียงแซ่ซร้องกองหหาร |
สาธุการทั่วหน้าโกลาหล |
| เขาชมท่านหาญกล้าเข้าฝ่ารณ |
สู้ประจญไพรีจนมีชัย” |
| เจ้าชายฟังสารถีชี้แถลง |
พระพักตร์แดงยินดีจะมีไหน |
| ฟังประชาสาธุการเบิกบานใจ |
ต้อนพหลพลไกรกลับนคร |
| พลทหารโห่ลั่นสนั่นเสียง |
ฝ่าสำเนียงครวญครางกลางสมร |
| แห่งผู้บาดเจ็บกลาดอนาถนอน |
อยู่ซับซ้อนเลือดฝาดแดงดาษไป |
| เดิรทัพเข้ากรุงไกรด้วยใจชื่น |
ชาวเมืองดื่นดาษดูอยู่ไสว |
| เจ้าชายกับสารถีผู้มีชัย |
ต่างปราศรัยสนทนามาหน้าพล |
| เมื่อถึงที่พักทัพก็ยับยั้ง |
ชาวเมืองพรั่งพร้อมหน้าโกลาหล |
| ต่างกระหยิ่มอิ่มเอมเปรมกมล |
ด้วยฝ่ายตนมีชัยแก่ไพรี |
