บทที่ ๑๔ มรณะของอภิมันยุ

๒๔. คำนี้ออกจาก ‘ศิลา’ แปลว่าหิน แล้วแปลงรูปเห็นไศล (อ่าน ไสละ) มคธเป็น เสล แปลว่าประกอบด้วยหินคือ ภูเขา แต่ไทยเราอ่าน ‘สะไหล’ เป็นพื้น. ↩

๒๕. คำนี้ศัพท์เดิมเป็น ‘รากษส’ แต่ท่านใช้กันว่า รากโษส จนแพร่หลายแล้ว เช่น “พวกรากโษสโกรธร้องอยู่ก้องกึก” จึงขอใช้ทั้งรากษส และ รากโษส แล้วแต่จะเหมาะ อย่างเดียวกับ อุมงค์ และ อุโมงค์. ↩

๒๖. อ่าน คะโตดกต. ↩