ฉบับที่ ๙

​หัวหิน

วันที่ ๒๑ พฤษภาคม, พ.ศ. ๒๔๖-

ถึงพ่อประเสริฐเพื่อนรัก.

ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้มาบอกให้ทราบว่า ฉันได้แต่งงานกับแม่อุไรแล้วตั้งแต่วันที่ ๑๘ เดือนนี้. การแต่งงานของฉันหาได้เปนไปโดยสมปราถนาทุกประการไม่, แต่ข้อสำคัญก็คือว่าได้แต่งงานกันแล้ว, เปนผัวเมียกันแล้วตามกฎหมาย, ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกค่อยโล่งใจไปมาก, เพราะตามที่เปนอยู่แต่ก่อน รู้สึกว่ามันไม่งดงามเลย.

เมื่อฉันกลับจากหัวหินแล้ว บอกคุณพ่อว่าฉันมีความรักแม่อุไรขอให้ท่านไปขอ, ท่านเอะอะเอาฉันใหญ่, ท่านว่าท่านไม่อยากได้ผู้หญิงเช่นแม่อุไรมาเปนลูกสะไภ้ของท่าน, โดยท่านรังเกียจว่าได้เคยรู้จักมักคุ้นกับผู้ชายมาหลายคนแล้ว, และกล่าวว่าใคร ๆ เฃาก็รู้จักทั้งนั้นว่าที่บ้านนั้นเฃาใช้คำเรียกกันว่า “โรงเรียนฝึกหัดเจ้าชู้” ฉันโกรธจนท่านแลเห็นสีหน้าถนัด, คุณพ่อจึ่งพูดเปนเชิงไกล่เกลี่ยว่า ขอให้รอดูต่อไปอีกสักปี ๑ เถิด, และถ้าเมื่อเวลาล่วงไปได้ปี ๑ แล้วฉันยังคงชอบใจอยู่ ท่านก็ไม่ขัดใจ. ฉันตอบท่านว่าคอยไม่ได้, ท่านก็พูดแต่ผัดเพี้ยนร่ำไป, จนในที่สุดฉันต้องบอกแก่ท่านว่า “ถ้าจะขืนให้คอยต่อไปอีกถึงปีหนึ่งละก็ คุณพ่อคงจะได้หลานเสียก่อนนั้นแล้ว !” ท่านได้ฟังฉันตอบเช่นนั้นออกจะตลึงไปครู่ ๑, แล้วจึ่งกล่าวว่า “เมื่อเจ้าได้ไปชิงสุกก่อนห่ามเสียเช่น​นั้นแล้ว พ่อก็สิ้นพูด.” แล้วเลยตกลงรีบไปจัดการขอแม่อุไร, และพระพินิฐก็ยกให้โดยทันทีเทียว-ท่าทางจะได้รู้แล้วเหมือนกัน ว่ามีความจำเปนอยู่.

เมื่อการสู่ขอเปนอันตกลงกันแล้ว คุณพ่อได้ไปหาเจ้าคุณผู้สำเร็จราชการมหาดเล็ก, เพื่อขอให้ท่านช่วยเปนธุระจัดการให้ได้รับเกียรติยศ โดยขอพระราชทานให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงแต่งพระราชทาน แต่เจ้าคุณผู้สำเร็จราชการท่านตอบว่า ในระหว่างนี้มีพระราชธุระมาก, ต้องรอไปก่อนจึ่งจะกราบบังคมทูลได้. ฃ้างฝ่ายเราก็พะเอินรอไม่ได้, จึ่งตกลงเปนอันต้องจัดการแต่งกันเองที่บ้าน. ซึ่งทั้งสองฝ่ายรู้สึกกันว่าออกจะไม่พอใจ, แต่อย่างไร ๆ ก็ดีกว่ารอช้าไป.

เมื่อแต่งกันแล้วได้ตกลงมา “ฮันนี่มูน” ที่หัวหิน, แม่อุไรว่าเราได้เริ่มรักกันจริงจังที่หัวหิน, จึ่งอยากมาอีก แต่เวลานี้ไม่ใช่ฤดูที่คนมากัน, ฉนั้นก็ออกจะเงียบ ๆ อยู่ แม่อุไรบอกว่าไม่เปนอะไร, เพราะการที่ไม่มีคนมาก ๆ ก็ยิ่งจะเปนโอกาศดีสำหรับเราทั้งสองจะได้อยู่ด้วยกันเปนสุขสำราญ, ไม่ต้องรำคาญเพราะคนกวน. แต่ฉันขอบอกตามตรงว่าฉันออกจะนึกสงสัยอยู่, เพราะตามความจริงแม่อุไรเปนคนชอบสมาคม, เพราะฉนั้นเมื่อต้องมาอยู่ในที่ซึ่งไม่ได้พบปะกับใครนอกจากฉัน อาจทำให้หล่อนรู้สึกเบื่อที่นี่ในไม่ช้าก็เปนได้ ในเวลานี้ลมก็เริ่มพัดออกจากฝั่งเสียแล้วด้วย.

ขอจบเรื่องเพียงนี้ทีก่อน. ถ้ามีฃ่าวจะเขียนมาอีก.

ประพันธ์