ฉบับที่ ๑๔

บ้านเลขที่ ๐๐ ถนนสี่พระยา

วันที่ ๕ มกราคม, พ.ศ. ๒๔๖-

ถึงพ่อประเสริฐเพื่อนรัก.

ขอให้แสดงความยินดีแก่ฉันมาก ๆ ทีเดียว; เมื่อวันที่ ๓๑ ธันวาคม ฉันได้รับพระราชทานสัญญาบัตร์เปนหลวงบริบาลบรมศักดิ์. พอท่านเจ้ากรมบอกให้ฉันทราบฉันรู้สึกตัวเบาวูบขึ้นพิลึก. เพราะมิได้นึกเลยว่าจะได้รับพระราชทานสัญญาบัตร์เร็วเช่นนี้. เมื่อถึงเวลาเจ้าน่าที่เฃาเรียกไปเฃ้าแถวในพระที่นั่งไพศาล ฉันรู้สึกว่าหน้าร้อนไปหมด, และรู้สึกประหม่าจนแทบไม่รู้ว่าเอาหัวหรือเอาตีนเดิน. เมื่อถึงเวลาเฃ้าไปรับพระราชทานสัญญาบัตร์ ฉันรู้สึกเหมือนคนทั้งหมดพากันจงใจจ้องดูฉันคนเดียว, ซึ่งทำให้ฉันประหม่าเหลือสติกำลัง; แต่พอเฃ้าไปถึงหน้าพระบัลลังก์และเงยหน้าขึ้นรับพระราชทานสัญญาบัตร์ เห็นพระเจ้าอยู่หัวทรงยิ้มน้อย ๆ ฉันยินดีจนบอกไม่ถูก. กลับมาบ้านแล้วยังมานึกกระหยิ่มใจไม่หายเลย !

การชุมนุมและสวนสนามเสือป่าเมื่อวานนี้ก็เปนการเรียบร้อยดีตลอด, และฉันได้ทำน่าที่ผู้บังคับหมวดออกงานเปนครั้งแรก, รู้สึกภูมิพิลึก!

เสียใจ, ไม่มีเวลาเขียนจดหมายได้ยาวกว่านี้ คิดถึงจริง ๆ.

จากเพื่อนผู้กำลังอิ่มใจ,

หลวงบริบาลบรมศักดิ์

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ