ฉบับที่ ๘

​ถนนหัวลำโพง

วันที่ ๘ พฤษภาคม, พ.ศ. ๒๔๖-

ถึงพ่อประเสริฐเพื่อนรัก.

ฉันขอเขียนจดหมายนี้มาบอกให้ทราบ ฉันจะแต่งงานกับแม่อุไรในกลางเดือนนี้. ที่จริงฉันไม่ได้ตั้งใจเลยในชั้นต้นที่จะแต่งงานกับเฃาเร็วเช่นนี้, แต่มันพะเอินมีเหตุจำเปนบังคับให้ต้องรีบแต่ง. ความจำเปนอันนี้ได้บังเกิดมีขึ้นอย่างไรหวังใจว่าพ่อประเสริฐจะสามารถเดาเอาเองได้โดยไม่ให้ฉันต้องเล่ามาตรง ๆ ฉันกล่าวได้นิดหนึ่งแต่เพียงว่า มันเปนเพราะฉันกับแม่อุไรได้ไปอยู่ด้วยกันในที่ซึ่งทำให้ใจมันป่วนผิดธรรมดา, คือภูมิประเทศและทเลยวนตาทำให้สบายใจ, ทั้งอากาศดี ทำให้รู้สึกใจฮึกเหิมและรวบรัดตัดความก็เปนอันตรงตามภาษิตว่า “น้ำอ้อยใกล้มด” !

บางทีพ่อประเสริฐจะนึกติฉันว่า ฉันเปนผู้ที่ได้ไปศึกษาถึงเมืองนอก แล้วไม่ควรจะประพฤติเปนคนใจเร็วเช่นนั้น; ฉันก็สารภาพผิด. แต่การที่ไปเรียนนอกไม่ได้ทำให้เปลี่ยนแปลงอะไรในส่วนความเปนไปโดยธรรมดาในร่างกาย. อีกประการหนึ่ง ฉันก็กำลังจะแก้ความเสียโดยทางที่ดีที่สุดที่ฉันจะทำได้อยู่แล้ว, คือแต่งงานกับผู้ที่ฉันได้รักจนเกินงาม, เพราะฉนั้นหวังว่าเพื่อนจะให้อภัย.

แต่เพื่อนที่รัก,

ประพันธ์,