ฉบับที่ ๓

​ถนนหัวลำโพง

กรุงเทพ ฯ

วันที่ ๒๐ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๖-

ถึงพ่อประเสริฐเพื่อนรัก.

ฉันได้มาถึงกรุงเทพ ฯ แล้วโดยเรียบร้อย, จึ่งเขียนจดหมายนี้มาสำหรับพอบอกฃ่าวให้ทราบเท่านั้น เมื่อเรือไปถึงปากน้ำฉันพบกับพ่อประภา, ซึ่งลงไปรับฉัน, บอกฃ่าวว่าคุณพ่อไม่สู้สบายลงไปรับเองไม่ได้ จึ่งใช้ให้น้องชายลงไปรับแทน. ฉันขอบอกเปนความลับว่าฉันสดุ้ง เมื่อพบพ่อประภา, เพราะดูแกโตขึ้นหน้าตาช่างเปนเจ๊กเสียจริง ๆ แกบอกว่าใคร ๆ ทักกันว่าแกเหมือนฉันมากขึ้นทุกที, ซึ่งทำให้ฉันออกหนักใจจนต้องรีบกลับเฃ้าไปในห้องและส่องกระจกดูตัว. ที่จริงประภาแกออกจะเหมือน ๆ ฉันอยู่บ้างจริง, แต่ฉันไม่ได้หน้าตาเปนเจ๊กเลย, ทำไมน้องจึงหน้าตาเปนเจ๊กไปได้ ? พอถึงกรุงเทพ ฯ คุณพ่อไปคอยรับอยู่ที่ท่าเรือ. เอ๊ะ! พิกลละเพื่อน, ท่านแก่ลงดูอย่างไรหน้าตามีเค้าเจ๊กไปได้. ท่านพาฉันขึ้นรถยนตร์มาบ้านทีเดียว, และคุณแม่ต้อนรับอย่างกิ๊วก๊าวสนุกใหญ่, จัดห้องหับให้อย่างดีที่สุดที่จะจัดได้. แต่เสียใจที่ต้องบอกว่าเหม็นกลิ่นห่านพิลึก! ฉันบ่นขึ้นในเรื่องนี้คุณพ่อกลับพูดว่า: “อ้ายโรงเลี้ยงห่านมันก็เคยอยู่ฃ้างบ้านเรามานานแล้ว, ไม่เคยได้ยินลูกบ่นว่าเหม็นเลย, นี่ไปชุบตัวมาจากเมืองนอก จมูกจึ่งกลายเปนฝรั่งไป !”

​ฉันถามหาประไพ ว่าทำไมไม่มารับฉันด้วย, ทั้งคุณพ่อคุณแม่ทำตาลุกตาชันเอาใหญ่. ว่าฉันว่าทำฝรั่งไม่เฃ้าเรื่อง, ควรจะรู้ดีแล้วว่า น้องสาวเปนหม่อมขึ้นแล้วจะมารับอย่างไรได้ ฉันออกจะตลึง, เพราะไม่เคยนึกว่าการที่ผู้หญิงไปเปนเมียหม่อมเจ้าต้องเลยเลิกเปนมนุษไปด้วย แต่แน่ทีเดียวฉันไม่ได้พูดเช่นนั้นกับคุณพ่อคุณแม่, เพราะถ้าขืนพูดออกไปเช่นนั้นอาจจะทำให้เปนลมไปทั้งคู่ก็ได้, ฉันเลยถามแต่เพียงว่า ถ้าเช่นนั้นทำอย่างไรจึงจะได้พบประไพ; ได้รับตอบว่า ต้องหาโอกาศไป “เฝ้า” ท่านชาย, เล้วก็คงได้พบหม่อมด้วย. นึก ๆ ก็ออกจะขันนะเพื่อน ในการที่ฉันจะต้องไป “เฝ้า” ท่านชาย, ซึ่งเคยเปนเพื่อนนักเรียนอยู่ด้วยกันที่เมืองนอก และที่เคยยืมเงินของฉันไปใช้หลายครั้ง. อยู่ที่เมืองนอกท่านชายเปนคน ๆ เรานี่เอง, แต่กลับเฃ้ามาเมืองไทยเปนตัวแมลงอะไรบ้าเริ่มบ้าร่าพิลึก. จำได้ไหมเพื่อน, เมื่อท่านชายกำลังติดวินนี่; เคยกราบตีนกราบมือฉันขอให้ช่วยจัดการให้ได้พบกับวินนี่. มาเดี๋ยวนี้ฉันจะต้องไปกราบมือกราบตีนท่านชายขอให้ช่วยให้ฉันได้พบกับน้องสาวของฉันเอง! คุณพ่อคุณแม่ช่างตื่นลูกเขยเสียจริง ๆ; คำ ๑ ก็ท่านชาย ๒ คำก็ท่านชาย. ฉันหวังใจอยู่แต่ว่าท่านชายจะรักประไพอยู่ได้ยืดยาวกว่าที่เคยรักผู้หญิงอื่น ๆ ที่เมืองนอกเท่านั้นแหละ!

ต้องขอยุติเท่านี้ทีก่อน. มีเวลาจะเขียนมาใหม่อีก.

แต่เพื่อนที่รัก,

ประพันธ์.