ฉบับที่ ๑๐

​เพ็ชร์บุรี

วันที่ ๒๘ พฤษภาคม, พ.ศ. ๒๔๖-

ถึงพ่อประเสริฐเพื่อนรัก.

ฉันทำนายไม่ผิดเลยว่าแม่อุไรจะเบื่อหัวหินในไม่ช้า, หล่อนทนอยู่ได้จนวันที่ ๒๓ เดือนนี้เท่านั้น แล้วก็ร้องขอให้แปรสถาน, จึงตกลงเปนย้ายมาอยู่เพ็ชร์บุรี, ตามจริงที่หัวหินเมื่อลมกลับพัดออกจากฝั่งแล้วก็ออกจะไม่สู้สบายนัก, ทั้งเวลาที่มีผู้คนไปอยู่แน่น ๆ กับเวลาที่ไม่มีใครไปนั้นก็ผิดกัน. แม่อุไรบ่นอิด ๆ ออด ๆ อยู่สองวัน, และไม่พอใจต่าง ๆ จนฉันอดรนทนไม่ได้ต้องออกความเห็นให้ย้ายมาเพ็ชร์บุรี.

แต่แม้ที่เพ็ชร์บุรีนี้ก็มีที่เที่ยวไม่มากมายอะไรกันนัก, และเที่ยวสามวันก็ทั่วหมด, แม่อุไรก็ตั้งบ่นออด ๆ แอด ๆ อีก, ว่าฉันพาเอาหล่อนมาอยู่ในที่ซึ่งเท่ากับกลางป่า, หาว่าฉันเกียจกันไม่อยากให้หล่อนได้พบได้ปะกับพี่น้องเพื่อนฝูง. ครั้นฉันพูดว่าหล่อนเองเปนผู้เลือกจะไปหัวหิน, หล่อนกลับฉิวใหญ่และพูดประชดว่า “งั้นซิ! อะไร ๆ ก็ซัดดิฉันให้หมดซิ. ดิฉันมันเปนคนบ้าเช่นนี้คุณมาแต่งงานกับดิฉันทำไม?” รวบรัดตัดความก็เปนอันว่า เราตกลงจะกลับไปกรุงเทพ ฯ พรุ่งนี้ ถ้ามีฃ่าวจะบอกมาให้ทราบอีก.

แต่เพื่อนผู้ใจคอออกจะยุ่งเหยิง,

ประพันธ์.