ฉบับที่ ๒

​แรฟเฟอลส์โฮเทล

สิงคโปร์

วันที่ ๑๐ ตุลาคม, พ.ศ. ๒๔๖-

ถึงพ่อประเสริฐเพื่อนรัก

ฉันมาถึงสิงคโปร์แล้วโดยเรียบร้อย. พะเอินเรือที่จะโดยสารเฃ้าไปกรุงเทพ ฯ ขลุกขลัก, ออกไม่ได้ตามกำหนด, ฉันจึงได้ขึ้นมาจากเรือ “โอยามะมะรู” มาพักอยู่ที่โฮเตลนี้. ฉันรู้สึกออกจะว้าเหว่พอใช้ เพราะไม่รู้จักกับใครเลยที่สิงคโปร์. ต้องเที่ยวโดยลำพัง. ที่จริงสิงคโปร์ก็ไม่มีที่เที่ยวอะไรมากนัก, และเที่ยววันเดียวก็จบหมด. เมื่อเราได้เคยเห็นของดี ๆ ในยุโรปเสียแล้ว, มาเห็นสิงคโปร์ซึ่งเปนเมืองฝรั่งเก๋ ๆ ก็ต้องเบื่ออยู่เอง. ฉันช่างนึกขันจริง ๆ ว่าเมื่อแต่ก่อนนี้, คือเมื่อยังอยู่ในเมืองไทย, ได้เคยนึกว่าสิงคโปร์เปนเมืองฝรั่งเสียจริง ๆ. ที่แท้มันเปนฝรั่งน้อยเต็มที, และเที่ยวในเมืองนี้พบแขกกับเจ๊กเสียมากกว่าฝรั่ง. แล้วก็ฝรั่งที่นี่เฃาถือตัวพิลึก, คือเฃาไม่คบแขกคบเจ๊กเลย ฉันเองเมื่อมาที่โฮเตลนี้และขอเช่าห้อง เฃาจ้องดูฉันเป๋งเปนครูใหญ่ ๆ แล้วพูดว่า : “เสียใจ, ไม่มีห้องว่าง.” แล้วเลยแนะนำต่อไปว่ามีโฮเตลเจ๊กอยู่ที่นั้น ๆ. พอฉันเฃ้าใจว่าตาผู้จัดการแกนึกว่าฉันเปนเจ๊ก ฉันก็บอกแกว่าฉันเปนไทย, และบอกชื่อด้วย. แกพยักหน้าอย่างท่าทางโล่งใจ, แล้วทำเปนไปตรวจดูสมุดบาญชีห้อง, แล้วจึ่งบอกว่า: “เคราะห์ดีมีห้อง​ว่างอยู่ห้องหนึ่ง.” ก็เปนอันตกลงให้ฉันเช่าอยู่ ดีแต่ฉันเปนไทย, ถ้าฉันเปนเจ๊กจะเคืองพิลึกในการที่ถูกหมิ่นประมาทดื้อ ๆ เช่นนั้น.

ที่จริงนึก ๆ ไปก็น่าประหลาด, ที่เจ๊กไปไหนก็ถูกเฃาดูถูกให้เช่นนี้, แต่ดูพวกเจ๊กเองก็ทำหน้าตาเฉย. หนังเจ๊กเห็นจะหนาเปนหนังแรดหนังช้างทีเดียวละกระมัง? ฉันมาเห็นเจ๊กมาก ๆ ที่สิงคโปร์นี้ทำให้นึกถึงกรุงเทพ ฯ แล้วเลยทำให้นึกดีใจที่พะเอินจำเปนต้องมาพักอยู่ที่สิงคโปร์นี้ก่อน, ได้มีโอกาศชินกับเจ๊กเสียก่อนที่จะเฃ้าไปถึงกรุงเทพ ฯ. พ่อประเสริฐก็รู้อยู่แล้วว่าฉันได้เคยคร้ามอยู่ปานใดในการที่จะต้องสมาคมกับเจ๊ก. ฉันแลไม่เห็นเลยว่าทำไมคุณพ่อของฉันจึงชอบคบกับเจ๊กนัก. แหละฉันรำคาญไม่หายเลยที่ท่านยังพอใจทำบุญไหว้เจ้าเส้นผีอะไรต่าง ๆ ในเวลาตรุษจีนเสมอ! ฉันได้เคยเขียนจดหมายไปแนะนำหลายหนแล้วว่าให้งดประพฤติตามประเพณีเจ๊กเสียที, แต่ท่านกลับตอบมาว่า: “เมื่อลูกไม่รู้จักความกตัญญูต่อปู่ย่าตาทวดก็ตามเถิด, แต่จะมาบังคับให้พ่องดความกตัญญด้วยไม่ได้.” ท่านหัวเห็ดครึทาเช่นนี้, เหลือสติกำลังจริง ๆ. ฉันออกหวั่น ๆ กลัวจะต้องวิวาทกับท่านมากอยู่ เมื่อกลับเฃ้าไปถึงบ้าน. แต่ฉันตั้งใจอยู่ที่จะทำความพยายามมากที่สุด ที่จะให้ท่านเปลี่ยนสมองไปตามสมัยกับเฃาบ้าง

ฉันคิดถึงเพื่อนจริง ๆ, และคิดถึงเมืองอังกฤษ-กับลิลี่ด้วย, จริง ๆ นะ.

จากเพื่อนที่รัก

ประพันธ์.