โคลงดั้นวิวิธมาลี อธิบาย “อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ” “ตนนั่นแหละ เป็นที่พึ่งแห่งตน”

โคลงสี่ วิวิธมาลี

พุทธภาษิตนี้ ควรคะนึง นักพ่อ
เป็นเครื่องเตือนจิตต์คิด ค่ำเช้า
ยามความเกียจคร้านดึง ดูดชัก เรานา
ควรยกธรรมนี้เฝ้า ใฝ่ตรอง
ยามนี้เราบ่ได้ เดือดดาล ใดเฮย
เพราะพึ่งผู้ปกครอง ครบหน้า
เสื้อผ้าค่าอาหาร ฤๅห่อน ทุกข์เลย
ทุกข์แต่เพียงเอื้อนอ้า โอษฐ์ขอ.
นับว่าเราได้พึ่ง ผู้ปก ครองเฮย
แต่ท่านไม่เนาพะนอ เนิ่นช้า
มินานท่านจะงก งันแก่ ตายพ่อ
ต่อจากนี้แล้วคว้า พึ่งใคร.
ไหนจักเลี้ยงท่านผู้ ปกครอง เราเฮย
ผู้แก่เฒ่าถึงสมัย บุตรเกื้อ
ไหนจะลูกเมียตรอง ตรึกตระ เตรียมเทอญ
ใครเล่าจักเอื้อเฟื้อ ฟักฟูม
เรามีมือเท้าเท่า เทียมเขา สิ้นพ่อ
กิจซึ่งไม่เกินภูมิ มนุษย์แล้ว
แม้บากบั่นหมั่นเอา ใจใฝ่ ฝึกแฮ
คงสิทธิ์สักครั้งแคล้ว คลาดไฉน ?
หน้าที่มนุษย์พ้อง พึ่งพา กันเฮย
แต่จักพึ่งตะบึงไป ไป่ได้
หมูไปไก่จึงมา เหมาะแก่ กันพ่อ
บางอย่างตนต้องใช้ ช่วยตน
เราไม่หัดว่ายน้ำ นึกหมาย
พึ่งเพื่อนยามตกชล ช่วยอุ้ม
ยามขาดเพื่อนมิวาย วอดชีพ ฤๅพ่อ
มีเพื่อนเพื่อนคุ้มได้ สะดวกหรือ ?
ยามเรือล่มโลดเข้า กอดเขา แน่นเฮย
รวบตวัดขัดมือ ขัดเท้า
ทั้งเพื่อนและตัวเรา ฤๅรอด ชีพเลย
นี่แหละคอยเฝ้าเพ้อ พึ่งเขา.
ลูกเสือควรยึดข้อ ภาษิต นี้เทอญ
ควรพึ่งแต่ตัวเรา รอบด้าน
บำเพ็ญฝึกฝนกิจ การช่วย ตนเทอญ
ทั้งช่วยเพื่อนบ้านด้วย ดุษฎี.
แม้เราปลงจิตต์พร้อม เพรียงกัน ฉะนี้นา
ต่างฝ่ายต่างกะวี กะวาดถ้วน
พยายามฝึกหัดสรร พพิท ยาแฮ
สยามจักหลั่งล้นล้วน เลิศงาม.
ชาติต้องการให้ช่วย ฉันใด ก็ดี
อาจช่วยได้ดังความ มุ่งเกื้อ
ชูเทศเทิดไผท เทียมเทศ อารย์พ่อ
สมเกียรติยศผู้เชื้อ ชาติไทย.

 

  1. ๑. ผู้แต่งตั้งใจพูดกับลูกเสือซึ่งอยู่ในความปกครองของบิดามารดา

แชร์ชวนกันอ่าน

แจ้งคำสะกดผิดและข้อผิดพลาด หรือคำแนะนำต่างๆ ได้ ที่นี่ค่ะ