| ๏ ครั้งหนึ่งยังมีเมธี |
หางเปียยาวรี |
| เป็นที่รำคาญดาลใจ |
ฯ |
| ๏ ยิ่งคิดยิ่งข้องหมองใน |
นี่หางอะไร |
| ติดสอยห้อยอยู่แต่หลัง |
ฯ |
| ๏ ยิ่งคิดยิ่งวุ่นฉุนจัง |
สาบานดังดัง |
| จะย้ายไปพักตร์สักครา |
ฯ |
| ๏ ไม่ยอมให้กลิ้งไปมา |
เบื้องหลังเกศา |
| ให้ขุ่นวุ่นวายในใจ |
ฯ |
| ๏ แกคิดคิดมาคิดไป |
ด้วยปัญญาไว |
| จึงว่า “ข้าได้หนทาง |
ฯ |
| ๏ ด้วยฉุนจะหมุนให้หาง |
ย้ายที่” ว่าพลาง |
| แกหมุนหมุนไปรอบตัว |
ฯ |
| ๏ หมุนซ้ายหมุนขวาน่ากลัว |
หูตามืดมัว |
| เมธาอุตส่าห์หมุนเวียน |
ฯ |
| ๏ แต่ผลไม่ดลสมเพียร |
หางคงติดเศียร |
| เบื้องหลังเหมือนดังเคยมา |
ฯ |
| ๏ แกเปลี่ยนเวียนซ้ายไปขวา |
ไปรอบกายา |
| ไปหน้ามาหลังวุ่นวาย |
ฯ |
| ๏ หางเปียก็คงติดกาย |
ดังเคยไม่คลาย |
| ไม่คลาดขาดเคลื่อนสมประสงค์ |
ฯ |
| ๏ ถึงจิตต์คิดคั้นมั่นคง |
เพียงไม่คลายลง |
| หางคงต่อหลังดังเดิม |
ฯ |
| ๏ ฝังนิ่งยิ่งทึ้งดึงเหิม |
กะชากลากเสริม |
| หางดื้อคงซื่อต่อหลัง |
ฯ |
| ๏ ห้อยเฟื้อยเลื้อยไหลไม่ฟัง |
ติดแน่นแฟ้นดัง |
| เมื่อแรกไม่แปลกถิ่นฐาน |
ฯ |
