จงบำเพ็ญตนเป็นผู้ว่าง่าย
(จาก- โสวจสฺสตา...เอตมฺมงฺคลมุตฺตมํ: ความเป็นผู้ว่าง่าย เป็นมงคลอันอุตดม –มงคลสูตร พุทธภาษิต)
เมื่อตนปรารถนาหาที่พึ่งแก่ตน จงบำเพ็ญตนเป็นผู้ว่าง่าย เพราะ “ความเป็นผู้ว่าง่าย” คือ “ธรรมทำที่พึ่ง” ซึ่งเป็นเหตุนำความสวัสดีมงคล มาสู่ตนนั่นแล
| กาพย์ฉะบัง ๑๖ | |
| ๏ ผู้ซึ่งจะพึงพอใจ | ของผู้อยู่ใน |
| ฐานะอิสสระชนนาม | ฯ |
| ๏ ให้ท่านมานเมตตาตาม | กรุณาพยายาม |
| พะยุงผะดุงดลดี | ฯ |
| ๏ ได้ด้วยตนช่วนตนมี | คุณเด่นเป็นศรี |
| สมบัติอัตตภาพเพียงพอ | ฯ |
| ๏ เบื้องต้นยลเค้าเราขอ | อ้างธรรมนำชะลอ |
| ฉลาดเฉลิมเริ่มเทียว | ฯ |
| ๏ ต้องมีข้อนี้ทีเดียว:- | “ว่าง่ย” หมายเฉลียว |
| ระลึกไว้ก่อนการดี | ฯ |
| ๏ แม้ขาดปราศจากจักมี | คุณะกรณี |
| อเนกลักษณะประการ | ฯ |
| ๏ ก็ยังยากนักจักพาน | พบใครในสถาน |
| เป็นที่จะพึงพึ่งตน | ฯ |
| ๏ มนุษย์ไหนคงไม่ข้องกมล | รักใคร่ใช้คน |
| ที่ดื้อที่รั้นชั้นทราม | |
| ๏ “ว่าง่าย” อธิบายคือ: “ความ- | ยินดีโดยงาม |
| ราบรื่นด้วยชื่นตาใจ” | ฯ |
| ๏ เคารพนบน้อมยอมใน | คำสั่งสอนใด |
| ซึ่งได้สำแดงแจ้งจำ | ฯ |
| ๏ ไป่เป็นเช่นคนแข็งคำ | คือท่วงทีทำ |
| กระด้างแกมดื้อถือดี | ฯ |
| ๏ ด้วยจิตต์เจือทิฏฐิมี | มานะทวี |
| หนักเข้าขึ้นขั้นขันแข็ง | ฯ |
| ๏ “ว่าง่าย” ฝ่ายคุณควรแสดง | คือใครใคร่แสวง |
| หวังซึ่งที่พึ่งประสงค์ | ฯ |
| ๏ ผลประสพพบได้โดยจง | จึ่งอ้างเป็นองค์ |
| “ธรรมทำที่พึ่ง” พึงหมาย | ฯ |
| ๏ ยังอื่นดื่นอีกมากมาย | เช่นได้ง่ายดาย |
| สะดวกสะดับรับสอน | ฯ |
| ๏ จากท่านในฐานอุปกรณ์ | การุณย์สุนทร |
| วาทะอนุศาสน์อาทิอวย | ฯ |
| ๏ เจริญสรรพสุขรับทรัพย์รวย | รุ่งศักดิ์เรืองสวย |
| ด้วยยศด้วยเกียรติแก่เรา | ฯ |
| ๏ ได้ตามความรู้ฤๅเชาวน์ | สามารถอาจเอา |
| มาสู่สิทธิสมผล | ฯ |
| ๏ ใช่แต่เท่านั้นชั้นชน | ผู้ใหญ่ในตน |
| ก็เต็มหฤทัยทำคุณ | ฯ |
| ๏ เป็นปรัตถประโยชน์ยืดหนุน | เนื่องไปไพบุลย์ |
| บ่บกบ่พร่องมองเห็น | ฯ |
| ๏ หากศิษย์นิสสัยไป่เป็น | ฝ่ายต่ำบำเพ็ญ |
| “เป็นผู้ว่าง่าย” ฝ่ายสูง | ฯ |
| ๏ การสั่งสอนทั้งทางจรูง | เจริญรู้สู่ฝูง |
| ศิษย์ง่ายแก่ฝ่ายอาจารย์ | ฯ |
| ๏ จนถึงท่านซึ่งสถิตฐาน | เป็นใหญ่ในการ |
| ปกครองบ้านช่องชุมชน | ฯ |
| ๏ ใครใครในครอบครัวตน | ตลอดไปได้คน |
| ว่าง่ายว่างามเจริญ | ฯ |
| ๏ “ว่าง่าย” อย่าหมายเพียงเผิน | ว่านำดำเนิน |
| ในส่วนเดียวดีที่แสดง | ฯ |
| ๏ มีบ้างทางชั่วกลั้วแฝง | พึงรู้ผู้แรง |
| ด้วยลำละโมภมากครัน | ฯ |
| ๏ ปลื้มปลาบด้วยลาภยศอัน | อิ่มใจใฝ่ฝัน |
| จะได้เกินไปไป่พอ | ฯ |
| ๏ ปรารภริประจบสอพลอ | ผลเพื่อเอื้อขอ |
| ให้ดีให้เด่นเป็นตาม | ฯ |
| ๏ ลักษณะฉะนี้ชี้นาม | “ว่าง่าย” หมายความ |
| ฉะนั้นก็นั่นนฤคุณ | ฯ |
| ๏ คือชะนิดผิดธรรมจำจุน | เจือจิตต์คิดหนุน |
| ทะนุสุภวัฒน์หวังผล | ฯ |
| ๏ “เป็นผู้ว่าง่าย” หมายดล | สวัสดีมงคล |
| มุ่งข้างทางธรรมจำเทอญ | ๚ |
