ความกตัญญูกตเวทีต่อครูอาจารย์
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ | |
๏ ความมั่นกตัญญู | ฉะเพาะครูและอาจารย์ |
รู้คุณกรุณฐาน | ทะนุศิลป์วิชาเสริม ฯ |
๏ ทราบนึกระลึกนิตย์ | และเพราะคิดพระคุณเดิม |
ทำตอบประกอบเติม | กตเวทิตาธรรม |
๏ เป็นธรรมะบรรเจิต | ผลเลิศและควรคำ |
คนชมนิยมจำ | จริยาอุทาหรณ์ ฯ |
๏ ทั้งโลกและทางธรรม | ก็แนะนำและแน่นอน |
ใครยึดประพฤติ, พร | สุภพัฒน์อุบัติหลาย ฯ |
๏ คือธรรมประจำลัก- | ขณะหลักจะเล็งทาย |
คนดีมิดีหมาย | ก็เพราะมีมิมีมวล ฯ |
๏ ใครมีก็แม่นแต่ | คุณะแน่บแปรปรวน |
ตัวอย่างจะอ้างควร | คติรวบสรูปนัย ฯ |
ฉะบัง ๑๖ | |
๏ นำเรื่องเนื่องศาสนาไข | พอเค้าเข้าใจ |
เพียงข้อเพียงคำจำนง | ฯ |
๏ สูงสุดพุทธสาวกสงฆ์ | ท่านฤๅคือองค์ |
พระสารีบุตร บ่งนาม | ฯ |
๏ แรกนั้นปัญญายังทราม | ทราบได้ไต่ถาม |
เถระชื่อ พระอัสสชิ | ฯ |
๏ นำไปเป็นธรรมดำริ | รอบคอบชอบผลิ |
ผลเผล็ดสำเร็จอรหัตต์ | ฯ |
๏ แต่นั้นนิรันดร์มั่นมนัส | เนื่องนิตย์กิจจวัตร |
ค่ำเช้าเคารพนบนอบ | ฯ |
๏ นับเป็นเช่นอาจารย์กอบ | การุณคุณรอบ |
รำลึกจนขณะจะนอน | ฯ |
๏ นมัสการทุกกาลยอกร | กราบพลางวางหมอน |
หมายทิศที่สถิตพระเถร | ฯ |
๏ แล้วท่านจึ่งกรานกายเอน | อินทรีย์มีเกณฑ์ |
ศีรษะสู่พระอาจารย์ | ฯ |
๏ เรื่องปลีกมีอีกอาหาร | หนึ่งทัพพีทาน |
ของพราหมณ์นามว่าราธะ | ฯ |
๏ ท่านได้รับไปในขณะ | นานมากาละ |
ก็ล่วงก็เลยแล้วแล | ฯ |
๏ ท่านแจ้งจำได้ไป่แปร | ลืมพรากจากแด |
โดยพระพุทธวาจา | ฯ |
๏ ให้ท่านจัดการบรรพชา | บวชในศาสนา |
แก่ราธะพราหมณ์ตามประสงค์ | ฯ |
๏ ข้อนี้ที่พระพุทธองค์ | ตรัสสรรเสริญทรง |
ยกไว้ในสถานท่านดี | ฯ |
๏ ด้วยมั่นกตัญญูรู้มี | มุ่งกตเวที |
กระทำตัวอย่างอ้างมา | ฯ |
๏ อย่าเห็นเป็นเหตุยากหา | ไม่ได้ในครา |
สมัยดลกใหม่ดำเนิน | ฯ |
๏ ผู้ที่มีธรรมจำเริญ | ผู้ปราศพลาดเผิน |
ผิดธรรมก็จำฉิบหาย” | ฯ |
๏ หลักมีฉะนี้อธิบาย | บิดเบี่ยงเลี่ยงกลาย |
เตลิดเปิดเปิงไปไฉน | ฯ |
๏ สองนั้นธรรมะมั่นใจ | ประพฤติยึดไป |
เป็นทางเป็นธรรมนำผล | ฯ |
๏ เพื่อความงามเจริญเดินดล | แด่ทุกบุคคล |
ผู้รู้คุณครูอาจารย์ | (จริงนา) ๚ |