ธรรมชาตินกกับสัญชาติกา
| อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ | |
| ๏ เช้าตรู่ดนูตรอง | ธุระผองจะพึงทำ |
| ใดบ้างระหว่างดำ- | ริก็ได้สะดับเสียง ฯ |
| ๏ แจ๊กแจ๊ก ?-จ๊ะแจ๊ก จำ | สรซ้ำสิสำเนียง |
| นกร้องขรมเพียง | ชนพูดณภาษา ฯ |
| ๏ “ช่วยด้วยซิ ช่วยด้วย | น่ะแน่ะช่วยเถอะเร็วรา |
| มีอ้ายอะไรมา | ก็มิรู้หละรังแก” ฯ |
| ๏ เสียงนั้นกระชั้นดัง | ดนุฟังกระทั่งแปร |
| ถี่รัวเพราะกลัวแล | เพราะจะหลบจะหลีกภัย ฯ |
| ๏ อ้า อาตม์บอาจเว้น | อุระเต้นและเห็นไป |
| เป็นภาพก็ทราบใน | ขณะนั้นณทันที ฯ |
| ๏ รู้สึกบเป็นสุข | และก็ลุกมิรอรี |
| รีบมองณช่องมี | เหมาะกะเนตรถนัดเห็น ฯ |
| ๏ รั้วหนามมะขามเทศ | ระยะเขตตคามเป็น |
| เซิงซุ้มและพุ่มเพ็ญ | พิพฤกษ์ลดาพรรณ ฯ |
| ๏ กางเขนสกุณคู่ | ฉะเพาะอยู่และยินมัน |
| เคยร้องเพราะพร้องครัน | พิเคราะห์เห็นก็เอ็นดู ฯ |
| ๏ ทุกเช้าสิเฝ้าตรับ | เสนาะศัพท์สนั่นหู |
| ทุกเย็นมิเว้นตู | จะปะตาเพราะมารัง ฯ |
| ๏ ผัวเมียคละเคลียร่วม | รสะรวมฤดีหวัง |
| สืบพันธุ์สกุลดัง | นรดุจเดียวกัน ฯ |
| ๏ เช้านี้แน่ะอีกา | เกะกะกล้าฉกาจครัน |
| คงหวังณรังมัน | น่ะแหละแม่นละมีฟอง ฯ |
| ๏ อีกาชะล่าไว | แวะเจอะไข่ขะโมยของ- |
| มันได้จะไปปอง | ปริภุญชะพอเพียง ฯ |
| ๏ สมเพชพิหคสอง | สระก้องกระเกริ่นเสียง |
| ทั้งคู่เกาะอยู่เคียง | และขยับเผยอกาย ฯ |
| ๏ ด้วยธรรมชาติแท้ | วิเคราะห์แม้วิหคหมาย |
| ตัวนิดมิคิดตาย | และจะตามบคร้ามกลัว ฯ |
| ๏ สองปีกขยับป้อง | มุขะมองบเหม่อตัว |
| เมียกั้นกระชั้นผัว | ก็สะกัดกะศัตรู ฯ |
| ๏ เข้าซ้ายและย้ายขวา | สิพะว้าพะวังดู |
| คุมเชิงจะสู้ชู | ศิระร้องระงมไป ฯ |
| ๏ สัญชาติอุบาทว์กา | ละก็ว่าวิสัยใจ |
| เจือริษยาไป | ประลุกับ์ปบกลับกลาย ฯ |
| ๏ ลูกมันละมันรัก | และก็ฟักก็ฟูมฟาย |
| ลูกเขาละเฝ้าหมาย | จะกระชากจะฉีกกิน ฯ |
| แม้ฟองก็ปองริบ | ปะเหมาะยิบมิใยยิน |
| มึงร้องบต้องจิน- | ตนะแจ้งจะแกล้งครัน ฯ |
| ๏ ในปากน่ะหากไข่ | ประจุไว้มิวางพลัน |
| หาไม่ละคงมัน | จะมิเว้นวิหคสอง ฯ |
| ๏ อีกาก็พาไข่ | ทิชะไปประดุจปอง |
| ตูเห็นเขม้นมอง | มนะนึกระลึกหวน ฯ |
| ๏ เห็นเหตุพิเศษทราบ | ปิยภาพพิหคควร |
| เป็นที่ประเทองชวน | พิศะชอบณเชิงความ ฯ |
| ๏ แท้รักประจักษ์รู้ | คติดูเถอะเป็นตาม |
| ทุกรูปและทุกนาม | นระฤๅติรัจฉาน ฯ |
| ๏ ร้ายกาจก็อีกา | น่ะแน่ะภาวะชาติพาล |
| ตัวดำและซ้ำดาล | ทุรจิตต์เพราะใจดำ ๚ |
