นิทานเรื่องสิงหราชกับเขียด

ในครั้งก่อนล่วงลับไปแล้วนาน ยังมีไกรสรสิงหราชตัวหนึ่งเปนอิศระในไพรใหญ่อาศรัยอยู่ในสุวรรณคูหา วันหนึ่งออกจากถ้ำเที่ยวเสาะหาภักษาหารตามแนวไพร ก็ไปถึงชายทุ่งใกล้หนองใหญ่ตำบลหนึ่งซึ่งมีกอบัวเปนอันมาก ยังมีเขียดน้อยตัวหนึ่งขึ้นมาเกาะอยู่บนใบบัว เห็นพระยาสิงหราชมาถึงที่ใกล้จึงร้องถามว่า ท่านนี้มีร่างกายโตใหญ่ชื่อเสียงท่านอย่างไรเล่า จึงบังอาจเข้ามาในถิ่นของเรานี้ พระยาราชสีห์จึงตอบว่าเราแลเปนพระยาราชสีห์ผู้เปนใหญ่กว่าสัตว์ ๔ เท้าทั้งปวง เขียดจึงว่า ท่านเปนใหญ่ก็แต่ในป่า ท่านอย่าเข้ามาเบียดเบียฬย่ำเหยียบถิ่นฐานของเรานี้เลย ไกรสรสีหราชได้ยินดังนั้นก็มีความโกรธ จึงร้องท้าทายไปว่า เฮ้ย เขียดมึงเปนแต่สัตว์ผู้น้อย เหตุไฉนจึงบังอาจหมิ่นประมาณห้ามกูดังนี้เล่า มึงจะลองกำลังกับกูหรือ เขียดจึงตอบว่า แน่ ท่านสิงหราชท่านเปนใหญ่แต่ในป่าได้เปนนายสัตว์ที่อยู่ในป่า ข้าพเจ้าก็เปนใหญ่ในหนองนี้ ได้เปนนายพวกเขียดทั้งหลายเหมือนกัน ครั้นว่าดังนั้นแล้วก็ขึ้นไปเกาะอยู่บนใบบัวสูงกว่าก่อน พระยาสิงหราชครั้นได้ฟังดังนั้น ก็ยิ่งมีความโกรธมากขึ้นไป แล้วก็เปล่งสิงหนาทด้วยเรี่ยวแรงอันกล้า เขียดผู้ฉลาดก็โดดลงไปในน้ำ ครั้นเสียงสงบเงียบแล้ว เขียดก็กลับขึ้นมาอยู่บนใบบัวดังเก่า แล้วจึงร้องท้าทายไปอีกว่า แน่ท่านสิงหราช ท่านจะสู้รบกับข้าพเจ้าอีกหรือ พระยาสิงหราชก็ยิ่งโกรธหนักขึ้นไป แล้วก็แผดเสียงอีกเปนหลายครั้ง ก็สุดสิ้นกำลังอกแตกตาย เขียดจึงไปป่าวร้องให้กบแลเขียดทั้งหลายมาประชุมกันดูศพสิงหราช แล้วก็ชวนกันกินเปนอาหารให้เปนไชยมงคล ดูกรพระยาหนูผู้สหาย วิสัยสัตว์ทั้งหลายนี้ เมื่อจะอยู่หยุดพักอาศรัยในถิ่นฐานตำบลใด ก็ให้มีที่หลีกหลบซ่อนเร้นให้แยบคาย แลให้มีผู้เปนที่พึ่งแอบอิงอาศรัยด้วยจึงจะชอบ เพราะว่าเหมือนหนึ่งเขียดแม้เปนสัตว์ตัวน้อย เมื่อมีที่แอบอิงอาศรัยแยบคายอยู่แล้ว จึงได้ชัยชนะต่อไกรสรสิงหราชผู้มีอำนาจมากมิใช่หรือ เต่าชื่อว่ามักขระจึงกล่าวขึ้นว่า ดูกรสหายทั้ง ๒ เรื่องนิยายซึ่งสหายทั้ง ๒ ได้กล่าวสาธกเนื้อความมานี้ชอบจริงไพเราะยิ่งนัก แม้ข้าพเจ้าก็จะขอเล่านิยายให้สหายทั้ง ๒ ฟังบ้าง