พระราชปุจฉา เรื่องแขกเมือง

จุลศักราช ๑๐๔๗ ฉลูศก (พ.ศ. ๒๒๒๘) พระเจ้าตรัสใช้ให้นายสิทธิ์มาถามพระพรหมอิกเล่า ว่าบัดนี้แขกเมืองเข้ามาเปนอันมาก พระพรหมจะเห็นเปนประการใด

พระพรหมว่าบุญสมภารพระเจ้ามากนัก แขกเมืองจึงเข้ามาดังนี้ แต่อายุกูนี้ได้สามพระยาแล้ว^๑ กูบห่อนได้ยินว่าแขกเมืองเข้ามาเปนอันมากดังนี้ แลซึ่งแขกเมืองเข้ามามากดังนี้ ด้วยเดชะโพธิสมภารพระเจ้าแล

นายสิทธิ์จึงบอกเล่า ว่าบัดนี้แขกเมืองให้กราบทูลว่า แขกเมืองจะเข้ามาอิกมากกว่านี้เล่า แลพระเจ้าให้มาถามว่า ซึ่งแขกเมืองจะเข้ามาอิกมากกว่านี้นั้น เห็นยังจะเปนประการใด

​พระพรหมว่าแขกเมืองจะเข้ามาอิกนั้น ย่อมทราบอยู่ในพระไทยพระเจ้าทุกประการ แลกูมิว่าเลย แลกฎหมายเอาคำกูนี้ไปทูลให้พระเจ้าทราบเถิด

นายสิทธิ์กฎหมายเอาคำพระพรหมมากราบทูล พระเจ้าทรงพระสรวลแล้วตรัสว่า มหาพรหมนี้เจรจาหลักแหลมแลรู้หลักด้วย เสียดายเธอแก่นักแล้ว แม้นยังหนุ่มเราจะได้ไต่ถามกิจทั้งปวงไปภายน่า ฯ

----------------------------

วัน ๒ ๘ฯ ๘ ค่ำ จุลศักราช ๑๑๑๒ ปีมะเมียโทศก (พ.ศ. ๒๒๙๓) สมเด็จพระเจ้าลูกเธอ กรมพระราชวังบวรสฐานมงคล^๒ ถวายเรื่องราวนี้ คัดออกจากฉบับสมุดดำหลังลงรัก หลวงไตรโกษาทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวายหนังสือนี้ แต่ครั้งพระนารายน์ลพบุรี สิ้นฉบับแต่เท่านี้ ฯ

เขียนจบวัน ๓ ๒ฯ ๗ ค่ำ ปีเถาะศักราช ๑๑๘๑ (พ.ศ. ๒๓๖๒) ฯ^๓