พระราชปุจฉา เรื่องพระภิกษุนินทาพระเจ้าแผ่นดิน

ศักราช ๑๐๔๓ ปีระกาศก (พ.ศ. ๒๒๒๔) มีพระราชโองการให้อำมาตย์คนหนึ่งมาถามพระพรหม^๑ ณวัดปากน้ำประสบว่า พระสงฆ์วัดวังไชยนินทาพระเจ้า ว่าพระเจ้ารักแขกเมืองยิ่งกว่าข้าแผ่นดิน แลพระเจ้าให้ขับเสียนั้น ชอบฤๅมิชอบ

พระพรหมว่า ซึ่งสงฆ์นินทาพระเจ้านั้น มิชอบนักหนา แล้วพระพรหมถามอำมาตย์เล่า ว่าพระเจ้าได้ยินเองฤๅ ๆ ผู้ใดได้ยิน อำมาตย์บอกว่าข้าหลวงได้ยินจึงเอามากราบทูล พระพรหมจึงว่า ถ้าข้าหลวงได้ยินนั้นกูว่าด้วยมิได้ เกลือกมันจะใคร่ได้ยศฐานันดรศักดิ์เจียดเงินพานทอง และมันเอาเท็จมาทูล มันจะทำให้พระเจ้าได้บาป ทั้งกูผู้หลงนี้ก็จะได้บาป พระเจ้าก็มิได้ยิน กูก็มิได้ยิน และกูจะว่าด้วยมิได้ แลกฎหมายเอาคำกูไปกราบทูลแก่พระเจ้าว่ากูว่ากระนี้เถิด อำมาตย์กฎหมายเอาถ้อยคำพระพรหมมากราบทูล พระเจ้าก็ทรงพระสรวล แลตรัสว่ามหาพรหมองค์นี้เธอตรงจริง ๆ