สำเนาพระราชหัตถเลขา พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (ฉะบับที่ ๖)

วันที่ ๒๖ ตุลาคม รัตนโกสินทร๔๐ศก ๑๒๖

ถึง บุรฉัตร

พ่อได้รับหนังสือแต่แรกมาฉะบับ ๑ ของหญิงเล็กด้วยฉะบับ ๑ ไม่ได้ตอบ ไม่ใช่นึกรังเกียจอย่างหนึ่งอย่างใด แต่มีธุระอะไรมาก ก็คิดเห็นว่าไม่สำคัญจึ่งเลยไป บัดนี้ได้รับอีกฉะบับ ๑ ลงวันที่ ๑๓ สิงหาคม ซึ่งได้รับตำแหน่งราชการหลายตำแหน่ง และมีความชื่นชมทำงานด้วยความอุสาหะนั้น เป็นที่พอใจนัก

เรื่องโทรเลขไม่มีสาย มันยังไม่สู้สนิทแท้ แต่สามารถที่จะเล่าได้ดีกว่าที่เคยฟังใครเล่ามา ตามที่ได้เห็นนั้นเป็นอย่างเยอรมันเป็นข้อที่ไม่ถูกตอกันกับมาโกนี ต่างคนต่างเถียงกันว่า ใครเอาอย่างใคร ได้เห็นที่เขาทำใช้สำหรับกองทหาร ดูยังประดักประเดิดมาก และจำจะต้องมีสเตชัน ถ้าไม่มีสเตชันคงจะยังใช้ไม่ได้ จึงอยากรู้เรื่องนี้ พ่อจึงขอให้หม่อมชาติไปดู หม่อมชาติได้ไปเห็นแล้ว คงจะอธิบายได้ดีกว่าพ่อมาก เพราะพ่อมีเวลาดูน้อยและไม่ได้จดจำเลย

​มีความเสียใจที่ได้ทราบข่าวว่านมปริกออดแอดมาก ถ้าลงว่าเป็นอัมมพาธิ์ก็เห็นจะไปเสียเร็ว แต่คงจะอยู่ได้จนตลอดพ่อกลับไปถึง ขอให้บอกหญิงเล็กว่าพ่อคิดถึง และขอโทษที่ไม่ได้ตอบหนังสือนั้น

(พระปรมาภิไธย) จุฬาลงกรณ์ ป.ร.