| ๏ จะกล่าวถึงบิตุรงค์องค์อาทิตย์ |
สำราญจิตอยู่ในราชรถา |
| ทิพกรรณรู้แจ้งในกิจจา |
ว่าลูกยาคิดคะนึงถึงพระองค์ |
| ได้นางแล้วจะสร้างนครด้วย |
จำจะช่วยให้ได้สมประสงค์ |
| จึ่งแบ่งภาคจากราชรถทรง |
พระสุริยงลอยฟ้ามาธานี |
| ครั้นถึงเมืองเยื้องย่างขึ้นนั่งอาสน์ |
โอรสราชก้มกราบพระสุริย์ศรี |
| พรหมทัตขัตติยาเจ้าธานี |
กับบุตรีเมียแก้วบังคมคัล |
| พฤฒามาตย์ราษฎรอ่อนศิโรตม์ |
ต่างมาโนชชมพระสุริยฉัน |
| แต่สงสัยไม่รู้ว่าสุริยัน |
ต่างชวนกันสรรเสริญเจริญทรง |
| พระโคบุตรเข้าชิดพระบิตุเรศ |
แล้วก้มเกศทูลความตามประสงค์ |
| ซึ่งลูกรักหากคิดถึงบิตุรงค์ |
โดยจำนงจะให้สร้างพระพารา |
| อุภิเษกเอกองค์อนงค์นาฏ |
เสวยราชย์สองฝ่ายเป็นซ้ายขวา |
| ข้างมณีนี่ได้แต่แรกมา |
พระบิดาให้แต่เล็กยังเด็กนัก |
| ได้ชื่นชมสมสองเหมือนน้องพี่ |
ก็ควรที่จะภิเษกเป็นเอกอัคร |
| นางอำพันนั้นไซร้ได้ร่วมรัก |
ก็เป็นสักว่าที่หลังจะตั้งตาม ฯ |
| ๏ พระสุริยงทรงฟังโอรสราช |
จึงประภาษกล่าวกลอนสุนทรถาม |
| ท่านท้าวพรหมทัตผู้จัดความ |
พยายามพันผูกกับลูกเรา |
| ก็พร้อมจิตคิดยังเหมือนดังญาติ |
ท่านให้ราชธิดาโฉมเฉลา |
| จะแต่งการไว้พานธุระเรา |
จะใช้ชาวชนบทปรากฏครัน |
| จะสร้างเมืองเครื่องอุภิเษกเสร็จ |
ให้สำเร็จตามจริงทุกสิ่งสรรพ์ |
| กับเมืองของท้าวไทอยู่ไกลกัน |
สิบห้าวันเดินทางเหมือนอย่างเป็น |
| แต่จะย่นหนทางเข้าวางไว้ |
เมื่อแต่งงานนั้นใกล้พอแลเห็น |
| ท้าวจะได้มาไปไม่ยากเย็น |
เมื่อเสร็จสรรพกลับเป็นสิบห้าวัน |
| อันสององค์นงนุชสุดสวาท |
อนุญาตยอดมิ่งทุกสิ่งสรรพ์ |
| ท่านจัดแจงแต่งตบให้ครบครัน |
ด้วยอำพันเทวีไม่มีใคร |
| เรากับพระลูกยาจะลาก่อน |
จะไปสร้างพระนครให้สุกใส |
| พรุ่งนี้เช้าเชิญพาธิดาไป |
เราจะได้เสกสองให้ครองกัน ฯ |
| ๏ พรหมทัตฟังสารแล้วก้มกราบ |
สิโรราบรับสั่งพระสุริย์ฉัน |
| ถึงนวลนางโฉมยงองค์อำพัน |
จะแต่งให้เหมือนกันกับธิดา ฯ |
| ๏ พระสุริยฉานฟังสารกรุงกระษัตริย์ |
โสมนัสชวนองค์โอรสา |
| จะช้านานการด่วนจวนเวลา |
เราไปสร้างพาราเถิดลูกรัก |
| พระโคบุตรสั่งน้องทั้งสองศรี |
แล้วอัญชุลีลาองค์พระทรงศักดิ์ |
| เสร็จสั่งสุริยฉายก็บ่ายพักตร์ |
กับลูกรักเหาะทะยานผ่านโพยม |
| พระโคบุตรเหาะชิดกับบิตุเรศ |
ชาวนิเวศน์ชี้ชวนกันชมโฉม |
| เจริญงามยามคล้อยลอยโพยม |
และประโลมลิ่วลิบจนลับตา |
| พระสุริยงกับองค์โอรสราช |
ก็ผันผาดมาในห้องพระเวหา |
| แล้วผันแปรแลดูในหิมวา |
ที่จะสร้างพารานิเวศน์วัง |
| เห็นรุกขาป่าหนึ่งรโหฐาน |
งามตระการเห็นจะได้ดังใจหวัง |
| มีคีรีล้อมรอบเป็นขอบบัง |
จะแต่งตั้งพระบูรีเห็นดีครัน |
| พระสุริยาจึงพาราชโอรส |
ลงหยุดยอดบรรพตเกษมสันต์ |
| อธิษฐานอ่านเวทพระสุริยัน |
หิมวันต์เรียบราบเหมือนปราบแล้ว |
| เกิดสถานบ้านเมืองอันโอภาส |
สามปราสาทวาวแวมทองแกมแก้ว |
| มีทางเดินจรดลถนนแนว |
เป็นแถวแถวตึกรามดูงามครัน |
| ทั้งกว้างใหญ่ได้สามสิบห้าโยชน์ |
ภูเขาโขดล้อมรอบเป็นขอบขัณฑ์ |
| กำแพงล้อมล้วนเพชรอยู่เจ็ดชั้น |
แล้วทรงธรรม์นิรมิตโรงพิทธี |
| ราชวัติฉัตรฉายตั้งรายรอบ |
งามประกอบแก้วประดับสลับสี |
| จัตุรมุขช่อฟ้าสง่าดี |
ทั้งบายศรีกองแก้วอันแพรวพราย |
| ทั้งกองทองรองเรืองแลเครื่องแก้ว |
ดูเลิศแล้วล้วนสีมณีฉาย |
| เป็นไพร่พลชนชาติทาสหญิงชาย |
ดูมากมายพร้อมพรั่งทั้งวังเวียง |
| ในห้องปรางค์มีนางสนมนาฏ |
ทั้งพิณพาทย์ดุริยางค์ถวายเสียง |
| มีโรงรถคชสารอยู่รายเรียง |
ได้พร้อมเพรียงพอเวลาจะราตรี ฯ |
| ๏ พระสุริยาพาลูกขึ้นปรางค์มาศ |
เดียรดาษด้วยสุรางค์นางสาวศรี |
| เจ้าอยู่เถิดพ่อจะลาเป็นราตรี |
วันพรุ่งนี้พ่อจะลงมาแต่งการ |
| จึงตั้งนามนัคราให้ปรากฏ |
ชื่อปราการบรรพตรโหฐาน |
| แล้วโลมลูบจูบกอดพระกุมาร |
พระสุริยฉานรีบเหาะระเห็จมา |
| ขึ้นทรงรถลดเลี้ยวพระเมรุมาศ |
ก็โอภาสส่องจำรัสในเวหา |
| พระโคบุตรสุริยวงศ์ทรงศักดา |
ก็ไสยาอยู่ในปรางค์ทิพมณี ฯ |
| ๏ ขอหยุดยั้งครั้งนี้จะกลับกล่าว |
ถึงองค์ท้าวเจ้าเมืองพาราณสี |
| ครั้นสองราคลาไคลไกลบูรี |
พระจึ่งมีพจนารถแก่เสนา |
| ให้เทียมรถเรียงเรียบประเทียบรับ |
ที่สำหรับสองนางเสน่หา |
| ทั้งม่านทองป้องปิดกำบังตา |
ให้โยธาล้อมรถบทจร |
| รถสำหรับวงศาคณาญาติ |
เทียมด้วยพาชีชาติชาญสมร |
| รถสาวสรรค์กัลยาสถาวร |
ผูกกุญชรช้างพังกระโจมทอง |
| สั่งให้จัดคัดนางที่แรกรุ่น |
เนื้อละมุนงามดีไม่มีสอง |
| เลือกเอาแต่เหล่าล้วนนวลละออง |
ให้ทั้งสองแจ่มจันทร์อำพันนาง |
| สำหรับไปใช้สอยให้ร้อยชั่ง |
ได้พร้อมพรั่งสารพัดไม่ขัดขวาง |
| ประทานให้นวลละอองทั้งสองนาง |
ทั้งสองข้างเหมือนกันไม่ฉันทา ฯ |
| ๏ ฝ่ายมนตรีดีใจไปจัดทัพ |
ให้เสร็จสรรพพร้อมหมดทั้งรถา |
| มาเรียงเรียบเทียบไว้ดาษดา |
สุริยาสิ้นแสงก็เสร็จพลัน |
| ข้างนอกในเตรียมไว้อยู่คับคั่ง |
ก็พร้อมพรั่งดีใจทั้งไอศวรรย์ |
| จะกล่าวถึงเบื้องบาทพระสุริยัน |
เที่ยวส่องชั้นสามทวีปแล้วรีบมา |
| สว่างแสงแหล่งโลกชมพูภพ |
ก็ปรารภจากราชรถา |
| มาแต่งองค์ทรงเครื่องให้ลูกยา |
เสด็จพามาโรงราชพิธี |
| ตะโกนก้องร้องด้วยเสียงสิงหนาท |
กู่ประกาศเทวาทุกราศี |
| เทพอัปสรพยาธรแลมุนี |
ทุกถิ่นที่จงมาช่วยเราด้วยกัน ฯ |
| ๏ จะกล่าวถึงเทวาสุราฤทธิ์ |
ฤาษีสิทธิ์โกสีย์อัปสรสวรรค์ |
| ยินสำเนียงเสียงองค์พระสุริยัน |
ต่างชวนกันทอดทัศนามา |
| แลเห็นพระสุริยันอันทรงยศ |
จะแต่งงานโอรสร้องเรียกหา |
| จะไปช่วยอวยไชยกุมารา |
ฝูงเทวาเสด็จจากวิมานจร |
| ฝูงอัปสรมือถือปทุมชาติ |
มาโรงราชพิธีสโมสร |
| ท้าวโกสีย์ชวนสุดาพากันจร |
นางอัปสรแวดล้อมมาพร้อมกัน |
| ฤาษีสิทธิ์วิทยาพวกดาบส |
ต่างรู้หมดเหมือนหมายแล้วผายผัน |
| ลอยละลิ่วปลิวฟ้าลงมาพลัน |
ประชุมกันยังโรงพิธีการ |
| พวกมุนีชีป่ารักษากิจ |
นั่งสถิตตามพวกฤาษีสาร |
| ฝูงเทวาอารักษ์ท้าวมัฆวาน |
นั่งขนานเป็นขนัดจัดบรรจง |
| สุจิตรานั่งหน้าอัปสรสวรรค์ |
เป็นพวกกันคนละข้างนวลหง |
| บายศรีทองกองแก้วอยู่กลางวง |
พระสุริยงชื่นในพระทัยครัน |
| จึงย่อย่นมรรคาเข้ามาใกล้ |
ชิดเวียงไชยพรหมทัตเกษมสันต์ |
| ให้ดีดสีตีกลองประโคมพลัน |
เสียงครื้นครั่นคอยรับกองทัพชัย ฯ |
| ๏ จะกล่าวกลับจับเรื่องพาราณสี |
ครั้นราตรีรุ่งแจ้งปัจจุสมัย |
| เห็นบ้านเมืองเรืองโรจน์ลิงโลดใจ |
ปราสาทไชยแสงแก้วดูแพรวพราว |
| บ้างชะแง้แลแหงนจนหน้าหงาย |
ทั้งหญิงชายบอกกันสนั่นฉาว |
| ประชาชนเวียงไชยทั้งไทยลาว |
ตื่นเกรียวกราวมาดูทุกผู้คน ฯ |
| ๏ พรหมทัตกับพระมเหสี |
เห็นธานีเหมือนนัดไม่ขัดสน |
| ก็จัดแจงแต่งสองนฤมล |
ทรงกุณฑลกาญจน์แก้วกรรเจียกจอน |
| สะอิ้งสร้อยพลอยพรายสายระหง |
สองอนงค์ดังหนึ่งเทพอัปสร |
| แสนสาวพระสนมประนมกร |
นรินทรชื่นชมภิรมยา |
| พลางแต่งองค์ทรงเครื่องอันโอภาส |
กับนางนาฏมเหสีโอรสา |
| พระนำสองทรามเชยมาเกยชาลา |
เชิญสุดาสององค์ชึ้นทรงรถ ฯ |
| ๏ สารถีตีเตือนอัศวราช |
คณาญาติแวดล้อมมาพร้อมหมด |
| ถึงนครปราการที่บรรพต |
เสด็จลงจากรถบทจร |
| พวกนางฟ้ามารับอยู่คับคั่ง |
ก็พร้อมพรั่งเข้าประคองสองสมร |
| เข้านั่งโรงพิธีชุลีกร |
หมู่อัปสรนางสวรรค์เป็นชั้นเรียง |
| พวกสนมพรหมทัตมเหสี |
นั่งอยู่ที่เบื้องซ้ายชายเฉลียง |
| พระโคบุตรอยู่กลางสองนางเคียง |
เทวาเรียงรายรอบเป็นขอบคัน ฯ |
| ๏ พระอาทิตย์พรหมทัตหัสเนตร |
อยู่ท่ามกลางเทเวศอัปสรสวรรค์ |
| ครั้นได้ฤกษ์ให้เบิกบายศรีพลัน |
พระสุริยันอุ้มองค์พระลูกยา |
| ขึ้นนั่งเหนือกองแก้วอลงกรณ์ |
นางมณีสาครอยู่เบื้องขวา |
| ให้นั่งเหนือกองทองทั้งสองรา |
นางอำพันมาลาเป็นฝ่ายซ้าย |
| ท้าวอินทราภาณุมาศญาติวงศ์ |
ทุกทุกองค์ต่างอวยพระพรถวาย |
| ทั้งสามองค์จงเจริญพระวรกาย |
อันตรายโรคาอย่าราวี |
| แล้วจุดเทียนเวียนแว่นถวายเสียง |
ก้องสำเนียงดุริยางค์แลดีดสี |
| ฆ้องหึ่งหึ่งเสียงโห่เป็นโกลี |
มโหรีครื้นเครงบรรเลงครัน |
| ครั้นถ้วนเสร็จเจ็ดรอบพรประสิทธิ์ |
พระอาทิตย์ดับเทียนที่เวียนขวัญ |
| หยิบสุคนธ์ปนปรุงกระแจะจันทน์ |
พระสุริยันเจิมพักตร์ให้ลูกยา ฯ |
| ๏ ฝ่ายว่าพวกมุนีฤาษีสิทธิ์ |
สวดประดิษฐ์ทิพมนต์บ่นคาถา |
| ขัดสมาธิสาดน้ำเป็นโกลา |
ฝูงเทวาสาวสวรรค์เป็นผงคลี |
| เจ้าบ่าวเสียดเบียดสีระรี้ริก |
นางฟ้าหยิกเอาที่ขาผินหน้าหนี |
| พวกมนุษย์เห็นสนุกเข้าคลุกคลี |
พระฤาษีซัดน้ำกระหน่ำไป |
| นางอัปสรกรกั้นเทวัญเบียด |
ออกยัดเยียดเบียดกันย่นทนไม่ได้ |
| กระทั่งอาสน์บาตรน้ำจมคว่ำไป |
ฤาษีไพรต้องยั้งกำลังซัด |
| เทวราชเพื่อนบ่าวเบียดสาวรุก |
ฤาษีลุกขึ้นป้องตาลปัตร |
| จนสุดสิ้นวารีไม่มีซัด |
ค่อยสงัดเงียบเสียงในเวียงไชย |
| พวกเทวินทร์อินทราพระดาบส |
ต่างประณตลาองค์พระสุริย์ใส |
| แต่บรรดามาช่วยต่างอวยไชย |
แล้วกลับไปยังสถานสำราญกาย ฯ |
| ๏ พระสุริยันยินดีเป็นที่สุด |
ครั้นเทวบุตรชวนกันจะผันผาย |
| พระยิ้มเยื้อนเอื้อนโอษฐ์โปรดภิปราย |
ให้โฉมฉายสองนางขึ้นปรางค์ปรา |
| นางอำพันนั้นอยู่ปราสาทซ้าย |
นางมณีโฉมฉายอยู่ฝ่ายขวา |
| ปราสาทกลางปรางค์มาศพระลูกยา |
อยู่เถิดพ่อจะลาครรไลไป |
| แล้วฝากองค์โอรสกับพรหมทัต |
จงไพบูลย์พูนสวัสดิ์อันแจ่มใส |
| อยู่ชมเมืองลูกชายให้คลายใจ |
เราจะไปฟากฟ้าจวนสายัณห์ |
| พระสุริยงทรงตรัสกับโอรส |
แล้วทรงยศรีบเหาะระเห็จหัน |
| ขึ้นทรงรถหมดเมฆวิเวกครัน |
พอสิ้นวันถึงเวลาเข้าราตรี ฯ |
| ๏ พระโคบุตรสุริยวงศ์ทรงสวัสดิ์ |
ลาบรมพรหมทัตขึ้นปรางค์ศรี |
| สองกระษัตริย์ไปปรางค์พระบุตรี |
เสด็จตรงมาที่พระลูกยา |
| ครั้นมาถึงแท่นทองอันผ่องใส |
พระภูวไนยเห็นองค์โอรสา |
| พระชนนีเข้าชิดกับธิดา |
พรรณนาสอนสั่งนางบังอร ฯ |
| ๏ เจ้าโฉมงามทรามรักของแม่เอ๋ย |
อย่าลืมเลยจงจำคำแม่สอน |
| ภัสดาอุปมาเหมือนบิดร |
จงโอนอ่อนฝากองค์พระทรงฤทธิ์ |
| สรงเสวยคอยระวังอย่าพลั้งพลาด |
เมื่อไสยาสน์ผ่อนพร้อมถนอมจิต |
| ถ้าท้าวโศกแม่อย่าสรวลจงควรคิด |
ระวังผิดอย่าให้ผ่านวรกาย |
| ผัวเคียดแม่อย่าเคียดทำโกรธตอบ |
เอาความชอบมาดับให้สูญหาย |
| ถึงท้าวรักก็อย่าเหลิงละเลิงกาย |
ครั้นระคายแล้วมักมีราคีคาว |
| ความลับแม่อย่าแจ้งแถลงไข |
จงกล้ำกลืนกลบไว้อย่าให้ฉาว |
| แม้นปากชั่วตัวจะดีก็มีคาว |
พระทัยท้าวเธอจะแหนงระแวงความ |
| อันหญิงชั่วผัวร้างนิราศรัก |
อัปลักษณ์ถ้าคนจะหยาบหยาม |
| มารดาพร่ำร่ำสอนจงทำตาม |
แล้วโฉมงามแต่งกายให้สายใจ ฯ |
| ๏ แล้วลินลาพานางมาปรางค์มาศ |
ขึ้นปราสาทโอรสพระสุริย์ใส |
| แล้วจูงนางย่างย่องเข้าห้องใน |
พระหน่อไทเห็นองค์พระชนนี |
| พระลดองค์ลงจากบัลลังก์แก้ว |
บังคมแล้วทูลเชิญพระโฉมศรี |
| นางรับหัตถ์ตรัสฝากพระบุตรี |
พ่อปิ่นปัถพีสถาวร |
| ขอฝากองค์อรไทไว้แก่เจ้า |
แม้นหนักเบาผิดพลั้งช่วยสั่งสอน |
| เหมือนเอ็นดูมารดาช่วยว่าวอน |
จะจากจรลับไปอยู่ไกลกัน |
| แม้นดวงจิตผิดพลั้งแต่ครั้งหนึ่ง |
พ่อคิดถึงมารดรจงผ่อนผัน |
| ถึงสองสามแล้วก็ตามจะตีรัน |
สารพันตามแต่พ่อจะเมตตา ฯ |
| ๏ พระฟังสารมารดรแล้ววอนไหว้ |
อย่าห่วงใยถึงนางขนิษฐา |
| ถึงผิดพลั้งสั่งสอนเหมือนน้องยา |
ไม่โทษาโทษทัณฑ์จนวันตาย |
| พระชนนีปรีดิ์เปรมเกษมสันต์ |
ประโลมขวัญลาลูกแล้วผันผาย |
| นางขยับกลับจะตามด้วยความอาย |
พระฉวยชายภูษายุพาพาล |
| ปิดทวารบานบังเข้านั่งใกล้ |
แล้วปราศรัยชวนนุชสุดสงสาร |
| เจ้างามเลิศเฉิดโฉมประโลมลาน |
จะเปรียบปานพุ่มพวงดังดวงจันทร์ |
| เหมือนดวงเดือนแจ่มจรัสรัศมี |
เจริญสุขโสภีดังนางสวรรค์ |
| แม้นสวาทแล้วไม่คลาดเคลื่อนคลายวัน |
ไม่แรมขวัญเนตรนุชนสุดชีวา ฯ |
| ๏ นางเบือนบิดปิดปัดพระหัตถ์ป้อง |
มิให้กรทั้งสองต้องมังสา |
| แล้วเสแสร้งแกล้งกล่าวสุนทรา |
จริงหรือดังพจนาไม่แรมจร |
| ไม่ร้างจากพรากน้องไปครองคู่ |
ไปครองเมืองเรืองอยู่สโมสร |
| เหมือนความสัตย์ตรัสกล่าวสุนทรกลอน |
สุนทรแกล้งจะมาวอนให้วางใจ |
| น้องหวังจิตคิดถึงครั้งโปรดเกศ |
มาช่วยกู้นัคเรศให้เย็นใส |
| น้องเป็นข้าไม่ควรคู่จะชูใจ |
จงชื่นจิตอยู่แต่ในอำพันนาง ฯ |
| ๏ โอ้ดวงนุชสุดสายสวาทจิต |
สวาทเจ้าหรือจะคิดอางขนาง |
| สวาทน้องอย่าหมองเลยน้องนาง |
สวาทโน้นหรือจะร้างสวาทนุช |
| สวาทไหนหรือจะเปรียบสวาทมิ่ง |
สวาทแม่นี่แน่ยิ่งเป็นที่สุด |
| พี่หวังเสกเป็นเอกอนงค์นุช |
อนงค์ไหนมิได้สุดสวาทเรียม |
| สวาทรักภคินีเป็นที่ยิ่ง |
เป็นยอดรักหนักจริงอย่าอายเหนียม |
| หรืออายพักตร์ว่าศักดิ์พี่ไม่เทียม |
มานั่งแท่นเถิดเรียมจะกล่อมน้อง |
| พระกล่อมนางพลางลอดเข้ากอดเคล้า |
พระสอดหัตถ์สัมผัสเต้าประสมสอง |
| ประทับทรวงชมดวงมณฑาทอง |
มณฑาทิพที่พี่ปองสวาทนาง |
| ถนอมมิตรจุมพิตสวาทชื่น |
สวาทสมภิรมย์รื่นเกษมศานต์ |
| เกษมสุขอัศจรรย์ก็บันดาล |
เสียงสะท้านอสุนีคะนองครวญ |
| น้ำค้างหยัดหยดย้อยประปรอยปริบ |
อาบละอองต้องทิพปทุมสงวน |
| หอมระรื่นชื่นชูเรณูนวล |
ก็ชื่นชวนสัมผัสระบัดบาน |
| ภุมเรศร่อนเคล้าเสาวรส |
เกสรสดสุดถนอมก็หอมหวาน |
| เกษมสุขสองกระษัตริย์สัมผัสพาน |
ฤดีดาลแดดิ้นในวิญญาณ์ |
| ต่างละโมบโลภลืมละลานจิต |
รักสนิทหลงเล่ห์เสน่หา |
| อยู่เหนือแท่นบรรทมภิรมยา |
ทั้งสองรารื่นรสด้วยชมกัน ฯ |
| ๏ พระโคบุตรเบิกบานสำราญรื่น |
ฤทัยชื่นเชยสองประคองขวัญ |
| ด้วยสองนางขนิษฐาวิลาวัณย์ |
ทั้งสาวสรรค์กัลยาในธานี |
| ครั้นสายแสงสุริยาในอากาศ |
ตรัสประภาษชวนสองมเหสี |
| จะนำน้องสองชนกชนนี |
ชมบูรีเวียงวังอลังการ์ |
| แล้วเยื้องย่างจากปรางค์ปราสาทสูง |
พร้อมด้วยฝูงนักสนมขนานหน้า |
| เชิญบรมพรหมทัตกับมารดา |
พระวงศาพร้อมเพรียงอยู่เรียงราย |
| เที่ยวชมปรางค์เปรียบอย่างปราสาททิพ |
ลอยละลิบแลล้วนวิเชียรฉาย |
| ยอดระยับวับวามอร่ามพราย |
ล้วนเรียงรายรูปเทพประนมใน |
| ครุฑขยับจับพญาภุชงค์รัด |
กอดกระหวัดฉวยกระชากจับนาคได้ |
| กระหนกกระหนาบกาบแก้วอยู่แววไว |
แลวิไลล้ำงามอร่ามเรือง |
| ชมกำแพงแสงเพชรทั้งเจ็ดด้าน |
ดูทวารแก้วเก้าที่ขาวเหลือง |
| เที่ยวชมเพลินเดินพลางมากลางเมือง |
ดูรุ่งเรืองดังสมบัติท้าวหัสนัยน์ |
| หน้าพระลานลาดแล้วล้วนแก้วเลื่อม |
แลกระเพื่อมเหมือนดังวารีใส |
| บรรดาฝูงสาวสรรค์กำนัลใน |
ต่างดีใจหมายจะเล่นให้เย็นกาย |
| บ้างก็โผนโจนตามกันหวบหาบ |
เสียงฮวบฮาบล้มคว่ำคะมำหงาย |
| บ้างขาฟกอกช้ำซ้ำตะกาย |
ลุกขยายนิ่วหน้าระอาใจ |
| จะชมรอบขอบเมืองเห็นนานนัก |
ขอยกยักตัดความแต่ตามได้ |
| ครั้นจบรอบขอบเขตนิเวศน์ใน |
กลับมาไพชยนต์รัตน์ชัชวาล |
| พรั่งพร้อมพระวงศาบรรดากระษัตริย์ |
พรหมทัตลาบุตรพระสุริย์ฉาน |
| แล้วสั่งสอนพังงายุพาพาล |
อยู่สำราญเถิดพ่อจะขอลา |
| ต่างอวยไชยให้พรสั่งสอนเสร็จ |
พระเสด็จมาด้วยพระวงศา |
| ขึ้นทรงรถเลิกทศโยธา |
มาพาราครู่หนึ่งก็ถึงพลัน |
| ครั้นเหลียวกลับลับเหมือนไม่แลเห็น |
ก็โล่งเป็นที่ป่าพนาสัณฑ์ |
| กำหนดทางมรคาสิบห้าวัน |
เหมือนสุริยันสาปเมืองในเรื่องมี ฯ |
